Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αυτό που γίνεται με την πλειοψηφία του νέου διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Συντακτών Κύπρου δεν έχει προηγούμενο. Φτάνει πια, αγαπητοί συνάδελφοι του διοικητικού συμβουλίου. Κουράστηκα να σας παρακολουθώ να αποφασίζετε μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, με τον Ανδρέα Καννάουρο. Παρακάμπτετε τον εκλελεγμένο πρόεδρο της Ένωσης Συντακτών και το διοικητικό συμβούλιο και επί έξι ολόκληρους μήνες παίρνετε αποφάσεις με τηλεμηνύματα. Καταπατείτε το καταστατικό της Ένωσης Συντακτών και από την όλη συμπεριφορά σας αισθάνομαι προσβολή και εξευτελισμό. Ε όχι, φτάνει πια. Με αυτή την τακτική εξευτελίζεται, πιστεύω, και το εκλογικό σώμα, τα μέλη μας.

Έχει τώρα έξι μήνες που όλες οι δαπάνες για αγορές της Ένωσης Συντακτών έχουν γίνει από τον επίτιμο πρόεδρο, χωρίς να υπάρχουν εκ των προτέρων σχετικές αποφάσεις του διοικητικού συμβουλίου. Αν κάποτε πληροφορούμαστε γι’ αυτές τις δαπάνες, αυτό γίνεται εκ των υστέρων και όταν οι δαπάνες διενεργηθούν. Προκηρύσσονται προσφορές από τον επίτιμο Πρόεδρο και αφού γίνουν οι προσφορές, πληροφορούμαστε γι’ αυτές εκ των υστέρων. Όταν ήγειρα, ως όφειλα, σχετικό θέμα πέσατε όλοι πάνω μου να με κατασπαράξετε. Το ήγειρα και άλλες φορές, αλλά και πάλιν έφταιγα εγώ. Γιατί, κατά την άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του διοικητικού συμβουλίου, προσβάλλω δήθεν τον κ. Καννάουρο. Υπάρχουν τα πρακτικά, υπάρχουν τα ηλεκτρονικά σας μηνύματα, τα οποία αν χρειαστεί θα δώσω στη δημοσιότητα για να πληροφορηθούν επί τούτου όλα τα μέλη μας . Αισθάνομαι ότι δεν είμαι πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών και εν τέλει ότι είμαι ένας έμμισθος πρόεδρος, όπως με αποκαλείτε, που ήρθα εδώ για να φάω τα λεφτά της Ένωσης Συντακτών, τα οποία μάζεψε για χρόνια με την εργασία του ο επίτιμος πρόεδρος. Το λέτε έμμεσα, αλλά με σαφήνεια, κάποιοι εξ υμών με τα γραφόμενά σας.

Αχ, αυτός ο μισθός μου

Λυπούμαι ειλικρινά που είμαι υποχρεωμένος να σας θυμίσω μερικά πράγματα. Θα αντιπαρέλθω τα ψεύδη και τα όσα μειωτικά για το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μου λέγονταν από μέρους συγκεκριμένων τις τελευταίες εβδομάδες πριν τις εκλογές του περασμένου Δεκέμβρη. Δεν έκανα χρήση όλων αυτών, γιατί στόχος μου δεν ήταν να δηλητηριάζω τις μεταξύ μας σχέσεις. Άλλωστε, πίστευα ότι προείχε η ανάγκη να εργαστούμε μονιασμένοι για το καλό της Ένωσης και των μελών της. Όμως, πριν καν αναλάβω τα καθήκοντά μου, μια μόνο ώρα μετά την εκλογή μου, τέθηκε θέμα να συνεχίσω τη δουλειά μου στον «ΠΟΛΙΤΗ» και να μην έρθω εδώ να εργαστώ για την Ένωση. Αυτή η τοποθέτηση εκμηδένιζε τη βούληση του 64% των μελών μας, που με τίμησαν με τη ψήφο τους. Ο συνάδελφος Χρίστος Γεωργίου μου τηλεφώνησε και μου είπε να μην αφήσω τη δουλειά μου στον «ΠΟΛΙΤΗ» και το θέμα της ανάληψης από εμένα καθηκόντων εκτελεστικού προέδρου να το δούμε αργότερα. Το άλλο πρωί, 15 Δεκεμβρίου 2010, ήρθα στη Δημοσιογραφική Εστία και συνομιλώντας με τον συνάδελφο Ανδρέα Καννάουρο του είπα ότι πρόθεσή μου ήταν να έρθω εδώ και ως εκτελεστικός πρόεδρος να εργαστώ για το καλό της Ένωσης Συντακτών. Προσπάθησε να με αποτρέψει, λέγοντάς μου ότι τα οικονομικά της Ένωσης δεν είναι και τόσο καλά και γι’ αυτό έπρεπε να κάνω δεύτερες σκέψεις,. Άρχισαν να μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά μου. (Το παραδέχεται εξάλλου και ο ίδιος σε επιστολή του ημερομηνίας 7 Ιανουαρίου. Γράφει ότι του ζήτησα την άποψή του –λάθος, του διατύπωσα τη βούλησή και πρόθεσή μου να είμαι εκτελεστικός πρόεδρος- και προσθέτει ότι μου εξέφρασε «κάποιες σκέψεις ως συναδελφική συμβουλή». Συνεχίζοντας, στην ίδια επιστολή του, ανέφερε ότι «αντιλαμβάνομαι ότι στη συνέχεια ο ίδιος-δηλαδή εγώ- ενήργησε όπως επιθυμούσε.. Δικαίωμά του σεβαστό. Δεν γνωρίζω υπεύθυνα τι αποφάσισε το Δ.Σ επί του θέματος». Καταλήγοντας, με την επιστολή του, σημείωνε και τα εξής: «Θεωρώ όμως δικαίωμά και καθήκον μου να αναφέρω την ταπεινή άποψή μου. Για την οποιαδήποτε απόφαση που αφορά οικονομικό κόστος ενδείκνυται να μετρηθούν και να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα οικονομικά δεδομένα και οι οικονομικές δυνατότητες της ΕΣΚ βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.» Αυτά ως παρένθεση και επανέρχομαι στις πρώτες ημέρες μετά τις εκλογές.. Από την πρώτη κιόλας συνεδρία του διοικητικού συμβουλίου (21 Δεκεμβρίου 2010) όταν εξέφρασα την επιθυμία μου να κάτσω στο γραφείο του προέδρου και να εργαστώ από εδώ για το καλό της Ένωσης, οι φόβοι και υποψίες μου επαληθεύτηκαν. Πήρε το λόγο ο συνάδελφος Χριστάκης Γεωργίου και είπε ότι η Ένωση έχει δάνεια και χρέη. Και ότι «πρέπει να ελεγχθεί η οικονομική διάσταση του ζητήματος αν μπορεί δηλαδή η Ένωση να ανταποκριθεί σε δύο αντιμισθίες, με δεδομένη και την εισήγηση του προηγούμενου διοικητικού συμβουλίου για προσφορά υπηρεσιών έναντι αντιμισθίας από τον Ανδρέα Καννάουρο για ανάγκες και εκκρεμότητες του Δημοσιογραφικού Χωριού και της Δημοσιογραφικής Εστίας». Η αντιπρόεδρος Λένια Καρατζιά όταν πήρε το λόγο είπε ότι αντιλαμβάνεται την ανάγκη να εκτελεί ο πρόεδρος –δηλαδή εγώ- χρέη εκτελεστικού προέδρου, και πρόσθεσε ότι πρέπει προηγουμένως να ελεγχθεί αν υπάρχει σχετική οικονομική δυνατότητα. Και αν δεν υπάρχει «για ένα χρονικό διάστημα να προσφέρει έναντι αμοιβής τις υπηρεσίες του ο Ανδρέας Καννάουρος, οι οποίες είναι αναγκαίες και αργότερα ο πρόεδρος –εγώ- να αναλάβει χρέη εκτελεστικού προέδρου». Δηλαδή όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Εκπλάγηκα, ένιωσα ντροπή και προσβολή. Προεκλογικά είχα αναφέρει εμφαντικά ότι η επιθυμία μου ήταν να είμαι εκτελεστικός πρόεδρος και όλοι το γνώριζαν. Όπως ήταν, άλλωστε, και ο συνάδελφος Καννάουρος επί 18 χρόνια. Περίλυπος εστίν η ψυχή μου μέχρι θανάτου. Άκουσα το φοβερό ότι η Ένωση δεν μπορεί να αντέξει δύο μισθούς, δηλαδή εκείνον του κ. Καννάουρου και το δικό μου. Και ότι έπρεπε να εργοδοτηθεί ο κ. Καννάουρος και όχι εγώ. Το πιο φοβερό ήταν ότι η Ένωση έχει δάνεια και χρέη. Αηδίασα για τα ψεύδη. Έβαλα, κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, σε ανοικτή ακρόαση τον λογιστή-ελεγκτή της Ένωσης, Σταύρο Τσαγγάρη, ο οποίος είπε ότι η Ένωση δεν έχει ούτε χρέη ούτε δάνεια και ότι τα οικονομικά μας επιτρέπουν την εργοδότηση του προέδρου, δηλαδή εμένα. Μετά από αυτό, το αναπληρωματικό μέλος Πέτρος Πετρίδης είπε ότι θα πρέπει να δούμε τις οικονομικές απαιτήσεις μου. Και ανέφερα ότι θέλω να λαμβάνω τον καθαρό μισθό που λάμβανα στον ΠΟΛΙΤΗ. Ήταν ο ίδιος μισθός που λάμβανε μέχρι τότε και ο κ. Καννάουρος, ο οποίος τύγχανε την ίδια ώρα να είναι και συνταξιούχος. Και συμφώνησαν όλοι, μιας και, όπως είπαν, υπήρχε η δυνατότητα για να είμαι εκτελεστικός πρόεδρος. Όμως, οι προθέσεις των πλείστων μελών του Δ.Σ. είχαν ήδη εκδηλωθεί. Εδώ θέλω να σας υπενθυμίσω ότι ήρθα εδώ με όρεξη να δουλέψω και χωρίς καμιά προκατάληψη εναντίον κανενός. Ενδεικτικό των προθέσεών μου ήταν και η πρόταση που έκανα στο συνάδελφο Καννάουρο να έρθει και να κάτσουμε και οι δύο στο ίδιο γραφείο, αλλά την απέρριψε. Τα όσα ακολούθησαν αυτούς τους μήνες θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να τα καταγράψω.

Θέλω να υπενθυμίσω ότι ο επίτιμος πρόεδρος Ανδρέας Καννάουρος από την επομένη των εκλογών έθεσε θέμα για την απασχόληση μου στην Ένωση Συντακτών, με προσβλητικά για εμένα υπονοούμενα. Λίγο μετά την κοινοποίηση της πρόθεσής μου να εκτελώ καθήκοντα εκτελεστικού προέδρου, δηλαδή με αντιμισθία, όπως άλλωστε συνέβαινε με τον ίδιο από το 1992, έκατσε κι έγραψε επιστολή προς τον πρόεδρο και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Η επιστολή γράφτηκε, όπως αναφέρω πιο πάνω, στις 15 Δεκεμβρίου, μια μέρα μετά τις εκλογές. Μεταξύ άλλων, έγραφε ότι για τον ίδιο η εργασία του ως εκτελεστικού προέδρου δεν ήταν ποτέ θέση καριέρας ή επαγγελματικής αποκατάστασης και απασχόλησης. Τα υπονοούμενα, κατά την άποψη μου, ήταν σαφή. Μετά και την επιστολή του της 7^ης Ιανουαρίου, όπου δήλωνε την εναντίωσή του για την υπηρεσία μου ως εκτελεστικού, έγραψα επιστολή προς τον ίδιο, με κοινοποίηση προς τα μέλη, στην οποία έλεγα ότι με θίγει . Ουδεμία αντίδραση υπήρξε από μέρους σας αγαπητοί συνάδελφοι. Καμιά αντίδραση δεν υπήρξε επίσης και όταν στις 16 Μαΐου ο κ. Καννάουρος με επιστολή του προς τον πρόεδρο και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου έγραφε τα πιο κάτω: «Ως μέλος της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, παρακαλώ όπως πληροφορηθώ γραπτώς για το μισθολόγιο του προσωπικού της ΕΣΚ, όπως έχει διαμορφωθεί για το έτος 2011-βασικό μισθό, τιμάριθμο και παρεμφερή ωφελήματα Η πληροφόρηση αυτή είναι αναγκαία για να μπορέσω να διαμορφώσω και να υποβάλω στο Διοικητικό Συμβούλιο κάποιες σκέψεις και προτάσεις σε ό,τι αφορά τα οικονομικά της Οργάνωσής μας». Δηλαδή, να μας κάνει προτάσεις για μείωση των μισθών των εργοδοτούμενων από την ΕΣΚ. Ερωτώ αν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή. Τι κάνατε, φίλοι μου αγαπητοί; Απλώς σιωπήσατε. Όλο αυτό το διάστημα, με τις ενέργειες του επίτιμου προέδρου και της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του διοικητικού συμβουλίου αισθάνομαι ως χαραμοφάς. Που τρώγω τα λεφτά της Ένωσης, τα οποία μάζευε για χρόνια ο κ. Καννάουρος. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που εγώ και ο μισθός μου μπαίναμε στο στόχαστρο. Στις 5 Ιανουαρίου 2011 ο κ. Καννάουρος , ο οποίος αποφασίστηκε να παραμείνει ως υπεύθυνος της Δημοσιογραφικής Εστίας και του Χωριού –και ουδέποτε ως διαχειριστής- πάλι έγραψε επιστολή και μας έλεγε ότι έπρεπε «να εξεταστούν τρόποι και μέτρα περισυλλογής των δαπανών- ακόμα και στο μισθολογικό κόστος».

Η υπόσκαψή μου συνεχίστηκε. Στην πρώτη συνεδρία του δ.σ. (21.12.2010) αποφασίσαμε να συστήσουμε επιτροπή, προκειμένου να ασχοληθεί με το Δημοσιογραφικό Χωριό και να γίνουν ενέργειες για συντήρησή του, ανανέωση εξοπλισμού και αναβάθμισή του, μιας και άρχισε να παρουσιάζει ζημιές. Ήδη, ολοένα και λιγότερα εκ των μελών μας χρησιμοποιούν το Χωριό για ανάπαυση. Επικεφαλής της επιτροπής τέθηκε η αντιπρόεδρος Λένια Καρατζιά και μέλη ο Χριστόφορος Παπαστυλιανού, ο Γιώργος Θεοδούλου και εγώ. Δεν ζήτησα να είμαι πρόεδρος της Επιτροπής γιατί ποτέ δεν ήταν στις προτεραιότητές μου η προσωπική προβολή μου. Μετά τη συνεδρία, κοινοποίησα στο συνάδελφο Καννάουρο τη σχετική απόφασή μας. Επεσήμανα ότι χρειάζεται να αντικατασταθούν σαλονάκια –σε πολλά διαμερίσματα είναι σε κακά χάλια- να δούμε θέμα κουζινών, ψυγείων, οικοσκευής κ.λ.π. Μου απάντησε ότι δεν χρειάζεται να γίνουν πολλά πράγματα στο Χωριό και διέκρινα δυσφορία από μέρους του. Μια δυσφορία που εκφράστηκε εμπράκτως στη συνέχεια. Και εξηγούμαι. Τελικά αποφασίσαμε όπως τα μέλη της επιτροπής μεταβούμε στις 12 Φεβρουαρίου στο Δημοσιογραφικό Χωριό στα Περβόλια για να δούμε επιτόπου τις ελλείψεις και να προβούμε στα δέοντα. Του το κοινοποίησα και τον κάλεσα να είναι μαζί μας. Δεν θα πω τίποτε άλλο. Θα αρκεστώ να θυμίσω μόνο τι συνέβη το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου όταν μαζευτήκαμε στο χώρο στάθμευσης της Εστίας για να πάμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο του Χριστόφορου Παπαστυλιανού. Ο κ. Καννάουρος που είχε έρθει πριν από εμάς στο χώρο της Εστίας, βγήκε έξω, πέρασε από μπροστά μας, μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε. Δεν θα αναφερθώ στα σχόλια που έγιναν από μέλη της επιτροπής. Πήγαμε, λοιπόν, στο Δημοσιογραφικό Χωριό, διήλθαμε όλα τα σπιτάκια και διαμερίσματα με τη συνοδεία της Φωτούλας Αντωνίου και της Ευθυμίας Σιακού, καταγράψαμε τις ελλείψεις και φύγαμε. Η Λένια Καρατζιά που ανέλαβε να συντάξει έκθεση ακόμα να το πράξει, αν και πέρασαν έκτοτε σχεδόν έξι μήνες. Η Επιτροπή περιέπεσε σε πλήρη απραξία. Στη συνέχεια, ο κ. Καννάουρος με τη συνεργασία του διαχειριστή του εστιατορίου του Χωριού, Κυριάκου Αντωνίου, και του συντηρητή Ανδρέα Σιακού, αυτό έγραψε ο ίδιος σε σημείωμά του προς όλους μας, έκαμε προσφορές και αγοράστηκαν ψυγεία, κουζίνα και διάφορα σκεύη. Όταν έθεσα θέμα γιατί να γίνονται προσφορές και αγορές εν αγνοία του προέδρου και του διοικητικού συμβουλίου, ξέρετε ποια ήταν η αντίδρασή του; Έβγαλε επιταγή από το δικό του λογαριασμό για να πληρώσει. Ως ήταν φυσικό έδωσα εντολή να μην παραληφθεί η επιταγή. Ακολούθησε το θέμα αγοράς τηλεοράσεων με προκήρυξη πάλι προσφορών εν αγνοία του διοικητικού συμβουλίου. Και θα αγοράζονταν αν δεν επέμβαινε ο Χριστόφορος Παπαστυλιανού και στη συνέχεια η Λένια Καρατζιά για να υποδείξουν ότι η εταιρία Σωφρονίου διέθετε τηλεοράσεις και πιο φτηνές και πιο σύγχρονες, οι οποίες δεν χρειάζονται αποκωδικοποιητή.

Όμως συνεχίστηκε η ίδια τακτική και με το θέμα της τοποθέτησης πλαστικού πατώματος στο εστιατόριο ΕΝΑΛΙΑ του Δημοσιογραφικού Χωριού. Στη συνεδρία της 30^ης Μαρτίου 2011 ήγειρα θέμα γιατί έγιναν προσφορές χωρίς να ερωτηθεί το διοικητικό συμβούλιο. Δήλωσα ότι αισθάνομαι ως καταργημένος και ερώτησα «με ποιο δικαίωμα κάνει προσφορές ο επίτιμος πρόεδρος;». Πέσατε πάνω μου να με φάτε. Η Λένια Καρατζιά και η Μαρία Φράγκου είπαν «με το δικαίωμα που του δώσαμε ως διαχειριστή του δημοσιογραφικού χωριού». Φυσικά θα εννοούσατε προφανώς την απόφαση του προηγούμενου διοικητικού συμβουλίου, απόφαση που λήφθηκε την προτελευταία συνεδρία του, πριν τις εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου. Στην οποία αντέδρασε ο συνάδελφος Κορνήλιος Χατζηκώστας, που με βάση σημείωμά του – το εντόπισα στους φακέλους της Ένωσης- δεν μπορούσε το προηγούμενο διοικητικό συμβούλιο να δεσμεύσει το επόμενο που θα εκλεγόταν σε μερικές ημέρες αργότερα. Το πιο φοβερό, όμως, ήταν αυτό που είπε ο συνάδελφος Χριστάκης Γεωργίου. Ότι δηλαδή, «η Γενική Συνέλευση ανέθεσε καθήκοντα στον κ. Καννάουρο, καθήκοντα που ο πρόεδρος, δηλαδή εγώ, δεν μπορεί να διεκπεραιώσει». Για να έχουμε καλή εξήγηση, η Γενική Συνέλευση της 7^ης Δεκεμβρίου 2010 αποφάσισε, σύμφωνα με το συνάδελφο Γεωργίου, ότι ο Αντώνης Μακρίδης που... θα εκλεγόταν στην επαναληπτική ψηφοφορία της 14ης Δεκεμβρίου δεν μπορεί να διεκπεραιώσει κάποια συγκεκριμένα καθήκοντα και άρα αυτά τα καθήκοντα να τα αναθέσουμε στο συνάδελφο Ανδρέα Καννάουρο.. Πολύ συγχυσμένα τα πράγματα, αγαπητοί συνάδελφοι. Σας υπενθυμίζω ότι η Γενική Συνέλευση δεν πήρε τέτοια απόφαση. Δεν μπορούσε άλλωστε να κάμει κάτι τέτοιο. Εκείνο που έκαμε ήταν τούτο. Μετά από πρόταση του προηγούμενου συμβουλίου, την οποία ανέγνωσε ο τότε αντιπρόεδρος Κορνήλιος Χατζηκώστας, αναγόρευσε τον συνάδελφο Ανδρέα Καννάουρο σε Επίτιμο Πρόεδρο. Μια απόφαση που ψήφησα κι εγώ με την ψυχή μου. Γιατί όντως ο συνάδελφος Καννάουρος πρόσφερε πολλά στην Ένωση Συντακτών.

Ο επίτιμος πρόεδρος είναι τίτλος τιμής, όπως εξήγησα και προφορικά και με επιστολή μου στον αγαπητό Καννάουρο, όταν επανειλημμένα επέμενε να τον καλώ να συμμετέχει στις συνεδρίες του διοικητικού συμβουλίου. Με κάθε ευκαιρία και όταν υπενθύμιζα στον κ. Καννάουρο ότι πρέπει να τηρείται το καταστατικό της Ένωσης και ότι αρμόδιο για τις δαπάνες και τη διαχείριση της περιουσίας της Ένωσης είναι μόνο το διοικητικό συμβούλιό της, μου απαντούσε ότι φαίνεται να ξέχασα τι ακριβώς τον αναγόρευσε η Γενική Συνέλευση.

Γι’ αυτό άλλωστε, συνέχιζε ο αγαπητός μου Ανδρέας Καννάουρος να αναμειγνύεται σε θέματα που αφορούσαν καθαρά τον πρόεδρο και το διοικητικό συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών. Στις απολύσεις συναδέλφων της εφημερίδας ΑΛΗΘΕΙΑ και ενώ κάναμε επαφές, καταγγελίες και προσφυγή στην Υπηρεσία Εργασιακών Σχέσεων του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ο αγαπητός μου επίτιμος πρόεδρος έκατσε και έγραψε επιστολές στον Σωκράτη Χάσικο και στο διευθυντή Γιώργο Τσαλακό, με τις οποίες κατάγγελλε τις απολύσεις τριών συναδέλφων και ζητούσε την επαναπρόσληψή τους. Δεν θα το θεωρήσω ως προσβολή. Ήθελε να βοηθήσει ο άνθρωπος και έκανε αυτό που νόμιζε. Να μη θεωρήσω επίσης ως προσβολή την ανάμειξή του στο θέμα της απόλυσης του συνάδελφου Γιώργου Τζιώρτζιου από τη ΣΗΜΕΡΙΝΗ. Επικοινώνησε με το συνάδελφο και ζητούσε να παρέμβει, αλλά, όπως πληροφορήθηκα, ο κ. Τζιώρτζος τον ενημέρωσε ότι ενδιαφέρθηκα από την πρώτη στιγμή, είχα εγώ μαζί του συνάντηση στα γραφεία της Ένωσης και ότι βρισκόμασταν σε συνεχή συνεννόηση για τις ενέργειες στις οποίες θα προέβαινα. Παρά ταύτα, έγραψε επιστολή προς τον πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΚ για το θέμα, διατυπώνοντας μάλιστα και δυσφορία « επειδή δεν έχω καμίαν απολύτως ενημέρωση και γνώση για τα όποια δρώμενα της Οργάνωσής μας...». Και μας έγραφε, μεταξύ άλλων, τί ακριβώς έπρεπε να κάνουμε. Αυτό με πρόσβαλλε προσωπικά, γιατί γνώριζε ότι έπραξα τα δέοντα. Και ήταν ενήμερα και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Ωστόσο κι εδώ άκρα του τάφου σιωπή. Τη μεγάλη, όμως, προσβολή αισθάνθηκα όταν κάποια ημέρα με πήρε τηλέφωνο ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας, Μιχάλης Κατσουνωτός. Με ρώτησε «ποιος είναι ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών; Εσύ ή ο κ. Καννάουρος;». Όπως με πληροφόρησε, του τηλεφώνησε ο κ. Καννάουρος και διαμαρτυρόταν για τη συμπεριφορά του Αρχηγού της Αστυνομίας εναντίον του δημοσιογράφου Γιάννη Νεάρχου του ΠΟΛΙΤΗ. Και του είπε ότι θα εκδώσει ανακοίνωση. Με ποια ιδιότητα, τον ρώτησε ο κ. Κατσουνωτός. Με αυτήν του Επίτιμου Προέδρου, απάντησε ο κ. Καννάουρος, σύμφωνα με τον κ. Κατσουνωτό. Τι άλλο να πω; Ντρέπομαι πραγματικά. Ο Επίτιμος Πρόεδρος είναι υπεράνω και του προέδρου της Ένωσης Συντακτών και των μελών του διοικητικού της συμβουλίου, αγαπητοί συνάδελφοι; Όταν, όμως, σας είπα ότι αισθάνομαι καταργημένος οι πλείστοι εξ υμών πέσατε πάνω μου. Αντιδράσατε έντονα.

Το αποκορύφωμα αλλά και η αποκάλυψη της μεγάλης αλήθειας ήρθε τον περασμένο Απρίλιο. Τέτοιο μένος εναντίον μου δεν ξαναδοκίμασα στη ζωή μου. Στις 14 Απριλίου θα έφτανε στην Κύπρο πολυμελής αντιπροσωπεία της ΕΣΗΕΑ με επικεφαλής τον πρόεδρό της Πάνο Σόμπολο. Στις 7 Απριλίου έγραψα την πιο κάτω επιστολή στον αγαπητό Καννάουρο: «Προς Επίτιμο Πρόεδρο ΕΣΚ, Ανδρέα Καννάουρο.

Αγαπητέ συνάδελφε, Ανδρέα Καννάουρε,

Ο συνάδελφός σου, Αντώνης Μακρίδης».

Έμεινα έκπληκτος με την απαντητική επιστολή που έλαβα από τον κ. Καννάουρο.

Ορίστε τι έγραψε: «Αγαπητέ συνάδελφε Αντώνη Μακρίδη,

Ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη σου να με θυμηθείς και να μου στείλεις επιστολή σχετικά με επικείμενη επίσκεψη αντιπροσωπείας της ΕΣΗΕΑ στην Κύπρο. Για την επίσκεψη αυτή είχα ακούσει πριν δύο εβδομάδες από Λειτουργό της Ελληνικής Πρεσβείας στη Λευκωσία. Σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα της επίσκεψης δεν νομίζω ότι χρειάζεσθε τις απόψεις μου και την παρουσία μου –όπως μου ζητάς με την επιστολή σου. Αυτό καταδεικνύει και επιβεβαιώνει κατά τρόπον αδιαμφισβήτητο η πρακτική και εμπειρία με τον εκ μέρους σου πλήρη αποκλεισμό μου από οποιαδήποτε ενημέρωση, γνώση, ανάμιξη, παρουσία και δυνατότητα έκφρασης άποψης στις εργασίες και τις οποιεσδήποτε δραστηριότητες και ενέργειες της Διοίκησης της ΕΣΚ, με έκδηλη περιφρόνηση και απόρριψη και άρνηση της απόφασης της Γενικής Συνέλευσης των μελών της Οργάνωσης μας περί Επίτιμου Προέδρου της ΕΣΚ» Στη συνέχεια παρακαλούσε θερμά να διαβιβάσω «ένα εγκάρδιο καλωσόρισμα στους αγαπημένους μου συνάδελφους και αδελφούς από την ΕΣΗΕΑ».

Ήμουν ακόμα σε αναρρωτική άδεια από τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας μου.. Σηκώθηκα όμως και ήρθα στο γραφείο μου από τις 16 Μαρτίου. Ένιωσα φοβερά άσχημα. Παρακάμπτω την ειρωνική απάντησή του και την απαίτηση του να συμμετέχει στη διοίκηση της Ένωσης. Ανέμενα την αντίδρασή σας, αλλά δυστυχώς σιωπήσατε και πάλιν.

Γιατί τόσο μένος;

Πρέπει να σας κούρασα. Θα μπορούσα να γράφω για ημέρες. Θα κλείσω με το πιο πρόσφατο. Συγκεκριμένα, την απόφαση του κ. Καννάουρο να κάμει προσφορές για αγορά τεσσάρων τηλεοράσεων, με ενσωματωμένη την ψηφιακή τεχνολογία. Μας έστειλε επιστολή στις 30 Ιουνίου και μας έλεγε ότι θα προχωρούσε στην αγορά τους την επόμενη ημέρα. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα ότι εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να αποφασίσω σε 24 ώρες. Τι ήθελα να του πω τη θέση μου; Άρχισε να φωνάζει και στο τέλος μου έκλεισε νευριασμένος και με πάταγο το τηλέφωνο. Κατέβηκα κάτω, μπήκα στο γραφείο του και οργισμένος του είπα ότι δεν επιτρέπω σε κανένα να με προσβάλλει και να μου κλείνει κατ’ αυτό τον τρόπο το τηλέφωνο. Την άλλη ημέρα έγραψε προς όλους μας επιστολή, στην οποία ξεκινούσε με το εξής: «Θλίβομαι βαθύτατα για την οργίλη, μειωτική και παντελώς αδικαιολόγητη αντίδραση του Προέδρου Αντώνη Μακρίδη στις ενέργειές μου για προσαρμογή των τηλεοράσεων των σπιτιών του Δημοσιογραφικού Χωριού στο ψηφιακό σύστημα, ενόψει του τερματισμού του βίου του αναλογικού συστήματος την Παρασκευή 1^ην Ιουλίου 2011». Δεν εξηγούσε ποια ήταν η οργίλη, η μειωτική και παντελώς αδικαιολόγητη αντίδρασή μου. Ωστόσο, η πλειοψηφία των μελών του συμβουλίου έκατσε κι έγραψε μηνύματα, με τα οποία με κατσαδιάζετε. Δεν μπήκατε στον κόπο να με ρωτήσετε τι ακριβώς συνέβη, εκτός και αν ρωτήσατε τον ίδιο τον κ. Καννάουρο. Δεν έπρεπε, όμως, να λάβετε και τη δική μου θέση; Ως ήταν φυσικό, απάντησα, λέγοντάς τι ακριβώς συνέβη. Και απευθύνθηκα και προσωπικά στη Μαρία Φράγκου, η οποία ήταν έντονη στην τοποθέτησή της, γράφοντας χαρακτηριστικά ότι διαβάζοντας την επιστολή Καννάουρου ένιωσε θυμό. Μηδενί δίκην δικάσης πριν αμφοίν μύθο ακούσης, της ανέφερα μεταξύ άλλων. Και σε κάποιο άλλο σημείο της επιστολής μου έγραφα και τούτο: «Όσο για τους συναδέλφους Λένια Καρατζιά και Χρίστο Χριστοφίδη που λένε ότι ο κ. Καννάουρος θα διαχειρίζεται τα λεφτά της Ένωσης Συντακτών κατά το δοκούν, θέλω να μου πείτε πότε αποφασίσαμε ότι θα συμβαίνει αυτό», παραπέμποντάς τους στο καταστατικό της Ένωσης. Τι ήθελα και το έγραψα. Αδράχνοντας τη φράση «κατά το δοκούν» ο κ. Χριστάκης Γεωργίου έγραψε επιστολή στην οποία και τι δεν μου καταλογίζει. Μου έγραψε για από μέρους μου αμετροέπεια, ότι βγάζω τη γλώσσα μου περίπατο και όποιον πάρει ο χάρος, ότι για εμένα ο κ. Καννάουρος είναι ένα λαμόγιο και διάφορα άλλα. Αγαπητέ συνάδελφε, με όλο το σεβασμό που τρέφω στους ανθρώπους, μου φαίνεται ότι η φαντασία σου καλπάζει. Διάβασα και ξαναδιάβασα την επιστολή μου και δεν βρήκα τίποτε από όσα αναφέρεις. Πού τα βρήκες και αρπάζοντάς τα κτίζεις πάνω τους δικούς σου συλλογισμούς για να εξακοντίσεις τα πυρά σου; Τι σου έκανα και μου επιτίθεσαι με τέτοιο μένος; Στο τέλος, και με πρωτοφανή απαξιωτισμό προς το πρόσωπό μου, με ρωτάς «τι έκανε αυτή η οργάνωση αυτούς τους έξι ολόκληρους μήνες; Τι έκανε ο έμμισθος πρόεδρος αυτής της οργάνωσης τούτο το διάστημα; Αν ο συνάδελφος Αντώνης Μακρίδης επιθυμεί τώρα να μπούμε σε μια τέτοια συζήτηση προσωπικά είμαι έτοιμος να εισέλθω». Μεγάλες φοβέρες. Φυσικά όπως σε όλες του τις επιστολές, τα ηλεκτρονικά μηνύματα και τις παρεμβάσεις του στις συνεδρίες του διοικητικού συμβουλίου, ο κ. Γεωργίου δεν παραλείπει να επαναλαμβάνει ότι «ο κ. Καννάουρος είναι αυτός που τρέχει να φέρει λεφτά για να πληρωθούν οι μισθοί και να καλυφθούν τα άλλα έξοδα». Μου θύμισες τη στάση σου στην πρώτη μας συνεδρία του περασμένου Δεκέμβρη. Τότε που έλεγες ότι η Ένωση χρωστά πολλά και δεν έχει λεφτά για εργοδότησή μου, γι’ αυτό έπρεπε να παραμείνει έμμισθος ο κ. Καννάουρος και εγώ να εκτελώ χρέη προέδρου από το γραφείο μου στον ΠΟΛΙΤΗ. Μα πέστε μου, σας παρακαλώ. Θα έκανα το συντάκτη του ΠΟΛΙΤΗ και ταυτόχρονα τον πρόεδρο της Ένωσης Συντακτών; Για ποιο λόγο έγιναν οι εκλογές αν έτσι έπρεπε να έχουν τα πράγματα. Μήπως για το θεαθήναι;

«Τι έκανες, κύριε πρόεδρε;»

Με ρωτάς, αγαπητέ συνάδελφε, αν έφερα καμιά χορηγία. Γράφεις, συγκεκριμένα, τα εξής: «Αν έχει κάποιον που ακόμα τρέχει για να φέρει λεφτά στην οργάνωση αυτός είναι ο Ανδρέας Καννάουρος. Για να συντηρηθεί η οργάνωση, να πληρώσει μισθούς και να βγάλει τα έξοδά της. Ή μήπως ο πρόεδρος –δηλαδή εγώ- έφερε καμιά χορηγία με προσωπική του παρέμβαση για την οποία δεν γνωρίζουμε;». Συνάδελφε, όταν διάβαζα το απόσπασμα αυτό, έφθασε στο γραφείο μου μια χορηγία από την ΑΗΚ ύψους 2500 ευρώ, την οποία εξασφάλισα με προσωπική μου επιστολή προς τον πρόεδρό της Χάρη Θράσου και συνεχείς τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχα μαζί του. Λυπούμαι που το αναφέρω, γιατί αυτό που έκανα είναι μέσα στα καθήκοντά μου. Και θέλω να ξέρεις ότι η ΑΗΚ αποφάσισε να μας αποστείλει το μισό του εν λόγω ποσού-πολιτική χορηγιών που αποφασίστηκε από το διοικητικό της συμβούλιο-, αλλά για εμάς ειδικά άλλαξε η εν λόγω πολιτική, λόγω επιμονής μου και συχνών τηλεφωνικών «ενοχλήσεων» μου. Εξασφάλισα και άλλες χορηγίες, φίλοι του διοικητικού συμβουλίου. Χορηγίες από τράπεζες για τη Πρωτοχρονιάτικη και Παιδική μας Γιορτή (1500 ευρώ). Για Για να μην ξεχνιόμαστε, να αναφέρω, επίσης, ότι με πρωτοβουλία του προέδρου της Ένωσης εξασφαλίσαμε χορηγία 15 χιλιάδων ευρώ για φέτος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και επαναλαμβανόμενη ετήσια χορηγία ύψους 10 χιλ. ευρώ από το ταμείο του κράτους προς συντήρηση, αναβάθμιση και εμπλουτισμό του Μουσείου Τύπου της Δημοσιογραφικής Εστίας. Χορηγίες-επιχορηγήσεις εξασφαλίζουμε και για τα ταξίδια-έξοδά μας που προκύπτουν από αποστολές μας στο εξωτερικό ή από φιλοξενίες ξένων δημοσιογράφων. Επίσης, με δική μου πρωτοβουλία και σε συνεργασία με τον επίτιμο πρόεδρο προσπαθούμε να πετύχουμε εξασφάλιση ενός ποσού μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ από το Ταμείο Αδειών για ενίσχυση, ανακαίνιση και συντήρηση του Δημοσιογραφικού Χωριού. Να σας θυμίσω ότι μετά από εισήγηση του Χριστόφορου και δικές μου επαφές με τον ΚΟΑ– επικοινωνία με τον πρόεδρο Νίκο Καρτακούλη, επιστολή και δύο συναντήσεις με το γενικό διευθυντή Κώστα Παπακώστα- προχωρούμε στην κατασκευή γηπέδου «φούτσαλ» στο Δημοσιογραφικό Χωριό. Στόχος είναι να καλυφθεί η δαπάνη από τον ΚΟΑ. Υπέβαλα αίτηση και στη συνέχεια άλλα δικαιολογητικά που μας ζήτησε ο ΚΟΑ.

Με ρωτάς τι έκανα αυτούς τους έξι μήνες, αγαπητέ Χριστάκη. Ντρέπομαι που τα γράφω, αλλά δυστυχώς είμαι αναγκασμένος. Από την πρώτη κιόλας ημέρα που ήρθα εδώ πέτυχα να υλοποιηθεί, αρχής γενομένης από το 2011, ένα πάγιο αίτημά μας.. Δηλαδή, να καθιερωθεί ως αργία η ημέρα των Θεοφανείων. Πληροφορήθηκα ότι ήταν αίτημα των εκδοτών και συζητείτο στις υπό εξέλιξη τότε διαπραγματεύσεις με τις ΠΕΟ και ΣΕΚ για ανανέωση της συλλογικής σύμβασης για το τεχνικό προσωπικό των Μ.Μ.Ε. Αν και δυσαρεστήθηκα από το γεγονός ότι συζητείτο εν αγνοία μας ένα θέμα που μας αφορούσε πήρα την πρωτοβουλία ώστε να καθιερωθεί ως αργία από φέτος η ημέρα των Θεοφανείων. Επικοινώνησα με το λειτουργό του Τμήματος Εργασιακών Σχέσεων, Άντη Αποστόλου, και του ζήτησα να συντάξει συνυποσχετικό γι’ αυτή την αλλαγή. Επικοινώνησα ταυτόχρονα και με τις συντεχνίες και το Σύνδεσμο Εκδοτών. Ο κ. Αποστόλου συνέταξε το συνυποσχετικό, το υπογράψαμε όλοι και έτσι στα Θεοφάνεια, για πρώτη φορά στην ιστορία μας, δεν πήγαμε να εργαστούμε στις εφημερίδες. Καθιερώθηκε πλέον ως αργία του Τύπου. Επίσης, συνέβαλα στην προσπάθεια να πάρουν για πρώτη φορά δώρο Χριστουγέννων οι ανταποκριτές του ΚΥΠΕ. Είχα, μάλιστα, προς τούτο επικοινωνία με το διευθυντή του Τμήματος Δημοσίας Διοίκησης και Προσωπικού, Κύπρο Κυπριανού, και τον Υπουργό Οικονομικών Χαρίλαο Σταυράκη, τους οποίους πίεσα προς αυτή την κατεύθυνση.

Τι έκαμα αγαπητοί μου φίλοι; Με πρωτοβουλία δική μου εισπράξαμε 40 και πλέον χιλιάδες ευρώ, που οφείλονταν επί χρόνια σε συντάκτες μας και τεχνικούς της εφημερίδας ΜΑΧΗ. Διευκρινίζω ότι οι τελευταίες 25.500 ευρώ έφθασαν κοντά μου με επιταγή την περασμένη εβδομάδα. Δημοσιογράφοι και τεχνικοί εξοφλήθηκαν. Επαναλαμβάνω ότι ντρέπομαι που τα γράφω, αλλά δεν μπορώ να κάμω διαφορετικά από τη στιγμή που προκλήθηκα. Μαζί με τους εκπροσώπους της ΣΕΚ και της ΠΕΟ πετύχαμε την υπογραφή ειδικής σύμβασης (την οποία συνυπογράψαμε με το ΚΥΠΕ) που ρυθμίζει όρους απασχόλησης και ωφελήματα των ανταποκριτών του πρακτορείου. Με πολλές προσπάθειες από κοινού με την ΠΕΟ και με τη συνδρομή μελών του διοικητικού μας συμβουλίου υπογράψαμε συμφωνία με το Τι Βι Πλας, ώστε να εισπράξουμε τα εκκρεμούντα ποσά για το Ταμείο Προνοίας και το Ταμείο Υγείας, που κατακρατεί εδώ και χρόνια η εργοδοσία. Άσχετα, αν ακόμα ο κ. Ανδρέας Σοφοκλέους δεν άρχισε να υλοποιεί τη συμφωνία. Ο διευθυντής του σταθμού, Κυριάκος Κωνσταντίνου, με διαβεβαιώνει συνεχώς ( τον ενοχλώ δύο και τρεις φορές εβδομαδιαίως) ότι θα αρχίσει να εμβάζει τα ποσά στα σχετικά μας ταμεία. Και μιας και ο λόγος για τον εν λόγω τηλεοπτικό σταθμό, ρωτήστε τους εργαζόμενους πόσες ημέρες ήμουν εκεί στα γραφεία τους, πολεμώντας για να αποτρέψουμε απολύσεις και να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα μελών μας. Τα πλείστα μέλη του συμβουλίου δεν πάτησαν καν το πόδι τους έστω και για μια ημέρα. Πολλές φορές έδινα μάχη τραγικά μόνος. Ρωτήστε τους εργαζόμενους για να σας πληροφορήσουν. Οργάνωσα την Πρωτοχρονιάτικη Γιορτή και την Παιδική Γιορτή, σε συνεργασία με τις δύο γραμματείς μας και με το Γιώργο Θεοδούλου. Να βρω τραγουδιστές, μίμους, ταχυδακτυλουργό, να κάνω παζαρλίκια για τις αμοιβές τους. Η Πρωτοχρονιάτικη γιορτή μας ήταν άκρως πετυχημένη και για πρώτη φορά, όπως όλοι ομολογούν, παρέστησαν τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι. Να πω για τα τρεξίματά μου, μαζί με άλλους φυσικά, στις εφημερίδες όπου είχαμε απολύσεις; Τις δεκάδες επιστολές- καταγγελίες στο Υπουργείο, τις επαφές στην Υπηρεσία Εργασιακών Σχέσεων για απολυθέντες συναδέλφους; Τις επαφές και τοπικές συνελεύσεις σε ΑΛΗΘΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΗ; Να μιλήσω και να πω για όλα τα τρέχοντα, τις παρουσίες μου σε δεκάδες εκδηλώσεις; Αν ψάξεις στα πρακτικά των 14 συνεδριών που κάναμε θα βρεις πολλά, πάρα πολλά, αγαπητέ Χριστάκη. Τι άλλα να πρωτοθυμηθώ; Τη δουλειά που έκανα σε συνεργασία με τις γραμματείς μας για οργάνωση της επίσκεψης και φιλοξενίας της εννιαμελούς αντιπροσωπείας της ΕΣΗΕΑ στην Κύπρο τον περασμένο Απρίλη; Κάποια μέλη δεν εμφανίστηκαν καθόλου τις τρεις ημέρες της εδώ φιλοξενίας τους. Έδωσαν παρουσία μόνο στο δείπνο που τους παραθέσαμε στη Δημοσιογραφική Εστία. Τι άλλο να κάνω; Να πω ότι είχα αναρρωτική άδεια από τις 13 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 19 Απριλίου, αλλά σηκώθηκα από το κρεβάτι και τα οξυγόνα από τις 16 Μαρτίου και ήρθα στο γραφείο μου για να δουλέψω; Να σας θυμίσω ότι παρά την αναρρωτική άδεια των έξι εβδομάδων που μου έδωσαν οι γιατροί μετά το κάταγμα στο δεξί μου χέρι δεν κάθισα ούτε μια ημέρα; Και συνέχιζα να εργάζομαι, γράφοντας με το αριστερό, κτυπώντας ένα, ένα γράμμα στον υπολογιστή; Έχω πάρα πολλά άλλα να πω, αλλά νομίζω ότι μακρηγόρησα. Η εμπειρία των έξη μηνών απέδειξε ότι δεν με θέλατε ευθύς εξ αρχής και εξακολουθείτε να μην με θέλετε, κάτι που έχει δυσμενή αντίκτυπο στην ομαλή λειτουργία και στα συμφέροντα της Οργάνωσης. Μια μόνο οδός απομένει. Να συμφωνήσουμε να πάμε σε νέες εκλογές. Αυτό επιβάλλει το συμφέρον της Οργάνωσης και των μελών μας.

Με εκτίμηση

Αντώνης Μακρίδης, πρόεδρος της ΕΣΚ.

Υ. Γ. Συνάδελφοι, επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής με όλους σας, θα πω και κάτι ακόμα που με πίκρανε πολύ. Την Τρίτη 28 Ιουνίου στις 8 το βράδυ έγιναν εκλογές για ανάδειξη της επαρχιακής επιτροπής Λεμεσού της ΕΣΚ. Είχα το δεξί χέρι μου στο γύψο ύστερα από συντριπτικό κάταγμα. Σας είχα ενημερώσει όλους προ εβδομάδας, αλλά και την προηγούμενη ημέρα. Ανέμενα ότι κάποιος από τα οκτώ μέλη του διοικητικού συμβουλίου θα συμμετείχε στη συνέλευση και μιας και θα πήγαινε προσδοκούσα ότι λόγω του προβλήματός μου θα φιλοτιμείτο για να με πάρει μαζί του. Μάταια περίμενα κάποιο σχετικό τηλεφώνημα. Έτσι, στις 5.45 το απόγευμα ξεκίνησα, οδηγώντας με το ένα χέρι. Προχωρώντας με χαμηλή ταχύτητα, τα κατάφερα και έφθασα στο χώρο της συνέλευσης στις 7.40. Ανέβηκα στο οίκημα της ΠΟΒΕΚ, όπου διευθετήθηκε να πραγματοποιηθεί η συνέλευση. Άρχισαν να καταφθάνουν ένας, ένας οι συνάδελφοι της Λεμεσού. Την τελευταία στιγμή έφθασαν και τρεις συνάδελφοι μέλη του διοικητικού συμβουλίου, εκ των οποίων οι δύο ήρθαν από τη Λευκωσία. Ένιωσα φοβερά άσχημα. Δεν ανέμενα τέτοια αντιμετώπιση, διότι πιστεύω ότι όσο κι αν μας χωρίζουν θέσεις και απόψεις πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Μάλιστα, συνάδελφος ανταποκριτής της Λεμεσού το παρατήρησε και το σχολίασε. Δεν πειράζει, όμως. Μπορεί να πικράθηκα, αλλά δεν κρατώ κακία σε κανένα.