8 Νοεμβρίου 2011 - Στον αστερισμό της αβεβαιότητας

 

 

Παρακολουθώντας κανείς, με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, τις διεθνείς εξελίξεις, διαπιστώνει πως η ανθρωπότητα διέρχεται μια νέα περίοδο επαναπροσδιορισμού των διακρατικών σχέσεων, καθώς το καπιταλιστικό σύστημα, σε όλες του τις παραλλαγές, κλυδωνίζεται κυριολεκτικά από τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Θα ήταν, ωστόσο, λάθος να πιστέψει κανείς, ότι  βρισκόμαστε στα πρόθυρα επαναστατικών αλλαγών, καθότι, σε όποια γωνιά της γης κι αν ρίξει κανείς τη ματιά του, διαπιστώνει την έλλειψη οργανωμένου επαναστατικού υποκειμένου. Τα δήθεν αριστερά κόμματα, ανίκανα να κατανοήσουν τα τεκταινόμενα και να προχωρήσουν στη διατύπωση μιας νέας επαναστατικής θεωρίας με βάση τα σημερινά οικονομικά, τεχνολογικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά δεδομένα, εξελίσσονται σε αρτηριοσκληρωτικά κατάλοιπα του παρελθόντος, λειτουργώντας, κυριολεκτικά, ως κυματοθραύστες του συστήματος εξουσίας.

Μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση του Ανατολικού Στρατοπέδου, στο δυτικό κόσμο, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, γιόρτασαν το γεγονός εγκαινιάζοντας τη «Νέα τάξη πραγμάτων», ενώ  διάφοροι «διανοούμενοι», με πρωτοπαλίκαρο τον πολύ  Φράνσις Φουκουγιάμα, προανήγγειλαν το «τέλος της ιστορίας», με την κατά κράτος επικράτηση του καπιταλιστικού συστήματος.  ‘Αλλοι, πάλι, όπως ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Σάμουελ Χάντινγκτον,  πρόβαλλαν, με περισσή αυταρέσκεια, ως αντίπαλο δέος του καπιταλιστικού συστήματος τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, στοιχείο απαραίτητο, για την περεταίρω χειραγώγηση των μαζών στο πνεύμα της καπιταλιστικής κοινωνίας.      

Όμως, «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις», τουτέστιν σε λιγότερο από είκοσι χρόνια απόλυτης καπιταλιστικής επικυριαρχίας, το μεταπολεμικό πολιτικό οικοδόμημα άρχισε τραντάζεται συθέμελα με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007 και έκτοτε απειλεί με κατάρρευση το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αν και το επίκεντρο της κρίσης ήταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ, το οστικό κύμα του οικονομικού σεισμού έπληξε καίρια την Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρώτο θύμα τη χώρα μας, η οποία, λόγω των δομικών οικονομικών και κοινωνικών αδυναμιών της, βρέθηκε κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα.   Θα ήταν ωστόσο μεγάλο λάθος, να πιστέψει κανείς ότι το πρόβλημα είναι αποκλειστικά και μόνον η υπερχρεωμένη Ελλάδα. Οι τελευταίες εξελίξεις διεθνώς καταδεικνύουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα αγγίζει βαθμιαία τα ιστορικά του όρια, χωρίς  όμως και να διαφαίνεται στον ορίζοντα ένα εναλλακτικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σχήμα, καθώς οι αντιδράσεις των ανθρώπων της εργασίας διεθνώς στερούνται στρατηγικής και δεν συνοδεύονται από τις απαραίτητες οργανωτικές δομές, βασική προϋπόθεση για την, έστω και μακροπρόθεσμα, αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας. Η συναισθηματική φόρτιση, λόγω της κτηνώδους άνισης κατανομής του κοινωνικού πλούτου σε παγκόσμια κλίμακα προς όφελος των ολίγων με πρώτους και καλύτερους τους κερδοσκόπους του χρηματοπιστωτικού τομέα, δεν αρκεί για να υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Είναι πλέον «ηλίου φαεινότερον» ότι οι παραδοσιακές πολιτικές ηγεσίες σέρνονται και φέρνονται από τις περιώνυμες αγορές και τους Οίκους Αξιολόγησης, γεγονός που επιβεβαιώνει περίτρανα, ότι η οικονομία και στην προκειμένη περίπτωση το χρηματοπιστωτικό σύστημα με αιχμή του δόρατος το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, έχει επιβάλλει σε πλανητικό πλέον επίπεδο την κυριαρχία του επί της πολιτικής. Αυτό καταδεικνύει και η ανικανότητα των πολιτικών κυβερνήσεων να ελέγξουν τις εξελίξεις, πόσο μάλλον να προτείνουν βιώσιμες λύσεις, αφού από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 και εντεύθεν είχαν μετατραπεί σε θεραπαινίδες του άκρως συντηρητικού νεοφιλελεύθερου προτύπου οικονομικής ανάπτυξης. Η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά, καθώς οι αναδυόμενες οικονομίες της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας εμφανίζονται δυναμικά στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό προσκήνιο, διεκδικώντας ουσιαστική συμμετοχή στα τεκταινόμενα διεθνώς, με στόχο την ριζική αλλαγή των γεωπολιτικών δεδομένων. Οι υπερχρεωμένες ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα με τρία τρις δολάρια σε ομόλογα και δάνεια, χάνουν ολοένα και πιο πολύ τον έλεγχο, ανίκανες πλέον να ποδηγετήσουν τις παγκόσμιες εξελίξεις, με αποτέλεσμα να διαγράφεται πλέον στον ορίζοντα ο επικείμενος συναλλαγματικός πόλεμος που θα μπορούσε, αν δεν υπάρξουν λύσεις, να εξελιχθεί σε πραγματικό πόλεμο.

Οι αντιδράσεις των πολιτών σε πολλές χώρες του κόσμου, μηδέ εξαιρουμένης της Αμερικής, ενάντια στην επικυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την άνιση κατανομή του κοινωνικού πλούτου, θα μπορούσε από κίνημα κατακραυγής να εξελιχθεί σε κίνημα αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος, εφόσον υπάρξει συντονισμός των δυνάμεων με επικεφαλής κοινωνικά καταξιωμένους ανθρώπους που δεν θα αλληθωρίζουν προς την εξουσία. Ας μην ξεχνούμε τα ιστορικά παραδείγματα. Την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία, τη δεκαετία του ΄20, καθώς τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, οι μάζες στράφηκαν τελικά προς το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο κίνδυνος εκτροχιασμού και φασιστικοποίησης των κοινωνιών μας καιροφυλακτεί!