Επιτέλους, καταλάβαμε κι εμείς οι πολίτες ότι είναι πλέον καιρός να εγκαταλείψουμε την «αραχτή» στον καναπέ του σπιτιού μας, καταναλώνοντας σαλαμοποιημένες ειδήσεις και «τσόντες», και να βγούμε στις πλατείες. Η αρχή έγινε από τους Ισπανούς πολίτες, είχαν όμως προηγηθεί οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο τον περασμένο χρόνο με αφορμή τα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον, οι πολίτες του οποίου δεν μας είχαν συνηθίσει σε μαζικές κινητοποιήσεις, αν εξαιρέσει κανείς τους αγώνες των ανθρακωρύχων στη δεκαετία του ΄80, όταν η «σιδηρά κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ εφάρμοζε την πιο ανάλγητη μορφή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομικής πολιτικής, το οποίο και απέτυχε παταγωδώς.

Κι ενώ στην Ισπανία οι «αγανακτισμένοι» εγκαταλείπουν τις πλατείες και ανασυντάσσονται στις συνοικίες και στις γειτονιές των πόλεων, εξέλιξη που, αν δεν ελεγχθεί, θα μπορούσε, καθώς το κίνημα χάνει τη μαζικότητά του, να οδηγήσει σε παραίτηση των πολιτών και τελικά στη διάλυσή του, στη χώρα μας αυξάνει καθημερινά, σχεδόν με γεωμετρική πρόοδο, ο αριθμός των «αγανακτισμένων». Τα πολιτικά κόμματα όλων των αποχρώσεων, δεν κρύβουν την ανησυχία τους, ανίκανα να ερμηνεύσουν αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας. Είχαν συνηθίσει, στο όνομα της ψηφοθηρικής χειραγώγησης, να υπόσχονται στους πολίτες «λαγούς με πετραχήλια», αθετώντας το λόγο τους την επόμενη των εκάστοτε εκλογών. Τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν και οι «τσελεμεντέδες» των κομματικών ηγεσιών δεν πείθουν πλέον, χωρίς αυτό να σημαίνει πως βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός νέου επαναστατικού κινήματος.

Σημασία έχει ότι οι πολίτες κινητοποιούνται, αρκεί να μην πέσουν και πάλι θύματα κυβερνητικών αλλά και κομματικών υποσχέσεων. Είναι καιρός να αναλογιστούμε όλοι μας, πως η μεγαλύτερη εγγύηση αλλά και ο σωστότερος τρόπος για την υλοποίηση ενός πολιτικού συστήματος στην υπηρεσία των συμφερόντων των ανθρώπων της εργασίας, είναι η ομογενοποίηση των αιτημάτων, η εξομοίωση του πολιτικού λόγου, ο σωστός συντονισμός της πολιτικής δράσης και η δημιουργία οργανωτικών δομών άμεσης δημοκρατίας, όσο κι αν τα παπαγαλάκια του συστήματος εξουσίας προσπαθούν να μας πείσουν πως τέτοιες μορφές οργάνωσης δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν, λόγω του μεγέθους, της συνθετότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνιών μας. Στην διαχρονική πορεία της ανθρωπότητας, η ιστορία βάζει, όπως θα ΄λεγε και ο καλός Κάρολος Μαρξ, προβλήματα στον εαυτό της που μπορεί και να τα λύσει. Στην εποχή μας, το πολιτικό πρότυπο της άμεσης δημοκρατίας έχει συμπαραστάτη τη σύγχρονη τεχνολογία, το Διαδίκτυο, που επιτρέπει σε εκατομμύρια ανθρώπους να επικοινωνούν μεταξύ τους και να συναποφασίζουν. Αποδείχθηκε πως το Διαδίκτυο θα αποτελέσει το «σχοινί» στην κρεμάλα που στήνει η ιστορία για όλους εκείνους που πίστεψαν και συνεχίζουν να πιστεύουν πως μπορούν να εκμεταλλεύονται  ατιμωρητί και για πάντα τους λαούς του κόσμου.

Είναι αλήθεια πως το κίνημα των «αγανακτισμένων» στη χώρα μας στερείται πολιτικού συντονισμού, καθώς οι λόγοι για τους οποίους οι πολίτες αποφασίζουν να κατεβούν στις πλατείες είναι συχνά αλλοπρόσαλλοι.  Η αδυναμία όμως αυτή θα μπορούσε να ξεπεραστεί, αν στις συζητήσεις που γίνονται καθημερινά με πράγματι δημοκρατικό τρόπο, ξεδιαλύνουν ορισμένα πράγματα και καταλήξουν στη διατύπωση κοινών αιτημάτων και στη λήψη αποφάσεων δεσμευτικών για όλους τους συμμετέχοντες. Οι συνεχείς συγκεντρώσεις χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στον κατακερματισμό και στη συνέχεια στην απογοήτευση και τελικά στη διάλυση του κινήματος, αφού δεν λείπουν και οι καλοθελητές των κομμάτων που θα κάνουν το παν για να το υπονομεύσουν , καθώς οι συμμετέχοντες στερούνται συνήθως πολιτικής πείρας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα ιερατεία, κυρίως των «αριστερών» κομμάτων, σχολιάζουν συχνά αρνητικά το κίνημα των «αγανακτισμένων», με εμφανή την αγωνία ότι δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν και να το ποδηγετήσουν πολιτικά.

Αποτελεί καθήκον κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου που πονάει τον τόπο του και επιθυμεί την ευημερία του λαού μας να πυκνώσει με τη συμμετοχή του τις γραμμές των «αγανακτισμένων» πολιτών, χωρίς υστεροβουλία και με μόνον σκοπό την αμέριστη βοήθεια, για μια ελληνική κοινωνία της παραγωγικής εργασίας, της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι κοινωνίες μας είναι ταξικές, και ως εκ τούτου ο δρόμος προς το μέλλον θα είναι μακρύς και δύσκολος. Μην ξεχνάμε πώς η αρχή είναι το ήμισυ του παντός