Αυτό που εξοργίζει τους πολίτες της χώρας μας και κυρίως τους εργαζόμενους και συνταξιούχους που βρίσκονται μόνιμα στο μάτι του κυκλώνα των περικοπών δεν είναι οι πράγματι αναγκαίες δομικές αλλαγές που επιχειρεί η κυβέρνηση, προκειμένου να διορθωθούν τα κακώς έχοντα στο τρόπο λειτουργίας του κράτους, της οικονομίας  και της κοινωνίας, όσο το γεγονός ότι οι τραπεζίτες, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, τα παντός είδους παράσιτα της οικονομίας αλλά και οι ίδιοι οι πολιτικοί με τις πλούσιες αποδοχές παραμένουν στο απυρόβλητο. Κατά καιρούς δίνονται στη δημοσιότητα κάποια στοιχεία φοροφυγάδων αλλά και απατεώνων της πολιτικής, χωρίς ωστόσο να τιμωρείται κανείς παραδειγματικά. «Στάχτη στα μάτια» του λαού, χωρίς καμιά ουσιαστική συνέπεια για τους ίδιους, τουτέστιν «έγκλημα χωρίς τιμωρία». Και η δικαιοσύνη ; Μάλλον δεν βλέπει από το δεξί της μάτι, αλληθωρίζοντας μόνιμα προς τα αριστερά !

Από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, οι κυβερνήσεις της χώρας μας, χωρίς εξαίρεση, καλλιέργησαν, με ψηφοθηρικά κριτήρια, συστηματικά τη λογική των πελατειακών σχέσεων, προωθώντας τα δικά τους παιδιά σε θέσεις-κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και των ΔΕΚΟ, γεγονός που επιβάρυνε, λόγω των παχυλών μισθών και των ειδικών επιδομάτων, χρόνο με το χρόνο, αφάνταστα τα δημόσια οικονομικά.

Έφθασε, λοιπόν, η ώρα της αλήθειας και η κομματική νομενκλατούρα εξαναγκάζεται να «φάει» τα παιδιά της, προκειμένου να επιβιώσει η ίδια.

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία πέταξαν το γάντι στις συντεχνίες των κλειστών επαγγελμάτων, όχι, βέβαια, επειδή οι ίδιοι το ήθελαν, αλλά επειδή αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ της Τρόϊκας, προκειμένου να αποδεσμευτεί η τέταρτη και τελευταία δόση του δανείου. Δεκαετίες ολόκληρες οι συντεχνίτες των κλειστών επαγγελμάτων (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί κλπ., μηδέ εξαιρουμένων των υδραυλικών που φοροδιαφεύγουν προκλητικά, αρνούμενοι να δώσουν αποδείξεις) λυμαίνονται οικονομικά τον επαγγελματικό τους χώρο, χωρίς, βέβαια, να δίνουν λογαριασμό στο κράτος και πολύ λιγότερο στους πελάτες τους, οι οποίοι, θέλουν δεν θέλουν, εξαναγκάζονται εκ των πραγμάτων να δεχτούν τους όρους τους.

Δεν λείπουν, ωστόσο, και οι κορώνες της ελάσσονος αντιπολίτευσης και στην προκειμένη περίπτωση των κομμάτων της «Αριστεράς», τα οποία ασκούν κριτική εκ του ασφαλούς, χωρίς όμως και να προτείνουν βιώσιμες λύσεις. Η επίκληση της «λαϊκής εξουσίας» ως απάντηση στη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, δεν αποτελεί παρά μόνον προπέτασμα καπνού για την ανυπαρξία εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Η Αριστερά στη χώρα μας, εξαντλείται, δυστυχώς, στην αοριστολογία και στο συνθηματολογικό πολιτικό λόγο. Οι κατά καιρούς αναφορές των στελεχών της στην κρίση του καπιταλιστικού συνθήματος, αποτελούν μάλλον φόρο τιμής στις ηρωικές εποχές του παρελθόντος και στοιχείο αριστερής αυτοεπιβεβαίωσης παρά βασική αρχή επισταμένης θεωρητικής προσέγγισης και μελέτης των εκφάνσεων της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ζούμε τον τελευταίο καιρό μπαράζ απεργιών, διαδηλώσεων, κινητοποιήσεων και συγκρούσεων με την αστυνομία. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες αλλά και οι επαγγελματίες εκπρόσωποι των συντεχνιών υπερθεματίζουν σε ριζοσπαστικό λόγο, καθώς νιώθουν να απειλούνται τα προνόμια που απέκτησαν, δίνοντας, επί δεκαετίες, «γην και ύδωρ» στην εργοδοσία καθώς και στο εκάστοτε κομματικό και πολιτικό κατεστημένο. Είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι έχουν χάσει προ πολλού την ισχύ τους, καθώς οι ίδιες φρόντισαν, την εποχή των «παχέων αγελάδων» του συστήματος, τον πολιτικό εκμαυλισμό των εργαζόμενων, ενσωματώνοντας τους ιδεολογικά στη λογική του καταναλωτισμού «αντί πινακίου φακής».  

Τα αντεργατικά νομοσχέδια, ωστόσο, ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο από το ελληνικό κοινοβούλιο και ο εργασιακός Μεσαίωνας είναι προ των πυλών, με αποτέλεσμα οι απεργίες και γενικά οι κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες να λειτουργούν εκτονωτικά για τους ίδιους τους εργαζόμενους, νομιμοποιώντας παράλληλα στη συνείδηση της κοινής γνώμης το δήθεν δημοκρατικό χαρακτήρα του πολιτεύματος.

Ενόψει της παγκοσμίων διαστάσεων δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, τίθεται το ερώτημα: Τι μέλει γενέσθαι και ποια θα πρέπει να είναι η στρατηγική του αντικαπιταλιστικού κινήματος; Όσο οι εργαζόμενοι δρουν αποσπασματικά σε εθνικό και μόνον επίπεδο, η μάχη είναι εκ των προτέρων χαμένη. Απαιτείται ο διεθνής συντονισμός των επιμέρους εθνικών κινητοποιήσεων των εργαζόμενων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού την πλανητικών διαστάσεων επίθεση του κεφαλαίου. Στην εποχή που η οικονομία έχει καθυποτάξει την πολιτική και το χρηματοπιστωτικό σύστημα την πραγματική οικονομία, ο περιορισμός των αγώνων των εργαζόμενων και γενικά της λαϊκής αντίστασης στο εθνικό επίπεδο και μόνον εγκυμονεί θανάσιμους κινδύνους, καθώς επιτρέπει στα μητροπολιτικά κέντρα εξουσίας του καπιταλιστικού συστήματος να χειραγωγούν κατά το δοκούν τις μάζες, με τη βοήθεια εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογιών