Το 2004 η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην ΕΕ, αφού προηγουμένως κατεψήφισε με μεγά­λη πλειοψηφία το σχέδιο λύσης των ΗΕ. Μία από τις σημαντικότερες πρόνοιες του σχεδίου ήταν η εδαφική επιστροφή στην ελληνική κοινότητα μίας έκτασης γύρω στα 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα εδάφη αυτά θα αποτελούσαν τη βασική μόχλευση μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής ανά­πτυξης. Πριν καλά- καλά εξοικειωθεί αυ­τή η πολιτεία και η κοινωνία με την κουλ­τούρα των ευρωπαϊκών θεσμών προέκυψε ένας άνευ προηγουμένου πολιτικός σχιζοφρενισμός νανικού μεγαλοϊδεατισμού.
Η ευφορία που επικράτησε στη νότια Κύπρο ιδιαίτερα των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων της ανάπτυξης γης λόγω του περιορισμού της προσφοράς γης, οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου φούσκα των ακινήτων εις βάρος της μεγάλης πλειο­ψηφίας της κοινωνίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των εσόδων και τη δημιουργία πλεονασμάτων. Η διάσταση αυτή ενίσχυσε την αφελώς επικίνδυνη πο­λιτική περί αφομοίωσης των Τ/Κ του προηγούμενου Προέδρου, με αποκορύφωμα την απόφαση για ένταξη στο ευρώ την 1/1/2008. Η πολιτική αυτή αντικατοπτρί­ζει, μεταξύ άλλων, την κοινωνική ψυχολογία της πολι­τικής δυναμικής "εμείς απ' εδώ κι αυτοί απ' εκεί", που συνειδητά κι έντεχνα καλλιεργήθηκε από την κυβέρνη­ση Παπαδόπουλου μέσα από το σλόγκαν του second best.  Έτσι, ενώ η ένταξη μας στην ΕΕ ενίσχυσε σε κάποιο βαθμό τη στρατηγική ασφάλεια της ΚΔ, με περισσή σπουδή όλοι πλην της Αριστεράς και ορισμένων εχέφρονων πολιτών επιβράβευσαν τη βεβιασμένη αυτή από­φαση. Δηλαδή, ενώ η ΚΔ είχε απολέσει de-facto μέρος της κυριαρχίας της από το 1974 εκχωρούσε με την έντα­ξη της στην ευρωζώνη de-jure ένα πολύ μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της στην άσκηση οικονομικής πολιτι­κής, αφελώς και κουτοπόνηρα σκεπτόμενη ότι οι ευ­ρωπαϊκοί θεσμοί θα υιοθετούσαν και θα ενίσχυαν τις θέσεις της ΚΔ σε σχέση με την Τουρκία. Ήταν τόσο με­γάλη η αφέλεια, που ο κύριος Λιλλήκας με οδηγίες του Τάσσου Παπαδόπουλου δήλωνε σε ένα από τα τελευ­ταία ευρωπαϊκά συμβούλια κορυφής πριν χάσουν τις εκλογές, ότι η ΚΔ μπορεί να ζήσει και χωρίς συμπερά­σματα. Μία απύθμενη πολιτική μωρία! Αποτέλεσμα, δεν έμειναν λόγια που δεν άκουσε από τους εταίρους μας. Η ένταξη στην ΕΕ άνοιξε πλέον διάπλατα την ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων, προσφέροντας ένα στρα­τηγικό πλεονέκτημα στην εργοδοσία, που το κόστος του το πληρώνει δυσανάλογα σήμερα η μισθωτή εργασία, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Σε διά­στημα 4 χρόνων οι κοινοτικοί από την Αν. Ευρώπη, ιδι­αίτερα από Ρουμανία και Βουλγαρία, κατέκλυσαν την αγορά εργασίας, διατεθειμένοι να εργαστούν με εξευ­τελιστικούς μισθούς στη μεταποίηση, στις κατασκευές, στα ξενοδοχεία κι εστιατόρια, στο χονδρικό και λιανι­κό εμπόριο. Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης έγκειται στο γεγονός ότι ενώ έχουν αυξηθεί οι θέσεις απα­σχόλησης παρατηρείται αύξηση της ανεργίας των Ε/Κ, με συνέπεια την απώλεια εσόδων, τόσο φορολογικά όσο και ασφαλιστικά. Αυτό αποτυπώνει την πολιτική ηγεμονία της εργοδοσίας επί του κράτους κι επί της ερ­γασίας στο να επιβάλλει εθνικά και κοινωνικά μειοδο­τικούς όρους, επιταχύνοντας ταυτόχρονα μια επικίνδυ­νη για την κοινωνική σταθερότητα και συνοχή εσωτερική υποτίμηση. Αυτή είναι και η βασικότερη αιτία της μεί­ωσης των δημοσίων εσόδων. Κατ' επέκταση, η μείωση αυτή έχει αλυσιδωτές αρνητικές συνέπειες στην ποιό­τητα και στο επίπεδο ζωής της κυρίαρχης πολιτισμικά ελ­ληνικής κοινότητας στην ΚΔ. Με άλλα λόγια, ενισχύεται ασταμάτητα η τάση του free-rider effect, τόσο από τους εργοδότες που φέρουν πρώτα και κύρια την ευθύνη, όσο και από τους εργαζόμενους - τόσο των κοινοτικών όσο και των τρίτων χωρών. Η εσωτερική υποτίμηση ασκεί αφόρητες πιέσεις στη δυνατότητα της μισθωτής εργασίας να στηρίξει την εσωτερική ζήτηση ως μοχλού στήριξης της οικονομικής ανάπτυξης. Ως εκ τούτου, απειλείται η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινότητας, δηλαδή της με­σαίας τάξης, την οποία έχουν βάλει σε τροχιά κοινωνι­κής κατακρήμνισης. Σημειώστε ότι το 40% των κοινοτι­κών και τρίτων χωρών εργαζομένων είναι ανασφάλι­στο. Η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να είναι στο απυρό­βλητο. Σε αυτά προσθέστε τη μαύρη τρύπα του τζόγου, όπου οι φατρίες που τον ελέγχουν ανταγωνίζονται με πολλή επιτυχία τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους, ενώ ηθικολογούμε για την ακύρωση των καζίνων. Σε αυτό προσθέστε την πεισματική άρνηση κα­θορισμού αντικειμενικών αξιών για σκοπούς φορολό­γησης, η οποία θεωρείται η πιο φιλική προς την ανά­πτυξη φορολογία, καθότι την υποβοηθά με την κατάλ­ληλη δημοσιονομική διαχείριση. Προσθέστε και τα 24 δις δάνεια των νοικοκυριών στις τράπεζες σε συνδυασμό με τον περιορισμό της αγοραστικής δύναμης των μι­σθωτών, και θα αντιληφθεί εύκολα κανείς πού στηρί­ζονται τα θεμέλια της κυπριακής οικονομίας. Προσθέστε και τη διαμάχη για την εκμετάλλευση του δημόσιου πλούτου του φυσικού αερίου. Συμπληρώστε και τη γενική κοινωνική υποβάθμιση που συντελείται μέσα από μια δυναμική συνεργεία και αυτενέργεια ελλειμματικών αξιακών συστημάτων που έχουν κατακλύσει την κοινω­νία (δεν εξαιρώ το γηγενές και ημεδαπό). Προσθέστε και τη βία ενάντια στα ζώα, την αγκύλωση της αρχής της νομιμότητας, την ανικανότητα των θεσμών εξουσίας (την εκτελεστική, νομοθετική) να προστατεύσουν την ευάλωτη εφηβική ηλικία, με το να επιτρέπουν να λει­τουργούν τα κλαμπ για τους εφήβους από τις 11 το βρά­δυ μέχρι το πρωί, όταν στις ευνομούμενες κοινωνίες στις 11 κλείνουν και όπου ελέγχεται αυστηρά η είσοδος. Που ανέχονται να γίνονται οι ευάλωτες ψυχές της εφη­βικής ηλικίας βορά των ψυχανώμαλων εμπόρων ναρ­κωτικών και των ιδιοκτητών κερδοσκόπων νυκτερινών κέντρων. Ζούμε στον αστερισμό του mobile vulgus.

sckattos@cytanet.com.cy