Γράφει ο Λούης Ηγουμενίδης

Εκπαιδευτικός, Αρθρογράφος

9.4.2012 - Επαναλαμβανόμενο έγκλημα...

Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας τα πολιτικά κόμματα των Ελληνοκυπρίων επαναλαμβάνουν, κατ' εξακολούθηση, ένα πολιτικό έγκλημα που προδιέγραψε την πορεία της χώρας και συνέβαλε αποφασιστικά στο να καταλήξουμε στη σημερινή τραγωδία. Μπήκαν σε μια διαπάλη για την εξουσία χωρίς αρχές, κάτι που δυστυχώς χαρακτήρισε όλο τον μετααποικιακό κόσμο και οδήγησαν την πατρίδα στα πρόθυρα της διάλυσης, με φτηνά προσχήματα, όπως η έξαλλη πατριδοκαπηλία, ο επιπόλαιος λαϊκισμός και με μόνιμη επωδό τη "διαβεβαίωση" ότι θέτουν υπεράνω όλων την πατρίδα και όχι το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον. Από αυτό το πολιτικό έγκλημα δεν απουσίασε καμιά παράταξη παρόλο που κάποιες έφτασαν μέχρι τα φυσικά εγκλήματα, ενώ κάποιες άλλες περιορίστηκαν στις πολιτικές ίντριγκες.

Η τριτοκοσμική δίψα για την εξουσία, με τα συνεπακόλουθα οφέλη από τη διαχείριση της δεν επέτρεψε να εκτιμηθεί σωστά το συμφέρον της πατρίδας και οι ορθολογικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός ειρηνικού, δημοκρατικού και ευημερούντος κράτους προς όφελος του συνόλου του λάου του. Γίνονταν συνέχεια ευκαιριακές συστρατεύσεις και συμμαχίες που άμεσο και απώτερο στόχο είχαν την απόκτηση εξουσίας και πλούτου και αφέθηκε το πολιτικό γίγνεσθαι να κυλήσει στο περιθώριο της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού, του ερασιτεχνισμού και της τριτοκοσμικής αθλιότητας.

Από την ίδρυση του ζυριχικού κράτους μέχρι το πραξικόπημα, την εισβολή, την απόρριψη της λύσης το 2004 και τα σημερινά αδιέξοδα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, έχουμε μια εναλλασσόμενη εξουσία, ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του Μακαρίου που δεν κατάφερε να θέσει υπεράνω των στενών της συμφερόντων το συμφέρον της Κύπρου και του λαού της. Μέχρι το 1977 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν ο απόλυτος άρχων, με τη συνεργασία και τη συνδρομή όλων, κατά καιρούς, των πολιτικών παρατάξεων και μετά τον θάνατο του έγινε ο τεχνητός διαχωρισμός μεταξύ εθνικιστικών και "δημοκρατικών - πατριωτικών" δυνάμεων με κριτήρια τα εξουσιαστικά συμφέροντα που συχνά ετίθεντο υπεράνω του προαναφερθέντος ιστορικού σχίσματος... Το 1977 την εξουσία κράτησε το ΔΗΚΟ με τη στήριξη του ΑΚΕΛ και της ΕΔΕΚ, το '87 είχαμε την ανάδειξη στην εξουσία του φιλοακελικού Βασιλείου με την υποστήριξη των ίδιων δυνάμεων, το '93 είχαμε την εκλογή Κληρίδη με την υποστήριξη ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, το 2003 είχαμε την εκλογή Τάσσου με τη στήριξη του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και το 2008 είχαμε την εκλογή Χριστόφια με την υποστήριξη των "πατριωτικών-δημοκρατικών" δυνάμεων του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ.

Όλες αυτές οι κυβερνήσεις εξάντλησαν τη θητεία τους χωρίς να αποκαταστήσουν την ειρήνη και την ενότητα στην Κύπρο γιατί είχαν ως κύριο ρυθμιστή της πολιτικής τους το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, που διαχρονικά επέλεξαν τη μη λύση του Κυπριακού γιατί αυτό θεωρούσαν και θεωρούν ότι είναι ο μοναδικός δρόμος εξυπηρέτησης των κομματικών και προσωπικών τους συμφερόντων. Γνωρίζουν ότι η λύση θα σημαίνει και ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου με κανόνες σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας, κάτι που θα τους απαγορεύει τη διατήρηση του ρόλου του "ρυθμιστή", με τις λίγες έως ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτουν...

Σήμερα, μερικούς μήνες πριν τις προεδρικές και λίγες εβδομάδες πριν την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές με τις "δημοκρατικές-πατριωτικές" δυνάμεις του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, ενισχυμένες από τους ακραιφνείς κεντρώους κ. Συλλούρη, Ερωτοκρίτου, Ιωάννα Παναγιώτου και Περδίκη να ετοιμάζονται να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη εκλογή του νέου Προέδρου και κατ' επέκταση στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης, αφού εκπροσωπούν τον ακραίο απορριπτισμό. Αλλά το χειρότερο δεν είναι η άσκηση αυτού του δημοκρατικού τους δικαιώματος. Το επαπειλούμενο έγκλημα είναι να προστρέξουν ξανά να συμμαχήσουν μαζί τους για την εξουσία τα δυο μεγάλα κόμματα ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ! Και η Κύπρος τι θα απογίνει; Υπάρχει κανένας που πιστεύει ότι μπορούμε να φτάσουμε σε εφικτή λύση ομοσπονδίας με κυριαρχούσες πολιτικά τις δυνάμεις των απορριπτικών; Και είναι δυνατόν να υποστηρίξουν κάποιον ή να υποστηριχθούν από κάποιον αυτές οι δυνάμεις αν δεν εξασφαλίσουν δέσμευση για απορριπτική πολιτική, όπως έκαναν στο παρελθόν;

Επομένως "η μπάλα" βρίσκεται ήδη στο γήπεδο του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Θα επαναλάβουν τα δυο μεγάλα κόμματα το πολιτικό έγκλημα του παρελθόντος ή επιτέλους θα κάνουν τη μεγάλη στροφή προς τη σωτηρία της Κύπρου; Θα αναζητήσουν τη συμμαχία των απορριπτικών ή θα αποτινάξουν κάθε δέσμευση με τους αρνητές της λύσης-σωτηρίας της πατρίδας; Εκτός από την πεπατημένη επιλογή της σύμπραξης με τους απορριπτικούς υπάρχουν και δύο άλλες πατριωτικές και πολιτικά ορθόδοξες επιλογές για τα δυο μεγάλα κόμματα. Η μία είναι να συνεργαστούν για την εκλογή Προέδρου και κυβέρνησης λύσης, παρακάμπτοντας προσωρινά τις ιδεολογικές τους διαφορές, μέχρι την εγκαθίδρυση της διζωνικής - δικοινοτικής ομοσπονδίας και η άλλη είναι να διακηρύξουν τις πολιτικές τους αρχές, διεκδικώντας την εξουσία και ταυτόχρονα να δεσμευτούν ότι θα παραμείνουν προσηλωμένοι στις εξαγγελίες τους χωρίς άλλες δεσμεύσεις προς τους απορριπτικούς, πριν τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών. Και στις δυο περιπτώσεις θα πρέπει από τώρα να ξεκινήσουν από κοινού μια ειλικρινή και σε βάθος συστηματική διαφώτιση του λαού, για να είναι έτοιμος να αποδεχθεί και να στηρίξει τη μόνη εφικτή λύση της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας. Μόνο έτσι μπορεί η Κύπρος να σωθεί...