Έχω διαβάσει το απόσπασμα που δημοσιεύσατε στην εφημερίδα σας από το βιβλίο του Λεονάρδο Παδούρα με τον πιο πάνω τίτλο. Πιστεύω, ότι το απόσπασμα που δημοσιεύθηκε δεν ανταποκρίνεται προς το περιεχόμενο του βιβλίου. Έχω μελετήσει το βιβλίο και πραγματικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Είναι αφιερωμένο στη ζωή του Λέοντα Τρόσκυ, από την εξορία του στις στέπες του Καζαχστάν. Ήταν η εκδίκηση του Στάλιν προς την ιστορική ηγεσία του ΚΚΣΕ, η έναρξη των δολοφονιών τους. Το βιβλίο περιγράφει πως αποφάσισε ο Στάλιν να κηρύξει τον Τρόσκυ ανεπιθύμητο πρόσωπο στη χώρα του και πως σε συνεννόηση με την τουρκική κυβέρνηση μεταφέρθηκε στο νησί Πρίγκηπος. Αργότερα όταν η Τουρκία διαφοροποίησε τη στάση της έναντι της ΕΣΣΔ κάλεσε τον Τρόσκυ να αναζητήσει χώρα που να του παραχωρήσει άσυλο. Ύστερα από αρκετές περιπλανήσεις του σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, τελικά καταλήγει στο Μεξικό.

Το βιβλίο διηγείται τη ζωή του Ραμόν Μερκαντέρ, ενός ισπανού κομουνιστή που επιστρατεύτηκε από τις Νε Γκα Βε Ντε (πρόδρομος της Γκα Κε Μπε) στην περίοδο του ισπανικού εμφυλίου πολέμου με μοναδική αποστολή να δολοφονήσει τον Τρόσκυ. Αυτό τον άνθρωπο συναντά ο συγγραφέας του βιβλίου, χρόνια μετά την απελευθέρωση του από τις φυλακές του Μεξικού και του διηγείται κατά έμμεσο τρόπο την ιστορία του. Δεν του αποκαλύπτει ποιος ήταν, ούτε και το πραγματικό του όνομα, αλλά για το συγγραφέα γίνεται φανερό ότι είναι ο Ραμόν Μερκαντέρ. Γι’ αυτό και ο συγγραφέας τον αποκαλεί «Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά», επειδή στους περιπάτους του στην παραλία της Αβάνας, συνοδευόταν πάντοτε από δυο ρωσικά σκυλιά που είχε φέρει από τη Μόσχα.

Ο Ρ. Μερκαντέρ, μετά την απελευθέρωση του στις 20 Αυγούστου του 1960 από τις φυλακές του Μεξικού κατέφυγε στη Μόσχα. Έζησε για ένα διάστημα στο ξενοδοχείο «Λενινγκράντ» που βρίσκεται κοντά στο σταθμό των τρένων που φθάνουν από το Λένινγκραντ (σήμερα Πετρούπολη). Αργότερα μετακόμισε σε διαμέρισμα τεσσάρων δωματίων που του παραχώρησε το κράτος, κοντά στο σταθμό του μετρό «Σόκολ». Του παραχωρούν σύνταξη και ξεχασμένος από όλους ζει με τη σύζυγο του που γνώρισε όταν ήταν στην φυλακή. Το πραγματικό  του όνομα έγινε γνωστό, όταν η μητέρα του Καριδάδ το αποκάλυψε σε φίλο της όταν στην περίοδο του παγκοσμίου πολέμου 1941-1943 μετακόμισε στην Τασκένδη. 

Διάβασα στη ρωσική γλώσσα το βιβλίο του Πάβελ Σουντοπλάτωφ «Κατασκοπεία και Κρεμλίνο» που εκδόθηκε το 1996, ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος της κατασκοπευτικής δράσης στο εξωτερικό και περιγράφει επίσης με κάθε λεπτομέρεια τη δολοφονία του Τρόσκυ, τις εντολές που είχε λάβει από τον Μπέρια και το δείπνο που είχε με τον Στάλιν γι’ αυτό το σκοπό. Περιγράφει επίσης, ότι ο Ραμόν Μερκαντέρ βρισκόταν σε δυσμένεια από τη σοβιετική εξουσία, παρόλο που όταν έφθασε στη Μόσχα τον υποδέχθηκε ο Σιελέπιν, τότε πολιτικός προϊστάμενος της ΚΓΒ και του απέδωσε τον τίτλο του ήρωα της ΕΣΣΔ. Συνέχισαν όμως να τον χρηματοδοτούν η ΚΓΒ και το ταμείο συντάξεων για τους ήρωες της ΕΣΣΔ. Το 1970 φεύγει από τη Μόσχα και πηγαίνει στην Αβάνα ως σύμβουλος του Φιντέλ Κάστρο, αλλά μόνη αποστολή του είναι να πηγαίνει περιπάτους στην παραλία. Ο Ραμόν Μερκαντέρ πέθανε το 1978. Το σώμα του μεταφέρθηκε μυστικά στη ΕΣΣΔ και θάφτηκε στο νεκροταφείο Κουντσέφσκι στη Μόσχα. Το όνομα που γράφει ο τάφος του είναι: «Ραμόν Ιβάνοβιτς Λόπες, ήρωας της ΕΣΣΔ». Στην κηδεία του παρευρέθηκε μόνο ο Εϊντιγκόν, ο άνθρωπος της ΚΓΒ που τον επιστράτευσε και τον καθοδηγούσε μέχρι τη δολοφονία του Τρόσκυ.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Λ. Παδούρα έφερνα συνεχώς στη μνήμη μου και το βιβλίο του Π. Σουτοπλάτωφ το οποίο είναι γεμάτο από συνομωσίες και δολοφονίες συναδέλφων τόσο μέσα στην ΚΓΒ όσο και των πολιτικών προσώπων που η αύξηση της δημοτικότητας τους μπορούσε να επισκιάσει ή να θέσει σε αμφισβήτηση την προσωπικότητα του «πατερούλη» και έπρεπε να «εξαφανιστούν» (αυτήν τη λέξη χρησιμοποιούσαν στα έγγραφα της ΚΓΒ για τα πρόσωπα που έπρεπε να δολοφονηθούν). Συνιστώ σε όλους που αγαπούν τα ιστορικά μυθιστορήματα να μελετήσουν το βιβλίο του κουβανού συγγραφέα. Δεν είναι βιβλίο για τις διακοπές, αλλά ένα βιβλίο διδακτικό και συνάμα συναρπαστικό.