Το καλοκαίρι του 1978 οι Αμερικανοί πάσκιζαν να βρουν μια άκρη με το Κυπριακό για να αρθεί το εμπάρκο όπλων εναντίον της Τουρκίας, ο Σπύρος ήταν μια μέρα στο γραφείο και τρεις στο κρεβάτι. Το Υπουργικό συνεδρίαζε και στο σπίτι του, με τους υπουργούς να ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλον "εν πελλός". Ο ψυχολόγος του Υπουργικού, υπουργός Υγείας Α. Μικελλίδης ( ψυχίατρος στο επάγγελμα) είπε στους συναδέλφους του: "Κάποιος πρέπει να του φορέσει ζουρλομανδύα, τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνω εγώ". Δεν το αποτόλμησε κανείς.

Τελικά τον έπεισαν και πήγε σε "ειδικό κέντρο" στο Λονδίνο, αλλά εξέδιδαν ανακοινώσεις ότι έκανε επαφές για το Κυπριακό ( η συτζιά του μαύρου). Όταν επέστρεψε ήταν αρκετά καλός. Είχε κάποιες μεταπτώσεις, αλλά καμιά σχέση με την κρίση της εποχής της μεγάλης συνωμοσίας.

Στο μεταξύ, χάθηκε και η συγκυρία της λύσης με το αμερικανοκαναδικό σχέδιο (φρόντισε για αυτό και η Μόσχα) και ο Σπύρος έκανε όχι μιά, αλλά δύο θητείες. Οι Υπουργοί του συνέχισαν να ψιθυρίζουν: "εν πελλός". Αλλά μέχρις εκεί, είπαμε, στο κάτω – κάτω, πελλότοπος, πελλόκοσμος, τον νούσιμο τι να τον κάμει.   

Άλμα στο σήμερα: Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν είναι στην κατάσταση του Σπύρου ( θέλω να πιστεύω), ούτε άκουσα κανένα υπουργό του να ζητά από τους άλλους να του φορέσουν ζουρλομανδύα. Όμως, απ’ όσα βλέπω και απ’ όσα ακούω δεν νομίζω να είναι εντελώς καλά. Είναι σπάνιο πλεον να το συγκρατήσει κανείς. Φοβούνται να του μιλήσουν. Δεν δέχεται κουβέντα, μήτε αμφισβήτηση καμιά. Κι άμα τον κολακεύουν ζει στον κόσμο των ονείρων του. Δεν θα βγει ποτέ κανένας να πει, "ο Πρόεδρος δεν είναι καλά". Να σας πω εγώ που έβγαλα όνομα ότι είμαι κακός και μηδενιστής: "Εν Πελλός".

Η τελευταία συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου για συζήτηση του κυπριακού νομίζω ότι πρέπει να ήταν το κύκνειο άσμα του. Ο Χριστόφιας άρχισε να διαβάζει ένα κείμενο για να απαντήσει σε αυτά που του είπαν την προηγούμενη εβδομάδα – να μέν μείνει που κάτω- αλλά δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει , διότι είπε κάτι για το μακαρίτη τον Τάσο Παπαδόπουλο, θύμωσε ο υιός του Τάσου Νικόλας, μπηκτή στην μπηχτή, ατάκα στην ατάκα, πέρασαν από τα εθνικά στα προσωπικά και έφτασαν στα εσώψυχα τους. Σηκώθηκε πάνω ο Χριστόφιας κούνησε το δείκτη του χεριού του προς τα δύο άλλα σκέλη της πρώην τριμερούς συνεργασίας (ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ) και έριξε τον κεραυνό του. "Ούτε εσύ, Μάριε ούτε εσύ, Γιαννάκη ήρθατε μια φορά στο αεροδρόμιο να με παραλάβετε!" Αμάν καημόν που το έχεις σύντροφε, να σε υποδέχονται στο αεροδρόμιο! Αν εν τούτο το πρόβλημα σου, να σου στέλνουμε τη φιλαρμονική της Εθνικής Φρουράς και άγημα των ΛΟΚ, να ηρεμήσεις

"Βλέπω τον εαυτό μου στο καθρεύτη και διερωτώμαι αν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, ο Δημήτρης Χριστόφιας" (το είπε προχθές στις γυναίκες οργάνωσης ΠΟΓΟ). Καλά το σκέφτηκες, δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Τελικά, όλα θέλουν μιαν εξελικτική διαδικασία. Ναι και ο καφετζής μπορεί να γίνει Πρόεδρος, όμως την ώρα που αναλαμβάνει το αξίωμα θα πρέπει να έχει ήδη κάνει το άλμα προς τα εμπρός. Ο δικός μας ήταν ακόμα καφετζής. Οπόταν, ναι, παραζαλίστηκε μέθυσε, έχασε τον έλεγχο και την επαφή με την πραγματικότητα. Άλλαξε ο άνθρωπος σιόρ!

Πόσο Θράσος – να πάει στις Βρυξέλλες και να κάνει διάλεξη στο Κολέγιο των επιτρόπων για την οικονομική κρίση. Και μετά να παει στο Συμβούλιο να τους πει ξανά, για την ανθρωποκεντρική προσέγγιση και το κοινωνικό κράτος. Μα ποιο κοινωνικό κράτος, σιορ, που είμαστε η μόνη χώρα στη Ευρώπη που δεν έχει σχέδιο υγείας, που ξοδεύει τα περισσότερα στην παιδεία με το χειρότερο αποτέλεσμα, που όλο το σύστημα εξυπηρετεί την νομενκλατούρα και που ο "απλός άνθρωπος" εξευτελίζεται;