Ο νέος Πρόεδρος διαθέτει αναμφίβολα σπάνιες ηγετικές ικανότητες. Πείρα, ευθυκρισία, φιλοπατρία, δυναμισμός, ανοχή στην αντίθετη άποψη, διαλλακτικότητα, αλλά και εμμονή σε αρχές είναι μόνο μερικές από τις αρετές του Νίκου Αναστασιάδη. Και καλύτερη επιλογή για την Προεδρία της Δημοκρατίας και μάλιστα στην παρούσα ιστορική συγκυρία με τις όντως τραγικές συνθήκες που βιώνει ο τόπος δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει. Όσο όμως χαρισματικός κι αν είναι ο Πρόεδρος, άλλο τόσο δυσεπίλυτα και τα προβλήματα που ορθώνονται μπροστά του. Και γι’αυτό δεν πρέπει-και δεν θα είναι-«μοναχικός ταξιδευτής» στα δύσκολα που τον περιμένουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο υπουργικό συμβούλιο. Το κόμμα του, αλλά και άλλα πολιτικά σχήματα δηλώνουν έτοιμα να σταθούν στο πλάι του. Κι αυτό σε επίπεδο Κοινοβουλίου-και όχι μόνο-λέει πολλά. Κι ακόμα: Μια πλειάδα προσωπικοτήτων που αποτελούν αυθεντίες στον τομέα τους πρόθυμα θα έσπευδε να συνδράμει ακόμα και αφιλοκερδώς το έργο της κυβέρνησης. Και η συμβολή των πολιτών όμως δεν πρέπει να θεωρείται αμελητέα. Όσων ανησυχούν έστω. Όσων προβληματίζονται και θέλουν κάτι να πουν. Κάτι να εισηγηθούν. Η Κύπρος μπορεί να μετατραπεί σε μια μεγάλη δεξαμενή σκέψης και ιδεών, που μέσω κυρίως του έντυπου τύπου να διοχετεύονται στα σημαντικά κέντρα αποφάσεων. Και ο πλουραλισμός ιδεών ποτέ δεν έβλαψε έναν τόπο.

  Δεν αρκεί όμως η συμβολή μόνο των πιο πάνω στον κοινό αγώνα. Αποφασιστική κρίνεται και η στάση των κοινωνικών εταίρων στην όλη προσπάθεια. Που μέχρι στιγμής τουλάχιστον υπήρξε-εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων-χωρίς υπερβολή υποδειγματική. Και προσδοκία όλων παρόμοια και ακόμα πιο υπεύθυνη στάση να εξακολουθήσει να τηρεί το συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί και η παραμικρή κοινωνική αναταραχή, ειδικά τώρα, μπορεί να αποβεί μοιραία για τον τόπο. Και οι προϊστάμενοι των διαφόρων υπηρεσιών και επιχειρήσεων όμως επίσης επωμίζονται δύσκολο έργο. Να μεριμνήσουν για την αύξηση της παραγωγικότητας, την αναχαίτιση των δαπανών, τον περιορισμό της ανεργίας, την εξάλειψη της αχρείαστης γραφειοκρατίας κ.ά. Και είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ. Που αναμένεται πως θα είναι εμψυχωτικός και επαινετικός της όποιας θετικής προσπάθειας. Και λιγότερο επικριτικός για ψύλλου πήδημα, επιρρεπής στη μεμψιμοιρία και αγχοπαραγωγικός. Τέλος και ο έλεγχος και η κριτική από την αντιπολίτευση και μάλιστα σε καθημερινή βάση δεν είναι ήσσονος σημασίας. Ανεξαρτήτως βαθμού αυστηρότητας. Μόνο που, από αβρότητα έστω, επιβάλλεται να δοθεί μια σύντομη περίοδος χάριτος στην κυβέρνηση. Μια μικρή ανάσα, ωσότου συγκροτηθεί και αρχίσει να παράγει έργο. Και τότε να κριθεί γι’αυτό. Με το καλημέρα όμως, είναι και λίγο άκομψο…

  Λέγεται-και πιο συχνά γράφεται-πως κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Στις 24 Φεβρουαρίου ο κυπριακός λαός έκανε κι αυτός την επιλογή του. Και έχει τώρα κάθε δικαίωμα να αναμένει από τον εκλεκτό του κάποια πράγματα. Και πρώτα-πρώτα να τον πείσει-με έργα-πως ήταν σωστή η επιλογή του. «Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Κι έπειτα πως οι θυσίες που ίσως κληθεί να υποστεί δεν θα πάνε χαμένες. Πως ο αγώνας που τον περιμένει δεν θα είναι επί ματαίω. Ένας αγώνας άγονος. Αλλά αγώνας για το καλύτερο αύριο. Κι ένας ωραίος λαός, εργατικός, υπομονετικός και φιλότιμος το αξίζει και αυτό. Αυτό το καλύτερο αύριο. Το αξίζει.