Δεν έχω και πολλές αμφιβολίες. Λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο. Διαβουλευόμενοι μεταξύ μας. Και φτιάχνοντας δικό μας μνημόνιο, που το βαφτίσαμε αντιπροτάσεις. Με μέτρα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας. Και δεν φτάνει που κάνουμε πανηγύρια μόνοι μας. Κάποιοι απειλούν κιόλας. Πως θα κατεβάσουν τους εργαζόμενους στους δρόμους. Θα προχωρήσουν σε απεργίες. Πολιτικά πρόσωπα δηλώνουν πως θα συνδράμουν τις προσπάθειές τους. Θα βγουν στους δρόμους μαζί τους. Άλλοι χαράσσουν κόκκινες γραμμές. Ακονίζουν μαχαίρια και απειλούν θεούς και δαίμονες.

 Ο ξενοδόχος όμως τι λέει; Γιατί δεν μιλά; Μα αυτός μίλησε ήδη. Από τον Ιούλιο. Ήλθε, είδε και απήλθε αφήνοντάς μας και ένα προσχέδιο μνημονίου. Να το μελετήσουμε και να απαντήσουμε. Μίλησε λοιπόν. Ακόμα και σωπαίνοντας. Εμείς όμως; Εμείς από την πρώτη στιγμή αρχίσαμε την πάρλα μεταξύ μας. Και συνεχίζουμε. Να μιλάμε και να μιλάμε ασταμάτητα. Την ώρα που ο χρόνος κυλά αναξιοποίητος. Και η κατάσταση επιδεινώνεται. Ούτε Ελλαδίτες αδερφοί να ήμαστε! Και ερίζουμε κιόλας. Κάποτε μάλιστα «περί όνου σκιάς». Δεν είναι βέβαια κακό πράγμα να διαβουλεύεσαι για τόσο σοβαρά ζητήματα. Αντίθετα. Και δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει αυτό ακόμα και ο πιο άσχετος. Κακό είναι και κακό κάνουν οι παρατεταμένες διαβουλεύσεις. Οι ατέρμονες. Σε μια προσπάθεια, μάλλον απέλπιδα, να πετύχουμε το καλύτερο. Αντί του καλού υπό τις περιστάσεις. Κάποτε όμως οι πραγματικότητες φανερώνουν πως ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.

 Κοντολογίς ο καβγάς είναι για το πάπλωμα. Άλλη είναι η ουσία. Ποιος κρατάει το μαχαίρι και το πεπόνι είναι η ουσία. Αυτός που θα μας δανείσει κρατάει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Όχι εμείς. Κι αυτός που θα μας δανείσει δεν θα το κάνει για την ψυχή της μάνας του. Δεν μας είπε ποτέ πως διευθύνει φιλανθρωπικό ίδρυμα. Λεφτά θα δώσει. Και τα θέλει πίσω. Και με τόκο. Να κερδίσει θέλει δηλαδή, όπως κάνουν και εδώ οι τράπεζες, τα συνεργατικά ιδρύματα και παλαιότερα οι τοκογλύφοι. Και για όλα αυτά θέλει να είναι σίγουρος. Δεν ρισκάρει, αν δεν είναι σίγουρος. Και το πολύ μπλα-μπλα και οι τζάμπα μαγκιές όχι μόνο δεν τον συγκινούν και δεν τον τρομάζουν, αλλά μάλλον τον κάνουν πιο απρόθυμο να έλθει αρωγός.

 Ο κόσμος από την άλλη φαίνεται να καταλαβαίνει πού οδηγούνται τα πράγματα, όπως πάμε. Και λειτουργεί με παραδειγματική ωριμότητα. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε πως ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών τάσσεται υπέρ της υπογραφής του μνημονίου. Αυτή την αδήριτη ανάγκη, θέλω να πιστεύω, πως, προτού είναι πολύ αργά, θα την αντιληφθεί και η πολιτική ηγεσία του τόπου. Ήδη κάποιες δηλώσεις, κάποιες κινήσεις κ.λπ. προς τα εκεί οδηγούν. Έπρεπε όμως να μιλήσουν πρώτα οι πολίτες και μετά οι πολιτικοί; Από πότε η άμαξα μπαίνει μπροστά από το άλογο; Είναι όμως και οι συντεχνίες. Οι κοινωνικοί εταίροι. Που δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Και αφήνουν να εννοηθεί πως μπορεί και να κατεβάσουν κόσμο στους δρόμους. Να γίνουμε μια δεύτερη Ελλάδα δηλαδή. Κανονικά και με τη βούλλα. Και ομοίως βαίνοντες κατά κρημνών. Ακάθεκτοι. Βρίζοντας από μεγαφώνου την κυρία Μέρκελ με χυδαίες λέξεις. Και φωνάζοντας στους Τροϊκανούς «πάρτε το μνημόνιό σας και φύγετε». Κάποιος όμως πρέπει επιτέλους να πει δυο-τρεις σταράτες κουβέντες στους συντεχνιακούς ηγέτες. Και πρώτα-πρώτα πως δυστυχώς η Ελλάδα του σήμερα δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Μόνο παράδειγμα προς αποφυγή. Πως όποιος διανοείται να μην υπογράψει το μνημόνιο, επειδή τα μέτρα που θα περιλαμβάνει θα είναι επαχθή, μάλλον τον εαυτό του κοροϊδεύει και τον κόσμο. Γιατί το ταμείον οσονούπω δεν θα είναι απλά μείον. Δεν θα έχει μία. 

Και τέλος είναι και ο ξενοδόχος. Που περιμένει στο ακουστικό. Ως πότε; Κι αν βαρεθεί να περιμένει; Εμάς τότε, τι μας περιμένει;

 Φιλόλογος, τέως διευθυντής.