Ο άνθρωπος επιλέγει.  Είναι στη φύση του να επιλέγει.  Το επάγγελμά του, το σύντροφό του, τον τρόπο της ζωής του.  Να επιλέγει αυτό που επιθυμεί.  Και να πληρώνει και το κόστος της επιλογής του.  Ή να απολαμβάνει τους καρπούς της.  Μόνο έτσι είναι και νιώθει ελεύθερος.  Και υπεύθυνος.  Και ευτυχισμένος.  Όταν επιλέγει.  Και επειδή επιλέγει.  Το επιθυμητό λοιπόν επιλέγεται.  Στο μέτρο του δυνατού εννοείται.  Και όταν δεν καταλήγει στην ασυδοσία και την αποχαλίνωση.  Τι γίνεται όμως με αυτό που πρέπει;  Το αναγκαίο;  Προπαντός όταν δεν συμπίπτει με το επιθυμητό;  Και απαιτεί θυσίες, στερήσεις, πολλή δουλειά, συμβιβασμούς;  Προφανώς δεν το επιλέγουμε τις πιο πολλές φορές.  Αν όμως δεν επιλέγεται, όπως συμβαίνει με το επιθυμητό, μήπως τελικά επιβάλλεται;

Δυο παραδείγματα.  Το παράδειγμα της Ελλάδας και αυτό της Κύπρου.  Η Ελλάδα ακολουθώντας χρόνια τώρα μια αδιανόητη οικονομική πολιτική κατέληξε ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία.  Και με αβέβαιο το μέλλον της.  Ακόμα και μετά τις θυσίες που κλήθηκε να υποστεί ο ελληνικός λαός.  Και που αν τον ρωτούσαν, αν δέχεται να τις υποστεί, θα απαντούσε όχι.  Κανένας δεν επιλέγει τη σκληρή εργασία, τις στερήσεις και μια παρατεταμένη περίοδο λιτότητας.  Στη θέση των ανέσεων που νόμιζε πως είχε.  Λογαριάζοντας χωρίς το…λογαριασμό.  Τη λυπητερή.  Που θα ερχόταν αργότερα.  Και ήρθε.  Οι Έλληνες λησμόνησαν ένα δικό τους αρχαίο ρητό: «Τ΄αγαθά κόποις κτώνται».  Και χρειάστηκε να τους το θυμίσουν οι όχι και τόσο πονόψυχοι εταίροι τους.  Ακολούθησαν μνημόνια και όροι δανεισμού επαχθείς.  Η άλλη «λύση» όμως ήταν αυτή της άτακτης χρεοκοπίας.  Με ό,τι αυτή συνεπάγεται.  Αυτό λοιπόν που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν αποτελεί επιθυμία του λαού της.  Δεν το επέλεξε.  Ήταν το μη χείρον.  Το αναγκαίο.  Και που επιβαλλόταν να γίνει.

Εμείς εδώ, προς το παρόν τουλάχιστον, αντέχουμε.  Οικονομικά εννοώ.  Άλλο μας καίει.  Το για δεκαετίες άλυτο εθνικό μας πρόβλημα.  Τα αδιέξοδα που ορθώνονται μπροστά μας.  Οι φοβεροί κίνδυνοι που ελλοχεύουν.  Το αβέβαιο αύριο.  Οι συνομιλίες που καρκινοβατούν.  Ο συνομιλητής μας που λέγεται Ντερβίς Έρογλου…Λύση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ούτε καν πρόταση για λύση.  Αλλά και να υπάρξει πρόταση, προφανώς δεν θα ανταποκρίνεται στο επιθυμητό.  Και πιθανότατα θα απορριφθεί σ’ ένα δεύτερο δημοψήφισμα.  Και από τις δυο κοινότητες αυτή τη φορά.  Έχουν αυξηθεί δραματικά και οι έποικοι.  Που μάλλον θα ψηφίσουν πάλι και αυτοί…

Ελλάδα και Κύπρος λοιπόν ενώπιον προβλημάτων, διλημμάτων, κινδύνων.  Σε βαθμό που ό,τι συμβαίνει στη μια να μην αφήνει ανεπηρέαστη την άλλη.  Και τανάπαλιν.  Η πρώτη καταβάλλει όντως φιλότιμες προσπάθειες.  Να βγει από την κρίση.  Λαβωμένη έστω.  Γιατί αλλιώς η Εδέμ επί της γης που ονειρεύτηκε θα μετατραπεί σε κόλαση επί της γης.  Και η ίδια σε επαίτη της Ευρώπης.  Και του κόσμου.  Δεν υπάρχουν πια «από μηχανής θεοί».  Και το γόρδιο δεσμό πρέπει να τον λύσει ή να τον κόψει μόνη της.  Αφήνοντας κατά μέρος ό,τι χαϊδεύει τ’αφτιά του κοσμάκη.  Τα μέτρα που πήρε ήταν αναγκαία.  Δεν ήταν η επιλογή της χώρας.  Και δεν μπορούσαν παρά να επιβληθούν.  Όχι από κάποιο «δυνάστη αιματοπότη» κατά τον Παλαμά.  Τα επέβαλαν οι συνθήκες.  Η ανάγκη.  «Ανάγκα και θεοί πείθονται».  Κι αν πείθονται οι θεοί, πόσο μάλλον οι άνθρωποι.

Δεν ισχύουν όμως και εδώ τα ίδια;  Τηρουμένων των αναλογιών εννοείται.  Χρεοκοπία εκεί.  Εθνικός αφανισμό εδώ.  Και επί θύραις μάλιστα.  Οδυνηροί συμβιβασμοί εκεί.  Εδώ;  Πατριωτικές κορώνες και συνθήματα.  «Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τα εγγόνια μου δεν θα ζήσουν σε μια ελληνική Κύπρο» δήλωσε μόλις πρόσφατα ο πρώην πρόεδρος κ. Γ. Βασιλείου.  Λοιπόν;  Μήπως επέστη η στιγμή και για μας για ένα ιστορικό συμβιβασμό, πριν είναι εντελώς αργά;  Για το αναγκαίο αντί του επιθυμητού, του ιδεώδους και του ανέλπιδου θέλω;  Η Ελλάδα πάντως έναν δρόμο τον δείχνει…

                                                          Ο Ιάκωβος Χρίστου είναι φιλόλογος,

                                                          τέως διευθυντής.

                                                                    Email:christouiac@hotmail.com