Θα την χαρακτήριζα επιεικώς πενιχρή. Σε κάποιες χώρες μάλιστα -της Αφρικής, της Ασίας κ.α. -σχεδόν ανύπαρκτη. Ούτε όμως και στην πατρίδα μας είναι τα πράγματα καλύτερα. Στο κοινοβούλιο είναι ελάχιστη. Σε θέσεις δημάρχων ανύπαρκτη. Στο υπουργικό συμβούλιο περιορισμένη. Αρχηγός κόμματος μόνο μία. Ως Κύπρος είμαστε από τις τελευταίες χώρες στην Ε.Ε. σε σχέση με την παρουσία γυναικών στα σημαντικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Και αυτό δεν μας περιποιεί τιμήν…

 

Αναμφίβολα πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Πρώτα-πρώτα γιατί ο μισός περίπου πληθυσμός του πλανήτη αποτελείται από γυναίκες. Το ίδιο και στη χώρα μας. Δεν γίνεται τόσα άτομα του ίδιου φύλου να υποαντιπροσωπεύονται στους διάφορους θεσμούς μιας χώρας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό. Δεν πρόκειται για κάποια μειονότητα στο σύνολο του πληθυσμού με περιορισμένο αριθμό ψηφοφόρων. Για να μην μπορούν να αναδείξουν σε θέσεις-κλειδιά αξιωματούχους από τα μέλη τους. Έπειτα γιατί μέσα από τη μόρφωση και την ένταξή της στην εργασία- απότοκα της χειραφέτησής της από την πατρική και συζυγική εξάρτηση- η γυναίκα κατόρθωσε σε πολλούς τομείς να αναδείξει τις ικανότητές της και να ξετυλίξει τα δικά της σπάνια ταλέντα. Είναι δε γνωστό πως στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια πολύ συχνά οι μαθήτριες έχουν καλύτερες επιδόσεις από τους μαθητές. Η πενιχρή συμμετοχή των γυναικών, λοιπόν, και ο αποκλεισμός τους από το να συνεισφέρουν και στα κοινά σαφώς τις αδικεί. Αδικεί όμως και την κοινωνία στην οποία ανήκουν. Ιδίως όταν αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που η γυναικεία συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων θα τα προσέγγιζε με ιδιαίτερα αυξημένη ευαισθησία. Και αναφέρομαι σε θέματα κακοποίησης γυναικών ή παιδιών, βίας στην οικογένεια, παρενόχλησης στην εργασία και αλλού και πολλά άλλα.

 

Δεν ξέρω αν ο φόρτος εργασίας και οι αυξημένες ευθύνες που απαιτούνται αποθαρρύνουν τις γυναίκες από τη συμμετοχή στα κοινά. Ή αν έχουν ενδοιασμούς φοβούμενες πως δεν θα τις τιμήσουν με τη ψήφο τους όχι μόνο οι άντρες αλλά και οι γυναίκες ψηφοφόροι. Το δεύτερο -αν ισχύει- δεν θα με παραξένευε. Μιας και μερικές αναχρονιστικές αντιλήψεις, που θέλουν κάποια πόστα να αποτελούν αποκλειστικά αντρική υπόθεση, έχουν βαθιές ρίζες στην ιστορία και τις ψυχές των ανθρώπων. Αντρών και γυναικών. Και τα ταμπού δύσκολα ξεριζώνονται. Το δικαίωμα ψήφου π.χ. το κέρδισαν πρώτες οι Αγγλίδες μόλις το 1928! Και σε άλλες χώρες δεκαετίες αργότερα. Υπάρχει όμως εδώ ένα ζήτημα: Το δικαίωμα του εκλέγειν είναι ένα πράγμα και η δυνατότητα του εκλέγεσθαι ταυτόχρονα είναι άλλο πράγμα. Τα δύο δεν συμπίπτουν πάντα. Οι γυναίκες εκλέγουν, αλλά δύσκολα εκλέγονται. Για όσο όμως θα ισχύει αυτή η προκατάληψη, η αδικία σε βάρος τους θα διαιωνίζεται και θα διαιωνίζεται.

 

Οι ίδιες οι γυναίκες χρειάζεται να γίνουν και σ’αυτό τον τομέα πιο διεκδικητικές. Όπως έχουν κάνει με εξαιρετική επιτυχία σε πλείστες άλλες περιπτώσεις διεκδίκησης ισότητας ευκαιριών. Ο σκοτεινός μεσαίωνας, όπως και παρωχημένες εποχές πατριαρχίας και αποκλειστικά ανδροκρατούμενων κοινωνιών, απέχουν έτη φωτός από σήμερα, έστω κι αν υπολείπονται αρκετά να γίνουν ακόμα. Και στο υπό συζήτηση θέμα ουκ ολίγα. Το φεμινιστικό κίνημα των σουφραζέτων στην Αγγλία με επικεφαλής την Έμμελιν Πάνκχωρστ το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα δεν πρέπει να μείνει ημιτελές. Και τα όποια τείχη προκατάληψης και διακρίσεων έχουν απομείνει είναι καιρός να πέσουν κι αυτά.

 

Είναι πέρα από αναγκαία λοιπόν η καλλιέργεια κουλτούρας ενθάρρυνσης των γυναικών για συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Όπως και η μαζική υποστήριξη της συμμετοχής τους από το εκλογικό σώμα. Ανεξαρτήτως φύλου. Γιατί μια τέτοια συμμετοχή σε ικανοποιητικούς αριθμούς μόνο επωφελής θα είναι για την κοινωνία ολόκληρη. Όσο για την ικανότητά τους να τιμήσουν τα όποια υψηλά αξιώματα τους ανατίθενται, μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, την Ε.Ε., αλλά και τη δική μας μικρή πατρίδα δεν θα άφηνε και πολλές αμφιβολίες: Οι περισσότερες τα τιμούν και με το παραπάνω!