Και σύνεση. Και συναίνεση. Και υπευθυνότητα. Όχι μόνο φιλοπατρία. Δυστυχώς όμως ούτε και αυτή η κορυφαία αρετή φαίνεται να πρυτανεύει στον τόπο μας. Αυτό τουλάχιστον έδειξε η στάση κάποιων συντεχνιών και των ηγεσιών τους τις τελευταίες μέρες. Και τα χειρότερα φοβούμαι πως έπονται. Δυστυχώς. Δικαιολογίες και αφορμές βρίσκει κανείς εύκολα. Ή στην ανάγκη επινοεί. Τα προβλήματα όμως είναι εκεί. Και πρόκειται βέβαια για τα δημοσιονομικά προβλήματα. Για την οικονομία. Που είναι μάλιστα άρρηκτα δεμένη με το άλλο μέγα θέμα που μας καίει. Το κυπριακό. Που κι αυτό βαίνει ολοταχώς προς αδιέξοδο. Και που μια καθοδική πορεία της οικονομίας, μη αναστρέψιμη, θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τις ήδη πάρα πολύ δυσοίωνες προοπτικές για λύση του. Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να τα καταλάβει κανείς αυτά. Και επί του προκειμένου την οικονομική κρίση. Την διακρίνει καθαρά. Την αισθάνεται στο πετσί του. Η οικονομική κρίση δεν είναι πια «ante portas». Είναι «intra portas».

Η πρωτοβουλία του ΔΗ.ΣΥ. και του προέδρου του άνοιξε ένα μικρό παράθυρο ελπίδας στο οικονομικό αδιέξοδο. Ήταν «ακτίς Ηελίοιο» κατά τον Όμηρο. Κυβέρνηση και κόμματα ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρωτοβουλία. Το παράθυρο μεγάλωσε. Το πρόβλημα όμως ήταν οι συντεχνίες. Που έπρεπε κι αυτές να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Πράγμα δύσκολο, αφού τα μέτρα που συμφώνησαν κυβέρνηση και κόμματα θα ήταν επώδυνα. Και απαιτούσαν θυσίες. Για να μην μπει η ήδη κλυδωνιζόμενη οικονομία σε ακόμα πιο βαρύ χειμώνα. Και η πατρίδα σε ακόμα πιο μεγάλες περιπέτειες. Η πατρίδα όμως μπορεί να σου ζητήσει και τη ζωή σου ακόμα να θυσιάσεις, αν χρειαστεί, σε ώρα έσχατου κινδύνου. Και το κάνεις. Ε, δεν έχει άραγε το δικαίωμα να σου ζητήσει ήσσονος σημασίας θυσίες, όπως είναι οι οικονομικές; Και σε περίοδο ειρήνης μάλιστα; Δεν σου ζήτησε δα και τον ουρανό με τ’ άστρα. Οι πλείστοι θα απαντούσαν ναι. Κάποιες συντεχνίες όμως είπαν όχι. Και εκεί που η συναίνεση δεν ήταν πλέον άπιαστο όνειρο και τα μέτρα και οι προϋπολογισμοί έβαιναν προς ψήφιση, κάποιοι αποφάσισαν να ανακρούσουν πρύμνα. Απεργιακά μέτρα και συγκεντρώσεις δημοσίων υπαλλήλων έξω από τη Βουλή και όχι μόνο έδωσαν το στίγμα της υπαναχώρησης. Αναίτια και αναπάντεχα.

Και «ενός κακού μύρια έπονται». Αφού τελικά είχαμε και προπηλακισμούς βουλευτών έξω από το Κοινοβούλιο. Εκπροσώπων της νομοθετικής εξουσίας δηλαδή. Είχαμε και σφυρίχτρες. Και ντουντούκες. Σκεφτείτε να πλακώνανε και οι χούλιγκανς… Προηγήθηκαν προπηλακισμοί της εκτελεστικής εξουσίας έξω από το Προεδρικό πριν από μόλις λίγες βδομάδες. Ε, πόσο θα μας πάρει να προπηλακίσουμε και τη δικαστική εξουσία και να τα ισοπεδώσουμε όλα να ησυχάσουμε; Κάποιοι προειδοποιούν πως θα γίνουμε Ελλάδα, όπως πάμε. Μπορεί και πιο κάτω. Και σε πολλά θέματα, όχι μόνο στην οικονομία. Ιδιαίτερα όμως στην οικονομία. Ζητείται σύνεση. Υπάρχουν άλλα παραδείγματα στον κόσμο να μιμηθούμε. Και χώρες πειθαρχημένες και ευημερούσες. Γιατί όχι κι εμείς; Μέχρι πρόσφατα ήμουν, συγκρατημένα έστω, αισιόδοξος για την οικονομία μας. Γιατί; Πρώτα-πρώτα γιατί είμαστε λαός εργατικός και φιλότιμος όσο λίγοι λαοί στον κόσμο. (Το οικονομικό θαύμα μετά το ΄74 το θυμόμαστε οι παλαιότεροι). Κι έπειτα γιατί με εύστοχους χειρισμούς πετυχαίναμε μια σχεδόν μόνιμη εργατική ειρήνη στον τόπο μας. Το δεύτερο στράβωσε. Σε πολύ κρίσιμη στιγμή μάλιστα. Δεν ξέρω. Η οικονομία λες και πάει κούτσα-κούτσα. Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι.

Μέχρι και τη δημοσίευση αυτού του άρθρου πάντως εύχομαι να έχουν επικρατήσει σοφότερες σκέψεις. Παρόλο που μια μεγάλη ζημιά έχει γίνει ήδη. Τουλάχιστον να μη γίνει μεγαλύτερη. Τραβήξαμε και βλέμματα από κάποιους απέξω. Βλοσυρά. Και που δεν θα μας κοιτάνε μόνο, αν συνεχίσουν οι συντεχνίες τον αμανέ τους. Να προσηλώνονται στο δέντρο και να αγνοούν το δάσος. Που είναι το καλό του συνόλου. Του τόπου. Της πατρίδας μας. Ναι της πατρίδας μας. Και ναι ζητείται φιλοπατρία. Ζητείται. Υπάρχει όμως;

Email: christouiac@hotmail.com