Γράφει ο Διονύσης Διονυσίου

Εκπαιδευτικός, Δημοσιογράφος, Σύμβουλος Έκδοσης της εφημ. ΠΟΛΙΤΗΣ

11.3.2012 - Αναζητείται ηγεσία

Μεταξύ των μεγάλων πραγμάτων που δεν μπορούμε να κάνουμε και των μικρών που δεν κάνουμε καιροφυλακτεί ο κίνδυνος να μην κάνουμε τίποτα, σύμφωνα με τον Αδόλφο Μονόντ. Η ρήση αντικατοπτρίζει μάλλον με υψηλή ευκρίνεια τα διαδραματισθέντα τις τελευταίες μέρες στο Εθνικό Συμβούλιο. Οι δύο ολοήμερες συνεδριάσεις μάς άφησαν με την πικρή γεύση μιας συνεχιζό­μενης ασυνεννοησίας, η οποία, εν είδει κοκορομαχίας, κατέ­κλυσε τα πρωτοσέλιδα και τις οθόνες των ΜΜΕ.

Τα μεγάλα πράγματα τα οποία όλοι θα θέλαμε να κάνουμε σαφέστατα παραπέμπουν σε μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού. Ο στόχος έχει τεθεί εδώ και 38 χρό­νια. Δεδομένης βέβαια και της τουρκικής αδιαλλαξίας, θα πε­ρίμενε κανείς ότι όλα αυτά τα χρόνια θα είχαμε τουλάχιστον να διασφαλίσουμε τα μικρά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ποια είναι τα μικρά; Μια μίνιμουμ, θαρρώ, συνεννόηση σε ό,τι αφορά την κατά καιρούς τακτική και εν γένει τη στρατηγική διαχείρισης του Κυπριακού. Είναι τό­σο παράλογο αυτό το ζητούμενο; Γιατί οι πολιτι­κοί ταγοί αυτής της χώρας δεν μπορούν να συγκατανεύσουν σε ένα πρόγραμμα συνεννόησης του Κυπριακού; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες:

1. Καταρχάς, μεταξύ των Ε/Κ ηγετών υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα διάγνωσης της πραγματι­κότητας. Φαίνεται ότι αρκετοί από αυτούς την αγνο­ούν. Στηριζόμενοι πίσω από συνθήματα, περιγρά­φουν το Κυπριακό μόνο ως θέμα εισβολής και κα­τοχής και ως θέμα παραβίασης των δικαιωμάτων των Ε/Κ. Ο διεθνής παράγοντας -τον οποίο εκλι­παρούμε να εμπλακεί στη διαδικασία επίλυσης του προβλήματος μας- έχει πιο σύνθετη άποψη. Ο ΟΗΕ, η ΕΕ, οι Αγγλοαμερικανοί και οι Ρώσοι βλέπουν την υπερβολική βία που άσκησε η Τουρκία το 1974, αλλά πάνε και πιο πίσω, ιχνηλατώντας τις αιτίες του Κυπριακού και τον ετσιθελισμό των Ε/Κ κατά την περίοδο 1963-1974. Για όλους τους ξένους εμπλε­κόμενους, το Κυπριακό πρέπει να λυθεί διά της αποχώρησης μεν της Τουρκίας από την Κύπρο, αλ­λά και διά της διασφάλισης της επανένταξης των Τ/Κ στο κράτος που διαλύθηκε το 1963. Αυτή είναι και η βασική παράμετρος της εντολής για άσκηση των καλών υπηρεσιών του ΟΗΕ στην Κύπρο το 1964. Οι Ε/Κ πολιτικοί κοιτάζουν και γνωρίζουν αυτήν την πραγματικότητα, αλλά την αρνιούνται.

2. Η εκτός πραγματικότητας ανάλυση των ε/κ κομμάτων, συνεπικουρούμενη από μια συνεπή αδιαλλαξία της Τουρκίας για λύση, επέτρεψε ώστε το Κυπριακό από θέμα επιβίωσης να μετατραπεί σε σημείο διχασμού και όχι συνεχούς προβλημα­τισμού. Ο διαχωρισμός των πολιτών σε απορρι­πτικούς και ενδοτικούς, σε πατριώτες και σε προ δότες, σε αγωνιστές και σε μειωμένων αντιστά­σεων πολίτες, επέτρεψε στα κόμματα -πέρα από το ρουσφέτι- να χρησιμοποιούν σταθερούς ψη­φοφόρους σε όλες τις προεκλογικές αναμετρή­σεις, κυρίως σε περιόδους προεδρικών εκλογών.

3.   Η ιδεολογική αντιπαλότητα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αποτελεί ίσως έναν από τους σημαντικότερους λό­γους της αδυναμίας της χώρας να χαράξει μια στα­θερή πορεία στο Κυπριακό. Ενώ τα δύο κόμματα συμφωνούν σχεδόν απόλυτα στο Κυπριακό, ενώ ελέγχουν ποσοστό πέραν του 65% των Κυπρίων ψηφοφόρων, έχουν καταφέρει πολλές φορές να καταστούν ουραγοί περιθωριακών κομμάτων του Κέντρου. Το ΑΚΕΛ το 1988 εκπαραθύρωσε το με­γάλο μέρος της ελίτ του γιατί τα μέλη του αυτά ήθελαν συνεργασία με τον ΔΗΣΥ για λύση. Ο ΔΗΣΥ το 1993 διαφοροποίησε την τελευταία στιγμή τις θέ­σεις του στο Κυπριακό συμπορευόμενο με το ΔΗΚΟ, για να απομακρύνει από την εξουσία τον Γιώργο Βασιλείου και το σχέδιο Γκάλι.[1] Το 2003 ο Δημήτρης Χριστόφιας ξέχασε τις θέσεις του κόμματος του, υποστηρίζοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλο, για να απομακρύνει από την εξουσία το Γλαύκο Κληρίδη και το σχέδιο Ανάν.

3. Η σύνθεση του Εθνικού Συμβουλίου στο οποίο συμμετέχουν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα πολλές φορές δίνει την αίσθηση ότι τα μικρά κόμ­ματα αποτελούν την πλειοψηφία και έχουν με το μέρος τους το 80% του κυπριακού λαού σε ό,τι αφορά τις θέσεις τους στο Κυπριακό. Σε αυτό συ­ντείνει και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των μεγά­λων ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από άτομα με θέ­σεις ακραίες στο Κυπριακό. Έτσι, κόμματα όπως το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ και οι Οικολόγοι έχουν κάλυψη στα ΜΜΕ διπλάσια απ' ό,τι ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ. Οι περισσότεροι Κύπριοι δημοσιογράφοι, όταν κάνουν αναφορά στο εθνικό μας θέμα, μπερ­δεύουν το ρεπορτάζ με την πλύση εγκεφάλου.

5. Τέλος, θα ήταν καλό να σημειώσουμε και την έλλειψη σοβαρών μελετητών του Κυπριακού όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίοι θα μπορούσαν να δημι­ουργήσουν κάποιες δεξαμενές σκέψης. Κάποιοι πρέπει να παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Τουρ­κία, κάποιοι στη Μέση Ανατολή, κάποιοι τα ευ­ρωπαϊκά και τη διεθνή πορεία της οικονομίας. Ποιος, όμως, θα καλέσει όλους αυτούς τους επι­στήμονες να βοηθήσουν, από τη στιγμή που οι πο­λιτικοί μας τα ξέρουν όλα! Σε αυτόν τον τόπο ου­δείς θέλει να ακούει τον νηφάλιο και επιστημο­νικό λόγο.

Εν κατακλείδι, πορευόμαστε όλα αυτά τα χρό­νια εκστομίζοντας μεγάλα λόγια και κάνοντας μη­δαμινές πράξεις. Οι πολιτικοί μας χρησιμοποιούν το Κυπριακό ως μέρος της πολιτικής τους επιβίω­σης, οι πολίτες είτε αδιαφορούν είτε φοβούνται να σκεφτούν, και οι Τ/Κ εξαφανίζονται. Έτσι, η Τουρκία κάνει απρόσκοπτα τη δουλειά της.