Γράφει ο Δημήτρης Γεωργιάδης

Οικονομικός συντάκτης εφημ. ΠΟΛΙΤΗΣ Κύπρου

25.4.2012 - Ποια κύτταρα

Τα κόμματα κατάντησαν να είναι ο μηχανισμός που αφαιρεί τη δημοκρατικότητα από τη δημοκρατία *

Δεν πρόκειται για καθαρά οικονομικό θέμα, αλλά δεν μπορώ να μην ασχοληθώ. Η ΕΔΕΚ εξέλεξε πρόεδρο χωρίς ανθυποψήφιο. Το ίδιο και πολλοί άλλοι πριν, και πολλοί άλλοι σύντομα. Στις εκλογές του ΔΗΣΥ τόλμησε η Ελένη Θεοχάρους να διεκδικήσει την προεδρία του κόμματος και, αντί να χαρούμε, όλοι αρχίσαμε να λέμε «αμφισβητείται ο Αναστασιάδης». Τα ίδια και εκτός Κύπρου. Κάπου σε χειρότερο βαθμό, κάπου όχι. Το ποδόσφαιρο μας είναι κομματικοποιημένο. Ο Γιώργος Βασιλείου άλλα είχε υπόψη όταν κομματικοποίησε τα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών και άλλο βγήκε το αποτέλεσμα. Οι συντεχνίες κομματικοποιήθηκαν. Η κρατική μηχανή το ίδιο. Τα δημοτικά συμβούλια, οι πολιτιστικοί όμιλοι, τα μαθητικά συμβούλια... τα πάντα. Μέχρι που στην παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην Αραδίππου την ελληνική σημαία την κρατούσε ομάδα της ΣΕΚ και του ΔΗΣΥ, ενώ η ομάδα της ΠΕΟ βρισκόταν κάπου στο τέλος. Πάμε σε συναυλίες τραγουδιστών και οι φοιτητές φωνάζουν ΑΚΕΛ - ΑΚΕΛ - ΑΚΕΛ. Η σημαία ανήκει στον ΔΗΣΥ και τα επαναστατικά τραγούδια στο ΑΚΕΛ. Δεν επιτρέπεται κάποιος να αγαπά την ελληνική σημαία και να είναι επαναστάτης... κάπου εδώ χάνεσαι. Έτσι, όταν θα επιλέξουμε πρόεδρο κόμματος, έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ Ομήρου και Ομήρου, Αναστασιάδη και Αναστασιάδη, αυτό που θα υποδείξει η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ. Το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ είναι ιδιάζουσες περιπτώσεις. Είναι θέμα συμβιβασμού. Χρηματοδοτούμε τα υφιστάμενα κόμματα, τα αθλητικά σωματεία, τις συντεχνίες, και γενικά όλες τις οργανώσεις που αντλούν και μαντρίζουν τους ψηφοφόρους για τα συγκεκριμένα, υφιστάμενα κόμματα. Τα κόμματα ελέγχουν απόλυτα το μέλλον μας. Ποιος θα διοριστεί και ποιος θα προαχθεί. Ποιος θα πάρει άδεια οικοδομής, χαλάρωση, επαγγελματική άδεια, πότε θα την πάρει... τα πάντα. Έτσι, όταν πάμε στις προεδρικές εκλογές, το «δημοκρατικό» μας πολίτευμα μας δίνει την ευκαιρία να ψηφίσουμε μεταξύ 2-4 ατόμων που αναδείχθηκαν μέσα από δημοκρατικές ή δικτατορικές (αφήνω την επιλογή πάνω σας) διαδικασίες. Δυστυχώς, τα κόμματα, ειδικά στην Κύπρο, δεν είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας. Αν είναι κύτταρα, είναι καρκινογόνα. Τα κόμματα στην Κύπρο είναι ο μηχανισμός που αφαιρεί την ψυχή από τη δημοκρατία. Ή, αν θέλετε, είναι ο μηχανισμός που αφαιρεί τη δημοκρατικότητα από τις δημοκρατία.

Ακούω πολλές φορές τη συζήτηση / ερώτημα «ποιος, όμως, κάνει για Πρόεδρος;». Είμαστε 8οο χιλ. κάτοικοι, 500 χιλ. ενήλικες. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει καλύτερος από τον Ομήρου ή τον Καρογιάν; Χειρότερο μπορεί να δυσκολευτούμε να βρούμε, καλύτερους σίγουρα θα βρούμε πολλούς. Δυστυχώς, αυτό πετύχαμε με το σημερινό σύστημα. Εδώ που έχουμε φτάσει, η μόνη λύση είναι η απαγόρευση της ύπαρξης κομμάτων. Αλλά εμείς τα ενισχύουμε με εκατομμύρια, χωρίς να υπάρχει έλεγχος. Δεν υπάρχει περιθώριο δημιουργίας νέων κομμάτων. Μπήκαμε σε ένα φαύλο κύκλο, όπως με αυτόν την οικονομίας. Κατ' ακρίβεια, ο κύκλος της οικονομίας είναι αποτέλεσμα του κομματικού κύκλου. Όλο και περισσότερα άτομα, τόσο περισσότερο προτιμούν να φάνε. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλεφθεί.

*   Με τον όρο δημοκρατία εδώ εννοεί ασφαλώς το πολιτικό σύστημα