Αγαπητέ Θόδωρε,
Το κείμενο αυτό αποτελεί μια αριστοφάνεια απάντηση στην κρίση και στα αίτιά της.

Εδώ γίνεται κατά την άποψή μου μια τραγική παρανόηση, που είναι επικίνδυνη.

Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν ένα πολύ υψηλό πολιτιστικό επίπεδο, για να αντέξουν και την αριστοφάνεια κριτική, με τον τρόπο που την εξέφραζε. Επιπλέον τότε η κοινωνία μπορούσε να αξιοποιήσει προς μια θετική κατεύθυνση αυτού του είδους την κριτική. Όχι φυσικά πάντοτε με επιτυχία. Πάντως ήταν στα πλαίσια μιας μορφής αφύπνισης της συνείδησης του Αθηναίου πολίτη, γιατί ακριβώς το επίπεδό του ήταν πολύ υψηλό.

Στη δική μας περίπτωση το πολιτιστικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό (αυτό κάναν οι κρατούντες από την μεταπολίτευση κι’ εντεύθεν, που εκμαύλισαν το λαό)  και φοβούμαι, πως με αυτόν τον τρόπο γίνεται χειρότερο.

Είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο πώς επενεργεί στον αποδέκτη. Τον ικανοποιεί συναισθηματικά και τον ακινητοποιεί πνευματικά. Τον κάνει ένα παθητικό δέκτη, χωρίς να τον προτρέπει σε δράση, κι’ ας φαίνεται επιφανειακά ότι το κάνει.

Θα αναφέρω κι’ εγώ το χαρακτηριστικό παράδειγμα του αυνανισμού, που είναι πολύ χαρακτηριστικό στην περίπτωση και εξηγεί δραστικά και παραστατικά το φαινόμενο. Ο γράφων, κατά την άποψή μου, αυτοικανοποιείται κατά κάποιον τρόπο αυνανιζόμενος και προτρέπει κι’ εμάς στο ίδιο.
Η δική μου αισθητική δεν μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ τέτοιες ορολογίες.
Για δύο λόγους. Γιατί προσαρμόζει κανείς και κατεβάζει το επίπεδο στην πιο χαμηλή βαθμίδα του διαλόγου, που βέβαια ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, γιατί οι κρατούντες κατέβασαν το πολιτιστικό επίπεδο την Ελλήνων σε τέτοιο βαθμό, ώστε μόνο μια τέτοια επιχειρηματολογία να έχει νομιμοποίηση και να γίνεται αντιληπτή, δυστυχώς, ως ανάλυση της πραγματικότητας.

Βάι εμάς και ουαί εμάς! που έχουμε φτάσει σ' αυτό το επίπεδο πολιτιστικής αλλοτρίωσης, κατά δεύτερο λόγο, ώστε να μην μπορούμε πια να χειριζόμαστε μια άλλη γλώσσα και ένα άλλο επίπεδο επικοινωνίας μας.
Αυτό είναι το πρώτο.
Παρ' όλη την κατάσταση, που την περιγράφει ο γράφων με τα πιο μελανά χρώματα, ζωγραφισμένα μόνο με απορρίμματα, θεωρώ ότι δεν πρέπει να κατεβάζουμε εμείς το επίπεδο ωσάν να είμαστε πια κτήνη. Γιατί και η γλώσσα όταν αλλοτριωθεί αλλοτριώνει με τη σειρά της συνειδήσεις.
Με το να βγάζει κάποιος τα εσώψυχά του, τα πιο ποταπά του ένστικτα, δεν δίνει λύσεις. Απλώς με έναν άλλο τρόπο συντελεί στην διαιώνιση της κατάστασης, γιατί εκτονώνει την αγανάκτηση σε λάθος κατεύθυνση.
Θα αναφέρω μόνο τι είπε ο Τρότσκι για μια τέτοια περίπτωση: "Για δεκαετίες η αντιπολιτευόμενη κριτική δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια βαλβίδα ασφαλείας για τη μαζική δυσαρέσκεια, μιαν από τις συνθήκες σταθερότητας της κοινωνικής δομής".
Δεύτερο και βασικό το κείμενο εξισώνει τους πάντες και εκείνους που είναι υπαίτιοι και εκείνους που υφίστανται τα αποτελέσματα της πολιτικής των υπαιτίων.
Θεωρώ ότι κι' αυτό είναι λάθος. Υπάρχει πάντοτε - και αυτό είναι γενικός κανόνας - μια ιεράρχηση.
Δεν μπορώ να βάζω στην ίδια κριτική σκάλα τον Πάγκαλο π.χ. με έναν φουκαρά που τρέχει στον Πάγκαλο για διορισμό ή κάποιας μορφής εύνοια.
Δεν εκφράζει τη φιλοσοφία που πρέπει να διέπει τις πράξεις μας, αν θέλουμε πραγματικά να συμβάλουμε, ώστε απ' αυτόν τον βόρβορο να υπάρξει μια εναλλακτική πρόταση. Ίσα ίσα που ενισχύει τους κρατούντες κα το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που εξέθρεψαν.

Αυτό ήθελαν και θέλουν οι κρατούντες, το συνονθύλευμα εξουσίας του τρικομματικού συστήματος, να μας κατεβάσουν στο επίπεδο του ζώου, όχι του πολιτικού όντος κατά Αριστοτέλη, αλλά του κτήνους.
Το στέλνω το κείμενο με μια δική μου τοποθέτηση, που προσπαθεί κι' αυτή να δώσει μερική απάντηση στα γεγονότα.
Δαμιανός Βασιλειάδης

ΥΓ Η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια σε μορφές έκφρασης, που δε χρειάζεται να την μαγαρίζουμε.

Εμείς πρέπει να διδάσκουμε ήθος και αξιοπρέπεια και μέσω της γλώσσας. Γιατί και η γλώσσα αποτελεί μια μορφή εξουσίας.

Η γλώσσα αποτελεί ένα αποτελεσματικό μέσο πολιτισμικής ηγεμονίας και δεν πρέπει να το ευτελίζουμε,  γιατί «η εξουσία», όπως λέει ο φιλόσοφος μαρξιστής ιστορικός Κοστάντσο Πρέβε, «δεν εξουσιάζει μόνο τα σώματα, αλλά εξουσιάζει και τη χρήση των λέξεων».[1]

Στις 23/1/2012 12:46 μμ, ο/η Theodore Contoyannopoulos έγραψε:

και εγώ πρώτος και καλύτερος.....

Άντε γαμήσου Έλληνα

Σκληρό, αλλά μάλλον πηγαίο κείμενο, που θα ξυπνήσει συνειδήσεις

 

Άντε γαμήσου πρώτε υπουργέ γιατί είσαι ξεπουλημένος ως τα σώψυχα της σάπιας ύπαρξής σου. Πουλάς τους συνανθρώπους σου, συμπολίτες σου χωρίς κανένα ενδοιασμό οδηγώντας τη χώρα - Λαό στην καταστροφή. Όταν λες "Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα αλλά εσύ για τη χώρα σου"  εννοείς..
"Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η καρέκλα μου για σένα. Ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για την καρέκλα μου".

Άντε γαμήσου πρώην πρώτε υπουργέ που ως μαφιόζος συνεννοήθηκες με τους δυνάστες μας και με κέρδος CDS μας οδήγησες στη σφαγή. Κάθε ανάσα σου και ψέμα. "Λεφτά υπάρχουν" αντί "Θα σας πάρουμε και τις ζωές μας". "Εργασία" αντί για "Δουλειά". "Ευημερία" αντί για "Πλήρης και ολική εξαθλίωση".

Άντε γαμήσου wannabe επόμενε που θέλεις απλώς να υπηρετήσεις καλλίτερα ξένα προς το  συμφέροντα, απλώς να γράψεις και εσύ το μηδαμινή ύπαρξη στη λίστα των μηδαμινών πρωθυπουργών.

Άντε γαμήσου υπουργέ υγείας που κάνεις περικοπές σε ανθρώπινες ζωές. Αυτών που όλη τους τη ζωή (σε) πλήρωναν για να φτάσουν κάποια στιγμή προς τη δύση της ζωής τους να έχουν αξιοπρέπεια και περηφάνια για όσα έζησαν και έκαναν. Γιατί έβαλες είσοδο ενώ επί χρόνια πληρώναμε για να φτιαχτεί ότι φτιάχτηκε όσο στραβά και να φτιάχτηκε και από πάνω μας απειλείς με μακελειό. Έρχεται το μακελειό. Αυτό είναι σίγουρο.

Άντε γαμήσου υπουργέ παιδείας που φέρνεις την βλαχιά και την απαιδευσιά σου στα παιδιά μας, στο μέλλον μας. Το ξινό ύφος της αγγλοσαξονικής σου υποτέλειας που έχεις στο πρόσωπό σου θέλεις να μας περάσεις. Δεν σου αρέσει η γλώσσα της χώρας (Λαού) σου και θες επίσημη να μιλιέται η γλώσσα των αφεντάδων σου.

Άντε γαμήσου υπουργέ δικαιοσύνης που δίκαιο για σένα είναι η ζεστασιά του πλαδαρού κώλου σου (και ψυχής) σε μια υπουργική καρέκλα και γι'αυτό θα υπηρετούσες και το διάολο.

Άντε γαμήσου πρώην υπουργέ οικονομικών που ήρθες από τη Goldman Sucks για να κάνεις τη χώρα υποκατάστημα των δανειστών. Μεθόδευσες όλα τα στοιχεία του πρώην για να μας στείλεις στην γκιλοτίνα της διεθνούς τοκογλυφίας. Τόκους βάζεις τώρα το περιβάλλον που ζούμε καταργώντας μελέτες για την προστασία του, σαν να ήταν τσιφλίκι του παπού σου.

Άντε γαμήσου νυν υπουργέ οικονομικών που η μωροφιλοδοξία σου ξεχειλίζει από το τροφαντό πρόσωπό σου μέσα από τα μάτια που στάζουν μίσος και δηλητήριο. Κουνάς με αμετροέπεια τη χοντροδαχτυλάρα σου, θρεμμένη από τον Ελληνικό Λαό, για να μας φοβερίσεις ότι αν δεν αυτοκτονήσουμε θα πρέπει να μας σκοτώσουν. Εσύ που ύπουλα ξεχωρίζεις το Λαό από τη Χώρα και την ταυτίζεις με την λιγδιασμένη ύπαρξή σου στην εξουσία.

Άντε γαμήσου υπουργέ ΠΡΟστασίας ΠΟλιτικών, που αν δεν είχες το δημοκρατικό ξύλο των δυνάμεων καταστολής δεν θα είχες πια φυσική παρουσία στον τόπο (ή ακόμη και στον κόσμο) τούτο. Μπαλωμένο Παπούτση με τους νεκρούς του Σάμινα και δεν είσαι από τον τόπο μου.

Άντε γαμήσου και συ άχρηστε αντιπρόεδρε βαρέων βαρών που μας λες Μαλάκες και φασίστες. Εσύ που η κοιλιά σου δεν έχει πάτο, σαν την απληστία σου, τολμάς να λες ότι "Μαζί τα φάγαμε". Εσύ που η ευθύνη σου φτάνει μέχρι το κανάλι του εργολάβου που γλύφεις για να φτιάχνει σκουπιδότοπους.

Άντε γαμήσου και συ κωλοτούμπα εθνικόφρονα, που η εθνικοφροσύνη σου είναι όση και των λακέδων σου των ελλαδεμπόρων της TRASH TV ως TRASH που είναι. Η λέξη πατρίδα για σένα είναι εμπορεύσιμη και ανταλλάξιμη με ότι έχουν ευχαρίστηση. Η αρχαιολαγνεία σου φτάνει μέχρι την παράφραση "Εις οιωνός άριστος, εσείς αμύνεσθαι περί της δικής μου πάρτης". Άντε γαμίσου γιατί προτρέπεις τους συμπολίτες σου να δώσουν τα παιδιά τους για να τα βατέψουν οι παιδόφιλοι των Βρυξελών.

Άντε γαμήσου και αριστερά, που έπρεπε να μάχεσαι για την ελπίδα και όχι να ελπίζεις σε ψήφους από την εξαθλίωση. Διέγραψες από το λεξικό σου τη λέξη "Αλτρουϊσμός" και ρίχνεις δολώματα σε αυθόρμητα κινήματα.

Άντε γαμήσου κομμουνιστική αριστερά, που κατέχεις την απόλυτη αλήθεια έναντι των άλλων που πλανώνται. Λαός για σένα είναι μόνο ο δικός σου και ούτε τολμάς να περπατήσεις με άλλους μη σε σπιλώσουν.

Άντε γαμηθείτε ασπόνδυλα μαλάκια βουλευτές του μνημονίου-μνημόσυνου της πατρίδας σας, που γλύφετε τον κάθε τυχάρπαστο δωσίλογο, προδότη, απατεώνα, ψεύτη και τον υπερασπίζεστε για την βουλευτική αποζημίωση και τη φρουρά που δεν θα έχετε για πάντα. ΈΝΟΧΟΙ ¨ΕΧΟΧΟΙ ¨ΕΝΟΧΟΙ

Άντε γαμήσου και συ δικαιοσύνη, τυφλή ηλίθια και ανάλγητη. Αντί να υπηρετείς το κοινό περί δικαίου αίσθημα του Λαού, ψάχνεις να βολευτείς στην εξουσία σου και στα αναδρομικά σου εξυπηρετώντας τους εξυηρετητές.

Άντε γαμήσου εργατιά, που δεν εμφανίζεσαι πουθενά να διεκδικήσεις την ύπαρξή σου. Δεν απαιτείς πια το ξεροκόμματο, εκλιπαρείς. Αντί να χώσεις τη γροθιά σου σιδερένια στα τσαούλια τους κάθεσαι και δέχεσαι το ένα χαστούκι πίσω από το άλλο Την πέφτουν οι ιδιωτικοί στους δημοσίους, οι ταρίφες στους φορτηγατζήδες, οι υπάλληλοι στους εργάτες. Θα στα κόβουν ένα ένα μέχρι που στο τέλος θα σου κόψουν και τα αρχίδια.

Άντε γαμηθείτε 1.000.000 άνεργοι, που αν μαζευόσασταν όλοι μαζί και φτύνατε θα τους έπνιγε τσουνάμι. Αντί να σηκώσετε το κεφάλι σας το κατεβάζετε όλο και πιο κάτω μπας και σε λυπηθούν. Όταν θα έχεις σκύψει αρκετά θα σε ανασκολοπίσουν με μεγάλη χαρά.

Άντε γαμήσου εργολάβε-καναλάρχη-εκδότη που σκοτώνεις μυαλά και ψυχές για να γεμίσεις τον κώλο σου ευρώ. Δεν είσαι άνθρωπος, είσαι ένα άπληστο κτήνος, δίποδο και άτριχο, επικίνδυνο για όλους. Πίσω από την κουρτίνα το παίζεις θεός κουνώντας τα νήματα των ασπόνδυλων πολιτικών μαριονετών.

Άντε γαμήσου φιλάνθρωπε, που αντί να μπεις μπροστά και να ανατρέψεις τις συνθήκες που δημιουργούν ανθρώπινα ναυάγια, ζητάς δημοσιότητα, αξιώματα και επιβεβαίωση στη φιλοζωία ανθρώπων.

Άντε γαμήσου νέε και νέα, που θα έπρεπε να τρως σίδερα και να χέζεις φωτιές αλλά ψάχνεις να μπεις σε νεολαία, να διοριστείς, να την αράξεις.

Άντε γαμήσου Έλληνα που όλο κάτι ψελλίζεις για το αρχαίο κλέος αλλά εσύ θα ήσουν ο εφιάλτης, ο προσκυνημένος, ο διορισμένος στην αεράμυνα, ο γερμανοτσολιάς. Πάντα κάποιος άλλος πρέπει να έρθει για να σηκώσει την ευθύνη σου. Πάντα κάποιος ηγέτης πρέπει να εμφανιστεί από το πουθενά. Πάντα κάποιος Μεσ σίας πρέπει να έρθει να σε σώσει αυτόκλητα. Δεν θα έρθει κανείς παρά μόνο ο δοσατζής για να πάρει τη γυναίκα, την μάνα ή τα παιδιά σου.

Άντε γαμήσου ΕΛ.ΑΣ., και ειδικά εσύ παράσιτο ΜΑΤατζή, σώμα ξένο προς το Λαό και πάντα προδοτικό, που έβγαζες γερμανοτσολιάδες και δωσιλόγους. Εσύ που επιτίθεσαι απρόκλητα στην κοινωνία που σε τρέφει σαν ψείρα για να την τσιμπήσεις μετά. Είσαι το μόνο ένστολο-ένοπλο σώμα που θα διατηρήσει ο κατακτητής γιατί αναγνωρίζεις μόνο κράτος και βία. Διεστραμμένα ανθρωπάκια με γκλομπ υποκατάστατο ανδρισμού.

Να πάω να γαμηθώ και εγώ που έστω και μόνος μου έπρεπε να κάνω το καθήκον μου απέναντι σε όλα αυτά που ξεπερνούν την ύπαρξή μου αλλά γίνομαι θλιβερός και κάθομαι και γράφω.


Επαναστάτησε ή άντε γαμήσου χωρίς να διαμαρτύρεσαι...


Read more: http://kopria.blogspot.com/2012/01/blog-post_22.html#ixzz1kGM7AMgN

-- 

Δαμιανός Βασιλειάδης

Προσωπικό ιστολόγιο με αρχεία, άρθρα και μελέτες: www.damonponto

Η δική μου απάντηση

Λαός και εξουσία

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

                                                                                                Αθήνα, 30.11.2011

Πολλοί αναρωτιούνται και βασανίζονται για να απαντήσουν στο ερώτημα:

Γιατί και ποιος φταίει για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε;

Ποιοι είναι πραγματικά οι υπαίτιοι αυτής της παρακμιακής πορείας της χώρας; Οι κυβερνώντες; Αυτοί δηλαδή που κατέχουν και νέμονται την εξουσία ή ο λαός που τους ψηφίζει;

Η φταίνε και οι μεν και οι δε;

Και από την άλλη: Υπάρχει η ίδια ευθύνη, των εξουσιαζόντων και των εξουσιαζομένων. Ή υπάρχει μια ιεράρχηση ευθυνών από τα πάνω προς τα κάτω; Βρωμάει το ψάρι από το κεφάλι πρώτα, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ή από την ουρά;

Υπάρχει βέβαια και το αρχαίο ρητό που λέει: «Το ήθος της πολιτείας όλης ισούται τοις άρχουσι».

Επιπλέον ο θυμόσοφος λαός αποφαίνεται: «Αν η σύζυγος αμαρτάνει, ο σύζυγος δεν είναι αναμάρτητος». Δηλαδή, αν η εξουσία «αμαρτάνει», ο λαός δεν είναι «αναμάρτητος». Υπάρχει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσά τους.

Όλα τα ανωτέρω τείνουν προς το συμπέρασμα ότι υπάρχει κάποια αμοιβαία σχέση ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις, δηλαδή τόσο οι άρχοντες, όσο και οι αρχόμενοι έχουν ευθύνη. Αυτό φαίνεται ότι μάλλον είναι δεδομένο.

Εκείνο που δεν είναι δεδομένο και αποτελεί σπαζοκεφαλιά είναι η αναλογία της ευθύνης και η γενεσιουργός και πρωταρχική ευθύνη. Ποια με δυο λόγια καθορίζει και επικαθορίζει την άλλη.

Δηλαδή για να το κάνουμε πιο λιανά. Δεν μπορείς να εκλέγεις εκείνον που σου κάνει κακό και μετά να παραπονιέσαι και από πάνω. Ούτε μπορείς να δικαιολογείσαι εσαεί ότι οι από πάνω σε γέλασαν, ως αν είσαι η «μωρά παρθένα»  κι’ εσύ συνεπώς δεν έχεις καμία ευθύνη.

Δηλαδή, για να φέρω ένα παράδειγμα χτυπητό: Σου είπαν ότι λεφτά υπάρχουν κι’ εσύ έτρεξες να τα αρπάξεις, για μια φορά ακόμη. Και μετά παραπονιέσαι και από πάνω. Εκτός αν το κάνεις από υποκρισία. 

Μα πόσες φορές έχει συμβεί με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο στο παρελθόν;

Μήπως το «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» δεν ήταν το ίδιο;

Εάν μεν ισχύει αυτή η λογική δύο τινά συμβαίνουν: Ή ότι ο λαός είναι ηλίθιος και συνάμα απατεώνας (δεν ξέρω, αν υπάρχει αυτός ο συνδυασμός), ή στην καλύτερη περίπτωση ευκολόπιστος και αφελής ή νομίζει ότι έχει συμφέρον να πράξει όπως πράττει, αναμένοντας οφέλη από τις πράξεις του και προσμένοντας και άλλα ωφέλει.

Είναι δυνατόν να απατούν οι κυβερνώντες τον ελληνικό λαό διαχρονικά; Ή είναι σε τέτοιο βαθμό διεφθαρμένος (από την εξουσία), ώστε να μη βλέπει πέρα από τη μύτη του και το «τομάρι του»;

Και όταν λέμε λαό πρέπει να ξεχωρίζουμε τα λαϊκά στρώματα, που πραγματικά υποφέρουν και υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης.

Δεν υπάρχει ο λαός έτσι γενικά και αόριστα. Ούτε είναι η λεγόμενη εργατική τάξη που υποφέρει σώνει και καλά και εκ προοιμίου. Και ποια εργατική τάξη; Πρέπει να το αποδείξουμε. Εκτός, αν αποφασίσουμε ότι εργάτες και αγρότες και δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να είναι κλέφτες, λωποδύτες και εκμεταλλευτές. Ούτε μόνο οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί υποφέρουν, όπως επί του επάρατου κράτους της δεξιάς. Ο παλιοί μύθοι (που τότε φυσικά δεν ήταν μύθοι) ή η παλιές πραγματικότητες δεν ισχύουν πια! Με τα παλιά στερεότυπα ερμηνείας: δεξιός -αριστερός, δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε και κατανοήσουμε την καινούργια και σε ορισμένες περιπτώσεις πρωτόφαντη πραγματικότητα.

Πολλοί εργάζονται με τα παλιά εργαλεία, που «την σήμερον ημέραν» είναι αναχρονιστικά. Δεν μπορείς στη μοντέρνα εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του διαδικτύου να δουλεύεις με το σφυρί και το δρεπάνι.

Οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά. Και παρ’ όλα αυτά πολλοί στην Αριστερά έχουν μείνει στο «σφυρί και το δρεπάνι».

Πρέπει συγκεκριμένα να διευκρινιστεί ποιες ομάδες της κοινωνίας πραγματικά και αντικειμενικά υποφέρουν και αυτό δεν είναι εύκολο, επειδή ο λαϊκισμός έχει γίνει καθεστώς ανυπέρβλητο. Ο κόσμος τρέφεται με διαχρονικά ψέματα. Τα παλιά ιδεολογικά σχήματα ερμηνείας τελείωσαν. Η ενοχή είναι πάντοτε για τους άλλους.

Και ποιοι και πώς κατάφεραν να διαφθείρουν το λαό και γιατί κατάφεραν να τον διαφθείρουν, ώστε να παίζουν το ρόλο τους ανενόχλητα και να τα ρίχνουν όλα στις πλάτες του;

Και από την άλλη. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και που βρίσκεται η εξήγησή τους;

Φταίει τάχα η κακιά μας μοίρα; Φταίει η ιστορία μας. Γιατί και η τελευταία είναι σε θέση να εξηγήσει πολλά από τα παρόντα φαινόμενα, κατά τη γνώμη μου.

Ο εμφύλιος για παράδειγμα και οι συνέπειές του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τη σημερινή κατάσταση.

Υπάρχει ερμηνεία που δεν είναι του παρόντος να την εκθέσω.

Πώς θα ξεδιαλύνουμε αυτό το κουβάρι; Γιατί πραγματικά τα πράγματα δεν είναι ούτε αυτονόητα, ούτε και εύκολα.

Οι απολυτότητα στις απαντήσεις δεν λύνουν το πρόβλημα: Ρωτάμε λοιπόν ξανά: Φταίνε αυτοί που ασκούν εξουσία ή φταίει ο λαός που τους ψηφίζει;

Άλλοι λοιπόν κατηγορούν τα κόμματα εξουσίας ότι εκμεταλλεύονται τον λαό, ασκώντας απάνω του πλύση εγκεφάλου, ώστε να φτάνει στο σημείο ο ίδιος ο λαός να εγκρίνει άμεσα ή έμμεσα την εκμετάλλευσή του (η λεγόμενη από τον Γκράμσι συναίνεση ή ενεργή συναίνεση), άλλοι πάλι τον εκθειάζουν ότι είναι ώριμος και σοφός και γνωρίζει τι πράττει, για να τον αποκοιμίζουν. Άλλοι πάλι τον αποκαλούν κοπρίτη, ραγιά, υποτελή και λοιπά και λοιπά. Ένας σκέτος λαϊκισμός που παραμυθιάζει τον λαό και τον κάνει έρμαιο καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα;

Επιπλέον λέγεται ότι τα κόμματα, που δεν ασκούν εξουσία, δεν έχουν ευθύνη. Αυτό είναι μια αυταπάτη και ένα άλλοθι, που και τα δύο τα  πληρώνουμε ακριβά.

Γιατί το ερώτημα δεν είναι ότι δεν ασκούν εξουσία και έτσι δεν έχουν ευθύνη, αλλά το ερώτημα είναι γιατί, ενώ είναι σωστά και ενεργούν σωστά, όπως λένε, δεν κατάφεραν να αποτελέσουν πλειοψηφικό ρεύμα για να έρθουν στην εξουσία και να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Μήπως, για να το εκφράσω αυστηρά, με τις πράξεις τους διευκολύνουν τους άλλους να «αλωνίζουν» στην εξουσία και στη νομή της, όπως θέλουν;

Υπόλογα λοιπόν είναι γιατί, ενώ η κοινωνική Αριστερά είναι πλειοψηφία, η πολιτική Αριστερά είναι μειοψηφία.

Σκληρά ερωτήματα αλήθεια, αλλά κάποτε πρέπει να λεχθούν. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», όπως είπε ο εθνικός μας ποιητής Κάλβος. Αλλά και η αλήθεια θέλει τόλμην, όπως διακηρύττω, γιατί δε συμφέρει σε πολλές κατηγορίες πολιτών.

Η αλήθεια «καταχωνιάζεται» στο υποσυνείδητο.

Πολλοί προτιμούν το ψέμα, την υποκρισία και τον λαϊκισμό. Με τη συμπεριφορά όμως αυτή δεν υπάρχει διέξοδος. Κι’ αν νομίζουν μερικοί «έξυπνοι» ότι η κρίση δεν τους αγγίζει, γιατί πιθανόν έκαναν, όπως κοινώς λέγεται, τη «μπάζα τους», θα ξυπνήσουν μια μέρα ανάποδα. Όταν διαλύεται η κοινωνική συνοχή, το πρόβλημα αργά η γρήγορα, θα γενικευτεί.

Κάτι συμβαίνει και δεν τους εμπιστεύεται καθόλου ο λαός. Δεν μπορούν να το παίζουν «αθώες περιστερές»!

Εκτός, αν είναι τόσο χαζός ο λαός, ώστε να μη βλέπει το συμφέρον του. Μερικοί από αγανάκτηση και απελπισία λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε λαό, γιατί αυτός είναι άχρηστος, επειδή είναι διεφθαρμένος ως το μεδούλι και μεταμόσχευση μυελού δεν είναι δυνατή!

Ένα είναι γεγονός. Ποιο δηλαδή. Απλούστατα: Η κατάσταση στην οποία έχουμε φτάσει, με το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, κάπου έχει την αιτία της.

Θα πρέπει λοιπόν να δοθεί κάποια ερμηνεία, που να ανταποκρίνεται στην αλήθεια, για να μπορεί να δημιουργηθεί και προοπτική αλλαγής.

Ποια είναι αυτή η αλήθεια ωστόσο;

Φαίνεται πως εδώ ισχύει είτε το «απορία ψάλτου, βηξ» είτε, η εύκολη λύση, ότι όλοι φταίνε και εκεί τελειώνει το θέμα, χωρίς φυσικά να δίνεται απάντηση.

Είναι απορίας άξιο να φτάνει κάποιος γνωστός και μη εξαιρετέος και να σε λέει κοπρίτη να σε λέει τεμπέλη, να σε λέει φασίστα, κομμουνιστή, μ..., να σε περιλούζει με όλα τα «κοσμητικά» επίθετα του κόσμου και να μην αντιδράς, αλλά σαν αποχαυνωμένος, να το απολαμβάνεις ίσως κιόλας.

Τέτοια διαστροφή δεν έχει ματαζήσει ο τόπος.

Φαίνεται ή μάλλον είναι πια αυταπόδεικτο ότι έχουμε πέσει πολύ χαμηλά στης παρακμής τη σκάλα. Έχουμε ευνουχιστεί ηθικά και πνευματικά.

Χάσαμε το φιλότιμό μας, χάσαμε την αντρειοσύνη μας, χάσαμε την συνείδησή μας. Χάσαμε τελικά τον πολιτισμός μας, δηλαδή την ψυχή μας και γίναμε ένα αντικείμενο χρήσης;

Μήπως γινήκαμε φυτό και δεν το πήραμε και χαμπάρι, ώστε να μας κάνουν οι από πάνω ότι θέλουν και όπως θέλουν;

Όμως επανέρχομαι πάλι στο ίδιο πρόβλημα. «Τις πταίει», που είχε πει κάποτε ο Χαρίλαος Τρικούπης.

Παρέθεσα όλα αυτά τα ερωτήματα σε πρώτη δόση.

Προσωπικά πάλι έχω δώσει την απάντησή μου ή μάλλον, για να ακριβολογώ, προσπάθησα να δώσω μια απάντηση και συνεχίζω την έρευνα.

Για μένα η απάντηση είναι ότι, ως λαός, χάσαμε το πολιτισμό μας. Τις αξίες δηλαδή που μας διατηρούσαν, ώστε να επιβιώνουμε και προκόβουμε. Τις πατροπαράδοτες αξίες του ελληνικού έθνους από την αρχαιότητα ως σήμερα.

Τις πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων με τις μοντέρνες, ξενόφερτες θεωρίες. Προσεταιριστήκαμε τα δυτικά πρότυπα της κατανάλωσης ή τα παρωχημένα πρότυπα της Ανατολής, που στο μεταξύ έχει δύσει.  Όμως αυτό αποτελεί διαπίστωση.

Κι’ εδώ το ερώτημα είναι: Γιατί και πώς χάσαμε τον πολιτισμό μας, που αποτελούσε ασπίδα ενάντια στην κατάρρευσή μας και στην παρακμιακή μας πορεία;

Ερωτήματα επί ερωτημάτων.

Η κατάσταση σήμερα είναι, όπως την είχε διατυπώσει κάποτε ο Λένιν με μια δική μου παραλλαγή: Ούτε οι από πάνω θέλουν, ούτε οι από κάτω μπορούν.

Το ότι οι από πάνω δεν θέλουν είναι καταληπτό. Γιατί οι από κάτω δεν μπορούν, θέλει ερμηνεία.

Δεν υπάρχουν φαίνεται ηγεσίες ικανές (αν το πρόβλημα εντοπίσουμε στις ηγεσίες), να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα. Είναι όλες τους κατώτερες των περιστάσεων, όπως λέγεται. Οι σωστοί ηγέτες πάνε με το λαό, ενώ οι σκάρτοι θέλουν να είναι ηγεμόνες, χρησιμοποιώντας το λαό προς ίδιον συμφέρον.

Τι σημαίνουν όλα αυτά θα προσπαθήσω να απαντήσω στα επόμενα.

Τώρα απλώς θέτω τα θέματα στον καθένα μας για προβληματισμό, έχοντας την πεποίθηση ότι, αν βρούμε την αιτία, ίσως βρούμε και τη λύση.

Απορώ λοιπόν και  όχι μόνο εξίσταμαι, αλλά και δρω θεωρητικά και πρακτικά

Γιατί έτσι πρέπει στις παρούσες κρίσιμες συνθήκες. Απλώς στην προσπάθεια πρέπει να συσπειρωθούν όλες οι γνήσιες (όχι εθνοκάπηλες) πατριωτικές δυνάμεις.

Τότε υπάρχει πραγματικά διέξοδος!