Πρώην βουλευτής, δικηγόρος, Αρθρογράφος, Κύπρος

3.8.2013 - Οι κραυγές των Αβέρωφ, Καρογιάν και Ομήρου

Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ δήλωσε πριν από λίγες μέρες ότι με την επαναλειτουργία της Βουλής το κόμμα του θα καταθέσει πρόταση νόμου για να εναρμονιστεί η Κύπρος προς τις συστάσεις της Επιτροπής κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης αναφορικά με τα πολιτικά κόμματα. Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, σε συνέντευξη του που δημοσιεύθηκε στον «Πολίτη» την περασμένη Κυριακή, μίλησε περί «ομερτά», δηλαδή της συμφωνίας σιωπής που υπάρχει μεταξύ των μελών της μαφίας. Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες την περασμένη Πέμπτη, αναφέρθηκε στην εισβολή της διαφθοράς στο πολιτικό σύστημα και στην πρόταση του κόμματος του για τη δημιουργία ενός συντονιστικού συμβουλίου κατά της διαφθοράς που να αποτελείται από πρώην ανώτατους δικαστικούς το οποίο να προτείνει νομοθετικά μέτρα για πρόληψη, καταστολή και ποινικό κολασμό πράξεων διαφθοράς και διαπλοκής. Οι κραυγές αγωνίας των πολιτικών αρχηγών είναι κατανοητές. Βλέπουν το υφιστάμενο κομματικό σύστημα να καταρρέει και προσπαθούν να αποτρέψουν την αποσύνθεση του. Μακάρι να τα καταφέρουν αλλά πολύ φοβούμαι ότι εκεί που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα οι πιθανότητες να επιβιώσει ο ασθενής είναι ασήμαντες. Ο κακοήθης όγκος δεν αφαιρέθηκε όταν ήταν μικρός και ιάσιμος. Τώρα έκαμε μεταστάσεις παντού και είναι πλέον αθεράπευτος.

Η οικονομική καταστροφή στην οποία οδηγήθηκε η χώρα δεν συντελέσθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Επωάζονταν σε βάθος χρόνου. Η χώρα πλήρωσε βαρύτατο τίμημα διότι πορεύθηκε με ένα συγκεκριμένο πρότυπο διακυβέρνησης το οποίο όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί γνώριζαν πως είχε σαθρές βάσεις. Οι στρεβλές βάσεις μπήκαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80. Έκτοτε έγιναν μόνο μερεμέτια. Δεν διαμορφώθηκαν νέες βάσεις με στερεά υλικά. Έτσι, στο πρώτο ταρακούνημα της διεθνούς κρίσης, το οικοδόμημα κατέρρευσε. Και μαζί του μια πλασματική ευδαιμονία, χτισμένη πάνω στην άμμο.

Η διακυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού θεσμοθέτησε το ρουσφέτι. Η ταυτότητα του ΔΗΚΟ ήταν το διαβατήριο για την πρόσληψη στη δημόσια υπηρεσία και για εύκολο πλουτισμό. Αυτά τα εγκλήματα σε βάρος της Κύπρου διεπράχθησαν με τις ευλογίες του ΑΚΕΛ. Στο παιγνίδι μπήκαν στη συνέχεια και όλοι οι υπόλοιποι κομματικοί μηχανισμοί, περιλαμβανομένου ασφαλώς και του ΔΗΣΥ. Έτσι όλα τα κόμματα επεδίωκαν ένα κράτος με υπερτροφικό, σπάταλο και πελατειακό δημόσιο τομέα που τους επέτρεπε να ψαρεύουν τους «πελάτες» τους και μετά να τους «βολεύουν» εκεί. Φυσικά την πελατειακή τους πρακτική τη θεωρούσαν σαν «υπηρεσία στον λαό». Για να μπορούν τα κόμματα να αλιεύουν και εξυπηρετούν τους πελάτες τους έπρεπε να βρίσκονται στην εξουσία. Έτσι η εξουσία έγινε αυτοσκοπός. Οι προεδρικοί υποψήφιοι και τα κόμματα εξουσίας, με πρώτα και καλύτερα τα δύο μεγάλα κόμματα του τόπου, ήσαν πρόθυμοι και έτοιμοι να συνεργαστούν ακόμη και με ανθρώπους του υποκόσμου για να επιτύχουν την κατάληψη της εξουσίας. Άνθρωποι που έπρεπε να ήσαν από καιρό τρόφιμοι των φυλακών για τις κλεψιές τους σε βάρος του Δημοσίου, «κοσμούσαν» μέχρι πρόσφατα με την παρουσία τους τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των προεδρικών υποψηφίων. Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν επεχείρησε μέχρι σήμερα να αλλάξει το κόμμα του. Τα κόμματα αποδείχθηκαν επίμονα πελατειακά και λαϊκιστικά. Οι διαχρονικές παθογένειες του κομματικού συστήματος παρουσιάσθηκαν με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια μπροστά στις προκλήσεις της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Στα δύσκολα φάνηκε η γύμνια του. Τους κ.κ. Αβέρωφ, Καρογιάν και Ομήρου πρέπει να απασχολήσει ένα μόνο ερώτημα: Μπορεί το παθογενές κομματικό σύστημα να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, τα οποία άλλωστε δημιούργησαν οι δικές του παθογένειες; Αν μπορεί, έχει καλώς. Θα επιβιώσει τόσο το ίδιο όσο και η χώρα. Αν δεν μπορεί, γιατί να μην καταρρεύσει κάτω από το βάρος των αμαρτιών του;