Δημοσιογράφος, Αρθρογράφος

19.3.2012 - Περί παρελάσεων και άλλων δεινών

«Οι δρόμοι ανοιχτοί./ Οι ταβέρνες φίσκα./ Σήμερα το θέλει η μέρα/μπακαλιάρο - σκορδαλιά./κιάλια κρεμασμένα/οη-μαιάκια λιγδιασμένα./ Βαράει κι ο ήλιος/κι η σκορδαλιά./ Μια σκατόμυγα στο μάτι του παιδιού/μετά την παρέλαση./ 25 Μαρτίου 77.»

Κάπως έτσι έθετε το θέμα ένα ποιηματάκι της Κατερίνας Γώγου, μιας μεγάλης ποιήτριας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που δεν ήθελε να είναι ποιήτρια και που, για το λόγο αυτό, το επίσημο λογοτεχνικό σινάφι και οι κριτικοί, ποτέ δεν τη θεώρησαν δική τους. Ίσως γιατί «οι φίλοι της ήταν μαύρα πουλιά», οι στίχοι της έκοβαν βόλτες κάπου εκεί στο τρελαμένο κέντρο της Αθήνας και «η ελευθερία της ήταν στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών της». Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Προς το παρόν ας μείνουμε στην παρέλαση και για το τι θα γίνει στις μεγάλες τουλάχιστον πόλεις της Ελλάδας με δεδομένο ότι λίγο πολύ οι «μνημονιακοί» πολιτικοί θα αναγκαστούν να βγουν σε ανοιχτή παιδιά και να σταθούν στην εξέδρα των επισήμων, αντιμέτωποι με τους κάθε προέλευσης και ιδεολογίας αγανακτισμένους. Το θέμα πηγαινοέρχεται στα ελλαδικά μέσα ενημέρωσης, με αποτέλεσμα να φουσκώνει ακόμα περισσότερο σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος μπάχαλου. Κάποιοι μάλιστα φτάνουν και μέχρι την προτροπή για ακύρωση κάποιων παρελάσεων, για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Γιατί βρε; Τώρα που άρχισαν να αποκτούν νόημα θα τις ακυρώσουμε;

Προσωπικά το θέμα των παρελάσεων γενικότερα μου είναι παντελώς αδιάφορο, από παιδί. Σε όλη μου τη μαθητική ζωή δύο φορές όλες κι όλες παρέλασα. Μία στο δημοτικό, ντυμένος τσολιάς, με μια τεράστια μάλιστα γρατσουνιά στο κούτελο, από τον σπάγκο του χαρταετού της Καθαρός Δευτέρας (κάπου έχω και τη σχετική αναμνηστική φωτογραφία) και μία στο  γυμνάσιο για την 28η Οκτωβρίου, που διακόπηκε άδοξα γιατί έπιασε βροχή. Αυτό όλο κι όλο. Ποτέ δε γούσταρα τις παρελάσεις. Ούτε τις στρατιωτικές, ούτε βεβαίως και τις μαθητικές, κατάλοιπο της Μεταξικής δικτατορίας. Γιατί δηλαδή, όλοι οι άλλοι λαοί που δεν παρελαύνουν τι πρόβλημα έχουν; Μήπως οι Γάλλοι είναι λιγότερο Γάλλοι ή οι Ολλανδοί λιγότερο Ολλανδοί; Μήπως έτσι αποκτούμε καλύτερη συλλογική συνείδηση ως λαός και μαθαίνουμε καλύτερα της ιστορία μας; Ούτε αυτό συμβαίνει. Σχετικά ρεπορτάζ που γίνονται κατά καιρούς σε μαθητές με το «φοβερό» ερώτημα «τι γιορτάζουμε σήμερα;» καταγράφουν κάθε φορά «μαργαριτάρια» απείρου αφασίας, όπου μπλέκονται οι Γερμανοί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με το έπος του 40. Ποτέ λοιπόν δεν γούσταρα τις παρελάσεις. Με τρόμαζαν όλα εκείνα τα άρματα, λυπόμουν τους καημένους τους πεζικάριους, μου την έσπαγαν οι σπασίκλες μαθητές που έκαναν καβγά για το ποιος θα κρατά τη σημαία και ασφαλώς δεν είχα καμία εκτίμηση για την εξέδρα των επισήμων. Αυτό μου είχε μείνει χούι από την εποχή της Χούντας, βλέποντας όλους εκείνους τους μεγάλους και τρανούς της επαρχίας να διπλώνονται σχεδόν στα δύο για να χαιρετήσουν κάποιον υφυπουργό της Εθνικής Κυβερνήσεως. Εκεί να δεις γλίτσα! Έτρεχαν τα σάλια ποτάμι από τις εξέδρες...

Αδιάφορες λοιπόν οι παρελάσεις. Τώρα όμως, έστω και μεταξύ σοβαρού και αστείου, αρχίζω να αναθεωρώ. Εκείνες οι μούντζες και η κλίση της κεφαλής από την αντίθετη μεριά της εξέδρας, στις παρελάσεις της 28ηςΟκτωβρίου, άφησαν ένα κάποιο ενδιαφέρον, ένα 'σασπένς» που λέμε και στο χωριό μου, για το τι πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου. Πόσοι από τους υπουργούς και τους βουλευτές που ψήφισαν υπέρ του 2ου μνημονίου θα σταθούν εκεί στις εξέδρες, ατάραχοι στα γιουχαΐσματα και τους προπηλακισμούς; Πόσοι την ημέρα εκείνοι θα πάνε ταξίδι ή θα προφασιστούν άλλες υποχρεώσεις για να «χωστούν»; Πόσο θα αστυνομοκρατείται η κάθε παρέλαση; Έτσι που το πάνε, πιθανόν να προσανατολιστούν σε κλειστές παρελάσεις, στα γήπεδα και με κάρτα εισόδου.

Θλιβερά πράγματα... Όμως όταν οι πολιτικοί ενός τόπου, δεν μπορούν πλέον να σταθούν σε μια εξέδρα δίχως να γιουχαϊστούν, όταν ο μόνος χώρος που τους σηκώνει πλέον είναι πίσω από τις κλειστές πόρτες των τηλεοπτικών πλατό, τότε υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ λαϊκής θέλησης και πολιτικής πράξης. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η αναντιστοιχία θα κάνει αισθητή την παρουσία της στις επερχόμενες εκλογές. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Διαφορετικά δικαίως θα σκεφτούμε ότι η εν λόγω οργή είναι καλή μόνο για τις παρελάσεις και για κανένα τραμπουκικό γιαούρτωμα σε καμία συναυλία του Νταλάρα.