Ας πάρουμε πρώτα τα πολιτικά μειονεκτήματα της Ένωσης: η Ελλάδα και η Κύπρος θα είχανε μια κι όχι δύο αντιπροσωπείες στα ΗΕ, στην ΕΕ και στα άλλα διεθνή σώματα. Η  επιρροή του Ελληνισμού θα μειωνότανε αισθητά και ο ρόλος του Ελληνικού κοινοβουλίου θα ήτανε υποβαθμισμένος. Και διερωτάται κάποιος: ήταν ανάγκη να επιμέναμε στη  ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ένωση, και να χυθεί τόσο αίμα άδικα των αδίκων τη στιγμή που θα μπορούσε να υπάρχει ένωση σε τόσους άλλους τομείς;  Άλλωστε, οι «καλαμαράδες» και οι «κουμπάροι» είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση των ευκλεών προγόνων τους. Η τραγωδία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ότι κληρονομήσανε και οι μεν και οι δε από τους προγόνους τους τα άσχημα και δυσειδή κι όχι  τα όμορφα και ευειδή.

Τα οικονομικά μειονεκτήματα της Ένωσης θα ήτανε ακόμα πιο τρανταχτά. Η οικονομία της Κύπρου βασίζεται στις υπηρεσίες, κυρίως στον τουρισμό και υπεράκτιες εταιρείες. Οι τελευταίες δεν θα υπήρχαν καθόλου στη Κύπρο διότι η Ελληνική νομοθεσία, φορολογία, γραφειοκρατία και τσαπατσουλιά (ίνα μη τι χείρον είπω)  θα τις έδιωχνε κακήν κακώς. Όσο δε για τον τουρισμό, δεν νομίζω μια Ελληνική κυβέρνηση θα προωθούσε με τον ίδιο ζήλο όπως ο ΚΟΤ το τουριστικό ρεύμα προς την Κύπρο, ενώ ένα σημαντικό ποσοστό των εσόδων από τον τουρισμό μας θα  το καρπωνότανε  η κυβέρνηση των Αθηνών. Ως εκ τούτου, το βιοτικό μας επίπεδο θα καταποντιζότανε. Για να δώσω ένα δείγμα της καταβαράθρωσης της οικονομίας αλλά και της ποιότητας ζωής , ας πάρουμε τις αεροπορικές μεταφορές. Μετά την Ένωση, οι ΚΑ θα ενσωματώνονταν στην Ολυμπιακή και, όπως  όλες οι επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας, (με μερική εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη) έτσι και οι Κυπριακές δεν θα είχαν  διεθνές αεροδρόμιο. Επομένως, αν κάποιος Κύπριος ήθελε  να ταξιδέψει π.χ. στη Βηρυτό (που είναι μόνο 200 χιλιόμετρα από τη Λάρνακα και η πτήση διαρκεί μόλις 25 λεπτά) θα έπρεπε να κάνει ένα ταξίδι 950 χιλιομέτρων προς την Αθήνα για ν’ αλλάξει αεροπλάνο (Κύριος οίδε πόση ώρα θα περίμενε στο αεροδρόμιο των Αθηνών) και μετά να επιστρέψει πετώντας σχεδόν πάνω από τη Λάρνακα για να πάει στη Βηρυτό, δηλαδή να ταξιδέψει άλλα 1150 χιλιόμετρα (συνολικά 2100 χιλιόμετρα) για να φτάσει στον ποθητό προορισμό. Οποία οδύσσεια για ένα ταξιδάκι-παιχνίδι!

Ένας άλλος τομέας που θα υπέφερε αφάνταστα από την Ένωση θα ήτανε ο αθλητισμός μας και δη το  ποδόσφαιρο που είναι τόσο σημαντικό για τον αντιπροσωπευτικό Κύπριο. Οι Κυπριακές ομάδες έχουν αποδείξει ότι μπορούν να διακρίνονται στο champions league κι έχουν αντιμετωπίσει ομάδες παγκοσμίου εμβέλειας όπως την Ρεάλ Μαδρίτης και Ίντερ! Έχω μια ελαφρά υποψία ότι οι Κύπριοι θα προτιμούσαν να βλέπουν τέτοιες  ομάδες παρά τον Λεβαδειακό ή Εργοτέλη.

Έχοντας υπόψη όλα αυτά τα  μειονεκτήματα, κυρίως τα οικονομικά, πολύ σύντομα  θα φούντωνε ένα ανθελληνικό κλίμα. Η λέξη «καλαμαράς» θα ήτανε συνώνυμο του «δυνάστη» ή «εκμεταλλευτή». Ένας πελώριος τοίχος θα υψωνότανε μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και Ελλαδιτών που θα συνιστούσε σοβαρό πλήγμα για τον Ελληνισμό. Είναι δε πολύ πιθανόν να δημιουργούνταν κινήματα (ποιας μορφής είναι αβέβαιο) ανεξαρτησίας. Η πιθανότητα τέτοιας  εξέλιξης δεν πρέπει να αμφισβητείται από κανένα-  άλλωστε δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα αντικυπριακό κλίμα για πρωτίστως οικονομικούς λόγους; Αν κάποιος Ελλαδίτης μιλήσει με το χέρι στην καρδιά θα ματώσει τη καρδιά των Ελληνοκυπρίων. Θα ομολογήσει ότι αντιπαθεί τους Ελληνοκύπριους διότι, κατά την (λανθασμένη) άποψη του,  τα λεφτά που  κερδίζει με πολύ χρόνο και κόπο πάνε σε ολοένα και περισσότερες αμυντικές δαπάνες λόγω του Κυπριακού που εμείς δεν θέλουμε να λύσουμε. Επαληθεύεται πλήρως η θεωρία του οικονομικού ντετερμινισμού του Μαρξ.

Μια άλλη πηγή τριβής που θα δημιουργούσε αμοιβαία αντιπάθεια, και επομένως κρίση στον Ελληνισμό, θα ήτανε η υποβάθμιση των βασικών ελευθεριών των Κυπρίων μετά την Ένωση. Υποθέτω, ότι η Ένωση θα πραγματοποιείτο πριν την ανεξαρτησία μας, δηλαδή την δεκαετία του 1950. Στη δεκαετία αυτή, και ακόμα πριν την επιβολή της δικτατορίας το 1967, τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα παραβιάζονταν βάναυσα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το παρακράτος που δολοφόνησε τον βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη; Το σχέδιο «Περικλής»; Τις εκλογές βίας και νοθείας; Τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις του ΙΔΕΑ στην πολιτική ζωή με επισκέψεις σε πολιτικούς και υπαγόρευση των θέσεών του; Το απαραίτητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να εξασφαλίσει κάποιος μια δουλειά στο δημόσιο; Η βδελυρή λίστα αντιδημοκρατικών ενεργειών είναι, φευ, μακρότατη. Πως θα τα αντιμετώπιζε όλα  αυτά ο Κύπριος;  Σίγουρα με αποστροφή και περιφρόνηση προς τους Ελλαδίτες και οτιδήποτε ελληνικό. Τέτοια αισθήματα είναι δύσκολο  να αμβλυνθούν ακόμα και μακροχρόνια. Όπως και να έχει, οι ελληνοκύπριοι θα διαπίστωναν με πίκρα ότι ο «απελευθερωτικός» αγώνας ήτανε μια φενάκη αφού  το αποικιακό καθεστώς vis-à-vis  του Ελληνικού καθεστώτος  ήτανε λιγότερο ανελεύθερο. Οποία ειρωνεία!

Συμπέρασμα: όσο παράδοξο κι αν ηχεί η Ένωση θα ήτανε σαφέστατα εναντίον των συμφερόντων του Ελληνισμού.