Συγγραφείς /Αρθρογράφοι
Γράφει ο Ανδρέας Παράσχος
Αρθρογράφος, Διευθυντής εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Έκδοση Κύπρου)
25.03.2012 - Ζητείται Πρόεδρος
Είχα να να τον δω 35 χρόνια. Από τα χρόνια του σχολείου. Εκείνα τα σκληρά μεταπολεμικά χρόνια του 1974 που ήρθε στη Λάρνακα πρόσφυγας από την Αμμόχωστο. Χάρηκα πολύ για την τυχαία συνάντηση. Φάνηκε ότι ήταν αμοιβαίο, αφού συμφωνήσαμε να πιούμε στα γρήγορα ένα καφέ σε μια από τις γνωστές αλυσίδες καφέ της Λευκωσίας. Σταθήκαμε στην ουρά μιλώντας για τις οικογένειές μας και τη ζωή μας. «Ούτε στο Μανχάταν δεν πληρώνεις 10 ευρώ για δύο καφέδες», σχολίασε, καθώς απομακρυνόμασταν από το ταμείο. «Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει σε αυτόν τον τόπο ένας νέος άνθρωπος!», είπε και με κοίταξε με απορία όπως κάτσαμε σε μια γωνιά της καφετέριας. Ρώτησα τι εννοούσε. «Είδα το Σάββατο τον Αναστασιάδη. Είδα και χθες τον Χριστόφια. Ακούω καθημερινά και τους άλλους και απελπίζομαι. Γι’ αυτό και διερωτώμαι: Δεν υπάρχει ένας νέος, επιστημονικά καταρτισμένος να τον ψηφίσουμε, να αποκτήσουμε κι εμείς έναν Πρόεδρο που να μας δίνει προοπτική και ελπίδα; Θα πρέπει μία ζωή να ψηφίζουμε τα προϊόντα συναλλαγών των κομμάτων;» Του απάντησα ότι νέοι, καταρτισμένοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι, φυσικά και υπάρχουν. Είναι, όμως, αδύνατο να γίνει ποτέ μια τέτοια αλλαγή αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι και του αράδιασα πεντέξι λόγους. Το ρολόι όμως, πάντα αδυσώπητο, έδειχνε πως έπρεπε να φύγω. Υποσχέθηκα, ωστόσο, να του πω τα υπόλοιπα με το σημερινό μου άρθρο.
Έχεις δίκιο, φίλε μου, ότι εκλέγουμε ως Πρόεδρο, τον υποψήφιο των κομμάτων που κατόρθωσαν να καταλήξουν στην καλύτερη –υπό τα περιστάσεις– συναλλαγή. Ένας επιστημονικά καταρτισμένος και κυρίως αξιοπρεπής άνθρωπος ποτέ δεν θα καταδεχόταν να γίνει αντικείμενο τέτοιων συναλλαγών, διότι απλώς δεν είναι αμιγώς πολιτικές, αλλά κυρίως οικονομικές και άνομες (βλ. μίζες, ρουσφέτι, βόλεμα). Την πραγματική εικόνα μπορείτε να τη δείτε σε μεγέθυνση στην ταλαίπωρη Ελλάδα. Ερώτημα: Είμαστε καταδικασμένοι ισοβίως να ανεχόμαστε αυτή την αναξιοπρέπεια; Όχι. Αλλά τη μοίρα μας την αλλάζουμε μόνοι μας οι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από άλλους να την αλλάξουν, και κυρίως από τα κόμματα, για εμάς. Προϋπόθεση αλλαγής είναι να αλλάξουμε οι ίδιοι. Να πάψουμε να επιδιώκουμε να γίνουμε μέρος της συναλλαγής. Να πάψουμε να συμπράττουμε –σαν υποστυλώματα των κομματικών μηχανισμών– στην αναξιοπρέπεια. Λιπαντικό στους μηχανισμούς είναι οι συνταγμένοι οπαδοί που καταπίνουν αμάσητα και τα πιο εξόφθαλμα λάθη των ηγεσιών και αναμασούν τις δικαιολογίες περί πατριωτισμού και εμμονής σε αρχές με την προσδοκία ότι πλησιάζει και η σειρά τους στη συναλλαγή...
Έτσι ισοπεδώνεται ο πολίτης. Ζει σαν να είναι άλλος και όχι αυτός που πραγματικά είναι. Όλοι γεννιόμαστε διαφορετικοί, όμως είναι εκπληκτικό πόσο μοιάζουν μεταξύ τους οι οπαδοί ενός κόμματος. Κομμένοι στα ίδια μέτρα. Ραμμένοι στην ίδια σκέψη. Υποταγμένοι σε μία υποβολιμαία λογική που σταδιακά τους αφομοιώνει. Που υπαγορεύει να είναι οπαδοί ενός κόμματος, μιας ιδεολογίας και μιας ομάδας. Και καταντά ο άνθρωπος-οπαδός μονόχρωμος και μονόχνοτος, έχοντας εκχωρήσει ακόμα και την απόλαυση της δυνατότητας να συνδυάζει τα χρώματα της ζωής. Να αντιλαμβάνεται τις διαστάσεις του ωραίου. Να αναζητά το αληθινό και όχι να αποδέχεται ως αληθινό αυτό που του σερβίρεται. Και καταντούν οι άνθρωποι κακόγουστοι, υποβαθμισμένοι και αποκομμένοι από τον πραγματικό τους εαυτό, να ζουν μία ζωή-συνταγή. Χωρίς ουσία, χρώμα και άρωμα. Χωρίς αισθητική. Έτσι, αδύναμοι να αναλύσουν τις καταιγιστικές εξελίξεις που τους παρασύρουν σαν χιονοστιβάδες (γιατί άλλωστε να μπουν στον κόπο, αφού θα τους δώσει έτοιμες τις εξηγήσεις ο αρχηγός), υποτάσσονται στη μοίρα που τους έχει τάξει το κόμμα.
Έτσι φίλε μου, τα κόμματά μας στην Κύπρο ως οργανισμοί συναλλαγής και συμφερόντων που είναι κι έχοντας φτιάξει το καθένα το στρατόπεδό του με εξαρτώμενα και κουρδιστά ανθρωπάκια έχουν καπαρώσει όλη την πολιτική επικράτεια και δεν αφήνουν χώρο, γι’ αυτό που ψάχνεις, «ένα νέο, αυτόφωτο, καταρτισμένο και αξιοπρεπή άνθρωπο» για Πρόεδρο. Για να γυρίσει, λοιπόν ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, όπως λέει κι ο Ελύτης. Ας αρχίσουμε πρώτα από τον εαυτό μας. Ας σταματήσουμε να ανεχόμαστε τόση ανοησία στη ζωή μας. Ας γίνουμε ο αντίλογος στην πολιτική αυθαιρεσία και τη συναλλαγή. Ας αναδείξουμε την αισθητική ως στοιχείο ουσίας στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στην κοινωνία. Ας πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας, διότι όπως επίσης λέει ο Ελύτης, «Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά. Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!». Και οι αθώοι είναι τα παιδιά μας...