Μόνο που οι δικοί μας ηγέτες φαίνεται να μη λαμβάνουν υπόψη τα ρητά και κυρίως τα σημάδια των καιρών. Δεμένοι στο κατάρτι, το μόνο που ακούνε είναι τις Σειρήνες μιας εξουσίας που προοιωνίζεται πλούσια. Μιας εξουσίας προικοδοτημένης με φυσικό αέριο, τερματικά και μεγάλες αναπτύξεις. Τουτέστιν εκείνος που θα κρατάει στα χέρια του το τιμόνι του σκάφους της εξουσίας θα καταστεί ένα πρόσωπο πανίσχυρο, λόγω και των μεγάλων εξουσιών με τις οποίες περιβάλλεται ο εκάστοτε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι γι’ αυτούς του λόγους που κατά την τελευταία σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου έπεσαν πολλά φύλλα συκής και φάνηκε απαίσια η ένδεια των πολιτικών μας ταγών.

Το γεγονός, όμως, ότι τα σημεία των καιρών, είτε αγνοούνται είτε παραβλέπονται, από την πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, δεν μεταβάλλονται και δεν επιδρούν στην αλλαγή του κλίματος. Κι αν εμείς εδώ στη μικρή αυτή κουκίδα του χάρτη κάνουμε σημειωτόν, βαυκαλιζόμενοι ότι η δική μας κίνηση είναι που κάνει τη Γη να γυρίζει, δεν σημαίνει ότι και ο υπόλοιπος κόσμος υπακούει στο πρόσταγμα των δικών μας κομματικών λοχαγών ή έστω συμμερίζεται τις πολιτικές τους αναλύσεις. Αντίθετα, ο κόσμος και η Γη γυρίζουν με τη φορά που τους δίνουν οι ισχυροί του πλανήτη. Αυτοί που καθορίζουν ακόμα και πώς θα διαμοιραστούν τα προικιά πολλών χωρών, πολύ πιο μεγάλων από την Κύπρο. Τι κι αν εντοπίστηκε φυσικό αέριο στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Κύπρος ούτε να το βγάλει από τα έγκατα του βυθού μπορεί, ούτε να το μεταφέρει δύναται, ούτε να το διοχετεύσει, αλλά ούτε και να το πουλήσει είναι σε θέση, αν δεν εμπλακούν στη διαδικασία πολυεθνικές εταιρείες. Εταιρείες που αυτονόητα έχουν την προστασία –ορατή ή και αόρατη– ισχυρών χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, στην περίπτωση της Noble και του Οικοπέδου 12.

Επειδή, όμως, στην παρθενική μας εμφάνιση στον ενεργειακό χάρτη, είχαμε την τύχη ή έστω την προνοητικότητα να εξέλθουμε από τις δοκιμασίες ασφαλείς, λόγω ακριβώς της έμμεσης εμπλοκής των ΗΠΑ, αυτό μας έδωσε ένα αέρα του στυλ «εμείς και οι Αμερικάνοι κάνουμε τους Τούρκους να τρέμουν». Ακόμα, επειδή στο Οικόπεδο 12 «συμπράττουμε» με το Ισραήλ θεωρούμε ότι βρήκαμε προστάτη και δεν μας κολλά πλέον κανείς. Επίσης το γεγονός ότι εκατοντάδες Ρώσοι εκατομμυριούχοι «σιδερώνουν» ακόμα και τα πιο τσαλακωμένα τους εκατομμύρια στην Κύπρο –με το αζημίωτο για μας– συν το ότι ο Χριστόφιας πήρε δάνειο δυόμισι δισεκατομμυρίων από τη Μόσχα, το δέσαμε ψιλό γαζί πως το ξανθό γένος θα προτάξει τα στήθια του μπροστά σε ό,τι μας απειλήσει.

Γιατί, λοιπόν, να γνοιαζόμαστε για λύση του Κυπριακού, αφού το φτωχό μας το μυαλό έχει –κατά πλειοψηφία– καταλήξει ότι μία λύση θα βάλει κι άλλους στα πόδια μας και στην τσέπη μας; Μόνοι μας θεωρούμε ότι μπορούμε καλύτερα. Και ήσυχοι πλέον άδουμε παιάνας, ερίζοντας ποιος είναι ο πιο ανυποχώρητος πατριώτης. Στην ανάλυσή μας αυτή φαίνεται να μη λαμβάνουμε υπόψη ότι η περιοχή μας χαρακτηρίζεται από μία επικίνδυνη ρευστότητα.

Ότι το Ιράν βρίσκεται στο στόχαστρο, με τα σύννεφα ενός μεγάλου πολέμου να το σκιάζουν ήδη. Ότι το Ισραήλ και η Τουρκία που βρίσκονται στο ίδιο μπλοκ συμφερόντων με τις Ηνωμένες Πολιτείες ίσως βρουν κοινή συνισταμένη και ξεπεράσουν τις διαφορές τους για να έχουν μια θέση στο τραπέζι μιας σύγχρονης Γιάλτας, όπου θα μοιράσουν τα λάφυρα που θα προκύψουν από ένα πόλεμο, αλλά και τα συμβόλαια της ανοικοδόμησης. Μία Γιάλτα από την οποία σίγουρα δεν θα λείπει η Ρωσία και από την οποία δεν θα θέλει να λείπει ούτε και η Ευρώπη. Μία Γιάλτα στο τραπέζι της οποίας τα πρώτα προικιά που θα μοιραστούν θα είναι αυτά της ενέργειας, με κύριο το φυσικό αέριο που πιθανότατα θα διοχετεύεται στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας. Σε μία τέτοια σύμπραξη όλων των μεγάλων του πλανήτη, ποια θα είναι η θέση της ενεργειακής δυναστείας της Κύπρου; Το σκεφτόμαστε ενόσω κινούμαστε προς το 2013; Κι αν ναι, πώς ερίζουμε για το δέντρο λες κι είναι αποκομμένο από το υπόλοιπο δάσος;