Αναφερόμενος στην ε/κ πλευρά, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα ακόμα και αυτής της Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων και Αδηλώτων Αιχμαλώτων, μέλη της οποίας επί χρόνια βολεμένα σε ένα ρόλο πολιτικού προπαγανδιστή όχι μόνο δεν απαιτούσαν το στοιχειώδες, να δημοσιοποιηθεί δηλαδή ο κατάλογος των αγνοουμένων, αλλά συνέβαλλαν σε αυτό παίζοντας με το αζημίωτο το παιχνίδι των πολιτικών, οι οποίοι είχαν ως μόνιμη επωδό το να μας επιστρέψει η Τουρκία τους αγνοούμενούς μας που κρατούνταν στις τουρκικές φυλακές από το 1974.

Όταν ο γράφων επέμενε ότι υπήρχαν αγνοούμενοι θαμμένοι στα κοιμητήρια Λακατάμιας και Κωνσταντίνου και Ελένης, δέχθηκε απειλές από μέλη της Επιτροπής Συγγενών. Στο ίδιο ταμπλό έπαιζε από τότε και ο κ. Ηλίας Γεωργιάδης, μέλος της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοούμενους από το 1986 και εντεύθεν.

Όταν το 1998, επί κυβέρνησης Κληρίδη, άρχισε η διαδικασία των εκταφών στα δύο κοιμητήρια, τα όρνεα λούφαξαν… Ο κατάλογος των αγνοουμένων δημοσιοποιήθηκε επισήμως το 2000! Το 2005 και αφού εν τω μεταξύ ήρθη η απαγόρευση στα οδοφράγματα, ξεκίνησε η λειτουργία ενός ενιαίου προγράμματος για τους 1.493 Ε/κ και τους 502 Τ/κ αγνοούμενους, με την ελπίδα ότι οι 1.995 οικογένειες μέσα σε διάστημα μερικών χρόνων θα παραλάμβαναν τα λείψανα των αγαπημένων τους για ταφή ώστε να τελειώσει το πολύχρονο δράμα τους.

Στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, υπό την αιγίδα του UNDP, η τριμελής ΔΕΑ, αποτελούμενη από τους Ηλία Γεωργιάδη, Γκιουλντέν Πλουμέρ Κιουτσούκ και Κριστόφ Ζιρόντ, αντί να επιβεβαιώσει τις ελπίδες των συγγενών, οδήγησε τη διαδικασία στο τέλμα εξαιτίας κακής διαχείρισης, ανυπαρξίας προγραμματισμού και απουσίας οποιουδήποτε ελέγχου και διαφάνειας.

Τα αποτελέσματα μιας δουλειάς που κρατά εφτά και πλέον χρόνια και για την οποία ξοδεύτηκαν πέραν των 12 εκατομμυρίων δολαρίων, είναι ότι από τα 838 λείψανα που έχουν εκταφεί, τακτοποιήθηκαν και δόθηκαν στους οικείους τους μόνο 314 λείψανα (253 Ε/κ και 61 Τ/κ). Με αυτούς τους ρυθμούς, για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα 45 χρόνια και τα ανάλογα εκατομμύρια. Το πλέον αισχρό όμως είναι τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος των οικογενειών των αγνοουμένων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκταφή των εκτελεσθέντων τον Αύγουστο του 1974 19 Ε/κ στρατιωτών, μεταξύ των οποίων και οι πέντε της γνωστής φωτογραφίας-σύμβολο, με το τελευταίο τσιγάρο στα χείλη. Ο ομαδικός τάφος ήταν κοντά στο τουρκικό χωριό Τζιάος και η εκταφή έγινε το 2006. Τα πρώτα λείψανα δόθηκαν από τη ΔΕΑ στις οικογένειες τον Αύγουστο του 2009, όπως προκύπτει από τις αγγελίες των κηδειών.

Μάλιστα, δόθηκαν πρώτα οι πέντε της φωτογραφίας-σύμβολο τον Αύγουστο του 2009. Τέλη Σεπτεμβρίου δόθηκαν άλλοι εφτά και τον Οκτώβριο οι τελευταίοι εφτά. Κι αυτό παρ’ όλο που οι ταυτοποιήσεις έγιναν ταυτόχρονα και για τους 19. Άλλη κραυγαλέα περίπτωση είναι αυτή των 25 Ε/κ που εκτελέσθηκαν το 1974 και τάφηκαν κοντά στο χωριό Μπέκιογιου. Η εκταφή πραγματοποιήθηκε το 2005, οι ταυτοποιήσεις έγιναν το 2008 και τα λείψανα αποδόθηκαν στους οικείους από τη ΔΕΑ σε τρεις ομάδες.

Τα πρώτα οκτώ λείψανα στα μέσα Ιουλίου του 2011. Τρία λείψανα δόθηκαν για ταφή τον Αύγουστο του 2011 και τέσσερα λείψανα τον Ιανουάριο του 2012. Υπολείπονται άλλα δέκα λείψανα αγνοουμένων από την ίδια εκταφή, που έχουν ήδη ταυτοποιηθεί, για να δοθούν στις οικογένειες!

Στο τουρκικό χωριό Πετροφάνι, η εκταφή έξι Τ/κ από δύο πηγάδια άρχισε το 2006, διήρκεσε με περιστασιακές διακοπές πέραν των δύο χρόνων, αλλά τα οστά, όπως με ενημέρωσε πριν μερικές μέρες Τ/κ συγγενής, δεν έχουν δοθεί ακόμα στις οικογένειες…

Ποιος λοιπόν είναι εντεταλμένος να ελέγχει τη διαδικασία ώστε οι συγγενείς, που για δεκαετίες ζουν στην αγωνία, να μην υποφέρουν στα χέρια ανεύθυνων, όπως προκύπτει, καρεκλοκένταυρων, είτε αυτοί είναι Ελληνοκύπριοι, είτε Τουρκοκύπριοι, είτε διορισμένοι από τα Ηνωμένα Έθνη;