Μέχρι την 28η Δεκεμβρίου 2011, όταν ο Πρόεδρος Χριστόφιας ανακοίνωσε την ανεύρεση υδρογονανθράκων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, οι επικλήσεις του για ενότητα των πολιτικών δυνάμεων, δεν μπορούσαν να έχουν αντίκρισμα. Διότι ο ίδιος με τη στάση του έναντι του Πορίσματος Πολυβίου είχε, για την πλειοψηφία του λαού, απολέσει το αναγκαίο κύρος που χρειάζεται μία προεδρική έκκληση για ενότητα. Αλλά και επειδή η εθνική ενότητα, για να επιτευχθεί χρειάζεται έρεισμα που να καλύπτει με πραγματικούς όρους –και όχι διακηρυκτικά– τα συμφέροντα της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Από τις 28 Δεκεμβρίου 2011 και εντεύθεν το έρεισμα υπάρχει και η ανάγκη για ενότητα είναι πραγματική. Η ανάγκη δε όταν –πρόκειται για ένα ολόκληρο λαό– μετεξελίσσεται σε αμάλγαμα αρετής και δύναμης. Σε ένα ισχυρό μηχανισμό, ο οποίος επιστρατεύει όλη τη σοφία, τον δυναμισμό και τις δυνατότητες που έχει, προκειμένου να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο το πλεονέκτημα, που –τώρα– του δίνεται από τον φυσικό του πλούτο αλλά και από τη γεωγραφική του θέση. Μια θέση που μέχρι πρότινος αποτελούσε μειονέκτημα και υπήρξε η αφορμή μεγάλων κακών για τους ανθρώπους του τόπου.

Στην περίπτωση της Κύπρου, με τη δυναμική που εξελίσσεται το κεφάλαιο υδρογονάνθρακες, μπορεί να καταστήσει το νησί ένα μεγάλο και ασφαλές περιφερειακό ενεργειακό κέντρο, στο οποίο θα έχουν ταυτόσημα συμφέροντα όλες οι μεγάλες δυνάμεις και η Ε.Ε. ως σύνολο. Ένα τέτοιο δεδομένο δημιουργεί στους μεγάλους την ανάγκη διασφάλισης της ομαλότητας σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Συνεπώς η Κύπρος μπορεί να λειτουργήσει και ως καταλύτης θετικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, εκτός από βάση και σταυροδρόμι έντονης οικονομικής δραστηριότητας.

Για την υλοποίηση αυτού του –ιδανικού για εμάς– σεναρίου, η ενότητα είναι εκ των ων ουκ άνευ, ανεξάρτητα από το ποιος πλέον την επικαλείται. Μέχρι στιγμής, οι ορατές κινήσεις της κυβέρνησης Χριστόφια, φαίνεται ότι αποδίδουν. Οι διάφορες δηλώσεις αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, για το πώς ή πότε θα έπρεπε να γίνει η μία ή η άλλη κίνηση, φαντάζουν έως και αστείες, αν ειλικρινά αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι πριν από μερικούς μήνες, η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων –των πολιτικών μη εξαιρουμένων– όταν μιλούσαμε για γκάζι εννοούσαμε το εμφιαλωμένο υγραέριο που χρησιμοποιούμε για να μαγειρεύουμε ή να ζεσταινόμαστε και κάποιοι για να γεμίζουν τους αναπτήρες τους. Τώρα μιλάμε όλοι με στόμφο, για υποθαλάσσιες γεωτρήσεις, για κοιτάσματα τρισεκατομμυρίων, για αγωγούς και τερματικά ενώ στην ουσία ξέρουμε –πολιτικοί και δημοσιογράφοι– ότι τίποτα δεν ξέρουμε. Στην ίδια περίπου θέση βρίσκονται και οι κυβερνώντες και θα βρίσκονταν και όποιοι άλλοι ενδεχομένως να ήταν στη θέση τους. Είναι ενδεικτικό ότι οι Ισραηλινοί που ξεκίνησαν χρόνια πριν από μας, ομολογούν ότι τώρα κατόρθωσαν να έχουν συγκροτημένη ενεργειακή πολιτική.

«Αρχή σοφίας, η γνώση της άγνοιας», λέει ένα απόφθεγμα του Κλεόβουλου του Ρόδιου, ένας από του επτά σοφούς της αρχαιότητας, που στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για όλη την πολιτική μας ηγεσία ώστε να χειριστεί, όσο γίνεται πιο σοφά, το μέγα διακύβευμα του φυσικού αερίου. Πρώτη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να συγκαλέσει σύνοδο πολιτικών αρχηγών στη βάση της αντίληψης της ανάγκης για συλλογική διαχείριση. Δεν φτάνει όμως. Όπως δεν φτάνει ούτε μία ενδεχόμενη συναντίληψη των αρχηγών ότι θα χειριστούν το ζήτημα συλλογικά. Ο λαός αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από δεσμεύσεις της πολιτικής ηγεσίας έναντί του, διότι αποδεδειγμένα η εμπιστοσύνη του στο πολιτικό σύστημα μας που χαρακτηρίζεται από τη διαπλοκή και την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, βρίσκεται στο ναδίρ. Θα πρέπει οι πολιτικοί αρχηγοί να δεσμευτούν, συνυπογράφοντας μία πολιτική διακήρυξη, ότι υπεράνω τρεχόντων και πρόσκαιρων πολιτικών στόχων, θα θέσουν το μεγάλο για την Κύπρο διακύβευμα των υδρογονανθράκων, εκπονώντας μία όσο το δυνατόν πιο μακροπρόθεσμη στρατηγική που θα την υπηρετήσουν και οι κυβερνήσεις που έπονται, προς όφελος αυτών και των μελλούμενων γενεών. Διαφορετικά έστω και αν συναποφασίσουν ότι θα συνεργαστούν, όταν βγουν από μία τέτοια σύνοδο θα ακολουθήσουν την επί χρόνια «δοκιμασμένη» μέθοδο, λέγοντας και κάνοντας ο καθένας τα δικά του, με αποτέλεσμα ούτε καν τα ίδια τα κόμματα να ανανεωθούν στη βάση της ανάγκης για επιστημονικά καταρτισμένο πολιτικό προσωπικό και θα συνεχίσουν να ανακυκλώνουν τις ίδιες καρικατούρες που οδήγησαν την Κύπρο σε μία μίζερη και χωρίς προοπτική κατάσταση.

Κοντολογίς, οι διακηρύξεις για ενότητα πρέπει να αποδειχθούν διά των πράξεων και των δεσμεύσεων της πολιτικής ηγεσίας έναντι του λαού.