Η Κύπρος, στις 28 Δεκεμβρίου 2011, μπήκε στον ενεργειακό χάρτη του πλανήτη. Γεγονός εξόχως σημαντικό άρα και ιστορικό για ένα νησί –με πληθυσμό ενός εκατομμυρίου σήμερα– που λόγω της γεωγραφικής του θέσης, κατά κανόνα, υπέφερε υπό τον ζυγό των συμφερόντων των μεγάλων –κατά καιρούς– δυνάμεων της περιοχής και του πλανήτη.

Είναι παράλληλα εξαιρετικά σημαντικό αυτό που συμβαίνει συνολικά με τους υδρογονάνθρακες στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, διότι αναδιαμορφώνει γενικώς τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα, αφού η εξόρυξη και εκμετάλλευσή τους εξυπακούεται κυρίως ασφάλεια. Τα συνολικά αποθέματα της συγκεκριμένης υποθαλάσσιας λεκάνης υπολογίζονται σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Γεωλογικών Ερευνών γύρω στα 200 τρισεκατομμύρια τετραγωνικά πόδια σε φυσικό αέριο και εμπίπτουν στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) χωρών της περιοχής που έχουν μεταξύ τους «ανοικτούς λογαριασμούς», παράνομες κατοχές εδαφών ή και ανοικτές συρράξεις.

Οι ίδιες αυτές χώρες, δεν έχουν το εκτόπισμα και την επιλογή να προβούν η κάθε μία σε εξόρυξη και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων τους. Γι’ αυτό και συμβάλλονται με εταιρείες κολοσσούς του τομέα ώστε, χοντρικά ομιλούντες, να διασφαλίσουν ότι ένα ποσοστό από την εκμετάλλευση «της προίκας» τους, θα μπει στην «τσέπη» τους. 
Μόνο αν θέσουμε τα πράγματα υπό το γενικό πρίσμα των γεωστρατηγικών δεδομένων, θα κατορθώσουμε να διαχειριστούμε ορθά εκείνο που μας προβληματίζει ειδικότερα, που είναι το μέλλον της Κύπρου, πολιτικό και οικονομικό.

Η μέχρι σήμερα πολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια στο ζήτημα των υδρογονανθράκων αποδεικνύεται προσεκτική και ορθή. Αν από τον δεύτερο γύρο αδειοδότησης προκύψει ότι στην κυπριακή ΑΟΖ, βρεθούν στο εγγύς μέλλον, εκτός από τις ΗΠΑ (μέσω Noble), Ρωσία, Γαλλία και Βρετανία τουλάχιστον, (υπάρχουν και στοιχεία για Κίνα και άλλες χώρες), τότε –κρίνω– ότι διασφαλίζουμε μία –έστω προσωρινή– συνθήκη εγγυήσεως ασφάλειας της Κύπρου. Η προσωρινότητά της, λογικά θα είναι τέτοια, όση και η διάρκεια της εκμετάλλευσης των αποθεμάτων, που σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις θα είναι για μισόν αιώνα. Κι αυτό διότι, αυτονόητα, οι μεγάλες δυνάμεις που θα έχουν συμφέροντα στην κυπριακή ΑΟΖ, δεν θα ανεχθούν να επενδύουν σε μια περιοχή με φυτίλι αναμμένο. Το αυτό όμως ισχύει και για όλη τη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου.

Συνεπώς, είναι λογικό ότι η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή μας μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την εκτόνωση των συρράξεων και τη διευθέτηση των ανοικτών διενέξεων, με το Κυπριακό υπό τας περιστάσεις να είναι το πλέον βατό, προς διευθέτηση, πρόβλημα. 
           
Περνώντας από το γενικό στο ειδικό, θεωρούμε ότι η ανεύρεση υδρογονανθράκων και οι προοπτικές που δημιουργούνται για την Κύπρο, ισοδυναμούν πλέον με μια επανάσταση. Επανάσταση που έχει τη δυναμική να αλλάξει, την ποιότητα ζωής εν γένει στο νησί, γεγονός που εξυπακούεται την ειρηνική και ασφαλή διαβίωση αλλά και το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Ο Γερμανός φιλόσοφος, Καρλ Μαρξ, είχε γράψει ότι «οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας», κι αυτό ελπίζουμε ότι θα συμβεί και στην περίπτωση της Κύπρου. Υπήρξαν όμως στην ιστορία της ανθρωπότητας, επαναστάσεις που χάθηκαν, απέτυχαν ή και διαστράφηκαν σε τέτοιο βαθμό που να πηγαίνουν πίσω τους λαούς ή να λειτουργήσουν μόνο ως ατμομηχανές δικτατοριών και σαφώς εις βάρος των λαών και γενικά της ανθρωπότητας.

Στη δική μας περίπτωση, «η επανάσταση του φυσικού αερίου», συμπίπτει με μια περίοδο κατά την οποία η αξιοπιστία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου βρίσκεται στο ναδίρ, αν κρίνει κανείς από το ποσοστό της αποχής που υπήρξε στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, από το καταρρακωμένο εσωτερικό μέτωπο αλλά και από τη συνταύτιση –στην αντίληψη της κοινής γνώμης– της πολιτικής με τη διαπλοκή.

Ωστόσο, το στοίχημα πλέον για την πολιτική μας ηγεσία είναι τόσο μεγάλο όσο και η διάρκεια της εκμετάλλευσης των αποθεμάτων των υδρογονανθράκων που λογικά υπερβαίνει το μήκος της ζωής τους, ενώ το περιθώριο λάθους τόσο στενό όσο οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν εντός του επόμενου ενός έτους. Άρα χρειάζεται να μαζέψουν όλη τη σοφία και τον πατριωτισμό τους και να πάρουν αποφάσεις που θα καθορίσουν ακόμα και το μέλλον που οι ίδιοι δεν θα έχουν την τύχη να ζήσουν, δηλαδή το μέλλον των παιδιών, των εγγονιών και των δισέγγονών τους.

Διαφορετικά, θα επαληθεύσουν αυτό που έγραψε ένας άλλος Γερμανός φιλόσοφος, ο Φρίντριχ Χέγκελ, ότι «το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει».