Θα υπέθετε κανείς ότι για να τη διορίσει ο Μάριο Μόντι στη μικρή κυβέρνηση τεχνοκρατών που ανέλαβε να βγάλει την Ιταλία από την περιπέτεια της χρεοκοπίας, η Έλσα Φορνέρο, δεν θα ήταν αυτό που λέμε ψυχούλα, αλλά μία σιδηρά κυρία, της «ράτσας» Θάτσερ.

Μόνο το βιογραφικό της άμα κοιτάξεις, θα στοιχηματίσεις ότι είναι ψυχρή εκτελεστής. Ως σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας πέρασε από χειμαζόμενες οικονομίες χωρών όπως η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, η Λετονία και η Ρωσία και «καθάρισε». Κι όμως η 63χρονη καθηγήτρια Πολιτικής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο του Τορίνο, τη στιγμή που ως υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας πια, απευθυνόταν στους συμπατριώτες της εργαζόμενους και συνταξιούχους για να τους ανακοινώσει τα μέτρα που θα τους έκοβαν και τη λίγη ζάχαρη από το τσάι που πίνουν κάθε πρωί στη δύση της ζωής τους, πνίγηκε από ένα κόμπο στο λαιμό, καθώς προσπαθούσε να συλλαβίσει τη λέξη θυσία. Και η κάμερα που έκαμε αμέσως κοντινό στα μάτια της, συνέλαβε το δάκρυ και το έστειλε αστραπιαία στα πέρατα της οικουμένης. Εκείνο τη δάκρυ ήταν η πρώτη νίκη του ανθρώπου-πνεύμα επί του ανθρώπου-τέρας.

Γιατί ο άνθρωπος-πνεύμα, η Έλσα Φορνέρο, διετέλεσε και επικεφαλής του Ινστιτούτου Ερευνών για τις Πολιτικές Πρόνοιας στο Τορίνο και ανακοινώνοντας το σκληρό πακέτο λιτότητας, είχε πλήρη συνείδηση ότι διάβαζε την ποινή της καταδίκης στους συνομήλικούς της εργαζόμενους και συνταξιούχους. Σε εκείνους που δούλεψαν 35 και 40 χρόνια για μία αξιοπρεπή σύνταξη. Σε εκείνους που πλέον, αντί να ζήσουν με στοιχειώδη επάρκεια τη δύση του βίου τους, «το πακέτο» τους βάζει σε περιπέτεια τρόμου με απρόβλεπτο τέλος. «Πώς να ζήσω με 300 ευρώ τον μήνα; Πού πήγαν τα λεφτά που κατέθετα 40 χρόνια ως κοινωνική ασφάλιση;» ρωτούσε απελπισμένος στην κάμερα του Γιούρονιους, ένας 65χρονος Ιταλός, στο ρεπορτάζ που έγινε με αφορμή το δάκρυ της Έλσας.

Η Έλσα δεν είναι ούτε κομμουνίστρια, ούτε αριστερή, ούτε καν σοσιαλίστρια. Αντίθετα είναι μια κλασική εκπρόσωπος της αστικής διανόησης με θητεία σε δ.σ. τραπεζών και «παράσημα» της Διεθνούς Τράπεζας. Μόνο που η έρευνά της στις πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας και η πείρα που κουβαλά στα 63 της χρόνια, της επιτρέπουν να γνωρίζει πολύ καλά ότι οι συνομήλικοί της συνταξιούχοι δεν είναι η πρώτη γενιά αλλά και ούτε η τελευταία που θα τελειώσει τη ζωή της στην ανέχεια. Αντιλαμβάνεται καλά η Έλσα, ότι το μήνυμα που έστειλε στην Ελλάδα τον Μάιο η τρόικα για «μείωση του μισθολογικού κόστους στη χώρα, «μέσω επέκτασης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και κυρίως του ελαστικού οκταώρου», που τώρα το λαμβάνει ως σύσταση και η Ιταλία, είναι μόνο η αρχή. Η βαλίτσα πάει ως το Σικάγο του 1883. Ως την κατάργηση του οκτάωρου… 

Παρομοίως είναι μόνο η αρχή και των όσων ζούμε σήμερα και στην Κύπρο. Έστω κι αν η ΠΑΣΥΔΥ χειρίστηκε άτσαλα το ζήτημα των απεργιών τη βδομάδα που πέρασε, μία προέκταση των διαδραματιζομένων –μέσα από τα μάτια της Έλσας– οδηγεί στο διά ταύτα, που είναι: κατάργηση εντελώς της ΑΤΑ, των αυξήσεων, των προσαυξήσεων, των μισθών και του οκτάωρου στο Δημόσιο. Όταν γίνει αυτό, τότε στον ιδιωτικό τομέα μισθοί και ωράρια θα γίνουν σκόνη και θρύψαλα. Προς τι; Για να επιβιώσουν  βιομηχανίες και επιχειρήσεις που βγαίνοντας από το ασφαλές περιβάλλον του προστατευτισμού της προευρωπαϊκής περιόδου, αρνούνται να εκσυγχρονιστούν;

Επιχειρήσεις που δεν  επένδυσαν σε νέο επιστημονικό προσωπικό, νέες τεχνολογίες και στις νέες απαιτήσεις της αγοράς; Όπως ακριβώς και το ίδιο το κράτος; Διότι αν επένδυαν, σήμερα θα ήταν υγιείς, κερδοφόρες και όχι παρασιτικές. Διότι δεν θα πουλούσαν σήμερα, π.χ. (για μιλήσω για μία μεγάλη βιομηχανία) οι ξενοδόχοι, το ίδιο προϊόν που πουλούσαν πριν από 10 - 15 χρόνια. Τα ίδια δωμάτια, τα ίδια έπιπλα, το ίδιο –και χειρότερο– φαγητό. Ελάχιστες επενδύσεις, μηδενική φαντασία κι έναν ΚΟΤ που –τον χρυσοπληρώνουν οι φορολογούμενοι– να τους κάνει δωρεάν διαφήμιση.

Γι’ αυτό στην Κύπρο βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή, με μια αριστερή κυβέρνηση που της πήρε σχεδόν τέσσερα χρόνια να καταλάβει τι πάει να πει να διαχειρίζεσαι την οικονομία ενός κράτους και όχι λαϊκό καφεκοπτείο και μία αντιπολίτευση που οι πρίγκιπές της σαν ατζέντηδες προωθούν οποιοδήποτε άλλο συμφέρον πλην του δημόσιου συμφέροντος.

Και το δυστύχημα είναι ότι δεν έχουμε ούτε καν μια Έλσα, να μας κλάψει...