Τα κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα μου θυμίζουν έντονα τις «Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ιδιαίτερα το διάστημα αυτό, που ενώ η Ελλάδα χάνεται, αυτά ακολουθούν αταλάντευτα το παλιό δοκιμασμένο μοντέλο «της ανειρήνευτης πάλης» εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος, με διάφορες παραλλαγές.

Άσχετα αν, εκείνοι που θα πληγούν πρώτοι, εφόσον η Ελλάδα δεν πάρει την έκτη δόση, θα είναι οι υποστηρικτές των αριστερών κομμάτων. Όχι πως οι άλλοι θα σωθούν, αλλά απ’ το ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα, όπως λέει κι ο λαός.

Οι θλιμμένες πουτάνες του Μάρκες κατά ένα –πέστε τον– διαστροφικό τρόπο με οδηγούν σε ένα χυδαίο συνειρμό –έστω– για «ξεφτιλισμένους νταβατζήδες της ζωής μας», άμα ακούω τους πολιτικούς μας ταγούς, εδώ στην Κύπρο να ξεκατινιάζονται για το φυσικό αέριο, έστω κι αν γνωρίζουν καλά ότι τίποτα δεν γνωρίζουν.

Η όλη δημόσια αντιπαράθεση περί φυσικού αερίου μεταξύ των εδώδιμων πολιτικών, θυμίζει πολύ το δεικτικό ποίημα του λαϊκού μας ποιητή Παύλου Λιασίδη, «Οι αστροναύτες», γραμμένο με αφορμή το γεγονός που ο πρώτος άνθρωπος (Νιλ Άρμστρονγκ) πάτησε στη Σελήνη (21/07/1969).

Ο Λιασίδης, λέει ότι «οι αστροναύτες πκιόν τους λας εν το συνάφερμαν» και περιγράφει ένα διάλογο μεταξύ του Γιακείμη και του Κούσουλου, που σαν να είναι επαΐοντες συζητούν το θέμα. Στο φινάλε ο ένας απευθυνόμενος στον πείσμονα συνομιλητή του, καταλήγει: «έσσιεις δίτζιον ήρτες πρώμα/ τότες να αλλάξουμεν κουβένταν θκειε παρέτα με/ αρκέψαν σύρμαν οι κουέλλες/ οξά ’κόμα»... Τουτέστιν –σε ελεύθερη μετάφραση, φτάνει, ας μιλήσουμε για αυτά που ξέρουμε, τα πρόβατα.

Τώρα ακούμε τους πολιτικούς μας ταγούς, να συζητούν και να ωρύονται για το αν οι ποσότητες αερίου είναι τρία τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια ή δέκα. Αν θα πρέπει να κάνουμε αγωγό κι αν αργήσαμε να βγούμε σε προσφορές για τερματικό. Αν οι 5 σοφοί είναι δούρειοι ίπποι ξένων εταιρειών ή και ατζέντηδες του ΑΚΕΛ.

Αν πρέπει να πηγαινοέρχεται στην πλατφόρμα ο Κασίνης να ελέγχει τη γεώτρηση ή αν θα μας ξεγελάσουν οι Αμερικάνοι, γιατί η υπουργός είναι «άσχετη». Αν άργησε ο δεύτερος γύρος αδειοδότησης. Αν θα δοθούν οικόπεδα στη Ρωσία, τη Βρετανία και τη Γαλλία. Κι αν η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ θα πάρουν, για τα οικόπεδα που θα δοθούν, ανταλλάγματα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επιδεικνύεται, αν ο Χριστόφιας θα δώσει από την πίσω πόρτα κανένα γωνιακό οικόπεδο στη Μόσχα, λόγω των ιδεολογικών του εμμονών.

Πίσω από την «υπέρμετρη αγάπη» για την πατρίδα και την «απερίγραπτη ανησυχία», μήπως και ξεπουληθεί η Κύπρος, τον ύπνο όλων των «ξεφτιλισμένων νταβατζήδων της ζωής μας», χαλά μια λέξη τεσσάρων μόλις γραμμάτων με το άρθρο και το θαυμαστικό της: η μίζα! Κι επειδή οι λαοί που ξεχνούν είναι καταδικασμένοι να πληρώνουν ακριβότερα τη λήθη από το λάθος, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω την πονεμένη ιστορία με τα εξοπλιστικά προγράμματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μερικά χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, όταν ως κράτος κάναμε κόκαλο μετά από το «οικονομικό θαύμα» –όταν οι πολλοί τρώγαμε κριθαρένιο ψωμί και οι εκλεκτοί έτρωγαν παντεσπάνι– αποφασίστηκε η αναβάθμιση της Ε.Φ. Οι πρώτες μεγάλες παραγγελίες οπλικών συστημάτων έγιναν τότε από «ημέτερους» που εισέπρατταν τη μίζα, κρατούσαν τα δύο γράμματά της κι έδιναν τα άλλα δύο ως σπονδή στους ευεργέτες που τους έδωσαν τη δουλειά.

Το πατριωτικό καθήκον συνδυασμένο με το εθνικό συμφέρον, σαν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Φυσικά τους πήρανε πρέφα και οι άλλοι. Όμως ο Εζεκίας δεν τολμούσε να πει τίποτα στον Σπύρο γιατί συνέπρατταν στην εξουσία, ο Γλαύκος έκανε υπομονή γιατί τότε κουβαλούσε βαρύ γομάρι, επειδή στέγαζε πραξικοπηματίες, ο Γιατρός βολεύτηκε μια χαρά με τον Καντάφι κι όλοι καταλάβαιναν ότι έπρεπε να σωπάσουν μέχρι να έλθει η σειρά τους.

Ούτω και εγένετο με εξαίρεση την πενταετία Βασιλείου, ο οποίος τους έμαθε να τα μοιράζονται όλα, ανάλογα με την εκλογική τους δύναμη. Ο Τάσσος δεν υλοποίησε εξοπλιστικά προγράμματα κι ο Δημήτρης ξοδεύει κάτι ψιλά στην αμυντική θωράκιση.

Τώρα όμως, με το φυσικό αέριο, η μίζα δεν είναι μερικά ψωρο-εκατομμύρια. Είναι δεκάδες εκατομμύρια και για δεκαετίες. Είναι να μην ωρύονται οι νταβατζήδες της ζωής μας;

Ο Ιερός Αυγουστίνος, την εποχή του, είχε γράψει: Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;