Πατριωτισμός, κατά την αντίληψη μου, είναι η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Τουτέστιν το προσωπικό συμφέρον έστω και αν δεν συμβαδίζει με το προσωπικό, υποτάσσεται στο συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας της πατρίδας.

Το τελευταίο διάστημα, στην «εβδομάδα Ιονέσκο» που είδαμε να βιώνει η Ελλάδα, είχαμε ακούσει επικλήσεις στον πατριωτισμό και το εθνικό συμφέρον, τόσο από τον Γ. Παπανδρέου όσο και από τον Α. Σαμαρά. Από την προπερασμένη Παρασκευή είχε κυκλοφορήσει το όνομα του διεθνούς κύρους τεχνοκράτη, Λ. Παπαδήμου, ως το πρόσωπο που μετακλήθηκε από το περιώνυμο Χάρβαρντ των ΗΠΑ, για να αναλάβει πρωθυπουργία ειδικής αποστολή στην κλυδωνιζόμενη Ελλάδα.

Ήταν προφανές και στα νήπια ότι η χώρα χρειαζόταν ένα πρωθυπουργό διεθνούς κύρους και όχι ένα κομματικό κινούμενο. Κυρίως για να αποκαταστήσει το συντομότερο όση εμπιστοσύνη θα μπορούσε να ανακτηθεί προκειμένου να πάρει την έκτη δόση και συνακόλουθα μια μεγάλη ανάσα. Έτσι, όλοι οι λογικοί άνθρωποι, ανέμεναν ότι την περασμένη Κυριακή το βράδυ, οι δύο αρχηγοί θα επικύρωναν την επιλογή Παπαδήμου, διότι προφανώς τους πίστωναν με στοιχειώδη πατριωτισμό.

Κι όμως στο διάστημα που διέρρευσε μέχρι το βράδυ της περασμένης Τετάρτης επικυρώθηκε αυτό που κάποτε έγραψε η ρωσικής καταγωγής Αμερικανίδα φιλόσοφος Άιν Ραντ: «Η ιδέα ότι το «δημόσιο συμφέρον» προηγείται των ατομικών δικαιωμάτων και συμφερόντων, έχει μόνο μία ερμηνεία: το συμφέρον ορισμένων ατόμων προηγείται των δικαιωμάτων και των συμφερόντων άλλων». Έτσι ακριβώς συμπεριφέρθηκαν Παπανδρέου και Σαμαράς κατόπιν, όπως τώρα διαδίδεται, πιέσεων καρεκλοκενταύρων του βαθέως κομματικού κατεστημένου.

Εκείνων δηλαδή των κομματικών σπεκουλαδόρων που έγνοιά τους δεν ήταν να σχηματιστεί μια κυβέρνηση που να απομακρύνει την Ελλάδα από το ικρίωμα, αλλά να δημιουργηθεί ένα άνευρο βραχύβιο μεταβατικό κυβερνητικό σχήμα, μέχρις ότου ετοιμαστούν για τις εκλογές, τις οποίες μάλιστα βιάστηκαν να προαναγγείλουν για τις 19 Φεβρουαρίου.

Παίχτηκε έτσι ένα θέατρο που παραλόγου εις βάρος της χώρας και του λαού και προς δόξαν της κομματοκρατίας που έγδυσε την Ελλάδα από τα προικιά της και τα κατέθεσε σε ελβετικούς λογαριασμούς, αλλά και προς τέρψιν των μεγάλων hedge funds που έτριβαν τα χέρια τους κερδοσκοπώντας ασύστολα ιδιαίτερα τις ημέρες της κομματικής αλλοφροσύνης.

Όταν πια η οργή ξεχείλισε με την αποκάλυψη του φιάσκο «του θεσμικού πρωθυπουργού», τότε Παπανδρέου και Σαμαράς «θυμήθηκαν», ότι για μέρες περίμενε τηλεφώνημά τους, κάποιος κύριος, ονόματι Λουκάς Παπαδήμος...

Ε, είναι να μη συμφωνήσει κανείς με τον Σάμιουελ Τζόνσον ότι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων;».
Όμως, μην αναπνέετε με ανακούφιση. Γιατί, γιορτή δική τους παραμονή δική μας, όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία. Η Κύπρος μπορεί να απέχει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε χρέος από την Ελλάδα, πολιτικά όμως βρίσκεται στον ίδιο βάλτο.

Οι Moody’s υποβάθμισαν τη μια μέρα την Κύπρο και τρεις μέρες μετά υποβάθμισαν και τρεις κυπριακές τράπεζες. Ο ΔΗΣΥ διά του Αβέρωφ Νεοφύτου και το ΔΗΚΟ διά του Νικόλα Παπαδόπουλου έκαναν δηλώσεις για παντελή έλλειψη αξιοπιστίας της κυπριακής οικονομίας και της κυβέρνησης, η οποία έχει «αφαιμάξει τις τράπεζες» διά των κυπριακών ομολόγων και τώρα δεν είναι σε θέση «να συμβάλει σε επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος».

Το ΑΚΕΛ διά του Σταύρου Ευαγόρου ρητορικά ρώτησε: «Ακούσατε ποτέ τους κ. Νεοφύτου και Παπαδόπουλο να επιρρίψουν οποιαδήποτε ευθύνη στις τράπεζες ή στους τραπεζίτες;» Και πρόσθεσε: «Την ώρα που η κυβέρνηση δίνει τη μάχη της οικονομίας και της αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιούργησαν άλλοι, οι κκ. Νεοφύτου και Παπαδόπουλος κινδυνολογούν, επηρεάζοντας αρνητικά την κατανάλωση και τις επενδύσεις στην αγορά».

Φυσικά, την κύρια ευθύνη για τη διαχείριση των προβλημάτων της οικονομίας την έχει η κυβέρνηση. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, θα έπρεπε προ πολλού να βάλει κάτω τη σκούφια του και να βρίσκεται σε διαρκή σύνοδο με τους πολιτικούς αρχηγούς και στη βάση ενός σχεδίου να αναζητήσουν τις δέουσες λύσεις. Κι όμως, ο καθένας όπως φαίνεται επιμένει στο δικό του «δημόσιο συμφέρον», καθώς όλο το κομματικό σύστημα εστιάζει την προσοχή του στο προεκλογικό πεδίο των δημοτικών, αλλά κυρίως των προεδρικών εκλογών.

Κοιτάζοντας λοιπόν τη μεγάλη εικόνα προκύπτει σαφέστατα ότι η αντίληψη του κυπριακού κομματικού συστήματος για «το δημόσιο συμφέρον» και «τον πατριωτισμό», προσομοιάζει με αυτήν του ελλαδικού κομματικού συστήματος ακριβώς όπως το διατύπωσαν η Άιν Ραντ και ο Σάμιουελ Τζόνσον. Μόνο που εμείς αν και βιώνουμε μία αργόσυρτη περίοδο Ιονέσκο, δεν βρήκαμε ακόμα Παπαδήμο…