Όλοι εδώ στην Κύπρο βλέπουμε με δέος την Ελλάδα να αγκομαχά μέσα στις φλόγες της κρίσης και διερωτώμαστε αν θα καταφέρει να διασωθεί ή αν τελικά θα καεί. Διότι έχουμε συνδέσει τη δική μας αντίληψη περί σωτηρίας της Ελλάδας με εκείνη των κυπριακών τραπεζών που είναι εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα. Λάθος. Διότι εμείς είμαστε –φορολογούμενοι– πολίτες και όχι τραπεζίτες, χρηματιστές ή μεγαλοεπενδυτές.

Η Ελλάδα, κατά τη δική μου αντίληψη, κάηκε! Διότι Ελλάδα δεν είναι ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς. Ούτε οι εφοπλιστές και οι μεγαλοβιομήχανοι. Ούτε οι νεόκοποι πολιτικοί –Πασόκοι και Νεοδημοκράτες– που πλούτισαν με τις μίζες της διαπλοκής. Αυτοί όλοι έχουν και λεφτά και τρόπους να προφυλαχτούν από τη φωτιά που καίει τη χώρα. Αυτοί ανήκουν στην Ελλάδα του απυρόβλητου…

Στην Ελλάδα που καίγεται ανήκει το άλλο 95% του λαού. Διότι η πραγματική Ελλάδα είναι εκείνοι που δούλεψαν μια ζωή και που τώρα, στη δύση του βίου τους, είδαν τις συντάξεις τους να φτάνουν μόνο για ψωμί και λάδι. Αυτοί που ξημεροβραδιάζονται στα δημόσια νοσοκομεία, που ζουν πια χωρίς θέρμανση και που τους κόβουν το ηλεκτρικό.

Ελλάδα είναι, ακόμα, τα παιδιά των πιο πάνω. Αυτοί που στο μένος της πυρκαγιάς έχασαν το μισό ή και ολόκληρο τον μισθό τους. Που τους κατάντησαν να μαγειρεύουν για την οικογένειά τους μια φορά την ημέρα. Οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες που νιώθουν απελπισμένοι, όχι γιατί υποφέρουν οι ίδιοι, αλλά γιατί δεν μπορούν πια να παρέχουν μια αξιοπρεπή ζωή στα εξαρτώμενά τους.

Ελλάδα είναι όλοι εκείνοι «οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες», με τα πανεπιστημιακά διπλώματα που γίνονται κιμάς στην κρεατομηχανή της υποαπασχόλησης και της ανεργίας. Εκείνοι που ανέστειλαν επ’ αόριστον τα όνειρα και τις ελπίδες τους.

Ελλάδα είναι τα παιδιά και οι νέοι με τα παγωμένα χαμόγελα που βλέπουν τους γονείς τους να βολοδέρνουν στα κύματα της φουρτούνας, ανήμποροι να βοηθήσουν. Τα παιδιά που τυγχάνει να λιποθυμούν νηστικά στα σχολεία.

Ελλάδα είναι όμως και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι της διανόησης, που αίφνης άρχισαν να φωνάζουν καυτηριάζοντας το σύστημα και τους κολαούζους του, οι οποίοι έφτασαν την Ελλάδα στον γκρεμό. Αργοπορημένοι, όμως, γιατί όταν οι κολαούζοι είχαν στήσει τον χορό της απογύμνωσης της χώρας από τα προικιά της, οι ίδιοι, αν και έβλεπαν τα λικνίσματα, έμεναν σιωπηλοί στους καναπέδες της βόλεψής τους. Είπαμε, η δημοκρατία δεν είναι ένας δωρεάν περίπατος. Ο πολίτης σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα έχει μεν υποχρεώσεις και δικαιώματα, έχει όμως και καθήκοντα. Καθημερινά και αδιάλειπτα. Η δημοκρατία είναι όπως τη φωτοσύνθεση. Για να υπάρξει χρειάζεται οπωσδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία (νερό), έχει όμως και απόλυτη ανάγκη από το φως του ενεργού πολίτη (διαφάνεια = έλεγχος).

Η Ελλάδα κάηκε λοιπόν γιατί οι ηγεσίες λυμαίνονταν τη χώρα και οι πολίτες δεν ασκούσαν τα καθήκοντά τους αλλά βολεύονταν με τα ψιχία από το τραπέζι της πολιτικής ρεμούλας. Το τίμημα που πληρώνει ο Έλληνας πολίτης από τη μη άσκηση των καθηκόντων του έναντι της δημοκρατίας, είναι ότι η Ελλάδα έχει εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία στους δανειστές της, οι οποίοι υπαγορεύουν πλέον και τις συνθήκες ζωής των πολιτών.

Αυτή είναι η αλήθεια που πρέπει να βλέπουμε οι πολίτες εδώ στην Κύπρο και όχι εκείνη των τραπεζών, των ομολόγων και των χρηματιστών.

Είμαι όμως της εντύπωσης ότι έχουμε άγνοια κινδύνου. Παρακολουθούμε την Ελλάδα με καημό μεν, εκ του ασφαλούς δε. Κοντολογίς, «των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν». Αποτυγχάνουμε δηλαδή να διαγνώσουμε ότι η φωτιά έχει πιάσει και τα δικά μας νοικοκυριά. Πάσχοντες από το σύνδρομο του πολίτη στην Ελλάδα, που βολεύτηκε με τα ψιχία από το τραπέζι της πολιτικής ρεμούλας, δεν ασκούμε τα καθήκοντά μας έναντι της δημοκρατίας, με τον κίνδυνο πλέον ορατό, από τη μια να έχουμε κατοχή και από την άλλη εκχώρηση της εναπομείνασας κυριαρχίας μας. Επιμένουμε να μένουμε προσαρτημένοι σε κομματικά άρματα που οδηγούνται από ηγέτες που δεν φαίνεται να αναγνωρίζουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Διότι, αν την αναγνώριζαν, θα έσπευδαν να κάνουν έστω και τώρα αυτό που η Ελλάδα ομόφωνα αναζητεί ως έσχατη σανίδα σωτηρίας. Κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης. Όταν όμως φτάσουμε κι εμείς στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, μην πείτε ότι φταίει ο Χριστόφιας κι ο Αναστασιάδης. Απλώς κοιταχτείτε στον καθρέφτη…