Αν το δούμε ρομαντικά, όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης, «το σύστημα έχει κι άλλα συστήματα φριχτά/ σε κλείνει μες στη γυάλα σε κόβει σε λεφτά/ σε παίρνει σε σηκώνει σε αποσυντονί- / σε καταβαραθρώνει, σε στύβει, σε λιώνει/ σου δένει το σκοινί. Ο Κραουνάκης δεν ήταν προφήτης όταν έγραφε τους συγκεκριμένους στίχους, περιέγραφε ότι υπήρχε γύρω του και στιγμάτιζε το καπιταλιστικό σύστημα όπως άρμοζε.

Και στο απόγειο της προκλητικότητας του συστήματος μας βρίσκουν τώρα τα μύρια κακά. Αυτά που οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες, στον οίστρο τους για περισσότερο κέρδος, επέφεραν, συντρίβοντας τους αρμούς του συστήματος. Αποτέλεσμα να καταρρεύσουν νοικοκυριά,  επιχειρήσεις, βιομηχανίες και οικονομίες ολόκληρες. Εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, είτε μειώνονται δραματικά τα εισοδήματά τους.

Εξανεμίζονται τα ασφαλιστικά τους ταμεία και οι συντάξεις τους μειώνονται σε απελπιστικό βαθμό. Και η απελπισία να φουσκώνει διαρκώς σαν κύματα σε τσουνάμι και να πλησιάζει τις ακτές του συστήματος. Εκεί που βρίσκεται μονίμως προστατευόμενη, «η νομενκλατούρα εχόντων και προνομιούχων», όπως εύστοχα το έθεσε σε πρόσφατο άρθρο του, ο καλός συνάδελφος Μιχάλης Περσιάνης. Αυτοί που αποτελούν πάνω-κάτω το 1% του πληθυσμού της Γης, όπως φωνάζουν σήμερα εκείνοι που διαδηλώνουν έξω από τις διάφορες Wall Street του πλανήτη. 

Το ερώτημα που προβάλλει πλέον απειλητικό είναι κατά πόσον το τσουνάμι της απελπισίας θα συντρίψει το σύστημα, καίγοντας μαζί με τα ξερά και τα χλωρά. Όπως έγινε και με το σύστημα που εμφανίστηκε σαν εναλλακτικό του καπιταλισμού, το κομμουνιστικό (και μόνο ως διαστροφή της θεωρίας του Μαρξ). Μετά από 70 χρόνια τραγικής «δοκιμής» γκρεμίστηκε με πάταγο. Κι ένας από τους βασικότερους λόγους που γκρεμίστηκε, είναι ότι οι εφαρμοστές του, με πρώτο τον Στάλιν,  ποδοπάτησαν αυτό που ο Καρλ Μαρξ έθεσε ως άξονα και στόχο της αυθεντικής εφαρμογής του, λέγοντας: «Σκοπός μας ο άνθρωπος».

Φυσικά η μαρξιστική ανάλυση στην οποία στρέφεται σήμερα και ένα νέο κύμα διανοουμένων της Αμερικής, τίποτα δεν έχει να κάνει, με τον Στάλιν, τον Χρουστσόφ και τον Μπρέζνιεφ, όπως εύστοχα περιγράφεται σε ένα απόφθεγμα που πρόσφατα διάβασα – δεν θυμάμαι πού:  «Η μαρξιστική ανάλυση δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτά που συνέβησαν στη σταλινική Ρωσία. Είναι σαν να κατηγορούμε τον Χριστό για την Ιερά Εξέταση στην Ισπανία».

Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα σήμερα πρέπει οι άνθρωποι, οι πολίτες αυτού του πλανήτη, να αφήσουμε πίσω τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό. Διότι, όπως χαρακτηριστικά είχε πει ένας Ανατολικογερμανός δημοσιογράφος, «μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, καταλάβαμε, ότι όλα αυτά που μας έλεγαν για τον σοσιαλισμό ήταν ψέματα και όλα εκείνα που μας έλεγαν για τον καπιταλισμό ήταν αλήθεια»!

Ο Λένιν το 1915, σε άρθρο του για «Το σύνθημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», είχε μεταξύ άλλων γράψει ότι «κάτω από τον καπιταλισμό, δεν υπάρχει κανένα άλλο μέσο για την αποκατάσταση της περιοδικά ενοχλημένης ισορροπίας από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική». Σήμερα σαφέστατα οι ισορροπίες είναι ενοχλημένες, όχι μόνο από κρίσεις στη βιομηχανία αλλά και κυρίως από αυτό που ίσως δεν θα μπορούσε πριν από ένα αιώνα να προβλέψει. Τον αδηφάγο οίστρο, χρηματιστών, τραπεζιτών και μεγαλοεπενδυτών.

Η απάντηση είναι άραγε ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος; Μα η ανθρωπότητα έζησε και έντονα ακόμα τον όλεθρο του προηγούμενου. Το μόνο που μένει ως απάντηση είναι να επαναφέρουμε το μαρξιστικό απόφθεγμα,  «Σκοπός μας ο άνθρωπος». Ή αν προτιμάτε το χριστιανικό «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Ή ακόμα το απόφθεγμα του Γκάντι «αν θέλουμε οι άνθρωποι να ζήσουμε σαν ένα έθνος, πρέπει το συμφέρον του καθενός να γίνει συμφέρον όλων».

Και για να επανέλθω σε αυτό που έγραψα την περασμένη Κυριακή, ότι η δημοκρατία θέλει κόπο και δεν δίνεται δωρεάν, η απάντηση είναι να εκδιώξουμε από τη ζωή μας, ηγέτες ανεπαρκείς. Που όχι μόνο αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τους πολίτες από το σύστημα αλλά γίνονται ρουλεμάν του συστήματος.

Οι δημοτικές εκλογές –της τράμπας όπως αποδεικνύεται– είναι επί θύραις και οι προεδρικές ακολουθούν κατά πόδας. Ας αρχίσουμε από τη γειτονιά μας και μετά ας πάμε στην πατρίδα μας. Βγείτε μιλήστε, διαμαρτυρηθείτε και διεκδικήστε με το δικαίωμα στη δημοκρατία την αλήθεια της ψήφου σας. «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ότι είναι αληθές» κατά τον Διονύσιο Σολωμό. Και αληθές σήμερα είναι ότι πρέπει να φύγουν οι ανεπαρκείς, κόκκινοι, πράσινοι και βένετοι…