Στις 7 Φεβρουαρίου 2010 από αυτήν εδώ τη στήλη έγραφα ότι, φεύγοντας από το γραφείο του κ. Ταλάτ, «ήξερα πλέον ότι άρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. Του τέλους του μύθου που ήθελε την Αριστερά στην Κύπρο να μπορεί να λύσει το Κυπριακό». Ένα χρόνο μετά, μπορούμε να μιλάμε και για το τέλος της Αριστεράς στην εξουσία.

Η εμφάνιση του «απλού ανθρώπου» Δημήτρη Χριστόφια την περασμένη Τρίτη στην τηλεόραση, ο λαϊκισμός που κουβάλησε και η λάσπη που σκόρπισε, ισοδυναμούν με τίτλους τέλους για το ΑΚΕΛ στη διεκδίκηση του προεδρικού θώκου. Αν και ο ίδιος παραδέχθηκε την Τρίτη ότι «η απαξίωση στην πολιτική και τους πολιτικούς οφείλεται στους πολιτικούς, δεν οφείλεται στον κόσμο», δίνοντας τη δική του εξήγηση για το ζήτημα, είπε ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι «δεν ακούει κάτι θετικό ο κόσμος. Γι’ αυτό απαξιώνει τους πολιτικούς». Τούτων λεχθέντων υπό του Προέδρου, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το έκανε δίκην αυτοκριτικής. Μόνο που με τα όσα είπε (εκτός γραπτού κειμένου) έγινε ο ίδιος η ζώσα απόδειξη της απαξίωσης. Ταυτόχρονα, απέφυγε κάθε αυτοκριτική, κάτι που θα έπρεπε –ως κομμουνιστής που διακηρύττει διεθνώς ότι είναι– να αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο του τριετούς απολογισμού του. Ο Λένιν, άλλωστε, είχε γράψει ότι «η αυτοκριτική είναι απαραίτητη για τους μαρξιστές». Η ουσία εδώ έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι ο Πρόεδρος την Τρίτη δεν έκανε –ως όφειλε– απολογισμό προς τον Κύπριο πολίτη, αλλά επιχείρησε με όρους προεκλογικούς να ανταποδώσει τα χτυπήματα που δέχεται από όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα.

Να θυμίσω ξανά στον κομμουνιστή Πρόεδρό μας ότι ο Λένιν, στην μπροσούρα του «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», υπογράμμισε πως «το γεγονός ότι οι αντίπαλοι θα προσπαθήσουν φυσικά να αποσπάσουν ορισμένα μεμονωμένα μέρη της μπροσούρας (σ.σ. του απολογισμού) μου που πραγματεύεται τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μας και να τις χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς [...] δεν θα πρέπει να οδηγήσει τους Ρώσους σοσιαλδημοκράτες στο να μη συνεχίζουν [...] να κάνουν την αυτοκριτική τους και να ξεσκεπάζουν αμείλιχτα τις δικές τους ελλείψεις». Φυσικά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα κομμουνιστικό κόμμα αλλά με ένα αστικό κράτος και όπως έλεγε ο Μαρξ, «το κράτος είναι όργανο για την επικυριαρχία της άρχουσας τάξης», της οποίας ο κομμουνιστής Πρόεδρός μας, είτε το θέλει είτε όχι, αποδεικνύει ότι είναι κομμάτι! Αντί του αριστερού ήθους, λόγου και έργων, έχουμε τη λογική ότι «τα εμφυτεύματα του Παπασάββα ωχριούν μπροστά στο ότι υπουργοί της Δεξιάς πήραν μέχρι και ανεργιακό επίδομα» κι ας πιάσει ταβάνι η λάσπη…

Για να μιλούμε στη βάση μιας ουσιαστικής ανάλυσης, θα πρέπει να σημειώσουμε και τα εξής: Αν ο Πρόεδρος Χριστόφιας ακολουθούσε τη –σοβαρή– γραμμή που χάραξε με τη γραπτή του εισήγηση και στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης Τύπου, θα κέρδιζε τις εντυπώσεις. Θα έπρεπε δηλαδή να καταστήσει σαφές, διά ύφους και λόγων, ότι είναι Πρόεδρος και όχι κομματάρχης για να απαντά σε «προεκλογικές ατάκες». Ως συνέχεια δε του απολογισμού του, έπρεπε να έλεγε στον Κύπριο πολίτη τι σκοπεύει να κάνει στα επόμενα δύο χρόνια για να αμβλύνει περαιτέρω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η κυπριακή κοινωνία. Έτσι, κατά την αντίληψή μας, με όπλο του δηλαδή την ουσία και τη σοβαρότητα, θα κέρδιζε τον σεβασμό του πολίτη και το παιχνίδι των εντυπώσεων. Ωστόσο, φρόντισε από την αρχή να εξουδετερώσει τα δυνητικά του όπλα λέγοντας: «Όπως με κρίνουν κάθε μέρα και πολιτικοί και ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, μια φορά τον χρόνο έχω το δικαίωμα να κάνω το παράπονό μου». Ως εκ της θέσεώς σας, κύριε Πρόεδρε, έχετε το καθήκον να ακούτε παράπονα και αν είναι δικαιολογημένα να φροντίζετε να εκλείψουν. Γι’ αυτό σας εξέλεξε ο λαός και όχι για να κάνετε εσείς παράπονα.

Στη συνέχεια προχώρησε φορτώνοντας τα όποια «σκύβαλα» της τριετίας στα ΜΜΕ και υποτιμώντας εν μέρει και τη νοημοσύνη του κόσμου: «Ο κόσμος θα με ακούσει, αλλά μετά που θα τελειώσουμε, θα υπάρξει μία συγχορδία από τους σταθμούς. Ο κόσμος νομίζει ότι το εναντίον εν το σωστόν». Κι όμως, κατά τη λογική του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο κόσμος δεν ξέρει τι θα χάσει άμα φύγει ο Χριστόφιας από την εξουσία, έτσι εξήρε εαυτόν (!) και φρόντισε να προειδοποιήσει: «Θα φύγει ο Χριστόφιας, κάποιος άλλος θα μπει, με βάση νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία –κατύσιη του κόσμου– όπως γίνεται σε πολλές χώρες». Με λίγα λόγια, «δοξάστε με»! Κι ύστερα απολογήθηκε…
 
paraschosa@kathimerini.com.cy