Δικτυότοπος Κιατίπη/Τοποθεσία:Ελεύθερη Νόηση/

ΔΙΑΤΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ [─ ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ ─]
*«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων».* *«Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα».* Αυτοκράτωρ Μέγας Ιουλιανός
ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ
Δ^ρ Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μ. Ρούσσος Πανεπιστημιακός Καθηγητής Μαθηματικών Ερευνητής Χριστιανικών και Βιβλικών Ζητημάτων Twin Cities, Minnesota, USA, Δεκέμβριος 2008
Μια φορά στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονος του χωριού Καταπόλων της ιδιαιτέρας μου πατρίδος, της νήσου Αμοργού, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι του 1982, παρακολουθούσα την λογομαχία του φίλου μου ΚΚ, με τον γνωστό του ΓΑ, ο οποίος ήταν της προσκολλήσεως στην παρέα του φίλου μου. Ο ΚΚ ήταν (και είναι) δεινός φιλόσοφος παγκοσμίου ακτινοβολίας, άπιστος, άθρησκος, άθεος. Ο ΓΑ ήταν τότε δικηγόρος και όπως πάντα Χριστιανός του «πίστευε και μη ερεύνα», δηλαδή δεν είχε διαβάσει ουσιαστικά τίποτα από χριστιανική θρησκεία ή περί αυτής· ήταν πλήρως ανεξέταστος και βασιζόταν μόνο σε ό,τι έτυχε να ακούσει από άλλους Χριστιανούς, στις εκκλησίες, στις οποίες όμως πήγαινε σπανίως, και στην κατευθυνομένη γνώση του δημοτικού σχολείου και του τότε εξαταξίου γυμνασίου. Η λογομαχία ήταν ακριβώς περί θρησκευτικής πίστεως γενικώς και πιο ειδικώς της πίστεως στον Χριστιανισμό. Ο ΚΚ ξόδεψε πολύ χρόνο να επιχειρηματολογεί εναντίον της θρησκευτικής πίστεως γενικώς και να ρωτά τον ΓΑ διάφορες ερωτήσεις, άλλες γενικές και άλλες ειδικές, για να του δώσει να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους πίστευε γενικώς και στην συγκεκριμένη θρησκεία του Χριστιανισμού ιδιαιτέρως. Περιττό να προσθέσω ότι κάθε απάντηση του ΓΑ συνοδευόταν από κάποια αντίρρηση ή αντεπιχείρημα του ΚΚ. Σε μια στιγμή όμως ο ΓΑ ρωτά τον ΚΚ: «Εγώ τόση ώρα σου εξηγώ και σου απαντώ γιατί πιστεύω. Τώρα εξήγησέ μου, εσύ γιατί δεν πιστεύεις;». Θα περίμενε κανείς μια μακροσκελή απάντηση· αλλά ήταν πολύ σύντομη και απλή: «Διότι δεν υπάρχουν αποδείξεις όλων αυτών που έσύ διατείνεσαι για να τα πιστέψω.». Όπως ακριβώς μια άλλη φορά ένας άλλος γνωστός μου, ο ΑΑ, μου εδικαιλόγησε την απιστία του προς τον Χριστιανισμό με το εξής και μόνο: «Ήλθε κάποιος στη γη και μας είπε ότι αυτός είναι ο Θεός (εννοώντας τον Ιησού Χριστό) και ‘μεις πρέπει να το χάψομε;». Τόσο απλό, τόσο λίγο! Αυτό αρκούσε για να μην πιστεύει και ο ΑΑ, και ο ΚΚ, όπως ακριβώς κάνει κάθε σκεπτικιστής. Έχω συναντήσει πολλούς οι οποίοι κλείνουν τόσο σύντομα και τόσο ικανοποιητικά γι’ αυτούς το όλο ζήτημα! Βέβαια, ο φιλόσοφος ΚΚ ήξερε ότι κυριολεκτικά η απάντησή του είχε κάποιο λογικό σφάλμα στη διατύπωση. Όταν έχεις επαρκείς αποδείξεις για κάτι, τότε οι αποδείξεις αυτές θέτουν αυτό το κάτι εντός του πεδίου της γνώσεως και όχι της πίστεως και προπαντός της θρησκευτικής. Στην θρησκευτική πίστη ουσιαστικά ισχύει το πίστευε και μη ερεύνα, χωρίς να ζητάς αποδείξεις. Μόλις αποκτήσεις δεκτές αποδείξεις ή εμπειρία, τότε έχεις γνώση και η πίστη είναι περιττή ως παραπανίσια. Ο σκεπτικιστής λοιπόν ενδιαφέρεται για τη γνώση του «κάτι» και όχι για την πίστη σε «κάτι». Έτσι ο ΚΚ, ως δεινός γνώστης της αναλυτικής φιλοσοφίας, διευκρίνισε ευθύς αμέσως ότι με αυτή την απάντηση εννοούσε ακριβώς πως αυτόν τον ενδιέφερε η γνώση και όχι η πίστη. Θέλω να γνωρίζω και όχι να πιστεύω! Αλλιώς με το να πιστεύω, μπορώ να πιστεύω ως αλήθεια και πραγματικότητα ό,τι θέλω και ό,τι μου αρέσει, ακόμα και τα παραμύθια της Χαλιμάς! Δεν υπάρχει κανένας εμπειρικός ή επιστημονικός τρόπος για να διαψευσθεί η πίστη μου οπότε είμαι ασφαλής. Αλλά αν αυτό που πιστεύω ισχύει στην πραγματικότητα ή όχι είναι άλλο θέμα! Το να πιστεύω ότι κάτι είναι έτσι και έτσι δεν σημαίνει καλά και σώνει ότι στην πραγματικότητα έτσι είναι. Αν δεν ξέρω κάτι, τότε το καλλίτερο που έχω να κάνω είναι να αποδεχθώ την άγνοιά μου και να επαναπαυτώ με αυτήν. Οπότε όταν δεν ξέρω κάτι, ομολογώ την άγνοιά μου ευθαρσώς και παραμένω μ’ αυτήν μέχρις ότου και αν ποτέ γνωρίσω, και δεν μου χρειάζεται να κάνω το υπερβατικό άλμα σύμφωνα με το οποίο λέγω: «επειδή δεν το ξέρω το Α, τότε εγώ θα πιστεύω ότι εκείνο ή το άλλο ισχύει όσον αφορά το Α». Το «δεν ξέρω», «δεν γνωρίζω», «αγνοώ την απάντηση» είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι μόνες ειλικρινείς και θεμιτές απαντήσεις που μπορούμε να δώσομε σε θεμιτές ερωτήσεις, των οποίων οι απαντήσεις παραμένουν άγνωστες. Αυτή ήταν ουσιαστικά και η ιδέα της επιχειρηματολογίας του μεγάλου Άγγλου διανοητή και φιλοσόφου Bertrand Russell, προδρόμου της αναλυτικής φιλοσοφίας, όταν σε μια ομιλία του[i]_, στις 6 Μαρτίου 1927 στο Battersea Town Hall του Λονδίνου, εκλήθη να εξηγήσει στο ακροατήριο γιατί δεν ήταν Χριστιανός. Πέραν όμως αυτής της γενικής φιλοσοφικής ιδέας και στάσεως έναντι της θρησκευτικής πίστεως, η οποία εφαρμόζεται το ίδιο για κάθε θρησκεία και όχι μόνο για τον Χριστιανισμό, ο Russell καταρρίπτει λογικώς και φιλοσοφικώς και ένα προς ένα τα επιχειρήματα-σοφίσματα περί υπάρξεως θεού δημιουργού, τα οποία είχαν προταθεί κυρίως από τον Ιερό Αυγουστίνο, τον Θωμά Ακυϊνάτη, την Καθολική Εκκλησία, τον Γερμανό μεταφυσικό φιλόσοφο Ιμμάνουελ Καντ, τον αρχιεπίσκοπο Anselm της Canterbury, κ.ά. Αυτά τα ψευδοεπιχειρήματα μάς τα σερβίρουν συχνά-πυκνά όλοι οι επιτήδειοι όλων των θρησκειών και αιρέσεων ανεξαιρέτως που βασίζονται σε θεό δημιουργό. Πρόκειται για βλακωδέστατες σοφιστείες! Όλα αυτά τα δήθεν αποδεικτικά επιχειρήματα, ─ της πρώτης αιτίας, του τελείου σχεδίου, της οντολογίας, της τελεολογίας, της δικαιοσύνης, της ηθικής, της συνειδήσεως, κλπ. ─ έχουν εμφανή λογικά και υπερβατικά άλματα, καθώς και άλλες δικαιολογήσεις πέραν της αυθαιρέτου δικαιολογίας ότι κάποιος θεός θέλησε και τα κανόνισε έτσι. Συνεπώς δεν αποδεικνύουν τίποτα και όλοι οι αντικειμενικοί φιλόσοφοι και οι ειδικοί της Μαθηματικής Λογικής τα έχουν εξαρθρώσει. Πολλοί απλώς έχουν μάθει να τα βλέπουν ως εύλογα και τους αρέσει να τα παραδέχονται ως δεδομένα εκ θεού. Σ’ αυτήν την περίπτωση έχομε να κάνομε με αξιωματικές παραδοχές, αξιώματα δηλαδή, και τίποτα παραπάνω. Αλλά και σαν αξιώματα να τα δούμε και να τα παραδεχθούμε, οδηγούν το πολύ-πολύ στον Θεϊσμό και όχι στον Χριστιανισμό ή τον Μουσουλμανισμό ή τον Εβραϊσμό, κλπ. Πέραν του Θεϊσμού δεν έπεται απολύτως καμιά απ’ αυτές τις θρησκείες βάσει αυτών των αξιωμάτων. Άλλο το να λες ότι πιστεύω σ’ έναν ακαθόριστο Θεό ως ανωτέρα δύναμη που έφτιαξε τα πάντα όσο καλίτερα μπορούσε κλπ., και άλλο το να λες ότι ο Θεός στον οποίον πιστεύω είναι καλά και σώνει ο Γιαχβέχ, η Αγία Τριάς, ο Αλλάχ, κλπ. Πλην όμως οι ανειλικρινείς και πονηροί οπαδοί αυτών των θρησκειών χρησιμοποιούν αυτά τα ψευδοεπιχειρήματα για να εδραιώσουν και να δικαιολογήσουν την δική τους θρησκεία και πίστη, κάνοντας έτσι άλλο ένα παράλογο άλμα που θα το αποκαλούσαμε «άλμα αλμάτων»! Ο Χριστιανός π. χ., δεν λέγει ότι απλώς πιστεύει σε έναν Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα, αλλά λέγει ότι αυτός ο ένας Θεός Πατέρας Παντοκράτορας, στον οποίον πιστεύει, είναι οπωσδήποτε, και εδώ κάνει το «άλμα αλμάτων», η Αγία Τριάς ─ Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα ─ εκ πηγών Ισραήλ και επομένως ο Γιαχβέχ του Αβραάμ και του Μωυσέως. (Πάλι καλά που δεν βγήκε Αγία Τετράς αφού 2 x 2 = 4!). O Russell όμως δεν σταμάτησε μέχρι εκεί. Θέλησε να υποδείξει και μερικά σημεία παρμένα από τον Χριστιανισμό τον ίδιο τα οποία αντιβαίνανε προς κάθε έννοια πίστεως περί θείου ή λογικής. Παρέκαμψε τελείως το ζήτημα της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού, και μίλησε για τον Ιησού Χριστό έτσι όπως τον παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια, ανεξαρτήτως του αν δεν υπήρχε ή όχι. Μας λέγει λόγου χάρη ότι έχει βρει μερικά σοφά λόγια και ηθικές αρχές στον Ιησού, αλλά δεν τον θεωρεί πιο σοφό ή πιο ηθικό από έναν Σωκράτη, Βούδα, Κομφούκιο και άλλους. Πολλά από τα σοφά και ηθικά λόγια στα οποία αναφέρεται τα είχε ήδη βρει και σε πολλούς άλλους σοφούς πριν τον Ιησού. Όμως, πολλές άλλες ηθικές παραινέσεις του Ιησού ήταν ανεφάρμοστες διότι ήταν ή παράλογες, ή αφύσικες, ή εξωπραγματικές υπερβολές και επομένως δεν ήταν σοφές. Ακόμα προσέθεσε ότι είχε βρει και πολλές ανοησίες τόσο στα λόγια όσο και στα έργα του Ιησού. Λόγου χάρη: Δεν κατάβαλε ποτέ του τί νόημα είχε το να ξεράνει μια συκιά επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει, ενώ δεν ήταν ακόμα καιρός των σύκων. Δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί έβαλε τα δαιμόνια μέσα σε χοίρους οι οποίοι τρόμαξαν και πνίγηκαν, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να τα διώξει μακριά σαν παντοδύναμος θεός που υποτίθεται πως ήταν. Κλπ. Ο Russell δεν επεξετάθη σε πολλά τέτοια σημεία έργων και λόγων του Ιησού, μόνο σε ολίγα. Όσα ανάφερε του άρκεσαν για να μεταδώσει αυτό που ήθελε. Αυτού του είδους τα σημεία λαθών, ανοησιών, βλακειών, βαρβαροτήτων, θηριωδιών, αντιφάσεων, ανηθικοτήτων, υπερβολών, κλπ στην Βίβλο ανέρχονται σε κάπου (7000 ) επτά χιλιάδες και έχουν καταγραφεί σε καταλόγους της διεθνούς βιβλιογραφίας. Παρ’ όλα ταύτα οι Χριστιανοί έχουν θέσει ως δόγμα τους ότι: «Η Βίβλος είναι βιβλίο θεόπνευστο και εκ τούτου αλάνθαστο!». Χωρίς αυτό το δόγμα ο Χριστιανισμός κρημνίζεται σαν χάρτινος πύργος! «Πολύ περίεργο...!». Στο παρόν κείμενο λοιπόν θα ασχοληθούμε με το διατί ιδιαιτέρως απορρίπτομε τον Χριστιανισμό πέραν της γενικής φιλοσοφικής ιδέας και επιχειρήματος του απίστου, αγνωστικιστή και αθέου που περιγράψαμε παραπάνω. Επειδή θέλομε το παρόν άρθρο να είναι μικρού μεγέθους και να μην επεκταθεί, θα υποδείξομε επιγραμματικά όλα τα σημεία εκείνα που πρέπει να λάβει υπ’ όψη και να ερευνήσει ο κάθε λογικά και ελεύθερα σκεπτόμενος, ακόμα και ο πιστός που δεν έχει ακόμα υποστεί καθολική αγκύλωση σκέψεως και εγκεφαλικών διεργασιών, και θρησκευτικό παραλήρημα από την χριστιανική πίστη και τους Χριστιανούς. Έτσι δεν θα αναφέρομε τις αναφορές από την Βίβλο (Αγία Γραφή), Ιερά Παράδοση και Ιστορία. Όλες υπάρχουν στην διεθνή βιβλιογραφία, σε καταλόγους, σε περιοδικά, σε άρθρα, κλπ. Είναι εύκολο και προσιτό για τον καθένα να ελέγξει αυτά που αναφέρομε εδώ, αρκεί να ξοδέψει λίγο χρόνο και ίσως να αγοράσει και μερικά βιβλία. Επειδή πολλοί Χριστιανοί δεν έχουν τελικά τίποτα άλλο να προβάλουν παρά το επιχείρημα των θαυμάτων και των ιδιαιτέρων όπως λένε ατομικών εμπειριών και βιωμάτων, έχομε να τους πούμε τα εξής: (α) Αυτό το επιχείρημα το προβάλουν εξ ίσου όλες οι θρησκείες και όχι μόνον ο Χριστιανισμός. Αν ίσχυε ούτως, τότε όλες οι θρησκείες θα ήταν εξ ίσου σωστές, πράγμα αντιδιαμετρικώς αδύνατο. (β) Πολλά παράξενα, ιδιάζοντα και απροσδόκητα φαινόμενα συμβαίνουν παντού και πάντοτε. Πέραν των συμπτώσεων, τις πιο πολλές φορές κανείς δεν ασχολείται μαζί τους για τους δώσει εξήγηση ή ακόμα μπορεί η εξήγηση να είναι εξαιρετικά δύσκολη για να βρεθεί. Μετά όμως διάφορες θρησκευτικές κλίκες ιδιοποιούνται όλα αυτά τα φαινόμενα και τα παρουσιάζουν ως θαύματα για να αποδεικνύουν την δήθεν ορθότητά τους πλανεύοντας έτσι τους αδαείς, τους ολίγον ευφυείς και απερισκέπτους. (γ) Κύριοι, δεν μπορούμε να πιστεύομε ότι 2 + 3 = 12 επειδή αυτός που το ισχυρίζεται μπορεί να περπατά επάνω στα νερά· είτε μπορεί και περπατά επάνω στα νερά είτε όχι το 2 + 3 ισούται με 5 και όχι με 12. Αλλιώς να παραδεχθείτε ότι δεν δέχεστε την λογική και τότε αν είστε ειλικρινείς και συνεπείς να ζήσετε χωρίς αυτήν να δείτε τι ωραία που θα είναι. Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ Μερικές θρησκείες ανεξαρτήτως του αν ήταν επιστημονικά αληθείς ή όχι επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα στην ανθρώπινη ζωή, κοινωνία και πολιτισμό. Πολλές τέτοιες θρησκείες συμπεριφέρονταν ως κοσμοθεάσεις μάλλον παρά ως αξιωματικές θρησκείες δογματικών και αυθαιρέτων «αληθειών». Διά τούτο, αν εξαιρέσομε την «πλάνη» τους, συνετέλεσαν στη παραγωγή θετικού έργου διά μέσου της ανθρώπινης ψυχολογίας. Πολλές τέτοιες «θρησκείες» σε διάφορα μέρη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και πάνω απ’ όλα είναι η Ελλάς, επέτρεπαν να αναπτυχθούν η φιλοσοφία, η ιατρική, η αστρονομία, η ιστορία, και πάσα επιστήμη και τέχνη. Πέραν ολίγων γενικών συμπαντικών αρχών οι οποίες και αυτές είχαν την δυνατότητα να εξελίσσονται κάτω από τις συνεχείς προόδους του πνεύματος και της γνώσεως, διαφωνίες και αιρέσεις εθεωρούντο αυτονόητες και δεν προκαλούσαν κανέναν δισταγμό ή φόβο, πολλώ μάλλον διωγμό. Αλλά ο Χριστιανισμός ως τέτοια θρησκεία τί έκανε; Κατά την ιστορική διαδρομή του, αν τα βάλομε όλα κάτω, έδρασε θετικά ή αρνητικά πάνω στην ζωή του ανθρώπου και στον ανθρώπινο πολιτισμό; Ο Χριστιανισμός τί αποτελέσματα είχε επάνω στις ανθρώπινες δραστηριότητες; Πώς καθοδήγησε και πώς διαπαιδαγώγησε τον κόσμο; Ποιο είναι το καθαρό χρεόγραφο της ιστορίας του; Η απάντηση που τεκμηριώνεται από τα ειδικά σημεία κατά του Χριστιανισμού τα οποία εκτίθενται ευθύς αμέσως, είναι πέρα για πέρα οικτρή και φρικτή. Κάποιος που δεν ξέρει περισσότερα μπορεί να φέρει ως αντίρρηση έναν κατάλογο ορισμένων ηθικών αρχών, για τις οποίες συνεχώς διατείνονται οι αδαείς Χριστιανοί, όπως π. χ. να κάνεις ελεημοσύνη, να συγχωρείς, να αγαπάς τους πλησίον σου, ο χρυσούς κανών, κ. ά. Ο Χριστιανισμός όμως δεν φτιάχτηκε για να μας πει αυτά. Αυτές οι ηθικές αρχές ήταν ήδη γνωστές προτού εμφανισθεί ο Χριστιανισμός ο οποίος απλώς τις επανέλαβε ή μάλλον τις αντέγραψε χωρίς να αναφέρει τις αρχαιότερες πηγές. Ήδη αναφέραμε παραπάνω ότι ο Bertrand Russell έχει καταγγείλει το γεγονός αυτό στην ομιλία του. Αλλά κατά την ιστορική διαδρομή του, προκειμένου να επιτύχει την εδραίωση και το συμφέρον του, ο Χριστιανισμός παρέβη κατά συρροή ακόμα και αυτές τις ηθικές αρχές όπως και κάθε άλλη ηθική αρχή. ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ Α) Θεολογία 1) Το μήνυμα του Χριστιανισμού, η θεολογική καταξίωσή του, είναι ένα ανόητο παραμύθι για να φοβερίζει τα μωρά παιδιά και να καταντά μωρά τους μεγάλους. Αυτό είναι: «Η σωτηρία από την διαρκή οργή του Παναγάθου και Παντοδυνάμου Θεού Γιαχβέχ, ο οποίος καταράστηκε και καταδίκασε όλη την δημιουργία του και εις πάντας τους αιώνας, ένεκα του προπατορικού αμαρτήματος που διέπραξαν οι μυθικοί πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα κάπου 6500 χρόνια πριν! Κλπ.». Αν κανείς αμφιβάλει ότι αυτό είναι παραμύθι, δεν έχει παρά να σκεφτεί και να κρίνει λιγάκι αυτή την θεολογική δικαιολογία, να μελετήσει τα πορίσματα των επιστημών διά την ηλικία της γης και της εξελίξεως του ανθρώπου επ’ αυτής, να μελετήσει τα πέντε πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως για να διαπιστώσει την τρομακτικότατη ασυναρτησία που υπάρχει εκεί μέσα, και ακόμα να μελετήσει τα Ασσυριακά, Βαβυλωνιακά, Ινδικά, Αιγυπτιακά, Ελληνικά και Ερμητικά έπη και μυθολογίες. Όσον αφορά την δημιουργία του κόσμου, ο Θεός Γιαχβέχ εδημιούργησε το σύμπαν και τον άνθρωπο, πριν 6500 χρόνια περίπου, έτσι χάρη γούστου. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να είναι μόνος του και αποφάσισε να δημιουργήσει την παρέα του για να ασχολείται μαζί της και να της μεταδώσει την ευτυχία του! (Ευτυχία; Άλλο τίποτα...!). Από τότε όχι μόνο δεν είναι πια μόνος του, αλλά πριν 2000 χρόνια περίπου έγινε και τριαδικός. 2) Βασίζεται στην υφαρπαγή, παρεξήγηση, διαστροφή και επί τούτου κακοποίηση των Εβραϊκών Γραφών, οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι τίποτα το σπουδαίο και κατά μέγα μέρος αποτελούν οικτρή συρραφή μωριών, βαρβαροτήτων, θηριωδιών, αντιφάσεων, αντιεπιστημονισμού, και όλο το κακό συναπάντημα. 3) Βασίζεται στον Ιησού Χριστό ο οποίος όχι μόνο δεν έχει ιστορικώς αποδειχθεί ότι υπήρξε ποτέ ως κάποιος απλός ή ασήμαντος άνθρωπος, αλλά επιστημονικώς και ιστορικώς αποδεικνύεται πλήρως ότι ο Ιησούς Χριστός των Ευαγγελίων είναι μύθος, δηλαδή κατασκευασμένο ψέμα! Δηλαδή μιλάμε, θεολογούμε και επιχειρηματολογούμε στο κενό. 4) Εκτός από ολίγες γνωστές ηθικές εντολές, τις οποίες επανέλαβε, (για να είμαστε πιο ακριβείς, αντέγραψε, χωρίς να αναφέρει την πηγή,) η θεολογία του είναι, πλαστή, τεχνητή, αντιφατική, ανόητη και λανθασμένη. Παίζει με την ψυχολογία και πατά και τοκίζει επί των αδυναμιών και των φόβων των ανθρώπων και όχι επί της εξ αντικειμένου αλήθειας. Διά ταύτα, η θεολογία και δογματική του Χριστιανισμού είναι διαρκώς εκφοβιστικές και καθίστανται άκρως επικίνδυνες και καταστροφικές τόσο για το άτομο ως μονάδα όσο και για την κοινωνία ως σύνολο! Πολλές ηθικές εντολές και προτροπές της χριστιανικής θεολογίας και ηθικής είναι γενικολογίες και υπερβολές οι οποίες χωρίς τροποποιήσεις κατά περίπτωση καταντούν ανόητες ή αποβαίνουν επικίνδυνες. Αυτές ούτε η Βίβλος, ούτε οι Χριστιανοί τις ετήρησαν ποτέ! 5) Η χριστιανική θεολογία έρχεται σε αγεφύρωτη αντίθεση προς κάθε αρχή, σημείο, επιτυχία, έκφανση, δραστηριότητα, επιστήμη, φιλοσοφία, τέχνη και επίτευγμα του Ελληνικού και του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. 6) Πρόκειται για θεολογία και δογματική: Ανοησίας, αντιφάσεως, τρέλας, σχιζοφρένιας, ακαταστασίας, λάθους, ψεύδους, αοριστίας, υπεκφυγής, γενικολογίας, συγκαλύψεως, παραλογισμού, θηριωδίας, φόβου, εκφοβισμού, καταναγκασμού, πολλών κακών, απαξίας της εδώ ζωής και του κόσμου, καταστροφής, εσχατολογίας, αποκαλύψεως, θαυματοποιίας, αιωνίου τιμωρίας ή ανταμοιβής, μισαλλοδοξίας, αντιγνώσεως, αντιεπιστήμης, αντισοφίας, αντιφιλοσοφίας, πένθους, εναντίον κάθε χαράς της εδώ ζωής. Αλλού άλλα είναι θέσεις και αλλού τα ίδια αντιθέσεις! Αλλού άλλα επιτρέπονται και αλλού τα ίδια απαγορεύονται! Άκρη δεν βρίσκεις! Παντού αλλοπρόσαλλη, κλπ. 7) Αποτέλεσμα όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης, καταστροφικής, αντιφατικής, ακατάστατης, μισαλλοδόξου, κλπ, θεολογίας ήταν ο κατακερματισμός του Χριστιανισμού, από τον πρώτον αιώνα μέχρι και σήμερα, σε χιλιάδες αιρέσεις οι οποίες στο παρελθόν αλληλοσπαράχτηκαν χειρότερα από τα άγρια θηρία με τρομακτικές διαχρονικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό. Σήμερα, ενώ η κάθε χριστιανική αίρεση επιμένει ότι αυτή και μόνον πρεσβεύει την ορθή και αληθινή χριστιανική πίστη και όλες οι άλλες είναι εσφαλμένες, όλες τους τελούν εν ειρήνη_ι λυκοφιλίας λόγω αλλοτρίων αιτίων, συμφερόντων και επιβιώσεως! Επίσης η άκρατη και συνεχής μισαλλοδοξία οδήγησε τους Χριστιανούς να κατασπαράξουν ή να εξαφανίσουν πλείστους όσους λαούς και πολιτισμούς οι οποίοι δεν επείθοντο από το χριστιανικό κήρυγμα αλλά ηρκούντο σε μια ήσυχη συνύπαρξη. Β) Γραμματεία Βίβλος, Δευτεροκανονικά Βιβλία, Ιερά Παράδοσις, Σύνοδοι, Δογματικές, Κατηχήσεις, Νομοκάνονα, Πηδάλια, Βίοι Αγίων, κλπ, περιέχουν ένα τεράστιο πλήθος από: 1) Πρωτότυπες Ανοησίες 2) Απίθανες Βλακείες 3) Αμέτρητες Κραυγαλέες Αντιφάσεις 4) Εσφαλμένα Επιχειρήματα 5) Τρελές Ασυναρτησίες 6) Σχιζοειδείς και Ανήκουστους Παραλογισμούς 7) Αδιανόητες Θηριωδίες 8) Τρομακτικές Κακίες 9) Τετριμμένες Κοινοτυπίες Κοινοτοπίες 10) Καταστροφικές ή Ανήθικες Παραινέσεις 11) Επιστημονικά Λάθη 12) Μαθηματικά Λάθη 13) Ασύστολα Ψεύδη 14) Αόριστες και επικύνδινες Γενικολογίες 15) Βλακώδη Παραμύθια Γ) Ιστορία Στα μέρη όπου επικράτησε ο Χριστιανισμός και εδραιώθηκε σύμφωνα με τις βασικές αρχές του (βιβλικές, πατερικές, συνόδων, κλπ.) και αποφάσεις του συνέβησαν: 1) Καταστροφές πάντων των τοπικών ή οικουμενικών πολιτισμικών στοιχείων. Ήταν το μεγαλύτερο δυστύχημα κατά της γνώσεως, της ιστορίας, και του πολιτισμού του ανθρώπου! Έχομε ολοκληρωτική εξάλειψη πλήθους πολιτισμών όπως: Ελληνικός, Ελληνο-Αλεξανδρινός, Ελληνο-Ρωμαϊκός, των Σαξόνων, των Σκανδιναβών, των Μάγια, του Μεξικού, του Περού, κλπ. 2) Καταστροφές πολλών κοινωφελών έργων και ιδρυμάτων: νοσοκομείων, ασκληπιείων, βιβλιοθηκών, γυμναστηρίων, λουτρών, ναών, σταδίων, των βιβλίων, πασών αρχιτεκτονημάτων και κτηρίων, των έργων τέχνης, κλπ. 3) Εξάλειψη τοπικών ηθών και εθίμων, γραμμάτων, τεχνών, αθλητισμού, αγώνων, κλπ, (Ευρώπης, Μέσης Ανατολής, Αφρικής, Αμερικής, Ειρηνικού Ωκεανού, κλπ.). 4) Οι αιρέσεις ήταν ο φόβος και τρόμος διά τον Χριστιανισμό. Διά τούτο, εκτός από τα αναθέματα και τους αφορισμούς, οι ορθόδοξοι εξαπέλυσαν τρομακτικούς αιματηρούς και καταστροφικούς διωγμούς εναντίον τους. Κάθε διαφωνία ή ελαφρά παρέκκλιση εθεωρείτο αίρεση και εδιώκετο πάση θυσία. 5) Κατάργηση και αναθεματισμός, των μαθηματικών, της αστρονομίας, της ιατρικής, των επιστημών, των γραμμάτων, του θεάτρου, των τεχνών, της φιλοσοφίας, κλπ. 6) Η χριστιανική θεολογία και δογματική είχε σαν αποτελέσματα και τα εξής: Γενοκτονίες, θρησκευτικοί και μη θρησκευτικοί πόλεμοι, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, πρωτοφανείς εξοντωτικοί νόμοι, εξολόθρευση των αιρετικών, αφάνταστα βασανιστήρια, εκατομμύρια αθώων θυμάτων, όλο το κακό συναπάντημα, αμορφωσιά, συμφορά, βία, μεσαίωνας, κλπ, με τρομακτικές διαχρονικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δ) Κοινωνικότητα και Ψυχολογία Στα μέρη όπου επικράτησε ο Χριστιανισμός έκανε τα πάντα μαντάρα. Τα πράγματα έγιναν τρισχειρότερα από ότι ήταν πριν! Από την χριστιανική θεολογία, γραμματεία και δογματική κατά εποχές και κατά τόπους προέκυψαν: 1) Άνευ Προηγουμένου Δεισιδαιμονία 2) Σατανολογία 3) Δαιμονολογία 4) Προστάτες άγγελοι 5) Αγγελικά τάγματα 6) Εξορκισμοί 7) Αγιασμοί 8) Πόνος 9) Θλίψη 10) Φόβος 11) Τρόμος 12) Αναχωρητισμός 13) Ερημιτισμός 14) Στηλιτισμός 15) Μοναχισμός 16) Ενίοτε Ευνουχισμός 17) Απομονωτισμός 18) Φόνος 19) Καταστροφή 20) Αθλιότητα 21) Βασανιστήρια 22) Βία 23) Θάνατος 24) Εξοντωτικοί Νόμοι 25) Αγραμματοσύνη 26) Αντιεπιστημονικότης 27) Κατάπτωση των Τεχνών 28) Απόρριψη της Φιλοσοφίας 29) Οπισθοδρόμηση 30) Καταρράκωση της Προσωπικότητας 31) Νηστεία 32) Βρωμιά 33) Απλυσιά 34) Αρρώστια 35) Ευχέλαια 36) Αντιερωτισμός 37) Παρθενία 38) Μισογυνισμός 39) Αγαμία 40) Μυστικοκοπάθεια 41) Ανωμαλία 42) Παιδεραστία 43) Μυστικά Όργια 44) Νεύρωση 45) Καχυποψία 46) Μισαλλοδοξία 47) Ενοχή 48) Παραλήρημα 49) Κατήφεια 50) Δυστυχία 51) Εκμετάλλευση 52) Αιρέσεις και Διχοστασίες 53) Σφαγές 54) Εξοστρακισμός 55) Αφορισμός 56) Ανάθεμα 57) Καταναγκασμός 58) Εκφοβισμός 59) Παραλογισμός 60) Κλπ, κλπ, κλπ.... Αυτά τα ειδικά σημεία λοιπόν ας τα προσέξουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται. Εδώ τα ανακοινώσαμε απλώς και γενικώς ως συμπεράσματα. Λόγω της εδώ συντομίας θα αποφύγομε την οιανδήποτε καταγραφή αναφορών, θεολογικών και ιστορικών στοιχείων και παραδειγμάτων που τα πιστοποιούν ενταύθα. Πάρα πολλά απ’ αυτά τα παρουσιάζομε στις εργασίες μας που έπονται ευθύς αμέσως. Η καταγραφή όλων των υπαρκτών στοιχείων που πιστοποιούν πέραν πάσας αμφιβολίας τα συμπεράσματά μας είναι έργο υπέρογκο εκατοντάδων τόμων. Για να δώσουν απαντήσεις στις απορίες που πιθανόν έχουν και για να πιστοποιήσουν την αλήθεια όλων των στοιχείων που προβάλομε εδώ τους προτείνομε να ερευνήσουν: Την Βίβλο, την Ιερά Παράδοσιν, τα Απόκρυφα, τα Ψευδεπίγραφα, τις Συνόδους, τις Δογματικές, τις Κατηχήσεις, τα Νομοκάνονα, τα Πηδάλια, τους Βίους Αγίων, την αντικειμενική Ιστορία, την διεθνή Βιβλιογραφία και διάφορα άρθρα πάνω στα θέματα αυτά. Κυκλοφορούν και διάφοροι κατάλογοι δημοσιευμένοι ως βιβλία ή ευρίσκονται στο διαδίκτυο οι οποίοι περιέχουν τεράστιους αριθμούς παραδειγμάτων και αναφορών. Σε όλες αυτές τις πηγές οι ενδιαφερόμενοι θα εντοπίσουν όλα τα θεολογικά, αντικειμενικά, ιστορικά, και επιστημονικά στοιχεία, ζητήματα, αναφορές και απαντήσεις που θα υπεραρκέσουν για να καλύψουν τα κενά και τις απορίες τους. ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΩΣ Αν κανείς τότε απορεί πως επεκράτησε ο Χριστιανισμός, η Εβραιοχριστιανική μάστιγα δηλαδή, έστω στα μέρη όπου επεκράτησε, η απάντηση είναι απλή. Τους τρεις πρώτους αιώνες ήταν ολιγάριθμος και του περιθωρίου και έτσι οι υπόλοιποι δεν του έδιναν μεγάλη σημασία. Το πρώτον αιώνα και στις αρχές του δευτέρου αιώνα ήταν καθαρά Ιουδαϊκή υπόθεση, και τίποτα παραπάνω. Μόνο μερικοί μορφωμένοι Εβραίοι και λίγο αργότερα μερικοί Εθνικοί έφερναν στην επιφάνεια ιστορικά δεδομένα και ακαδημαϊκά ή φιλοσοφικά επιχειρήματα εναντίον του. Αποτελεί πραγματική ειρωνεία το γεγονός ότι χωρίς τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αυτή η παράξενη και αλλοπρόσαλλη δοξασία δεν θα είχε την τύχη να εξαπλωθεί. Κάτω από την Ρωμαϊκή Ειρήνη (Pax Romana) και γνωρίζοντας κάπως την Ελληνική ή την Λατινική γλώσσα μπορούσε κανείς να έλθει σε επαφή με ένα τεράστιο πλήθος λαών. Η διά ξηράς και διά θαλάσσης συγκοινωνία ήταν αρκετά ασφαλής και εύκολη για την μεταβίβαση από τ’ ένα μέρος στ’ άλλο. Έτσι λοιπόν αυτή η Ιουδαϊκή αιρετική υπόθεση, όταν αυτή το θέλησε, εύκολα μεταπήδησε εκτός του Παλαιστινιακού χώρου και των συναγωγών της διασποράς. Η ελευθερία λόγου που υπήρχε τότε δεν την εμπόδισε να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτή λοιπόν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την ασφάλεια που παρείχε, αυτήν βρήκαν να κατηγορούν και να καταδικάζουν οι Χριστιανοί ένεκα δήθεν διωγμών Ουδείς διωγμός κατά των θρησκευτικών πεποιθήσεων υπήρξε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μόνη προϋπόθεση ήταν να ενεργούν και να εκφράζονται νομοταγώς. Ακόμα κάθε πολίτης όφειλε σε καθορισμένες εορτές της Αυτοκρατορίας να αποδίδει ορισμένες τιμές και αναγνώριση στη Ρωμαϊκή εξουσία και στον αυτοκράτορα, οι οποίες δεν ήταν επιβαρυντικές. Πέραν τούτου επικρατούσε τέτοια θρησκευτική ελευθερία που ο σημερινός κόσμος είναι αδύνατο να την φανταστεί. Έχει μείνει παροιμιώδες ότι: «Εις την Ρώμη συναντούσες ευκολότερα έναν θεό παρά έναν άνθρωπο!». Οσάκις όμως οι οπαδοί του Χριστιανισμού έκαναν ταραχές, συνωμοτικές, καταστρεπτικές, παράνομες και εγκληματικές ενέργειες η Ρωμαϊκή εξουσία ήταν υποχρεωμένη να επιβάλλει την έννομη τάξη και να τιμωρεί τους ενόχους σύμφωνα με τον υπάρχοντα νόμο. Οι διωγμοί ήταν τοπικές αντιδράσεις του κράτους κατά των συνεχών κρουσμάτων απειθείας και των συνωμοτικών, καταστροφικών, παρανόμων, ανατρεπτικών ενεργειών των Χριστιανών. Ανεζητούντο οι ένοχοι των εγκληματικών πράξεων και ετιμωρούντο διά τις πράξεις των, δεν εθίγοντο όμως λόγω των πεποιθήσεών τους! Ουδείς συστηματικός διωγμός υπήρξε! Ο λεγόμενος διωγμός του Διοκλητιανού (302-303 Κ. Ε.) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η μόνη γενικότερη προσπάθεια ελέγχου των Χριστιανών (όχι όμως της ιδεολογίας των), οι οποίοι και επυρπόλησαν το αυτοκρατορικό ανάκτορο στην Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Το αίτιο του διωγμού ήταν το γεγονός ότι κατά την κατοχή της Αλεξανδρείας υπό της Παλμύρας οι Χριστιανοί της πόλεως ταχθέντες υπέρ της Ζηνοβίας (κυβερνήτου της Παλμύρας) και του εγκαθέτου της, Χριστιανού επισκόπου, Παύλου του Σαμοσατέως άρχισαν να αποσφάττουν συστηματικώς όσους Έλληνες, Ρωμαίους και Εβραίους ηδύναντο! Πέραν των καρπών της Ρωμαϊκή ειρήνης και ανεξιθρησκίας που ο Χριστιανισμός έδρεψε κατά τους τρεις πρώτους αιώνες, στις αρχές του τετάρτου αιώνα του έτυχε και το πρώτο λαχείο! Αυτό ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Ο Χριστιανισμός λοιπόν, ή η Εβραιοχριστιανική μάστιγα, αυτή η φτιαχτή και καταστροφική θρησκεία, επεκράτησε επειδή μονομερώς και έτσι καπριτσιόζικα το θέλησε ο «Άγιος και Μέγας» διαταραγμένος και ανισόρροπος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος. Επρόκειτο για διαταραγμένη, πονηρή, εγκληματική και βίαια φυσιογνωμία με πολλά ειδεχθή εγκλήματα στο ενεργητικό της! Αυτός διά της βίας και χρησιμοποιώντας κάθε παρανομία και αυθαιρεσία έστριψε απλώς έναν διακόπτη παραδίδοντας έτσι και εν λευκώ όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στους ολιγάριθμους Χριστιανούς συνωμότες ενώ ταυτοχρόνως απέκλεισε την συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων από το κάθε τι. Μόλις ο Χριστιανισμός κατέλαβε την εξουσία από τον τέταρτο αιώνα και μετά, εγκαινίασε και εξαπέλυσε τον πραγματικό, ανελέητο, εξοντωτικό, ολοκληρωτικό και ιδεολογικό διωγμό! Αυτή η μη χριστιανική πλειοψηφία δεν ήταν ομοιογενής. Υπήρχαν πολλές ομάδες και τάσεις. Ποτέ όμως μια ομάδα δεν επεδίωκε επικράτηση εις βάρος των υπολοίπων. Όλες τελούσαν σε μια αφανάτιστη ειρηνική συνύπαρξη, ίσως και κάπως αδρανή. Αυτή η αδράνεια, η αβουλία, η απροσεξία, αλλά και η κούραση εκ των μακροχρονίων πολέμων και οικονομικών δυσχερειών, έδωσε το πράσινο φως στους ολιγάριθμους, φανατικούς, νεοφωτίστους Χριστιανούς. Με την απόλυτη συνδρομή του Κωνσταντίνου και την συμπαράσταση των κρατικών μηχανισμών του αυτοί άρπαξαν την ευκαιρία και αναρριχήθηκαν στην εξουσία σαν θηρία ανήμερα. Μην απορείτε με το ότι μια μικρή μειοψηφία κατάφερε να καπελώσει την συντριπτική πλειοψηφία. Έχει συμβεί πολλές φορές. Μπορούμε να παραθέσομε αρκετά παραδείγματα μερικά των οποίων τα γνωρίζετε. Εκτός του Χριστιανισμού, ένα εξ αυτών είναι και η πιο πρόσφατη περίπτωση του Μουσουλμανισμού. Στην αρχή ο Μωάμεθ (γύρω στο +622-623) κατάφερε να πείσει μια φούχτα ανθρώπων στην Μεδίνα και Μέκκα. Εε... αυτό ήταν. Μετά αυτοί οι ολίγοι κατάφεραν με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα να επικρατήσουν στην Αραβία και στην συνέχεια να εξαπλωθούν. Σήμερα δε είναι παρόντες σχεδόν σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Αυτό δε το γεγονός, ότι δηλαδή ο αμόρφωτος προφήτης τους και ολίγοι αμόρφωτοι οπαδοί του κατάφεραν αυτό το κατόρθωμα, το χρησιμοποιούν οι Μουσουλμάνοι για να αποδείξουν την εκ θεού προέλευση και αλήθεια της θρησκείας των και ότι η εξάπλωσή της ήταν το θέλημα του θεού τους, Αλλάχ. Ακόμα δε σκοπό και καθήκον έχουν την καθολική επικράτησή τους. Τέτοια ανάλογα επιχειρήματα έχομε και με τους χριστιανούς. Καυχώνται για την αγραμματοσύνη των «αλιέων» και την «εξ αγίου πνεύματος», βάλε Κωνσταντίνου, «μετέπειτα καταπληκτική επιτυχία των»... και πολλά τοιαύτα. Έτσι ο Κωνσταντίνος κατάφερε και επέβαλε έναν Χριστιανισμό που διαμόρφωσαν ο ίδιος με τον Ευσέβιο και τα επιτελεία τους, με ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες για την αυτοκρατορία, τους λαούς της, την ιστορική πορεία της υδρογείου και τον πολιτισμό! Ο Ιουλιανός ως αυτοκράτωρ προειδοποίησε τους μη χριστιανούς, πολλές φορές έκρουσε κώδωνα κινδύνου, αλλά αυτοί δεν έδειξαν το απαιτούμενο σθένος. Φαίνεται, δεν φαντάζονταν τι επρόκειτο να επακολουθήσει και τι τύχη θα είχαν οι ίδιοι στα νύχια των χριστιανών. Μετά την δολοφονία του Ιουλιανού (το + 363) τα πράγματα είχαν πλέον πάρει εξαιρετικά άσχημη τροπή. Όταν πλέον κατάλαβαν τι τους περιμένει στα σιδερένια νύχια αυτών των θηρίων ήταν πλέον αργά. Η επαναφορά, ή έστω μια υποτυπώδης δικαιοσύνη, ήταν πλέον φευγαλέα! Τί να κάνομε; Η ιστορία έχει και ατυχήματα και δυστυχήματα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δυστύχημα! Το δυστύχημα αυτό δεν οφείλεται καθόλου σε κανένα χάσμα που δημιουργήθηκε κατά τους καιρούς εκείνους ούτε σε καμία αναγκαιότητα η οποία επεβάλλετο από τις τότε επικρατούσες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Οι επιδρομές και επιθέσεις των διαφόρων γειτόνων λαών κατά της αυτοκρατορίας ανήκουν σε άλλο φαινόμενο και είναι άλλο κεφάλαιο. Ο μετά ταύτα αναρριχηθείς Χριστιανισμός ούτε τις σταμάτησε ούτε τις κατέστειλε, και αντιθέτως όλα τα πράγματα και προβλήματα χειροτέρεψαν. Αυτή την δικαιολογία πολύ ατυχώς την ισχυρίζονται πολλοί και διάφοροι, μεταξύ των οποίων και σοβαροί επιστήμονες. Αυτό το κάνουν επειδή είτε είναι παιδιόθεν θύματα της καθιερωμένης προπαγάνδας είτε πιστεύουν ότι τα πάντα βαδίζουν βάσει κάποιας νομοτελείας και η ιστορία δεν μπορεί να έχει τρελές μεταπτώσεις. Κανένας τους όμως δεν μας αποδεικνύει ποια είναι επιτέλους αυτή η νομοτέλεια που επικαλούνται, αλλά μας ξεφεύγει ή δεν την γνωρίζομε, ούτε το διατί η ιστορία του ανθρώπου δεν μπορεί να έχει τρελές μεταπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και διά την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας, Κώνσταντινουπόλεως! Δεν υπήρχε απολύτως καμία ανάγκη ούτε για καλλίτερη πρωτεύουσα ούτε για άμυνα όπως λένε. Η Ρώμη ήταν μια χαρά πρωτεύουσα και πλήρης στρατιωτικός σταθμός με πολύ στρατό και αυτοκρατορικό ανάκτορο υπήρχε εκεί δίπλα, δηλαδή στη Βιθυνία. Η ενέργεια αυτή ήταν μοιραία για την οικονομία και την πορεία του κράτους. Το κράτος αδυνάτισε οικονομικώς και διχοτομήθηκε. Ατυχώς και εσφαλμένως ο αντιχριστιανός (τί ειρωνεία!) ιστορικός Edward Gibbon (1737-1794) έγραψε ότι η μεταφορά της πρωτεύουσας ήταν μεγαλοφυής ενέργεια εκ μέρους του Κωνσταντίνου και μετά η άποψη αυτή παρέμεινε ούτως! Όμως βάσει όλων των στοιχείων και δεδομένων που έχομε στην διάθεσή μας σήμερα, οι απόψεις αυτές έχουν ανατραπεί από τους νεώτερους ιστορικούς. Οι Χριστιανοί προπαγανδίζουν τα ψευδοεπιχείρηματα αυτά ακριβώς επειδή τους συμφέρουν ενώ πολλοί μορφωμένοι απ’ αυτούς γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι αλήθεια! Βεβαίως ο ενσυνείδητος και υπεύθυνος άνθρωπος οφείλει αφ’ εαυτού να επαγρυπνά και να μην αφήνει τις τύχες του σε έναν ανώμαλο Κωνσταντίνο και μερικούς ψεύτες και απαταιώνες επιτελείς του. Αυτό το οφείλει για να μην περιέλθει ο ίδιος και ολόκληρος ο πολιτισμός στην αθλιότητα. Μπορεί να διαλέξει να αδρανεί, αλλά τότε θα βρεθεί προ απροόπτων και θλιβερών καταστάσεων και θα πληρώσει πολύ ακριβά την αδράνεια αυτή. Στην περίπτωση του Χριστιανισμού αυτό συνέβη πέραν κάθε προσδοκιών! Σκέψου να έχεις στο κεφάλι σου έναν αρχηγό δικτάτορα σαν τον Κωνσταντίνο! Θα ευτυχήσεις με τέτοιον αρχηγό; Πόσοι όμως μέσα σε μια κοινωνία είναι ενσυνείδητοι και υπεύθυνοι; Μόνον ολίγοι! Κάτι τέτοιο φαίνεται να συνέβηκε τότε και η αδρανής και απρόσεκτη πλειοψηφία έπεσε στην παγίδα των ολίγων. Τα επακολουθήσαντα αποτελέσματα ήταν θλιβερά, καταστροφικά και μοιραία. Όπως δείχνει η Ιστορία, η Ρώμη κατά τον 3^ον αιώνα, παρ’ όλο που είχε μερικούς καλούς αυτοκράτορες, έχασε τους μηχανισμούς των ασφαλιστικών δικλείδων του πολιτεύματος. Έτσι όσο οι αυτοκράτορες ήταν καλοί τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά οι άνομοι αυτοκράτορες με τον στρατό τους μπορούσαν και έφερναν τα πάνω κάτω, χωρίς να υπάρχει κάποια νομική πρόβλεψη και εκτελεστική πράξη εναντίον τους! Μοιραίο σφάλμα! Πιθανόν σ’ αυτό να ευθύνεται και η δεισιδαιμονία διότι επίστευαν ότι οι θεοί της Ρώμης εφώτιζαν τους αυτοκράτορες και θα έσωζαν την αυτοκρατορία. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έγινε! Αρκετά πριν τον Κωνσταντίνο π. χ., η διαδοχή του λαμπρού αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου από τον ανώμαλο γιό του Κόμμοδον, την 17^η Μαρτίου του +180, ήταν ένα μοιραίο γεγονός, χωρίς να το εμποδίσει κανένας μηχανισμός! Πολλοί ιστορικοί, μεταξύ των οποίων ο Γίββων και ο Ερνέστος Ρενάν, θεωρούν το γεγονός αυτό ως την απαρχή της πτώσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρομε και ένα προηγούμενο μοιραίο γεγονός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Οκταβιανός Αύγουστος ήταν σπουδαία προσωπικότητα, ικανός στρατιωτικός και κυβερνήτης και πεφωτισμένος αυτοκράτωρ. Έκανε όμως ένα μοιραίο σφάλμα. Διά νόμου απαγόρεψε την αθεΐα. Χαρακτηριστικά την εποχή του η αθεΐα είχε μεγάλη άνοδο. Είναι παροιμιώδης η φράση των αθέων της εποχής αυτής στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: «Εάν οι θεοί αδικούνται, ας φροντίσουν μόνοι τους να διορθώσουν τις αδικίες που διαπράττονται εις βάρος τους!». Άραγε, το έκανε αυτό επειδή ο ίδιος ήταν προϊόν της εποχής του και δεν μπορούσε να δει πιο πέρα, λόγω ειλικρινούς θρησκευτικότητας, λόγω θρησκοληψίας, λόγω πολιτικών λόγων, επειδή του άρεσε να τιμάται ως υιός θεού ή έτσι κατάφερνε να διοικεί το πλήθος; Άγνωστον! Όπως και να ‘χει το πράγμα όμως, κάθε θρησκεία και άποψη επιτρεπόταν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ενόσω οι οπαδοί της απέδιδαν τις νομοθετημένες τιμές στην αυτοκρατορία και στον αυτοκράτορα, εκτός από την ουδέτερη στάση της αθεΐας. Έτσι φτάσαμε κατά τον τρίτο αιώνα και αρχές του τετάρτου να έχομε έναν τεράστιο ανεπανάληπτο συγκρητισμό θρησκειών απ’ Ανατολή και Δύση. Πραγματοποιήθηκε και μια αλλεπάλληλη εισαγωγή Ηλιακών, Περσικών, Αιγυπτιακών θεοτήτων, της Ίσιδος, κ. ά., στη Ρώμη. Κάθε ψίθυρος και θρόισμα ήταν ομιλία θεού ή κάποιου πνεύματος. Τα πάντα ψιθύριζαν και μιλούσαν. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ήταν πολύ εύκολο για τον Κωνσταντίνο, τη μάνα του την Ελένη και τον Ευσέβιο να εισαγάγουν και αυτοί τις δικές τους θρησκοληψίες ή πονηρείες. Γιατί όχι αφού τόσοι άλλοι είχαν κάνει το ίδιο πριν απ’ αυτούς! Αυτές ήταν ένας παράξενος και δόλιος συγκρητισμός του Χριστιανισμού με πολλά στοιχεία των υπολοίπων θρησκειών. Μετά πλέον, τα πάντα πήραν την κακίστη τροπή που γνωρίζομε. Μέσα σ’ ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα δεισιδαιμονίας, επόμενο ήταν ένας πονηρός αυτοκράτωρ, όπως ο Κωνσταντίνος, με ένα συνωμοτικό επιτελείο, όπως του Ευσεβίου, εύκολα να μπορεί να κάνει ότι θέλει. Όταν οι πολίτες δεν έχουν σώας «τας φρένας» με ικανότητα να κρίνουν και να λαμβάνουν αποφάσεις και αντί να στέκονται στα πόδια τους στέκονται σε δεκανίκια θρησκοληψίας, τότε τα πάντα μπορεί να καταφέρει ακόμα και ένας ανίκανος, πόσον μάλλον ο πανούργος Κωνσταντίνος. Αυτό το κλίμα οπωσδήποτε συνέβαλε στην απάθεια και την αδιαφορία του πλήθους του τετάρτου αιώνος, του οποίου μια μεγάλη μερίδα και ο στρατός πήγαιναν όπου φυσούσε ο άνεμος. Το ίδιο κλίμα πρέπει να βοήθησε και την διά πυρός και σιδήρου μετέπειτα επικράτηση του Χριστιανικού τύπου που εισήγαγε ο Κωνσταντίνος με την αρωγή του Ευσεβίου. Επειδή έτσι το θέλησε αυτός για τους λόγους του, χωρίς να δώσει καμιά εξήγηση και απολογία σε κανένα εύκολα έστριψε έναν διακόπτη και προκάλεσε το μεγαλύτερο δυστύχημα της ιστορίας. Όταν οι άλλοι κατάλαβαν τι τους περιμένει ήταν πλέον αργά. Ούτε βρέθηκε κανένας θεός να σώσει τους ίδιους, την Ρώμη και την αυτοκρατορία! (Βλέπετε: «Οι Θεοί εγκαταλείπουν αυτούς που δεν τους σέβονται!», Ortrud, στην όπερα Lohengrin του Richard Wagner.) Αυτή όμως η υπάρχουσα δεισιδαιμονία δεν σημαίνει ότι δημιούργησε μια αναγκαιότητα για να την αντικαταστήσει μια νέα πολύ χειρότερη! Ο κόσμος θα μπορούσε να συνεχίσει στον ίδιο τρόπο ζωής και θρησκευτικότητας με κάποια εξελικτική πορεία. Αλλά της νέας δεισιδαιμονίας της έτυχε το πρώτο λαχείο και επικράτησε εις βάρος της παλαιάς. Βεβαίως δεν ισχυριζόμαστε ότι, εκτός από τις επιδρομές και επιθέσεις των γειτόνων λαών κατά τον 3^ον και 4^ον αιώνα, δεν υπήρχαν τότε άλλα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και ότι όλα ήταν ρόδινα και ωραία! Υπήρχαν πολλά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, που είχαν δημιουργηθή από τους μακροχρόνιους πολέμους, την αυτοκρατορική αναρχία, τις σπατάλες, φυγόκεντρες τάσεις, κλπ. Αυτά όλα ήταν ακόμα επιλύσιμα, αλλ’ όχι διά της λύσεως του Κωνσταντίνου. Όλες οι παράνομες και αυθαίρετες ενέργειες του Κωνσταντίνου, όλα όσα επακολούθησαν μετά απ’ αυτόν και το γεγονός ότι κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα εξαθλιώθηκε σε βαθμό που χρειάστηκαν τουλάχιστον χίλια χρόνια για να επανέλθει το βιοτικό επίπεδο στο ίδιο σημείο, αποδεικνύουν ακριβώς αυτό που εμείς ισχυριζόμαστε εδώ: «Δεν υπήρχε απολύτως καμία αναγκαιότης, ήταν δυστύχημα!». Εκτός και ταυτολογικά δεχθούμε ότι το χάσμα ήταν η απροσεξία και η αδράνεια της πλειοψηφίας, η δε αναγκαιότης ήταν ο ίδιος ο Κωνσταντίνος καθ’ όσον δεν υπήρχε μηχανισμός για να τον βάλει στην θέση του! Μετά δε ταύτα ο νεοσύστατος υπερφανατικός Χριστιανισμός, παρ’ ελπίδα, έβαλε όλους στη φάκα! Μόνο έτσι! Ο Χριστιανισμός όχι μόνο δεν αποσόβησε τις έξωθεν επιθέσεις αλλά μέσα σε 150 χρόνια απωλέσθηκαν τα δύο τρίτα της αυτοκρατορίας κατόπι ανυπολογίστων καταστροφών. Ο Χριστιανισμός δεν έλυσε κανένα από τα κοινωνικά προβλήματα των οποίων την λύση έστω και υποτυπωδώς επαγγέλθηκε. Τα πάντα έγιναν πολύ χειρότερα από πριν. Οι μη πιστεύσαντες ή οι αιρετικοί εθανατώθηκαν. Η προηγούμενη δεισιδαιμονία αντικατεστάθη με μια άλλη πολύ χειρότερη, φανατική και εκδικητική. Η δικαστική εξουσία εδόθη στα χέρια των χριστιανών και δη των επισκόπων. Το δημόσιο χρήμα, όσο είχε απομείνει μετά τις αλόγιστες σπατάλες του Κωνσταντίνου, εδόθη στους χριστιανούς και ειδικά στους επισκόπους. Αυτοί το εξανέμισαν με το να χτίζουν εκκλησίες και μοναστήρια και στα δικά τους ενδιαφέροντα. Ακόμα οι ηλικιωμένοι, οι χήρες και τα ορφανά, που σε μερικές περιπτώσεις μπόρεσαν να περιθάλψουν, ζούσαν κάτω από τη σκληρή καταπίεση της χριστιανικής δικτατορίας. Π. χ. δεν επέτρεπαν στις νέες χήρες να ξαναπαντρευτούν (διαβάστε Α΄ Προς Τιμόθεον 5: 5-16, θα χαρείτε πολύ!), όλη η περιουσία τους και των θανόντων ανδρών τους περιήρχετο στα χριστιανικά ιδρύματα αυτοδικαίως, κλπ. Τελικά ούτε η χριστιανική οικουμένη έγινε μία ποίμνη με έναν ποιμένα, αλλ’ αντιθέτως πολλές φανατικά αντιμαχόμενες μερίδες και αιρέσεις. Ούτε η αγάπη επεκράτησε ως οδηγός του κοινωνικού βίου, αλλ’ αντιθέτως η βία, η εκδίκηση και η καταστροφή. Ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός ισοπεδώθηκε. Όλα τα επιτεύγματα ενός πολιτισμού πολλών λαών και άνω των χιλίων ετών διεγράφησαν και κατεδαφίστηκαν με μια μονοκονδυλιά. Αν προς στιγμήν δεχθούμε την εκδοχή πως ο Κωνσταντίνος νόμισε ή πίστεψε ότι κατά την εποχή του ο Χριστιανισμός ήταν η καλλίτερη ενοποιητική δύναμη και ότι σ’ αυτόν η αυτοκρατορία θα έβρισκε τις λύσεις των προβλημάτων της, υπόθεση που έχει προταθεί από πολλούς και την προπαγανδίζουν οι χριστιανοί, τότε όπως αναλύσαμε παραπάνω απατήθηκε οικτρά. Δεν έζησε άλλα 250 χρόνια ακόμα για να δει τα χάλια της επιλογής του σε όλο της το μεγαλείο! Πολλοί έχουν απορρίψει την άποψη αυτή, πολλοί την θεωρούν πολύ απίθανη και για μας δεν είναι καθόλου δεδομένη. Όπως φαίνεται τον Χριστιανισμό τον επέβαλε διά ψυχολογικούς και προσωπικούς λόγους του ιδίου και της μάνας του, της Ελένης, και τίποτα παραπάνω. Για τους ίδιους λόγους οικοδόμησε και τη νέα πρωτεύουσα. Προς το τέλος της ζωής του μάλλον και ο ίδιος είχε καταλάβει το σφάλμα του και γι’ αυτό παρακαθόταν εδώ και ‘κει στη νέα πρωτεύουσά του σαν αχαμνός και άβουλος βρίσκοντας ευχαρίστηση μόνο στις υπερβολικές κολακείες των αυλοκολάκων και χριστιανών σωτηριολόγων του και υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των επισκόπων, όσο παράλογες και αν ήταν. Τόσο είχε υποστεί το σύνδρομο παραιτήσεως που δεν έκανε ούτε την κίνηση για την σωστή και ομαλή διαδοχή του. Πέθανε το +337 και παράτησε την αυτοκρατορία σύξυλη στους τρεις γιους και δύο ανηψιούς του. Αυτοί αλλησκοτώθηκαν μέχρις ότου επεκράτησε ο γιος του Κωνστάντιος 2^ος! Οπότε λοιπόν, ποια ήταν αυτή η εκ των πραγμάτων αναγκαιότης ή το χάσμα που έφεραν τον Χριστιανισμό στο προσκήνιο με σκοπό να την ή να το καλύψει και να δώσει τις αναγκαίες λύσεις στα υπάρχοντα σοβαρά προβλήματα; Απολύτως καμία και κανένα! Απλώς ήταν κακή τύχη μέσω του Κωνσταντίνου και της παρέας του. Στον Χριστιανισμό λοιπόν έπεσε το πρώτο λαχείο καθαρά από τύχη, απροσεξία αν θέλετε, και όχι από αναγκαιότητα! Για την τελική επικράτησή του όμως εκτός από την κακή τύχη των ετών εκείνων ευθύνονται επίσης η αδράνεια, η κούραση, η δεισιδαιμονία, κλπ. Είναι πολύ πιθανό και το ότι κανείς δεν πρόσεξε διότι κανείς δεν περίμενε ή δεν φανταζόταν την χριστιανική συμπεριφορά που επηκολούθησε. Τα λόγια του Ιουλιανού, όπως τα διαβάζομε ακόμα και σήμερα στα έργα του, φανερώνουν ακριβώς αυτά τα συμπεράσματα. Μετά τον Κωνσταντίνο τα μέσα διαδόσεως και επικρατήσεως του Χριστιανισμού ήταν τα εξής: Βία, καταστροφή, ψεύδος, δόλος, απάτη, άγνοια, αγραμματοσύνη, καταρράκωση της λογικής, προσηλυτισμός ηγεμόνων (πολλές φορές μετ’ αντιτίμων) εις βάρος των λαών τους, καταστροφή της επιστήμης, απεμπόληση της φιλοσοφίας, εκφοβισμός, καταναγκασμός, καταπίεση, εξοντωτικοί νόμοι, σφαγές, πόλεμοι, ιεροί πόλεμοι, ιερές εξετάσεις, αρπακτικότητα, μαζί με όλα τα βιαία, ψυχολογικά, συμπλεγματικά και καταναγκαστικά μέσα. Ό,τι χειρότερο δηλαδή πέραν κάθε λογικής και κάθε πειθούς μιας θεμιτής αναγκαιότητος! Αν υπήρχε έστω και μια αναγκαιότης, ο Χριστιανισμός δεν θα χρειαζόταν στα επόμενα 1600 χρόνια τέτοια μέσα καταστροφής και νομοθετημένης βίας για να διαδοθεί και να επικρατήσει. Σε μερικά σχετικά άρθρα παρακάτω θα μιλήσομε εκτενέστερα περί αυτών. Αλλέως πως, δια τον Χριστιανισμό τα πράγματα θα έβαιναν ομαλά και ωραία, παρέχοντας μια καλή λύση σ’ αυτή την απροσπέλαστη αναγκαιότητα, χωρίς να έχει καμίαν ανάγκη καταστροφής και νομοθετημένης βίας! Τόσο απλό! Η διά της πειθούς και κατά τόπους επιτυχία της μάστιγας αυτής έχει υπολογιστεί με μεγάλη ακρίβεια. Τους τρεις πρώτους αιώνες κυμαίνεται μεταξύ 1 και 10 %. (Η διακύμανση αυτή εξηρτάτο από την χρονολογία, την περιοχή και τον υπό εξέταση πληθυσμό.). Τίποτα παραπάνω! Ο διά της πειθούς προσηλυτισμός της ήταν κυρίως επιτυχής μεταξύ των περιθωριακών και περιέργων στοιχείων της κοινωνίας και ατόμων που αντιμετώπιζαν διάφορα σοβαρά προβλήματα (κοινωνικά, ψυχολογικά, οικονομικά, προβλήματα υγείας, κ. ά) και τα οποία επίστεψαν ότι θα βρουν τη λύση των προβλημάτων τους στον Χριστιανισμό. Ήταν δηλαδή μεταξύ ατόμων της κοινωνίας που δεν ήταν σε θέση να έχουν αντικειμενική γνώση, απερίσπαστη κρίση, καθαρή ευθυκρισία και φιλοσοφική σκέψη. Συνεπώς, ακόμα και αυτή η μικρή επιτυχία του Χριστιανισμού δεν ήταν προϊόν καθαρής σκέψεως και γνώσεως αλλά μιας θολής καταστάσεως, μια καταναγκαστικής εξαθλιώσεως, ενός ψυχολογικού παραληρήματος και ενός υστεροβούλου μεταφυσικού και εσχατολογικού συμφέροντος. Σπανιότατα οι Χριστιανοί εκέρδιζαν «υπό κανονικάς συνθήκας» άτομα εκτός των κατηγοριών αυτών. Υπάρχουν πολλοί που θα αντιτείνουν ότι όλα όσα καταμαρτυρούμε εδώ δεν γίνονται σήμερα ή έχουν παύσει να γίνονται εδώ και πολλά χρόνια. Με αυτό το άστοχο επιχείρημα προσπαθούν τεχνηέντως να αθωώσουν τον Χριστιανισμό. Μας συστήνουν δηλαδή να λησμονήσομε μια καταστροφική ιστορία 1700 ετών! Αλλά διατί να την λησμονήσομε; Δεν είμαστε προϊόντα αυτής της φρικτής ιστορίας; Ακόμα αποσιωπούν το γεγονός ότι την αλλαγή αυτή δεν την επέφερε ο Χριστιανισμός επειδή άλλαξε, μετανόησε και ζήτησε συγγνώμη αλλά την επέφεραν άλλοι λόγοι τους οποίους θα αναφέρομε αμέσως περιληπτικά παρακάτω και σε άλλα κεφάλαια. Άλλοι πάλι θα ισχυριστούν ότι στις χριστιανικές χώρες έχομε την μεγίστη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Είναι και αυτό ένα στερεότυπο επιχείρημα των προπαγανδιστών του Χριστιανισμού που είχε τεθεί και στον μέγα διανοητή Bertrand Russell. Η απάντηση είναι αυτή που έδωσε ο Russell και είναι πολύ απλή. Αυτό το γεγονός οφείλεται εντελώς σε άλλα αίτια και όχι στον Χριστιανισμό. Δεν θα καταγράψομε εδώ τα αίτια αυτά. Είναι πολύ απλά και γνωστά. Απλώς ας ενθυμηθούμε τους πολυαίμακτους αγώνες, επαναστάσεις, εκδόσεις νόμων και συνταγμάτων, και ένα σωρό άλλα επεισόδια, που λάμβαναν χώρα για μερικούς αιώνες στις χριστιανικές χώρες μέχρι ότου φτάσαμε στο σημερινό σημείο σχετικής ελευθερίας και προόδου. Ας μνημονεύομε πότε-πότε τα πολυάριθμα θύματα που έπεσαν λόγω της χριστιανικής μανίας και παραληρήματος στον βωμό της γνώσεως και της προόδου, κλπ. Μετά μιλάμε για «σήμερα». Σκέφθηκε ποτέ κανείς απ’ αυτούς πόσο θα είχε προοδεύσει η γνώση, η επιστήμη και η τεχνολογία εάν ο Χριστιανισμός βρισκόταν στο περιθώριο για τα 1700 χρόνια κατά τα οποία ασκούσε τη στυγνή και καταδυναστευτική εξουσία του στα μέρη εκείνα όπου είχε επικρατήσει; Παρά τα δύο ή τρία αόριστα χωρία περί επιστήμης, τα οποία σημειώστε αναφέρονται μόνο στην Παλαιά Διαθήκη, ο Χριστιανισμός παντού και πάντοτε ήταν κατά της γνώσης της επιστήμης και της προόδου, πράγμα που θεμελιώνεται μέσα σε πολλά χωρία της Καινής Διαθήκης, το αποφθεγματικό «πίστευε και μη ερεύνα» και όπως το αποδεικνύει πλήρως η όλη ιστορία του. Μόνο το κάψιμο όλων των βιβλιοθηκών και των επιστημόνων μέχρι την Αναγέννηση φτάνει. Αν σήμερα έχομε πατήσει στην Σελήνη, χωρίς αυτή την καταστροφική λαίλαπα θα είχαμε πατήσει τον εξώτατο πλανήτη Πλούτωνα! Ο επίσημος Χριστιανισμός ουδέποτε ομολόγησε τα λάθη του, τα εγκλήματά του, τις καταστροφές που διέπραξε, κλπ. Ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη και συγχώρεση για τα απειράριθμα κακά που επέφερε. Ουδέποτε υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανακάνει τα ίδια. Ουδέποτε άλλαξε τα καταστατικά του και τα δόγματά του. Ουδέποτε εγκατέλειψε οτιδήποτε επισήμως. Παραμένει στα ίδια και καιροφυλακτεί! Πώς να ομολογήσει όλα αυτά άλλωστε; Τί να πει; Ότι ο Θεός έκανε λάθη; Ακόμη όπως εξηγεί ο Max Weber στο βιβλίο του, Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού, Μετάφραση από τα Γερμανικά Μ. Γ. Κυπραίου, Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα 2002, και ο R. H. Tawney στο βιβλίο του, Religion and the Rise of Capitalism, Transaction Publishers, 1926-1998, με μια διαστροφική διαδικασία, ψυχολογία και εξέλιξη πραγμάτων προέκυψε το καταστροφικό σύστημα του καπιταλισμού μέσω του Προτεσταντισμού. Τί να κάνομε τώρα; Μπορούμε να προτείνομε πάρα πολλά. Δεν θα κάνομε όμως εδώ ανάλυση της σημερινής καταστάσεως. Είναι αρκετά γνωστή στους ενδιαφερομένους. Συνοπτικά προτείνομε: Μελέτη, κρίση, λογική, έρευνα, γνώση, επαγρύπνηση, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη, καλώς νοουμένην ελευθερία, υπευθυνότητα και υπεύθυνη απόφαση με στάση. Όμως, ουαί και αλίμονο στην ανθρωπότητα αν επέλθει δεύτερος Μεσαίων. Ξέφυγε ανάπηρη και ανήμπορη, κακήν κακού, από τον πρώτον... Αλλά από τον πιθανόν δεύτερο...; Θα δυνηθεί ποτέ άραγε να τον ξεπεράσει; Ελπίζομε αυτά τα συνοπτικά στοιχεία και αυτές οι συνοπτικές σκέψεις να δώσουν το έναυσμα σε πολλούς για να ερευνήσουν μόνοι τους και μετά να επαναλάβουν την μεγάλη ιστορική φράση του Μεγάλου Ιουλιανού: *«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων»,* *«Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα».*
Δ^ρ Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μ. Ρούσσος Πανεπιστημιακός Καθηγητής Μαθηματικών Ερευνητής Χριστιανικών και Βιβλικών Ζητημάτων Twin Cities, Minnesota, USA, Δεκέμβριος 2008
ΣΗΜΕΙΩΣΗ [i] Αυτή η ομιλία έχει εκδοθεί στο βιβλίο με τίτλο: “Why I am not a Christian”, που έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στα Ελληνικά με τίτλο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός», εντός του συλλογικού βιβλίου «Τι Πιστεύω», Εκδόσεις Αρσενίδη.

ΔΙΑΤΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

[─ ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ ─]

«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων».

«Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα».

Αυτοκράτωρ Μέγας Ιουλιανός

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ

Δ^ρ Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μ. Ρούσσος

Πανεπιστημιακός Καθηγητής Μαθηματικών

Ερευνητής Χριστιανικών και Βιβλικών Ζητημάτων

Twin Cities, Minnesota, USA, Δεκέμβριος 2008

Μια φορά στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονος του χωριού Καταπόλων της ιδιαιτέρας μου πατρίδος, της νήσου Αμοργού, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι του 1982, παρακολουθούσα την λογομαχία του φίλου μου ΚΚ, με τον γνωστό του ΓΑ, ο οποίος ήταν της προσκολλήσεως στην παρέα του φίλου μου. Ο ΚΚ ήταν (και είναι) δεινός φιλόσοφος παγκοσμίου ακτινοβολίας, άπιστος, άθρησκος, άθεος. Ο ΓΑ ήταν τότε δικηγόρος και όπως πάντα Χριστιανός του «πίστευε και μη ερεύνα», δηλαδή δεν είχε διαβάσει ουσιαστικά τίποτα από χριστιανική θρησκεία ή περί αυτής· ήταν πλήρως ανεξέταστος και βασιζόταν μόνο σε ό,τι έτυχε να ακούσει από άλλους Χριστιανούς, στις εκκλησίες, στις οποίες όμως πήγαινε σπανίως, και στην κατευθυνομένη γνώση του δημοτικού σχολείου και του τότε εξαταξίου γυμνασίου. Η λογομαχία ήταν ακριβώς περί θρησκευτικής πίστεως γενικώς και πιο ειδικώς της πίστεως στον Χριστιανισμό.

Ο ΚΚ ξόδεψε πολύ χρόνο να επιχειρηματολογεί εναντίον της θρησκευτικής πίστεως γενικώς και να ρωτά τον ΓΑ διάφορες ερωτήσεις, άλλες γενικές και άλλες ειδικές, για να του δώσει να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους πίστευε γενικώς και στην συγκεκριμένη θρησκεία του Χριστιανισμού ιδιαιτέρως. Περιττό να προσθέσω ότι κάθε απάντηση του ΓΑ συνοδευόταν από κάποια αντίρρηση ή αντεπιχείρημα του ΚΚ. Σε μια στιγμή όμως ο ΓΑ ρωτά τον ΚΚ: «Εγώ τόση ώρα σου εξηγώ και σου απαντώ γιατί πιστεύω. Τώρα εξήγησέ μου, εσύ γιατί δεν πιστεύεις;».

Θα περίμενε κανείς μια μακροσκελή απάντηση· αλλά ήταν πολύ σύντομη και απλή: «Διότι δεν υπάρχουν αποδείξεις όλων αυτών που έσύ διατείνεσαι για να τα πιστέψω.». Όπως ακριβώς μια άλλη φορά ένας άλλος γνωστός μου, ο ΑΑ, μου εδικαιλόγησε την απιστία του προς τον Χριστιανισμό με το εξής και μόνο: «Ήλθε κάποιος στη γη και μας είπε ότι αυτός είναι ο Θεός (εννοώντας τον Ιησού Χριστό) και ‘μεις πρέπει να το χάψομε;». Τόσο απλό, τόσο λίγο! Αυτό αρκούσε για να μην πιστεύει και ο ΑΑ, και ο ΚΚ, όπως ακριβώς κάνει κάθε σκεπτικιστής. Έχω συναντήσει πολλούς οι οποίοι κλείνουν τόσο σύντομα και τόσο ικανοποιητικά γι’ αυτούς το όλο ζήτημα!

Βέβαια, ο φιλόσοφος ΚΚ ήξερε ότι κυριολεκτικά η απάντησή του είχε κάποιο λογικό σφάλμα στη διατύπωση. Όταν έχεις επαρκείς αποδείξεις για κάτι, τότε οι αποδείξεις αυτές θέτουν αυτό το κάτι εντός του πεδίου της γνώσεως και όχι της πίστεως και προπαντός της θρησκευτικής. Στην θρησκευτική πίστη ουσιαστικά ισχύει το πίστευε και μη ερεύνα, χωρίς να ζητάς αποδείξεις. Μόλις αποκτήσεις δεκτές αποδείξεις ή εμπειρία, τότε έχεις γνώση και η πίστη είναι περιττή ως παραπανίσια. Ο σκεπτικιστής λοιπόν ενδιαφέρεται για τη γνώση του «κάτι» και όχι για την πίστη σε «κάτι».

Έτσι ο ΚΚ, ως δεινός γνώστης της αναλυτικής φιλοσοφίας, διευκρίνισε ευθύς αμέσως ότι με αυτή την απάντηση εννοούσε ακριβώς πως αυτόν τον ενδιέφερε η γνώση και όχι η πίστη. Θέλω να γνωρίζω και όχι να πιστεύω! Αλλιώς με το να πιστεύω, μπορώ να πιστεύω ως αλήθεια και πραγματικότητα ό,τι θέλω και ό,τι μου αρέσει, ακόμα και τα παραμύθια της Χαλιμάς! Δεν υπάρχει κανένας εμπειρικός ή επιστημονικός τρόπος για να διαψευσθεί η πίστη μου οπότε είμαι ασφαλής. Αλλά αν αυτό που πιστεύω ισχύει στην πραγματικότητα ή όχι είναι άλλο θέμα! Το να πιστεύω ότι κάτι είναι έτσι και έτσι δεν σημαίνει καλά και σώνει ότι στην πραγματικότητα έτσι είναι. Αν δεν ξέρω κάτι, τότε το καλλίτερο που έχω να κάνω είναι να αποδεχθώ την άγνοιά μου και να επαναπαυτώ με αυτήν. Οπότε όταν δεν ξέρω κάτι, ομολογώ την άγνοιά μου ευθαρσώς και παραμένω μ’ αυτήν μέχρις ότου και αν ποτέ γνωρίσω, και δεν μου χρειάζεται να κάνω το υπερβατικό άλμα σύμφωνα με το οποίο λέγω: «επειδή δεν το ξέρω το Α, τότε εγώ θα πιστεύω ότι εκείνο ή το άλλο ισχύει όσον αφορά το Α». Το «δεν ξέρω», «δεν γνωρίζω», «αγνοώ την απάντηση» είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι μόνες ειλικρινείς και θεμιτές απαντήσεις που μπορούμε να δώσομε σε θεμιτές ερωτήσεις, των οποίων οι απαντήσεις παραμένουν άγνωστες.

Αυτή ήταν ουσιαστικά και η ιδέα της επιχειρηματολογίας του μεγάλου Άγγλου διανοητή και φιλοσόφου Bertrand Russell, προδρόμου της αναλυτικής φιλοσοφίας, όταν σε μια ομιλία του[i]_, στις 6 Μαρτίου 1927 στο Battersea Town Hall του Λονδίνου, εκλήθη να εξηγήσει στο ακροατήριο γιατί δεν ήταν Χριστιανός. Πέραν όμως αυτής της γενικής φιλοσοφικής ιδέας και στάσεως έναντι της θρησκευτικής πίστεως, η οποία εφαρμόζεται το ίδιο για κάθε θρησκεία και όχι μόνο για τον Χριστιανισμό, ο Russell καταρρίπτει λογικώς και φιλοσοφικώς και ένα προς ένα τα επιχειρήματα-σοφίσματα περί υπάρξεως θεού δημιουργού, τα οποία είχαν προταθεί κυρίως από τον Ιερό Αυγουστίνο, τον Θωμά Ακυϊνάτη, την Καθολική Εκκλησία, τον Γερμανό μεταφυσικό φιλόσοφο Ιμμάνουελ Καντ, τον αρχιεπίσκοπο Anselm της Canterbury, κ.ά. Αυτά τα ψευδοεπιχειρήματα μάς τα σερβίρουν συχνά-πυκνά όλοι οι επιτήδειοι όλων των θρησκειών και αιρέσεων ανεξαιρέτως που βασίζονται σε θεό δημιουργό. Πρόκειται για βλακωδέστατες σοφιστείες!

Όλα αυτά τα δήθεν αποδεικτικά επιχειρήματα, ─ της πρώτης αιτίας, του τελείου σχεδίου, της οντολογίας, της τελεολογίας, της δικαιοσύνης, της ηθικής, της συνειδήσεως, κλπ. ─ έχουν εμφανή λογικά και υπερβατικά άλματα, καθώς και άλλες δικαιολογήσεις πέραν της αυθαιρέτου δικαιολογίας ότι κάποιος θεός θέλησε και τα κανόνισε έτσι. Συνεπώς δεν αποδεικνύουν τίποτα και όλοι οι αντικειμενικοί φιλόσοφοι και οι ειδικοί της Μαθηματικής Λογικής τα έχουν εξαρθρώσει. Πολλοί απλώς έχουν μάθει να τα βλέπουν ως εύλογα και τους αρέσει να τα παραδέχονται ως δεδομένα εκ θεού. Σ’ αυτήν την περίπτωση έχομε να κάνομε με αξιωματικές παραδοχές, αξιώματα δηλαδή, και τίποτα παραπάνω. Αλλά και σαν αξιώματα να τα δούμε και να τα παραδεχθούμε, οδηγούν το πολύ-πολύ στον Θεϊσμό και όχι στον Χριστιανισμό ή τον Μουσουλμανισμό ή τον Εβραϊσμό, κλπ. Πέραν του Θεϊσμού δεν έπεται απολύτως καμιά απ’ αυτές τις θρησκείες βάσει αυτών των αξιωμάτων. Άλλο το να λες ότι πιστεύω σ’ έναν ακαθόριστο Θεό ως ανωτέρα δύναμη που έφτιαξε τα πάντα όσο καλίτερα μπορούσε κλπ., και άλλο το να λες ότι ο Θεός στον οποίον πιστεύω είναι καλά και σώνει ο Γιαχβέχ, η Αγία Τριάς, ο Αλλάχ, κλπ. Πλην όμως οι ανειλικρινείς και πονηροί οπαδοί αυτών των θρησκειών χρησιμοποιούν αυτά τα ψευδοεπιχειρήματα για να εδραιώσουν και να δικαιολογήσουν την δική τους θρησκεία και πίστη, κάνοντας έτσι άλλο ένα παράλογο άλμα που θα το αποκαλούσαμε «άλμα αλμάτων»! Ο Χριστιανός π. χ., δεν λέγει ότι απλώς πιστεύει σε έναν Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα, αλλά λέγει ότι αυτός ο ένας Θεός Πατέρας Παντοκράτορας, στον οποίον πιστεύει, είναι οπωσδήποτε, και εδώ κάνει το «άλμα αλμάτων», η Αγία Τριάς ─ Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα ─ εκ πηγών Ισραήλ και επομένως ο Γιαχβέχ του Αβραάμ και του Μωυσέως. (Πάλι καλά που δεν βγήκε Αγία Τετράς αφού 2 x 2 = 4!).

O Russell όμως δεν σταμάτησε μέχρι εκεί. Θέλησε να υποδείξει και μερικά σημεία παρμένα από τον Χριστιανισμό τον ίδιο τα οποία αντιβαίνανε προς κάθε έννοια πίστεως περί θείου ή λογικής. Παρέκαμψε τελείως το ζήτημα της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού, και μίλησε για τον Ιησού Χριστό έτσι όπως τον παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια, ανεξαρτήτως του αν δεν υπήρχε ή όχι. Μας λέγει λόγου χάρη ότι έχει βρει μερικά σοφά λόγια και ηθικές αρχές στον Ιησού, αλλά δεν τον θεωρεί πιο σοφό ή πιο ηθικό από έναν Σωκράτη, Βούδα, Κομφούκιο και άλλους. Πολλά από τα σοφά και ηθικά λόγια στα οποία αναφέρεται τα είχε ήδη βρει και σε πολλούς άλλους σοφούς πριν τον Ιησού. Όμως, πολλές άλλες ηθικές παραινέσεις του Ιησού ήταν ανεφάρμοστες διότι ήταν ή παράλογες, ή αφύσικες, ή εξωπραγματικές υπερβολές και επομένως δεν ήταν σοφές. Ακόμα προσέθεσε ότι είχε βρει και πολλές ανοησίες τόσο στα λόγια όσο και στα έργα του Ιησού. Λόγου χάρη: Δεν κατάβαλε ποτέ του τί νόημα είχε το να ξεράνει μια συκιά επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει, ενώ δεν ήταν ακόμα καιρός των σύκων. Δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί έβαλε τα δαιμόνια μέσα σε χοίρους οι οποίοι τρόμαξαν και πνίγηκαν, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να τα διώξει μακριά σαν παντοδύναμος θεός που υποτίθεται πως ήταν. Κλπ.

Ο Russell δεν επεξετάθη σε πολλά τέτοια σημεία έργων και λόγων του Ιησού, μόνο σε ολίγα. Όσα ανάφερε του άρκεσαν για να μεταδώσει αυτό που ήθελε. Αυτού του είδους τα σημεία λαθών, ανοησιών, βλακειών, βαρβαροτήτων, θηριωδιών, αντιφάσεων, ανηθικοτήτων, υπερβολών, κλπ στην Βίβλο ανέρχονται σε κάπου (7000 ) επτά χιλιάδες και έχουν καταγραφεί σε καταλόγους της διεθνούς βιβλιογραφίας. Παρ’ όλα ταύτα οι Χριστιανοί έχουν θέσει ως δόγμα τους ότι: «Η Βίβλος είναι βιβλίο θεόπνευστο και εκ τούτου αλάνθαστο!». Χωρίς αυτό το δόγμα ο Χριστιανισμός κρημνίζεται σαν χάρτινος πύργος! «Πολύ περίεργο...!».

Στο παρόν κείμενο λοιπόν θα ασχοληθούμε με το διατί ιδιαιτέρως απορρίπτομε τον Χριστιανισμό πέραν της γενικής φιλοσοφικής ιδέας και επιχειρήματος του απίστου, αγνωστικιστή και αθέου που περιγράψαμε παραπάνω. Επειδή θέλομε το παρόν άρθρο να είναι μικρού μεγέθους και να μην επεκταθεί, θα υποδείξομε επιγραμματικά όλα τα σημεία εκείνα που πρέπει να λάβει υπ’ όψη και να ερευνήσει ο κάθε λογικά και ελεύθερα σκεπτόμενος, ακόμα και ο πιστός που δεν έχει ακόμα υποστεί καθολική αγκύλωση σκέψεως και εγκεφαλικών διεργασιών, και θρησκευτικό παραλήρημα από την χριστιανική πίστη και τους Χριστιανούς. Έτσι δεν θα αναφέρομε τις αναφορές από την Βίβλο (Αγία Γραφή), Ιερά Παράδοση και Ιστορία. Όλες υπάρχουν στην διεθνή βιβλιογραφία, σε καταλόγους, σε περιοδικά, σε άρθρα, κλπ. Είναι εύκολο και προσιτό για τον καθένα να ελέγξει αυτά που αναφέρομε εδώ, αρκεί να ξοδέψει λίγο χρόνο και ίσως να αγοράσει και μερικά βιβλία.

Επειδή πολλοί Χριστιανοί δεν έχουν τελικά τίποτα άλλο να προβάλουν παρά το επιχείρημα των θαυμάτων και των ιδιαιτέρων όπως λένε ατομικών εμπειριών και βιωμάτων, έχομε να τους πούμε τα εξής: (α) Αυτό το επιχείρημα το προβάλουν εξ ίσου όλες οι θρησκείες και όχι μόνον ο Χριστιανισμός. Αν ίσχυε ούτως, τότε όλες οι θρησκείες θα ήταν εξ ίσου σωστές, πράγμα αντιδιαμετρικώς αδύνατο. (β) Πολλά παράξενα, ιδιάζοντα και απροσδόκητα φαινόμενα συμβαίνουν παντού και πάντοτε. Πέραν των συμπτώσεων, τις πιο πολλές φορές κανείς δεν ασχολείται μαζί τους για τους δώσει εξήγηση ή ακόμα μπορεί η εξήγηση να είναι εξαιρετικά δύσκολη για να βρεθεί. Μετά όμως διάφορες θρησκευτικές κλίκες ιδιοποιούνται όλα αυτά τα φαινόμενα και τα παρουσιάζουν ως θαύματα για να αποδεικνύουν την δήθεν ορθότητά τους πλανεύοντας έτσι τους αδαείς, τους ολίγον ευφυείς και απερισκέπτους. (γ) Κύριοι, δεν μπορούμε να πιστεύομε ότι 2 + 3 = 12 επειδή αυτός που το ισχυρίζεται μπορεί να περπατά επάνω στα νερά· είτε μπορεί και περπατά επάνω στα νερά είτε όχι το 2 + 3 ισούται με 5 και όχι με 12. Αλλιώς να παραδεχθείτε ότι δεν δέχεστε την λογική και τότε αν είστε ειλικρινείς και συνεπείς να ζήσετε χωρίς αυτήν να δείτε τι ωραία που θα είναι.

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Μερικές θρησκείες ανεξαρτήτως του αν ήταν επιστημονικά αληθείς ή όχι επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα στην ανθρώπινη ζωή, κοινωνία και πολιτισμό. Πολλές τέτοιες θρησκείες συμπεριφέρονταν ως κοσμοθεάσεις μάλλον παρά ως αξιωματικές θρησκείες δογματικών και αυθαιρέτων «αληθειών». Διά τούτο, αν εξαιρέσομε την «πλάνη» τους, συνετέλεσαν στη παραγωγή θετικού έργου διά μέσου της ανθρώπινης ψυχολογίας. Πολλές τέτοιες «θρησκείες» σε διάφορα μέρη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και πάνω απ’ όλα είναι η Ελλάς, επέτρεπαν να αναπτυχθούν η φιλοσοφία, η ιατρική, η αστρονομία, η ιστορία, και πάσα επιστήμη και τέχνη. Πέραν ολίγων γενικών συμπαντικών αρχών οι οποίες και αυτές είχαν την δυνατότητα να εξελίσσονται κάτω από τις συνεχείς προόδους του πνεύματος και της γνώσεως, διαφωνίες και αιρέσεις εθεωρούντο αυτονόητες και δεν προκαλούσαν κανέναν δισταγμό ή φόβο, πολλώ μάλλον διωγμό.

Αλλά ο Χριστιανισμός ως τέτοια θρησκεία τί έκανε; Κατά την ιστορική διαδρομή του, αν τα βάλομε όλα κάτω, έδρασε θετικά ή αρνητικά πάνω στην ζωή του ανθρώπου και στον ανθρώπινο πολιτισμό; Ο Χριστιανισμός τί αποτελέσματα είχε επάνω στις ανθρώπινες δραστηριότητες; Πώς καθοδήγησε και πώς διαπαιδαγώγησε τον κόσμο; Ποιο είναι το καθαρό χρεόγραφο της ιστορίας του; Η απάντηση που τεκμηριώνεται από τα ειδικά σημεία κατά του Χριστιανισμού τα οποία εκτίθενται ευθύς αμέσως, είναι πέρα για πέρα οικτρή και φρικτή.

Κάποιος που δεν ξέρει περισσότερα μπορεί να φέρει ως αντίρρηση έναν κατάλογο ορισμένων ηθικών αρχών, για τις οποίες συνεχώς διατείνονται οι αδαείς Χριστιανοί, όπως π. χ. να κάνεις ελεημοσύνη, να συγχωρείς, να αγαπάς τους πλησίον σου, ο χρυσούς κανών, κ. ά. Ο Χριστιανισμός όμως δεν φτιάχτηκε για να μας πει αυτά. Αυτές οι ηθικές αρχές ήταν ήδη γνωστές προτού εμφανισθεί ο Χριστιανισμός ο οποίος απλώς τις επανέλαβε ή μάλλον τις αντέγραψε χωρίς να αναφέρει τις αρχαιότερες πηγές. Ήδη αναφέραμε παραπάνω ότι ο Bertrand Russell έχει καταγγείλει το γεγονός αυτό στην ομιλία του. Αλλά κατά την ιστορική διαδρομή του, προκειμένου να επιτύχει την εδραίωση και το συμφέρον του, ο Χριστιανισμός παρέβη κατά συρροή ακόμα και αυτές τις ηθικές αρχές όπως και κάθε άλλη ηθική αρχή.

ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Α) Θεολογία

1) Το μήνυμα του Χριστιανισμού, η θεολογική καταξίωσή του, είναι ένα ανόητο παραμύθι για να φοβερίζει τα μωρά παιδιά και να καταντά μωρά τους μεγάλους. Αυτό είναι: «Η σωτηρία από την διαρκή οργή του Παναγάθου και Παντοδυνάμου Θεού Γιαχβέχ, ο οποίος καταράστηκε και καταδίκασε όλη την δημιουργία του και εις πάντας τους αιώνας, ένεκα του προπατορικού αμαρτήματος που διέπραξαν οι μυθικοί πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα κάπου 6500 χρόνια πριν! Κλπ.». Αν κανείς αμφιβάλει ότι αυτό είναι παραμύθι, δεν έχει παρά να σκεφτεί και να κρίνει λιγάκι αυτή την θεολογική δικαιολογία, να μελετήσει τα πορίσματα των επιστημών διά την ηλικία της γης και της εξελίξεως του ανθρώπου επ’ αυτής, να μελετήσει τα πέντε πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως για να διαπιστώσει την τρομακτικότατη ασυναρτησία που υπάρχει εκεί μέσα, και ακόμα να μελετήσει τα Ασσυριακά, Βαβυλωνιακά, Ινδικά, Αιγυπτιακά, Ελληνικά και Ερμητικά έπη και μυθολογίες. Όσον αφορά την δημιουργία του κόσμου, ο Θεός Γιαχβέχ εδημιούργησε το σύμπαν και τον άνθρωπο, πριν 6500 χρόνια περίπου, έτσι χάρη γούστου. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να είναι μόνος του και αποφάσισε να δημιουργήσει την παρέα του για να ασχολείται μαζί της και να της μεταδώσει την ευτυχία του! (Ευτυχία; Άλλο τίποτα...!). Από τότε όχι μόνο δεν είναι πια μόνος του, αλλά πριν 2000 χρόνια περίπου έγινε και τριαδικός.

2) Βασίζεται στην υφαρπαγή, παρεξήγηση, διαστροφή και επί τούτου κακοποίηση των Εβραϊκών Γραφών, οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι τίποτα το σπουδαίο και κατά μέγα μέρος αποτελούν οικτρή συρραφή μωριών, βαρβαροτήτων, θηριωδιών, αντιφάσεων, αντιεπιστημονισμού, και όλο το κακό συναπάντημα.

3) Βασίζεται στον Ιησού Χριστό ο οποίος όχι μόνο δεν έχει ιστορικώς αποδειχθεί ότι υπήρξε ποτέ ως κάποιος απλός ή ασήμαντος άνθρωπος, αλλά επιστημονικώς και ιστορικώς αποδεικνύεται πλήρως ότι ο Ιησούς Χριστός των Ευαγγελίων είναι μύθος, δηλαδή κατασκευασμένο ψέμα! Δηλαδή μιλάμε, θεολογούμε και επιχειρηματολογούμε στο κενό.

4) Εκτός από ολίγες γνωστές ηθικές εντολές, τις οποίες επανέλαβε, (για να είμαστε πιο ακριβείς, αντέγραψε, χωρίς να αναφέρει την πηγή,) η θεολογία του είναι, πλαστή, τεχνητή, αντιφατική, ανόητη και λανθασμένη. Παίζει με την ψυχολογία και πατά και τοκίζει επί των αδυναμιών και των φόβων των ανθρώπων και όχι επί της εξ αντικειμένου αλήθειας. Διά ταύτα, η θεολογία και δογματική του Χριστιανισμού είναι διαρκώς εκφοβιστικές και καθίστανται άκρως επικίνδυνες και καταστροφικές τόσο για το άτομο ως μονάδα όσο και για την κοινωνία ως σύνολο! Πολλές ηθικές εντολές και προτροπές της χριστιανικής θεολογίας και ηθικής είναι γενικολογίες και υπερβολές οι οποίες χωρίς τροποποιήσεις κατά περίπτωση καταντούν ανόητες ή αποβαίνουν επικίνδυνες. Αυτές ούτε η Βίβλος, ούτε οι Χριστιανοί τις ετήρησαν ποτέ!

5) Η χριστιανική θεολογία έρχεται σε αγεφύρωτη αντίθεση προς κάθε αρχή, σημείο, επιτυχία, έκφανση, δραστηριότητα, επιστήμη, φιλοσοφία, τέχνη και επίτευγμα του Ελληνικού και του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.

6) Πρόκειται για θεολογία και δογματική: Ανοησίας, αντιφάσεως, τρέλας, σχιζοφρένιας, ακαταστασίας, λάθους, ψεύδους, αοριστίας, υπεκφυγής, γενικολογίας, συγκαλύψεως, παραλογισμού, θηριωδίας, φόβου, εκφοβισμού, καταναγκασμού, πολλών κακών, απαξίας της εδώ ζωής και του κόσμου, καταστροφής, εσχατολογίας, αποκαλύψεως, θαυματοποιίας, αιωνίου τιμωρίας ή ανταμοιβής, μισαλλοδοξίας, αντιγνώσεως, αντιεπιστήμης, αντισοφίας, αντιφιλοσοφίας, πένθους, εναντίον κάθε χαράς της εδώ ζωής. Αλλού άλλα είναι θέσεις και αλλού τα ίδια αντιθέσεις! Αλλού άλλα επιτρέπονται και αλλού τα ίδια απαγορεύονται! Άκρη δεν βρίσκεις! Παντού αλλοπρόσαλλη, κλπ.

7) Αποτέλεσμα όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης, καταστροφικής, αντιφατικής, ακατάστατης, μισαλλοδόξου, κλπ, θεολογίας ήταν ο κατακερματισμός του Χριστιανισμού, από τον πρώτον αιώνα μέχρι και σήμερα, σε χιλιάδες αιρέσεις οι οποίες στο παρελθόν αλληλοσπαράχτηκαν χειρότερα από τα άγρια θηρία με τρομακτικές διαχρονικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό. Σήμερα, ενώ η κάθε χριστιανική αίρεση επιμένει ότι αυτή και μόνον πρεσβεύει την ορθή και αληθινή χριστιανική πίστη και όλες οι άλλες είναι εσφαλμένες, όλες τους τελούν εν ειρήνη_ι λυκοφιλίας λόγω αλλοτρίων αιτίων, συμφερόντων και επιβιώσεως! Επίσης η άκρατη και συνεχής μισαλλοδοξία οδήγησε τους Χριστιανούς να κατασπαράξουν ή να εξαφανίσουν πλείστους όσους λαούς και πολιτισμούς οι οποίοι δεν επείθοντο από το χριστιανικό κήρυγμα αλλά ηρκούντο σε μια ήσυχη συνύπαρξη.

Β) Γραμματεία

Βίβλος, Δευτεροκανονικά Βιβλία, Ιερά Παράδοσις, Σύνοδοι, Δογματικές, Κατηχήσεις, Νομοκάνονα, Πηδάλια, Βίοι Αγίων, κλπ, περιέχουν ένα τεράστιο πλήθος από:

1) Πρωτότυπες Ανοησίες

2) Απίθανες Βλακείες

3) Αμέτρητες Κραυγαλέες Αντιφάσεις

4) Εσφαλμένα Επιχειρήματα

5) Τρελές Ασυναρτησίες

6) Σχιζοειδείς και Ανήκουστους Παραλογισμούς

7) Αδιανόητες Θηριωδίες

8) Τρομακτικές Κακίες

9) Τετριμμένες Κοινοτυπίες Κοινοτοπίες

10) Καταστροφικές ή Ανήθικες Παραινέσεις

11) Επιστημονικά Λάθη

12) Μαθηματικά Λάθη

13) Ασύστολα Ψεύδη

14) Αόριστες και επικύνδινες Γενικολογίες

15) Βλακώδη Παραμύθια

Γ) Ιστορία

Στα μέρη όπου επικράτησε ο Χριστιανισμός και εδραιώθηκε σύμφωνα με τις βασικές αρχές του (βιβλικές, πατερικές, συνόδων, κλπ.) και αποφάσεις του συνέβησαν:

1) Καταστροφές πάντων των τοπικών ή οικουμενικών πολιτισμικών στοιχείων. Ήταν το μεγαλύτερο δυστύχημα κατά της γνώσεως, της ιστορίας, και του πολιτισμού του ανθρώπου! Έχομε ολοκληρωτική εξάλειψη πλήθους πολιτισμών όπως: Ελληνικός, Ελληνο-Αλεξανδρινός, Ελληνο-Ρωμαϊκός, των Σαξόνων, των Σκανδιναβών, των Μάγια, του Μεξικού, του Περού, κλπ.

2) Καταστροφές πολλών κοινωφελών έργων και ιδρυμάτων: νοσοκομείων, ασκληπιείων, βιβλιοθηκών, γυμναστηρίων, λουτρών, ναών, σταδίων, των βιβλίων, πασών αρχιτεκτονημάτων και κτηρίων, των έργων τέχνης, κλπ.

3) Εξάλειψη τοπικών ηθών και εθίμων, γραμμάτων, τεχνών, αθλητισμού, αγώνων, κλπ, (Ευρώπης, Μέσης Ανατολής, Αφρικής, Αμερικής, Ειρηνικού Ωκεανού, κλπ.).

4) Οι αιρέσεις ήταν ο φόβος και τρόμος διά τον Χριστιανισμό. Διά τούτο, εκτός από τα αναθέματα και τους αφορισμούς, οι ορθόδοξοι εξαπέλυσαν τρομακτικούς αιματηρούς και καταστροφικούς διωγμούς εναντίον τους. Κάθε διαφωνία ή ελαφρά παρέκκλιση εθεωρείτο αίρεση και εδιώκετο πάση θυσία.

5) Κατάργηση και αναθεματισμός, των μαθηματικών, της αστρονομίας, της ιατρικής, των επιστημών, των γραμμάτων, του θεάτρου, των τεχνών, της φιλοσοφίας, κλπ.

6) Η χριστιανική θεολογία και δογματική είχε σαν αποτελέσματα και τα εξής: Γενοκτονίες, θρησκευτικοί και μη θρησκευτικοί πόλεμοι, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, πρωτοφανείς εξοντωτικοί νόμοι, εξολόθρευση των αιρετικών, αφάνταστα βασανιστήρια, εκατομμύρια αθώων θυμάτων, όλο το κακό συναπάντημα, αμορφωσιά, συμφορά, βία, μεσαίωνας, κλπ, με τρομακτικές διαχρονικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Δ) Κοινωνικότητα και Ψυχολογία

Στα μέρη όπου επικράτησε ο Χριστιανισμός έκανε τα πάντα μαντάρα. Τα πράγματα έγιναν τρισχειρότερα από ότι ήταν πριν! Από την χριστιανική θεολογία, γραμματεία και δογματική κατά εποχές και κατά τόπους προέκυψαν:

1) Άνευ Προηγουμένου Δεισιδαιμονία

2) Σατανολογία

3) Δαιμονολογία

4) Προστάτες άγγελοι

5) Αγγελικά τάγματα

6) Εξορκισμοί

7) Αγιασμοί

8) Πόνος

9) Θλίψη

10) Φόβος

11) Τρόμος

12) Αναχωρητισμός

13) Ερημιτισμός

14) Στηλιτισμός

15) Μοναχισμός

16) Ενίοτε Ευνουχισμός

17) Απομονωτισμός

18) Φόνος

19) Καταστροφή

20) Αθλιότητα

21) Βασανιστήρια

22) Βία

23) Θάνατος

24) Εξοντωτικοί Νόμοι

25) Αγραμματοσύνη

26) Αντιεπιστημονικότης

27) Κατάπτωση των Τεχνών

28) Απόρριψη της Φιλοσοφίας

29) Οπισθοδρόμηση

30) Καταρράκωση της Προσωπικότητας

31) Νηστεία

32) Βρωμιά

33) Απλυσιά

34) Αρρώστια

35) Ευχέλαια

36) Αντιερωτισμός

37) Παρθενία

38) Μισογυνισμός

39) Αγαμία

40) Μυστικοκοπάθεια

41) Ανωμαλία

42) Παιδεραστία

43) Μυστικά Όργια

44) Νεύρωση

45) Καχυποψία

46) Μισαλλοδοξία

47) Ενοχή

48) Παραλήρημα

49) Κατήφεια

50) Δυστυχία

51) Εκμετάλλευση

52) Αιρέσεις και Διχοστασίες

53) Σφαγές

54) Εξοστρακισμός

55) Αφορισμός

56) Ανάθεμα

57) Καταναγκασμός

58) Εκφοβισμός

59) Παραλογισμός

60) Κλπ, κλπ, κλπ....

Αυτά τα ειδικά σημεία λοιπόν ας τα προσέξουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται. Εδώ τα ανακοινώσαμε απλώς και γενικώς ως συμπεράσματα. Λόγω της εδώ συντομίας θα αποφύγομε την οιανδήποτε καταγραφή αναφορών, θεολογικών και ιστορικών στοιχείων και παραδειγμάτων που τα πιστοποιούν ενταύθα. Πάρα πολλά απ’ αυτά τα παρουσιάζομε στις εργασίες μας που έπονται ευθύς αμέσως. Η καταγραφή όλων των υπαρκτών στοιχείων που πιστοποιούν πέραν πάσας αμφιβολίας τα συμπεράσματά μας είναι έργο υπέρογκο εκατοντάδων τόμων. Για να δώσουν απαντήσεις στις απορίες που πιθανόν έχουν και για να πιστοποιήσουν την αλήθεια όλων των στοιχείων που προβάλομε εδώ τους προτείνομε να ερευνήσουν: Την Βίβλο, την Ιερά Παράδοσιν, τα Απόκρυφα, τα Ψευδεπίγραφα, τις Συνόδους, τις Δογματικές, τις Κατηχήσεις, τα Νομοκάνονα, τα Πηδάλια, τους Βίους Αγίων, την αντικειμενική Ιστορία, την διεθνή Βιβλιογραφία και διάφορα άρθρα πάνω στα θέματα αυτά. Κυκλοφορούν και διάφοροι κατάλογοι δημοσιευμένοι ως βιβλία ή ευρίσκονται στο διαδίκτυο οι οποίοι περιέχουν τεράστιους αριθμούς παραδειγμάτων και αναφορών. Σε όλες αυτές τις πηγές οι ενδιαφερόμενοι θα εντοπίσουν όλα τα θεολογικά, αντικειμενικά, ιστορικά, και επιστημονικά στοιχεία, ζητήματα, αναφορές και απαντήσεις που θα υπεραρκέσουν για να καλύψουν τα κενά και τις απορίες τους.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΩΣ

Αν κανείς τότε απορεί πως επεκράτησε ο Χριστιανισμός, η Εβραιοχριστιανική μάστιγα δηλαδή, έστω στα μέρη όπου επεκράτησε, η απάντηση είναι απλή. Τους τρεις πρώτους αιώνες ήταν ολιγάριθμος και του περιθωρίου και έτσι οι υπόλοιποι δεν του έδιναν μεγάλη σημασία. Το πρώτον αιώνα και στις αρχές του δευτέρου αιώνα ήταν καθαρά Ιουδαϊκή υπόθεση, και τίποτα παραπάνω. Μόνο μερικοί μορφωμένοι Εβραίοι και λίγο αργότερα μερικοί Εθνικοί έφερναν στην επιφάνεια ιστορικά δεδομένα και ακαδημαϊκά ή φιλοσοφικά επιχειρήματα εναντίον του.

Αποτελεί πραγματική ειρωνεία το γεγονός ότι χωρίς τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αυτή η παράξενη και αλλοπρόσαλλη δοξασία δεν θα είχε την τύχη να εξαπλωθεί. Κάτω από την Ρωμαϊκή Ειρήνη (Pax Romana) και γνωρίζοντας κάπως την Ελληνική ή την Λατινική γλώσσα μπορούσε κανείς να έλθει σε επαφή με ένα τεράστιο πλήθος λαών. Η διά ξηράς και διά θαλάσσης συγκοινωνία ήταν αρκετά ασφαλής και εύκολη για την μεταβίβαση από τ’ ένα μέρος στ’ άλλο. Έτσι λοιπόν αυτή η Ιουδαϊκή αιρετική υπόθεση, όταν αυτή το θέλησε, εύκολα μεταπήδησε εκτός του Παλαιστινιακού χώρου και των συναγωγών της διασποράς. Η ελευθερία λόγου που υπήρχε τότε δεν την εμπόδισε να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτή λοιπόν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την ασφάλεια που παρείχε, αυτήν βρήκαν να κατηγορούν και να καταδικάζουν οι Χριστιανοί ένεκα δήθεν διωγμών

Ουδείς διωγμός κατά των θρησκευτικών πεποιθήσεων υπήρξε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μόνη προϋπόθεση ήταν να ενεργούν και να εκφράζονται νομοταγώς. Ακόμα κάθε πολίτης όφειλε σε καθορισμένες εορτές της Αυτοκρατορίας να αποδίδει ορισμένες τιμές και αναγνώριση στη Ρωμαϊκή εξουσία και στον αυτοκράτορα, οι οποίες δεν ήταν επιβαρυντικές. Πέραν τούτου επικρατούσε τέτοια θρησκευτική ελευθερία που ο σημερινός κόσμος είναι αδύνατο να την φανταστεί. Έχει μείνει παροιμιώδες ότι: «Εις την Ρώμη συναντούσες ευκολότερα έναν θεό παρά έναν άνθρωπο!». Οσάκις όμως οι οπαδοί του Χριστιανισμού έκαναν ταραχές, συνωμοτικές, καταστρεπτικές, παράνομες και εγκληματικές ενέργειες η Ρωμαϊκή εξουσία ήταν υποχρεωμένη να επιβάλλει την έννομη τάξη και να τιμωρεί τους ενόχους σύμφωνα με τον υπάρχοντα νόμο. Οι διωγμοί ήταν τοπικές αντιδράσεις του κράτους κατά των συνεχών κρουσμάτων απειθείας και των συνωμοτικών, καταστροφικών, παρανόμων, ανατρεπτικών ενεργειών των Χριστιανών. Ανεζητούντο οι ένοχοι των εγκληματικών πράξεων και ετιμωρούντο διά τις πράξεις των, δεν εθίγοντο όμως λόγω των πεποιθήσεών τους! Ουδείς συστηματικός διωγμός υπήρξε! Ο λεγόμενος διωγμός του Διοκλητιανού (302-303 Κ. Ε.) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η μόνη γενικότερη προσπάθεια ελέγχου των Χριστιανών (όχι όμως της ιδεολογίας των), οι οποίοι και επυρπόλησαν το αυτοκρατορικό ανάκτορο στην Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Το αίτιο του διωγμού ήταν το γεγονός ότι κατά την κατοχή της Αλεξανδρείας υπό της Παλμύρας οι Χριστιανοί της πόλεως ταχθέντες υπέρ της Ζηνοβίας (κυβερνήτου της Παλμύρας) και του εγκαθέτου της, Χριστιανού επισκόπου, Παύλου του Σαμοσατέως άρχισαν να αποσφάττουν συστηματικώς όσους Έλληνες, Ρωμαίους και Εβραίους ηδύναντο!

Πέραν των καρπών της Ρωμαϊκή ειρήνης και ανεξιθρησκίας που ο Χριστιανισμός έδρεψε κατά τους τρεις πρώτους αιώνες, στις αρχές του τετάρτου αιώνα του έτυχε και το πρώτο λαχείο! Αυτό ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Ο Χριστιανισμός λοιπόν, ή η Εβραιοχριστιανική μάστιγα, αυτή η φτιαχτή και καταστροφική θρησκεία, επεκράτησε επειδή μονομερώς και έτσι καπριτσιόζικα το θέλησε ο «Άγιος και Μέγας» διαταραγμένος και ανισόρροπος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος. Επρόκειτο για διαταραγμένη, πονηρή, εγκληματική και βίαια φυσιογνωμία με πολλά ειδεχθή εγκλήματα στο ενεργητικό της! Αυτός διά της βίας και χρησιμοποιώντας κάθε παρανομία και αυθαιρεσία έστριψε απλώς έναν διακόπτη παραδίδοντας έτσι και εν λευκώ όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στους ολιγάριθμους Χριστιανούς συνωμότες ενώ ταυτοχρόνως απέκλεισε την συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων από το κάθε τι. Μόλις ο Χριστιανισμός κατέλαβε την εξουσία από τον τέταρτο αιώνα και μετά, εγκαινίασε και εξαπέλυσε τον πραγματικό, ανελέητο, εξοντωτικό, ολοκληρωτικό και ιδεολογικό διωγμό!

Αυτή η μη χριστιανική πλειοψηφία δεν ήταν ομοιογενής. Υπήρχαν πολλές ομάδες και τάσεις. Ποτέ όμως μια ομάδα δεν επεδίωκε επικράτηση εις βάρος των υπολοίπων. Όλες τελούσαν σε μια αφανάτιστη ειρηνική συνύπαρξη, ίσως και κάπως αδρανή. Αυτή η αδράνεια, η αβουλία, η απροσεξία, αλλά και η κούραση εκ των μακροχρονίων πολέμων και οικονομικών δυσχερειών, έδωσε το πράσινο φως στους ολιγάριθμους, φανατικούς, νεοφωτίστους Χριστιανούς. Με την απόλυτη συνδρομή του Κωνσταντίνου και την συμπαράσταση των κρατικών μηχανισμών του αυτοί άρπαξαν την ευκαιρία και αναρριχήθηκαν στην εξουσία σαν θηρία ανήμερα.

Μην απορείτε με το ότι μια μικρή μειοψηφία κατάφερε να καπελώσει την συντριπτική πλειοψηφία. Έχει συμβεί πολλές φορές. Μπορούμε να παραθέσομε αρκετά παραδείγματα μερικά των οποίων τα γνωρίζετε. Εκτός του Χριστιανισμού, ένα εξ αυτών είναι και η πιο πρόσφατη περίπτωση του Μουσουλμανισμού. Στην αρχή ο Μωάμεθ (γύρω στο +622-623) κατάφερε να πείσει μια φούχτα ανθρώπων στην Μεδίνα και Μέκκα. Εε... αυτό ήταν. Μετά αυτοί οι ολίγοι κατάφεραν με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα να επικρατήσουν στην Αραβία και στην συνέχεια να εξαπλωθούν. Σήμερα δε είναι παρόντες σχεδόν σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Αυτό δε το γεγονός, ότι δηλαδή ο αμόρφωτος προφήτης τους και ολίγοι αμόρφωτοι οπαδοί του κατάφεραν αυτό το κατόρθωμα, το χρησιμοποιούν οι Μουσουλμάνοι για να αποδείξουν την εκ θεού προέλευση και αλήθεια της θρησκείας των και ότι η εξάπλωσή της ήταν το θέλημα του θεού τους, Αλλάχ. Ακόμα δε σκοπό και καθήκον έχουν την καθολική επικράτησή τους. Τέτοια ανάλογα επιχειρήματα έχομε και με τους χριστιανούς. Καυχώνται για την αγραμματοσύνη των «αλιέων» και την «εξ αγίου πνεύματος», βάλε Κωνσταντίνου, «μετέπειτα καταπληκτική επιτυχία των»... και πολλά τοιαύτα.

Έτσι ο Κωνσταντίνος κατάφερε και επέβαλε έναν Χριστιανισμό που διαμόρφωσαν ο ίδιος με τον Ευσέβιο και τα επιτελεία τους, με ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες για την αυτοκρατορία, τους λαούς της, την ιστορική πορεία της υδρογείου και τον πολιτισμό! Ο Ιουλιανός ως αυτοκράτωρ προειδοποίησε τους μη χριστιανούς, πολλές φορές έκρουσε κώδωνα κινδύνου, αλλά αυτοί δεν έδειξαν το απαιτούμενο σθένος. Φαίνεται, δεν φαντάζονταν τι επρόκειτο να επακολουθήσει και τι τύχη θα είχαν οι ίδιοι στα νύχια των χριστιανών. Μετά την δολοφονία του Ιουλιανού (το + 363) τα πράγματα είχαν πλέον πάρει εξαιρετικά άσχημη τροπή. Όταν πλέον κατάλαβαν τι τους περιμένει στα σιδερένια νύχια αυτών των θηρίων ήταν πλέον αργά. Η επαναφορά, ή έστω μια υποτυπώδης δικαιοσύνη, ήταν πλέον φευγαλέα! Τί να κάνομε; Η ιστορία έχει και ατυχήματα και δυστυχήματα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δυστύχημα!

Το δυστύχημα αυτό δεν οφείλεται καθόλου σε κανένα χάσμα που δημιουργήθηκε κατά τους καιρούς εκείνους ούτε σε καμία αναγκαιότητα η οποία επεβάλλετο από τις τότε επικρατούσες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Οι επιδρομές και επιθέσεις των διαφόρων γειτόνων λαών κατά της αυτοκρατορίας ανήκουν σε άλλο φαινόμενο και είναι άλλο κεφάλαιο. Ο μετά ταύτα αναρριχηθείς Χριστιανισμός ούτε τις σταμάτησε ούτε τις κατέστειλε, και αντιθέτως όλα τα πράγματα και προβλήματα χειροτέρεψαν.

Αυτή την δικαιολογία πολύ ατυχώς την ισχυρίζονται πολλοί και διάφοροι, μεταξύ των οποίων και σοβαροί επιστήμονες. Αυτό το κάνουν επειδή είτε είναι παιδιόθεν θύματα της καθιερωμένης προπαγάνδας είτε πιστεύουν ότι τα πάντα βαδίζουν βάσει κάποιας νομοτελείας και η ιστορία δεν μπορεί να έχει τρελές μεταπτώσεις. Κανένας τους όμως δεν μας αποδεικνύει ποια είναι επιτέλους αυτή η νομοτέλεια που επικαλούνται, αλλά μας ξεφεύγει ή δεν την γνωρίζομε, ούτε το διατί η ιστορία του ανθρώπου δεν μπορεί να έχει τρελές μεταπτώσεις.

Το ίδιο ισχύει και διά την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας, Κώνσταντινουπόλεως! Δεν υπήρχε απολύτως καμία ανάγκη ούτε για καλλίτερη πρωτεύουσα ούτε για άμυνα όπως λένε. Η Ρώμη ήταν μια χαρά πρωτεύουσα και πλήρης στρατιωτικός σταθμός με πολύ στρατό και αυτοκρατορικό ανάκτορο υπήρχε εκεί δίπλα, δηλαδή στη Βιθυνία. Η ενέργεια αυτή ήταν μοιραία για την οικονομία και την πορεία του κράτους. Το κράτος αδυνάτισε οικονομικώς και διχοτομήθηκε. Ατυχώς και εσφαλμένως ο αντιχριστιανός (τί ειρωνεία!) ιστορικός Edward Gibbon (1737-1794) έγραψε ότι η μεταφορά της πρωτεύουσας ήταν μεγαλοφυής ενέργεια εκ μέρους του Κωνσταντίνου και μετά η άποψη αυτή παρέμεινε ούτως! Όμως βάσει όλων των στοιχείων και δεδομένων που έχομε στην διάθεσή μας σήμερα, οι απόψεις αυτές έχουν ανατραπεί από τους νεώτερους ιστορικούς. Οι Χριστιανοί προπαγανδίζουν τα ψευδοεπιχείρηματα αυτά ακριβώς επειδή τους συμφέρουν ενώ πολλοί μορφωμένοι απ’ αυτούς γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι αλήθεια!

Βεβαίως ο ενσυνείδητος και υπεύθυνος άνθρωπος οφείλει αφ’ εαυτού να επαγρυπνά και να μην αφήνει τις τύχες του σε έναν ανώμαλο Κωνσταντίνο και μερικούς ψεύτες και απαταιώνες επιτελείς του. Αυτό το οφείλει για να μην περιέλθει ο ίδιος και ολόκληρος ο πολιτισμός στην αθλιότητα. Μπορεί να διαλέξει να αδρανεί, αλλά τότε θα βρεθεί προ απροόπτων και θλιβερών καταστάσεων και θα πληρώσει πολύ ακριβά την αδράνεια αυτή. Στην περίπτωση του Χριστιανισμού αυτό συνέβη πέραν κάθε προσδοκιών! Σκέψου να έχεις στο κεφάλι σου έναν αρχηγό δικτάτορα σαν τον Κωνσταντίνο! Θα ευτυχήσεις με τέτοιον αρχηγό; Πόσοι όμως μέσα σε μια κοινωνία είναι ενσυνείδητοι και υπεύθυνοι; Μόνον ολίγοι! Κάτι τέτοιο φαίνεται να συνέβηκε τότε και η αδρανής και απρόσεκτη πλειοψηφία έπεσε στην παγίδα των ολίγων. Τα επακολουθήσαντα αποτελέσματα ήταν θλιβερά, καταστροφικά και μοιραία.

Όπως δείχνει η Ιστορία, η Ρώμη κατά τον 3^ον αιώνα, παρ’ όλο που είχε μερικούς καλούς αυτοκράτορες, έχασε τους μηχανισμούς των ασφαλιστικών δικλείδων του πολιτεύματος. Έτσι όσο οι αυτοκράτορες ήταν καλοί τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά οι άνομοι αυτοκράτορες με τον στρατό τους μπορούσαν και έφερναν τα πάνω κάτω, χωρίς να υπάρχει κάποια νομική πρόβλεψη και εκτελεστική πράξη εναντίον τους! Μοιραίο σφάλμα! Πιθανόν σ’ αυτό να ευθύνεται και η δεισιδαιμονία διότι επίστευαν ότι οι θεοί της Ρώμης εφώτιζαν τους αυτοκράτορες και θα έσωζαν την αυτοκρατορία. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έγινε! Αρκετά πριν τον Κωνσταντίνο π. χ., η διαδοχή του λαμπρού αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου από τον ανώμαλο γιό του Κόμμοδον, την 17^η Μαρτίου του +180, ήταν ένα μοιραίο γεγονός, χωρίς να το εμποδίσει κανένας μηχανισμός! Πολλοί ιστορικοί, μεταξύ των οποίων ο Γίββων και ο Ερνέστος Ρενάν, θεωρούν το γεγονός αυτό ως την απαρχή της πτώσεως του Ρωμαϊκού κράτους.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρομε και ένα προηγούμενο μοιραίο γεγονός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Οκταβιανός Αύγουστος ήταν σπουδαία προσωπικότητα, ικανός στρατιωτικός και κυβερνήτης και πεφωτισμένος αυτοκράτωρ. Έκανε όμως ένα μοιραίο σφάλμα. Διά νόμου απαγόρεψε την αθεΐα. Χαρακτηριστικά την εποχή του η αθεΐα είχε μεγάλη άνοδο. Είναι παροιμιώδης η φράση των αθέων της εποχής αυτής στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: «Εάν οι θεοί αδικούνται, ας φροντίσουν μόνοι τους να διορθώσουν τις αδικίες που διαπράττονται εις βάρος τους!».

Άραγε, το έκανε αυτό επειδή ο ίδιος ήταν προϊόν της εποχής του και δεν μπορούσε να δει πιο πέρα, λόγω ειλικρινούς θρησκευτικότητας, λόγω θρησκοληψίας, λόγω πολιτικών λόγων, επειδή του άρεσε να τιμάται ως υιός θεού ή έτσι κατάφερνε να διοικεί το πλήθος; Άγνωστον! Όπως και να ‘χει το πράγμα όμως, κάθε θρησκεία και άποψη επιτρεπόταν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ενόσω οι οπαδοί της απέδιδαν τις νομοθετημένες τιμές στην αυτοκρατορία και στον αυτοκράτορα, εκτός από την ουδέτερη στάση της αθεΐας. Έτσι φτάσαμε κατά τον τρίτο αιώνα και αρχές του τετάρτου να έχομε έναν τεράστιο ανεπανάληπτο συγκρητισμό θρησκειών απ’ Ανατολή και Δύση. Πραγματοποιήθηκε και μια αλλεπάλληλη εισαγωγή Ηλιακών, Περσικών, Αιγυπτιακών θεοτήτων, της Ίσιδος, κ. ά., στη Ρώμη. Κάθε ψίθυρος και θρόισμα ήταν ομιλία θεού ή κάποιου πνεύματος. Τα πάντα ψιθύριζαν και μιλούσαν. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ήταν πολύ εύκολο για τον Κωνσταντίνο, τη μάνα του την Ελένη και τον Ευσέβιο να εισαγάγουν και αυτοί τις δικές τους θρησκοληψίες ή πονηρείες. Γιατί όχι αφού τόσοι άλλοι είχαν κάνει το ίδιο πριν απ’ αυτούς! Αυτές ήταν ένας παράξενος και δόλιος συγκρητισμός του Χριστιανισμού με πολλά στοιχεία των υπολοίπων θρησκειών. Μετά πλέον, τα πάντα πήραν την κακίστη τροπή που γνωρίζομε.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα δεισιδαιμονίας, επόμενο ήταν ένας πονηρός αυτοκράτωρ, όπως ο Κωνσταντίνος, με ένα συνωμοτικό επιτελείο, όπως του Ευσεβίου, εύκολα να μπορεί να κάνει ότι θέλει. Όταν οι πολίτες δεν έχουν σώας «τας φρένας» με ικανότητα να κρίνουν και να λαμβάνουν αποφάσεις και αντί να στέκονται στα πόδια τους στέκονται σε δεκανίκια θρησκοληψίας, τότε τα πάντα μπορεί να καταφέρει ακόμα και ένας ανίκανος, πόσον μάλλον ο πανούργος Κωνσταντίνος. Αυτό το κλίμα οπωσδήποτε συνέβαλε στην απάθεια και την αδιαφορία του πλήθους του τετάρτου αιώνος, του οποίου μια μεγάλη μερίδα και ο στρατός πήγαιναν όπου φυσούσε ο άνεμος. Το ίδιο κλίμα πρέπει να βοήθησε και την διά πυρός και σιδήρου μετέπειτα επικράτηση του Χριστιανικού τύπου που εισήγαγε ο Κωνσταντίνος με την αρωγή του Ευσεβίου. Επειδή έτσι το θέλησε αυτός για τους λόγους του, χωρίς να δώσει καμιά εξήγηση και απολογία σε κανένα εύκολα έστριψε έναν διακόπτη και προκάλεσε το μεγαλύτερο δυστύχημα της ιστορίας. Όταν οι άλλοι κατάλαβαν τι τους περιμένει ήταν πλέον αργά. Ούτε βρέθηκε κανένας θεός να σώσει τους ίδιους, την Ρώμη και την αυτοκρατορία! (Βλέπετε: «Οι Θεοί εγκαταλείπουν αυτούς που δεν τους σέβονται!», Ortrud, στην όπερα Lohengrin του Richard Wagner.)

Αυτή όμως η υπάρχουσα δεισιδαιμονία δεν σημαίνει ότι δημιούργησε μια αναγκαιότητα για να την αντικαταστήσει μια νέα πολύ χειρότερη! Ο κόσμος θα μπορούσε να συνεχίσει στον ίδιο τρόπο ζωής και θρησκευτικότητας με κάποια εξελικτική πορεία. Αλλά της νέας δεισιδαιμονίας της έτυχε το πρώτο λαχείο και επικράτησε εις βάρος της παλαιάς. Βεβαίως δεν ισχυριζόμαστε ότι, εκτός από τις επιδρομές και επιθέσεις των γειτόνων λαών κατά τον 3^ον και 4^ον αιώνα, δεν υπήρχαν τότε άλλα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και ότι όλα ήταν ρόδινα και ωραία! Υπήρχαν πολλά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, που είχαν δημιουργηθή από τους μακροχρόνιους πολέμους, την αυτοκρατορική αναρχία, τις σπατάλες, φυγόκεντρες τάσεις, κλπ. Αυτά όλα ήταν ακόμα επιλύσιμα, αλλ’ όχι διά της λύσεως του Κωνσταντίνου. Όλες οι παράνομες και αυθαίρετες ενέργειες του Κωνσταντίνου, όλα όσα επακολούθησαν μετά απ’ αυτόν και το γεγονός ότι κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα εξαθλιώθηκε σε βαθμό που χρειάστηκαν τουλάχιστον χίλια χρόνια για να επανέλθει το βιοτικό επίπεδο στο ίδιο σημείο, αποδεικνύουν ακριβώς αυτό που εμείς ισχυριζόμαστε εδώ: «Δεν υπήρχε απολύτως καμία αναγκαιότης, ήταν δυστύχημα!». Εκτός και ταυτολογικά δεχθούμε ότι το χάσμα ήταν η απροσεξία και η αδράνεια της πλειοψηφίας, η δε αναγκαιότης ήταν ο ίδιος ο Κωνσταντίνος καθ’ όσον δεν υπήρχε μηχανισμός για να τον βάλει στην θέση του! Μετά δε ταύτα ο νεοσύστατος υπερφανατικός Χριστιανισμός, παρ’ ελπίδα, έβαλε όλους στη φάκα! Μόνο έτσι!

Ο Χριστιανισμός όχι μόνο δεν αποσόβησε τις έξωθεν επιθέσεις αλλά μέσα σε 150 χρόνια απωλέσθηκαν τα δύο τρίτα της αυτοκρατορίας κατόπι ανυπολογίστων καταστροφών. Ο Χριστιανισμός δεν έλυσε κανένα από τα κοινωνικά προβλήματα των οποίων την λύση έστω και υποτυπωδώς επαγγέλθηκε. Τα πάντα έγιναν πολύ χειρότερα από πριν. Οι μη πιστεύσαντες ή οι αιρετικοί εθανατώθηκαν. Η προηγούμενη δεισιδαιμονία αντικατεστάθη με μια άλλη πολύ χειρότερη, φανατική και εκδικητική. Η δικαστική εξουσία εδόθη στα χέρια των χριστιανών και δη των επισκόπων. Το δημόσιο χρήμα, όσο είχε απομείνει μετά τις αλόγιστες σπατάλες του Κωνσταντίνου, εδόθη στους χριστιανούς και ειδικά στους επισκόπους. Αυτοί το εξανέμισαν με το να χτίζουν εκκλησίες και μοναστήρια και στα δικά τους ενδιαφέροντα. Ακόμα οι ηλικιωμένοι, οι χήρες και τα ορφανά, που σε μερικές περιπτώσεις μπόρεσαν να περιθάλψουν, ζούσαν κάτω από τη σκληρή καταπίεση της χριστιανικής δικτατορίας. Π. χ. δεν επέτρεπαν στις νέες χήρες να ξαναπαντρευτούν (διαβάστε Α΄ Προς Τιμόθεον 5: 5-16, θα χαρείτε πολύ!), όλη η περιουσία τους και των θανόντων ανδρών τους περιήρχετο στα χριστιανικά ιδρύματα αυτοδικαίως, κλπ.

Τελικά ούτε η χριστιανική οικουμένη έγινε μία ποίμνη με έναν ποιμένα, αλλ’ αντιθέτως πολλές φανατικά αντιμαχόμενες μερίδες και αιρέσεις. Ούτε η αγάπη επεκράτησε ως οδηγός του κοινωνικού βίου, αλλ’ αντιθέτως η βία, η εκδίκηση και η καταστροφή. Ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός ισοπεδώθηκε. Όλα τα επιτεύγματα ενός πολιτισμού πολλών λαών και άνω των χιλίων ετών διεγράφησαν και κατεδαφίστηκαν με μια μονοκονδυλιά.

Αν προς στιγμήν δεχθούμε την εκδοχή πως ο Κωνσταντίνος νόμισε ή πίστεψε ότι κατά την εποχή του ο Χριστιανισμός ήταν η καλλίτερη ενοποιητική δύναμη και ότι σ’ αυτόν η αυτοκρατορία θα έβρισκε τις λύσεις των προβλημάτων της, υπόθεση που έχει προταθεί από πολλούς και την προπαγανδίζουν οι χριστιανοί, τότε όπως αναλύσαμε παραπάνω απατήθηκε οικτρά. Δεν έζησε άλλα 250 χρόνια ακόμα για να δει τα χάλια της επιλογής του σε όλο της το μεγαλείο! Πολλοί έχουν απορρίψει την άποψη αυτή, πολλοί την θεωρούν πολύ απίθανη και για μας δεν είναι καθόλου δεδομένη. Όπως φαίνεται τον Χριστιανισμό τον επέβαλε διά ψυχολογικούς και προσωπικούς λόγους του ιδίου και της μάνας του, της Ελένης, και τίποτα παραπάνω. Για τους ίδιους λόγους οικοδόμησε και τη νέα πρωτεύουσα. Προς το τέλος της ζωής του μάλλον και ο ίδιος είχε καταλάβει το σφάλμα του και γι’ αυτό παρακαθόταν εδώ και ‘κει στη νέα πρωτεύουσά του σαν αχαμνός και άβουλος βρίσκοντας ευχαρίστηση μόνο στις υπερβολικές κολακείες των αυλοκολάκων και χριστιανών σωτηριολόγων του και υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των επισκόπων, όσο παράλογες και αν ήταν. Τόσο είχε υποστεί το σύνδρομο παραιτήσεως που δεν έκανε ούτε την κίνηση για την σωστή και ομαλή διαδοχή του. Πέθανε το +337 και παράτησε την αυτοκρατορία σύξυλη στους τρεις γιους και δύο ανηψιούς του. Αυτοί αλλησκοτώθηκαν μέχρις ότου επεκράτησε ο γιος του Κωνστάντιος 2^ος!

Οπότε λοιπόν, ποια ήταν αυτή η εκ των πραγμάτων αναγκαιότης ή το χάσμα που έφεραν τον Χριστιανισμό στο προσκήνιο με σκοπό να την ή να το καλύψει και να δώσει τις αναγκαίες λύσεις στα υπάρχοντα σοβαρά προβλήματα; Απολύτως καμία και κανένα! Απλώς ήταν κακή τύχη μέσω του Κωνσταντίνου και της παρέας του. Στον Χριστιανισμό λοιπόν έπεσε το πρώτο λαχείο καθαρά από τύχη, απροσεξία αν θέλετε, και όχι από αναγκαιότητα! Για την τελική επικράτησή του όμως εκτός από την κακή τύχη των ετών εκείνων ευθύνονται επίσης η αδράνεια, η κούραση, η δεισιδαιμονία, κλπ. Είναι πολύ πιθανό και το ότι κανείς δεν πρόσεξε διότι κανείς δεν περίμενε ή δεν φανταζόταν την χριστιανική συμπεριφορά που επηκολούθησε. Τα λόγια του Ιουλιανού, όπως τα διαβάζομε ακόμα και σήμερα στα έργα του, φανερώνουν ακριβώς αυτά τα συμπεράσματα.

Μετά τον Κωνσταντίνο τα μέσα διαδόσεως και επικρατήσεως του Χριστιανισμού ήταν τα εξής: Βία, καταστροφή, ψεύδος, δόλος, απάτη, άγνοια, αγραμματοσύνη, καταρράκωση της λογικής, προσηλυτισμός ηγεμόνων (πολλές φορές μετ’ αντιτίμων) εις βάρος των λαών τους, καταστροφή της επιστήμης, απεμπόληση της φιλοσοφίας, εκφοβισμός, καταναγκασμός, καταπίεση, εξοντωτικοί νόμοι, σφαγές, πόλεμοι, ιεροί πόλεμοι, ιερές εξετάσεις, αρπακτικότητα, μαζί με όλα τα βιαία, ψυχολογικά, συμπλεγματικά και καταναγκαστικά μέσα. Ό,τι χειρότερο δηλαδή πέραν κάθε λογικής και κάθε πειθούς μιας θεμιτής αναγκαιότητος! Αν υπήρχε έστω και μια αναγκαιότης, ο Χριστιανισμός δεν θα χρειαζόταν στα επόμενα 1600 χρόνια τέτοια μέσα καταστροφής και νομοθετημένης βίας για να διαδοθεί και να επικρατήσει. Σε μερικά σχετικά άρθρα παρακάτω θα μιλήσομε εκτενέστερα περί αυτών. Αλλέως πως, δια τον Χριστιανισμό τα πράγματα θα έβαιναν ομαλά και ωραία, παρέχοντας μια καλή λύση σ’ αυτή την απροσπέλαστη αναγκαιότητα, χωρίς να έχει καμίαν ανάγκη καταστροφής και νομοθετημένης βίας! Τόσο απλό!

Η διά της πειθούς και κατά τόπους επιτυχία της μάστιγας αυτής έχει υπολογιστεί με μεγάλη ακρίβεια. Τους τρεις πρώτους αιώνες κυμαίνεται μεταξύ 1 και 10 %. (Η διακύμανση αυτή εξηρτάτο από την χρονολογία, την περιοχή και τον υπό εξέταση πληθυσμό.). Τίποτα παραπάνω! Ο διά της πειθούς προσηλυτισμός της ήταν κυρίως επιτυχής μεταξύ των περιθωριακών και περιέργων στοιχείων της κοινωνίας και ατόμων που αντιμετώπιζαν διάφορα σοβαρά προβλήματα (κοινωνικά, ψυχολογικά, οικονομικά, προβλήματα υγείας, κ. ά) και τα οποία επίστεψαν ότι θα βρουν τη λύση των προβλημάτων τους στον Χριστιανισμό. Ήταν δηλαδή μεταξύ ατόμων της κοινωνίας που δεν ήταν σε θέση να έχουν αντικειμενική γνώση, απερίσπαστη κρίση, καθαρή ευθυκρισία και φιλοσοφική σκέψη. Συνεπώς, ακόμα και αυτή η μικρή επιτυχία του Χριστιανισμού δεν ήταν προϊόν καθαρής σκέψεως και γνώσεως αλλά μιας θολής καταστάσεως, μια καταναγκαστικής εξαθλιώσεως, ενός ψυχολογικού παραληρήματος και ενός υστεροβούλου μεταφυσικού και εσχατολογικού συμφέροντος. Σπανιότατα οι Χριστιανοί εκέρδιζαν «υπό κανονικάς συνθήκας» άτομα εκτός των κατηγοριών αυτών.

Υπάρχουν πολλοί που θα αντιτείνουν ότι όλα όσα καταμαρτυρούμε εδώ δεν γίνονται σήμερα ή έχουν παύσει να γίνονται εδώ και πολλά χρόνια. Με αυτό το άστοχο επιχείρημα προσπαθούν τεχνηέντως να αθωώσουν τον Χριστιανισμό. Μας συστήνουν δηλαδή να λησμονήσομε μια καταστροφική ιστορία 1700 ετών! Αλλά διατί να την λησμονήσομε; Δεν είμαστε προϊόντα αυτής της φρικτής ιστορίας; Ακόμα αποσιωπούν το γεγονός ότι την αλλαγή αυτή δεν την επέφερε ο Χριστιανισμός επειδή άλλαξε, μετανόησε και ζήτησε συγγνώμη αλλά την επέφεραν άλλοι λόγοι τους οποίους θα αναφέρομε αμέσως περιληπτικά παρακάτω και σε άλλα κεφάλαια.

Άλλοι πάλι θα ισχυριστούν ότι στις χριστιανικές χώρες έχομε την μεγίστη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Είναι και αυτό ένα στερεότυπο επιχείρημα των προπαγανδιστών του Χριστιανισμού που είχε τεθεί και στον μέγα διανοητή Bertrand Russell. Η απάντηση είναι αυτή που έδωσε ο Russell και είναι πολύ απλή. Αυτό το γεγονός οφείλεται εντελώς σε άλλα αίτια και όχι στον Χριστιανισμό. Δεν θα καταγράψομε εδώ τα αίτια αυτά. Είναι πολύ απλά και γνωστά. Απλώς ας ενθυμηθούμε τους πολυαίμακτους αγώνες, επαναστάσεις, εκδόσεις νόμων και συνταγμάτων, και ένα σωρό άλλα επεισόδια, που λάμβαναν χώρα για μερικούς αιώνες στις χριστιανικές χώρες μέχρι ότου φτάσαμε στο σημερινό σημείο σχετικής ελευθερίας και προόδου. Ας μνημονεύομε πότε-πότε τα πολυάριθμα θύματα που έπεσαν λόγω της χριστιανικής μανίας και παραληρήματος στον βωμό της γνώσεως και της προόδου, κλπ.

Μετά μιλάμε για «σήμερα». Σκέφθηκε ποτέ κανείς απ’ αυτούς πόσο θα είχε προοδεύσει η γνώση, η επιστήμη και η τεχνολογία εάν ο Χριστιανισμός βρισκόταν στο περιθώριο για τα 1700 χρόνια κατά τα οποία ασκούσε τη στυγνή και καταδυναστευτική εξουσία του στα μέρη εκείνα όπου είχε επικρατήσει; Παρά τα δύο ή τρία αόριστα χωρία περί επιστήμης, τα οποία σημειώστε αναφέρονται μόνο στην Παλαιά Διαθήκη, ο Χριστιανισμός παντού και πάντοτε ήταν κατά της γνώσης της επιστήμης και της προόδου, πράγμα που θεμελιώνεται μέσα σε πολλά χωρία της Καινής Διαθήκης, το αποφθεγματικό «πίστευε και μη ερεύνα» και όπως το αποδεικνύει πλήρως η όλη ιστορία του. Μόνο το κάψιμο όλων των βιβλιοθηκών και των επιστημόνων μέχρι την Αναγέννηση φτάνει. Αν σήμερα έχομε πατήσει στην Σελήνη, χωρίς αυτή την καταστροφική λαίλαπα θα είχαμε πατήσει τον εξώτατο πλανήτη Πλούτωνα!

Ο επίσημος Χριστιανισμός ουδέποτε ομολόγησε τα λάθη του, τα εγκλήματά του, τις καταστροφές που διέπραξε, κλπ. Ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη και συγχώρεση για τα απειράριθμα κακά που επέφερε. Ουδέποτε υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανακάνει τα ίδια. Ουδέποτε άλλαξε τα καταστατικά του και τα δόγματά του. Ουδέποτε εγκατέλειψε οτιδήποτε επισήμως. Παραμένει στα ίδια και καιροφυλακτεί! Πώς να ομολογήσει όλα αυτά άλλωστε; Τί να πει; Ότι ο Θεός έκανε λάθη;

Ακόμη όπως εξηγεί ο Max Weber στο βιβλίο του, Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού, Μετάφραση από τα Γερμανικά Μ. Γ. Κυπραίου, Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα 2002, και ο R. H. Tawney στο βιβλίο του, Religion and the Rise of Capitalism, Transaction Publishers, 1926-1998, με μια διαστροφική διαδικασία, ψυχολογία και εξέλιξη πραγμάτων προέκυψε το καταστροφικό σύστημα του καπιταλισμού μέσω του Προτεσταντισμού.

Τί να κάνομε τώρα; Μπορούμε να προτείνομε πάρα πολλά. Δεν θα κάνομε όμως εδώ ανάλυση της σημερινής καταστάσεως. Είναι αρκετά γνωστή στους ενδιαφερομένους. Συνοπτικά προτείνομε: Μελέτη, κρίση, λογική, έρευνα, γνώση, επαγρύπνηση, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη, καλώς νοουμένην ελευθερία, υπευθυνότητα και υπεύθυνη απόφαση με στάση. Όμως, ουαί και αλίμονο στην ανθρωπότητα αν επέλθει δεύτερος Μεσαίων. Ξέφυγε ανάπηρη και ανήμπορη, κακήν κακού, από τον πρώτον... Αλλά από τον πιθανόν δεύτερο...; Θα δυνηθεί ποτέ άραγε να τον ξεπεράσει;

Ελπίζομε αυτά τα συνοπτικά στοιχεία και αυτές οι συνοπτικές σκέψεις να δώσουν το έναυσμα σε πολλούς για να ερευνήσουν μόνοι τους και μετά να επαναλάβουν την μεγάλη ιστορική φράση του Μεγάλου Ιουλιανού:

«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων»,

«Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα».

Δ^ρ Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μ. Ρούσσος

Πανεπιστημιακός Καθηγητής Μαθηματικών

Ερευνητής Χριστιανικών και Βιβλικών Ζητημάτων

Twin Cities, Minnesota, USA, Δεκέμβριος 2008

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

[i] Αυτή η ομιλία έχει εκδοθεί στο βιβλίο με τίτλο: “Why I am not a Christian”, που έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στα Ελληνικά με τίτλο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός», εντός του συλλογικού βιβλίου «Τι Πιστεύω», Εκδόσεις Αρσενίδη.