- Γιώργος Πενταγιάς

Ασφαλώς για να ενισχυθούν οι τομείς των υπηρεσιών απαιτείται η ανάπτυξη της παραγωγής. Αλλά και στην περίπτωση που αναπτυχθεί η παραγωγή όλο και περισσότερου πλούτου, στο υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα η διανομή και αναδιανομή του παραγώμενου πλούτου δεν γίνεται με δίκαιο τρόπο. Διανέμεται άνισα και το μεγαλύτερο μέρος του το καρπούνται οι καπιταλιστές, ντόπιο και ξένοι. Θα πρέπει να υπάρξει ένα νέο σύστημα το οποίο να εξασφαλίζει στην πράξη ώστε η διανομή και αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου να γίνεται με δίκαιο τρόπο, με βασικό γνώμονα να ωφελούνται απ’ αυτόν όλοι. Ούτε σ’ αυτό οι πολιτικοί έχουν τίποτε να προσφέρουν, εκτός από ασαφείς, αόριστες και γενικόλογες διακηρύξεις.

Τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια έχει διαδοθεί πλατιά η αντίληψη ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο οι υπάρχοντες πολιτικοί, όχι μόνο οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων αλλά και τα χαμηλότερα στελέχη στα κόμματα και σε θέσεις του κρατικού και ημικρατικού μηχανισμού, έχουν πραγματικά σκαρτέψει, δηλαδή είναι ανίκανοι να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους που πηγάζουν από τις θέσεις εξουσίας στις οποίες είτε με εκλογή είτε με διορισμό βρέθηκαν ή βρίσκονται.

Οι κριτικές προέρχονται από διάφορες κατευθύνσεις, αλλά κατά τη ταπεινή μου άποψη, δεν δίνουν τις ριζοσπαστικές εκείνες απαντήσεις στα καυτά ερωτήματα που τίθενται για το μέλλον της χώρας.

 Ως έχουν τα πράγματα σήμερα πολύ δύσκολα μπορούν να ανατραπούν, αφού ουσιαστικά πρόκειται για τα ίδια άτομα που με τις πολιτικές τους έχουν προκαλέσει τα προβλήματα. Δηλαδή κατά τις επερχόμενες εκλογές είναι πολύ απίθανο να εκλεγούν άτομα που πραγματικά θα έχουν όχι μόνο τα προσόντα, αλλά και την ακεραιότητα χαρακτήρα καθώς και την δυνατότητα που πηγάζει από τις αντικειμενικές εσωτερικές και εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες, να κατευθύνουν την ανάπτυξη της Ελληνικής κοινωνίας (ή της Κυπριακής) σε ανοδική πορεία, ώστε να εξασφαλιστεί μια δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου για να βγουν από τη μίζερη κατάσταση στην οποίαν έχουν περιέλθει τα εκατομμύρια των ανέργων, των δυσπραγούντων, των αστέγων, των συνταξιούχων, των ανίκανων για εργασία και τόσων άλλων στρωμάτων ή κατηγοριών πολιτών που υποφέρουν από την οικονομική κρίση και την κρίση πολιτικής.

Ακούω και διαβάζω για την ανικανότητα των Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών να κυβερνήσουν σωστά τις πατρίδες τους. Ξένες οικονομικο-πολιτικές δυνάμεις προερχόμενες από τους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), γνωστές ως Τρόικα επηρεάζουν καθοριστικά τις οικονομικές, τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Στην Κύπρο ακόμη να λάβουν τα ηνία της χώρας, πιθανώς όμως πολύ σύντομα να τα αναλάβουν κι αυτά.

Ως έχουν τα πράγματα, μας δείχνουν το δρόμο που θα ακολουθήσει η εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα και την Κύπρο. Θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο που ακολούθησαν οι ποδοσφαιρικές ομάδες των δύο χωρών και πολλές άλλες ομάδες στις διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες. Το ποδόσφαιρο, ειδικά λόγω των Παγκόσμιων και Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, που αποφέρουν τεράστιους πόρους στα συμμετέχοντα στα πρωταθλήματα αυτά σωματεία, έχει ουσιαστικά παγκοσμιοποιηθεί. Στα πλαίσια αυτής της παγκοσμιοποίησης και εφόσον το άθλημα δεν σκοπεύει στην παροχή καλής υγείας και ευχαρίστησης στους αθλούμενους, αλλά οικονομικά οφέλη σ' αυτούς και τους διοικούντες τα σωματεία, έχει χάσει τον χαρακτήρα του ως παιχνίδι για την ευχάριστη ενασχόληση των νέων κατά τις ελεύθερες τους ώρες και έχει μετατραπεί σε κερδοσκοπική επιχείρηση. Συνεπώς ως κεφαλαιοκρατική κερδοσκοπική επιχείρηση που σκοπεύει να προσφέρει θέαμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές - προς αύξηση των εσόδων της- θα πρέπει να ανταγωνιστεί όχι μόνο με ομάδες της χώρας της αλλά και με ομάδες άλλων χωρών. Ο ανταγωνισμός είναι λοιπόν τόσο τοπικός όσο και περιφερειακός και παγκόσμιος.

Τα τελευταία χρόνια με την ανάπτυξη των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ) ειδικά της τηλεόρασης και του διαδικτύου έγινε δυνατή η παρακολούθηση ποδοσφαιρικών αγώνων διαφόρων χωρών. Έχει εμφανιστεί ένα συνεχώς αυξανόμενο ποδοσφαιρικό κοινό που παρακολουθεί την εξέλιξη των τοπικών και διεθνών πρωταθλημάτων επισταμένα όχι μόνο για ευχαρίστηση κατά τις ελεύθερες του ώρες, αλλά και για να προβλέπει καλύτερα τα αποτελέσματα αυτών των αγώνων με σκοπό το στοίχημα και την απόκτηση κέρδους. Η θέαση για πολλούς μετατίθεται σε δεύτερη μοίρα. Οι επιχειρήσεις στοιχημάτων βοήθησαν στην διάδοση των διεξαγόμενων ποδοσφαιρικών συναντήσεων προς ίδιο πάντα όφελος. Ως εκ τούτου τα διάφορα τοπικά και διεθνή πρωταθλήματα και φιλικά παιχνίδια έχουν παγκοσμιοποιηθεί και δημιουργήσει μια παγκόσμια αγορά ποδοσφαιριστών. Κάθε σωματείο δεν είναι πλέον υπόχρεο να προετοιμάζει το ίδιο τους ποδοσφαιριστές του ή να τους "αγοράζει" από την τοπική αγορά, αλλά μπορεί να επιλέγει και να αντλεί ποδοσφαιριστές από την παγκόσμια αγορά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους τεχνικούς και διοικητικούς: προπονητές διαφόρων ειδικοτήτων και διευθυντικό προσωπικό διαφόρων τομέων. Το θέμα είναι η οικονομική του ευρωστία. Τόσο σε υλικο-τεχνική υποδομή - στάδια κ.λπ.- όσο και σε ρευστά κεφάλαια.

Εφόσον λοιπόν ένα σωματείο δεν είναι υποχρεωμένο να περιορίζεται στην άντληση ποδοσφαιρικών ταλέντων από την χώρα του και έχει τη δυνατότητα να αντλεί από την παγκόσμια αγορά οι συνθήκες ανταγωνισμού περιορίζονται κυρίως όσον αφορά το εύρος του κεφαλαίου που διαθέτει και του τεχνικού και διοικητικού του προσωπικού. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες υπάρχει η δυνατότητα μια μικρή χώρα να αναδείξει στο παγκόσμιο ή περιφερειακό επίπεδο όπου υπάρχουν μεγάλες ομάδες και μια από τις ομάδες της. Κάτι τέτοιο κατόρθωσε η μικρή Κύπρος με την τοπική ομάδα ΑΠΟΕΛ στο Champions League του 2011-2012, όπου το ΑΠΟΕΛ προκρίθηκε να αντιμετωπίσει μια από τις 7 καλύτερες και μεγαλύτερες οικονομικά ομάδες της Ευρώπης, τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Ως εκ τούτου είναι προφανές πως το σχόλιο αυτό εν κατακλείδι εισηγείται την απελευθέρωση της πολιτικής και τη διεθνοποίησής της στα πρότυπα του ποδοσφαίρου. Κάθε πολιτικό κόμμα θα έχει το δικαίωμα να αντλεί από την παγκόσμια πολιτική σκηνή πολιτικούς που θεωρεί ότι θα είναι οι καλύτεροι για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας του, μέσα βέβαια σε συνθήκες αυστηρής εποπτείας από τοπικές διοικητικές αρχές.

Όμως πόσο θα αντέξει αυτό;

Όπως και στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, όπου ένας εκατομμυριούχος ή δισεκατομμυριούχος από οποιανδήποτε χώρα μπορεί να αγοράσει μιαν ποδοσφαιρική ομάδα μιας άλλης χώρας και με τα χρήματά του να «αγοράσει» καλούς ποδοσφαιριστές και τεχνικούς από την παγκόσμια αγορά, έτσι και στην περίπτωση της πολιτικής θα βρεθούν πάμπλουτοι είτε ως μονάδες είτε οργανωμένοι παρασκηνιακά να αγοράσουν υπάρχοντα πολιτικά κόμματα ή και να ιδρύσουν νέα και να εργοδοτήσουν πολιτικούς της αρεσκείας τους από οποιανδήποτε χώρα υπάρχουν διαθέσιμοι (από μια παγκοσμιοποιημένη αγορά), ώστε να κατέλθουν μ' αυτούς στις εκλογές και να διεκδικήσουν  την εξουσία.

Ποιος μπορεί να προβλέψει σε τί ακριβώς θα οδηγήσει ένας τέτοιος θεσμός.

Κατά την ταπεινή μου άποψη θα οδηγήσει ασφαλώς στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Στην περίπτωση αυτή οι ψηφοφόροι θα είναι απλώς θεατές και ακροατές των παγκοσμιοποιημένων πολιτικών που θα παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις για λογαριασμό τους.

Μα αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα; Συμβαίνει, με τη διαφορά ότι οι πολιτικοί σήμερα είναι τόπακες. Στις περισσότερες περιπτώσεις εισάγουν μόνο συμβούλους για να τους συμβουλεύσουν ποια ταχτική και στρατηγική θα πρέπει να ακολουθήσουν κατά τη εκλογική τους καμπάνια ώστε να πάρουν περισσότερους ψήφους.

Σε μια όμως παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, όπου η ανεξαρτησία ενός κράτους περιορίζεται αυστηρά από τους όλο και πιο πολύ εμβαθυζόμενους διεθνείς της δεσμούς και τις υποχρεώσεις της που απορρέουν απ' αυτούς - όπως στην περίπτωση των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης - ποιο είναι το ζητούμενο; Της απομόνωσης της χώρας που οδηγεί στην καταστροφή ή στην απελευθέρωση των τοπικών δυνάμεων σε μια λογική ένταξης τους στον παγκοσμιοποιημένο κοινωνικό ιστό με ότι αυτό συνεπάγεται;

Το θέμα δεν αναλύεται πλήρως με μόνο τα πιο πάνω, αλλά απαιτεί περαιτέρω μελέτη και ανάπτυξη. Όποιος ενδιαφέρεται να γράψει τις απόψεις του επί του θέματος για να δημοσιευτούν στον Ιστότοπο Κιατίπη είναι ευπρόσδεκτος.