Άρθρα και Επιστολές Κιατίπη

Η Επιχορήγηση των Πολιτικών Κομμάτων και των Οργανώσεων θα πρέπει σταματήσει και να απαγορευθεί δια νόμου

Του Χαμπή Κιατίπη

30.11.2011

Η δημοσιογράφος Κάτια Σάββα ανέφερε στο ρεπορτάζ της στις 29 Νοεμβρίου 2011 (Βγάζουν έξω την ουρά τους) όσον αφορά τις επιχορηγήσεις των κομμάτων από τον κρατικό κορβανά, ότι τα τελευταία δύο χρόνια τα κόμματα και οι οργανώσεις τους εισέπραξαν από το Κράτος, δηλαδή από εμάς – εσένα και εμένα και όλους τους άλλους φορολογούμενους πολίτες που δεν είναι μέλη κομμάτων και οργανώσεων - το ποσό των 13.5 εκατ. Ευρώ!!!

Συνοπτικά το ποσό αυτό προέρχεται από τις διάφορες φορολογίες τις οποίες καταβάλλουν στο κράτος κάπου 30.οοο φορολογούμενα κομματικά μέλη και κάπου 500.οο0 φορολογούμενοι που δεν είναι μέλη σε οποιονδήποτε κόμμα. Συνεπώς το μεγαλύτερο ποσό από τα 13.5 εκατ. ευρώ τα πήραν από μη μέλη.

Πέραν, όμως, από τα μετρητά που λαμβάνουν από το κράτος τα κόμματα, οι οργανώσεις τους και τα στελέχη τους, απολαμβάνουν σε ατομικό επίπεδο και μια σειρά άλλα προνόμια και ωφελήματα:

1. Το κράτος – δηλαδή εσύ κι εγώ- πληρώνουμε μισθούς και επιδόματα στους πιο κάτω:

Πρόεδρο της Δημοκρατίας, βουλευτές, υπουργούς, προέδρους ημικρατικών οργανισμών, προέδρους κρατικών επιτροπών, δημάρχους κ.ά. που κατέχουν κρατικές θέσεις στις οποίες διορίζονται κατά κανόνα στελέχη κομμάτων και σπανίως εξωκομματικοί.

2. Άτομα που εξυπηρετούν τους πιο πάνω:

Το κράτος – δηλαδή εσύ κι εγώ – πληρώνουμε τους μισθούς και τα ωφελήματα εκατοντάδων φρουρών, εκατοντάδων γραμματέων και φαρισαίων, 62 «επιστημονικών συνεργατών» ένα για κάθε βολευτή και κάθε ευρωβολευτή, δεκάδων οδηγών, κλητήρων και άλλων υπηρετών για να διεκπεραιώνουν τις κρατικές, οικογενειακές και προσωπικές εργασίες τους των κομματικών στελεχών που κατέχουν κάποια κρατική θέση. Πληρώνουμε επίσης για τα έξοδα παραστάσεων τους, ήτοι για τις διασκεδάσεις τους, για τη ψυχαγωγία τους και άλλες ενασχολήσεις τους κατά τις ελεύθερες τους ώρες.

Όλα αυτά στοιχίζουν στο κράτος - δηλαδή σε εμάς τους φορολογούμενους - πολλές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.

Ας κάνουμε, όμως, ορισμένους υπολογισμούς σχετικά με τα κρατικά επιδόματα στα κόμματα και τις οργανώσεις. Ας θεωρήσουμε ότι ένας μισθός των 30.000 ευρώ είναι ικανοποιητικός τη σήμερον ημέρα για έναν κομματικό αξιωματούχο ή υπάλληλο ή έμμισθο αν προτιμάτε. Συνεπώς το ΑΚΕΛ λ.χ. με 2.416009 ευρώ (!!!) επιχορήγηση το 2011 μπορούσε να εργοδοτήσει 80 υπαλλήλους. Θα μπορούσε δηλαδή με τα χρήματά μας να στελεχώσει όλες τις θέσεις κομματικής εξουσίας ανά το παγκύπριο. Το ίδιο ασφαλώς θα μπορούσε να κάνει και ο ΔΗ.ΣΥ. Τα άλλα κόμματα ασφαλώς σε κάπως ολιγότερο βαθμό. Τα έμμισθα κομματικά «στελέχη» κατά κανόνα δεν εκλέγονται από τα μέλη αλλά ορίζονται από την ηγεσία. Επικρατεί δηλαδή η λεγόμενη «κοπτάτσια».[1] Λόγω της πρακτικής αυτής η Ηγεσία με τόσους πολλούς έμμισθους στη διάθεσή της είναι σε θέση να ελέγχει και να επιβάλλει τη θέλησή της σε όλα τα μέλη και όχι μόνο.  

Προτού αρχίσει η επιχορήγηση των κομμάτων από το Κράτος τα κόμματα συντηρούνταν από διάφορες πηγές:

1. από τα μέλη και τους οπαδούς,

2. από όμορες κοινωνικές οργανώσεις,

3. από ιδιόκτητες επιχειρήσεις ,

4. από επιχειρήσεις που προσέβλεπαν σε κάποιαν εύνοια ή προτίμηση σε προσφορές για προμήθειες υλικών ή ανάληψη εκτέλεσης έργων του δημοσίου

5. από διάφορες άλλες πηγές.

 Η συντήρηση των κομμάτων από τα μέλη και τους οπαδούς τους δεν αναδεικνύει κανένα ηθικό-πολιτικό θέμα. Οι εισφορές όμως από άλλες πηγές, ιδιαίτερα οι αδιαφανείς, διεγείρουν. Θα πει κανείς ότι λαμβάνοντας από το κράτος ως ετήσια επιχορήγηση τόσο μεγάλα χρηματικά ποσά, τα κόμματα και οι οργανώσεις τους αποκτούν τη δυνατότητα να εργοδοτούν υπαλλήλους για την κάλυψη των αναγκών τους σε όλη την επικράτεια του κράτους. Αυτό απελευθερώνει τα κόμματα από την ανάγκη να βασίζονται στις εισφορές των μελών, των οπαδών, των επιχειρήσεων και των άλλων αδιαφανών πηγών.

Κατά την διάρκεια της θητείας μου στο ΑΚΕΛ ως απλό μέλος μόνο για τρία πράγματα με καλούσαν στις κομματικές συνεδριάσεις:

1. Στην έναρξη του ετήσιου οικονομικού διαβήματος για να δηλώσω το ύψος της εισφοράς μου και για να μαζέψω χρήματα από οπαδούς και φίλους,

2. Για να λάβω μέρος σε εκλογική καμπάνια για την εκλογή κάποιων συντρόφων που επέλεξε η Ηγεσία. και

3. Για να ακούσω, μαζί με τα άλλα μέλη της κομματικής μου ομάδας κάποιον από την κεντρική ή επαρχιακή ηγεσία να μας κάνει διάλεξη ή να μας αναλύει την πολίτική του κόμματος για κάποιο πολιτικό θέμα. Ουδέποτε με κάλεσαν να λάβω μέρος σε ελεύθερη συζήτηση για κάποιο θέμα.

Αν λέω ψέματα, ας έρθει ο οποιοσδήποτε πρώην σύντροφος να με διαψεύσει. Είμαι όμως σίγουρος ότι η κατάσταση χειροτέρευσε. Με τόσα πολλά χρήματα που παίρνουν τα κόμματα (οι Ηγεσίες τους εννοείται) από το κράτος δεν νιώθουν υποχρεωμένες προς τα μέλη και τους οπαδούς. Μπορούν να λειτουργούν άνετα και ομαλά και χωρίς αυτούς. Κα εδώ είναι το κλειδί της ιδιόμορφης κατάστασης που δημιουργείται με την επιχορήγηση από το κράτος. Με την επιχορήγηση αυτή μια ομάδα ανθρώπων - 50, 60, 100 - μαζί με όλα τα σύγχρονα μέσα - εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ηλεκτρονικά κ.λπ. - που έχει στη διάθεσή της για να φτάνει η φωνή της σε όλο τον πληθυσμό μπορεί να λειτουργεί άνετα χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα μέλος, σε κανένα οπαδό. Συνεπώς τα σημερινά κόμματα, ιδιαίτερα τα μεγάλα, συντίθενται ουσιαστικά από τα μέλη της Ηγεσίας και από ένα πελατολόγιο που προσμένει από το κόμμα της επιλογής του κάποτε κάποια εξυπηρέτηση ή εύνοια. Η ύπαρξη των μελών είναι για το θεαθήναι. Κανείς από την Ηγεσία δεν τους λαμβάνει υπόψη του όσον αφορά τη διαμόρφωση πολιτικών θέσεων.

Το Κόμμα ουσιαστικά λειτουργεί ως επιχείρηση. Από τη μια βρίσκεται η Ηγεσία ως η διεύθυνση της επιχείρησης και από την άλλη βρίσκονται τα μέλη-πελάτες. Η Ηγεσία παράγει πολιτική και μαζί με τους κατώτερους έμμισθους την διαθέτει στο πελατολόγιο της. Μόνο όταν επέλθει μια μεγάλη «κρίση ηγεσίας» εμφανίζεται και η δυνατότητα να αλλάξει το κομματικό κατεστημένο, κι αυτό σε κάποιο βαθμό, με την έννοια ότι υπάρχοντα στελέχη δυνατόν να αντικαταστήσουν άλλα στελέχη στην κορυφή της ιεραρχίας και σε κατώτερα επίπεδα, πράγμα που ουσιαστικά δεν αλλάζει το χαρακτήρα του κόμματος.

Στα σύγχρονα πολιτικά κόμματα που επιχορηγούνται από το Κράτος γενικά ή το κυπριακό κράτος ειδικά, κυριαρχεί μια μικρή ομάδα επαγγελματιών πολιτικών που λέγονται κομματικά στελέχη ή συλλογικά λέγονται κομματική Ηγεσία. Ουσιαστικά αυτά τα στελέχη, δηλαδή η Ηγεσία είναι το Κόμμα. Είχα έρθει στο συμπέρασμα αυτό εκ πείρας όταν ήμουν μέλος του ΑΚΕΛ, πριν πολλά χρόνια.   Διότι το κριτήριο με βάση το οποίο κρίνουμε πια είναι η ουσία της λειτουργικότητας ενός κόμματος είναι η απάντηση στο ερώτημα: «ποιος παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις;». Τα απλά μέλη των κομμάτων δεν έχουν καμιά εξουσία, δηλαδή δεν λαμβάνουν μέρος στις διαδικασίες που παίρνονται οι αποφάσεις. Απλά προσφέρουν υποστήριξη και κάθε είδος βοήθειας που ζητείται από την ηγεσία και κάθε τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια εκλέγουν αντιπροσώπους σε συνέδριο, το οποίο κι αυτό λειτουργεί με αντιδημοκρατικό τρόπο. Ακόμη και σε περιπτώσεις που ζητείται από τα μέλη να αποφασίσουν ή απλώς να πουν την γνώμη τους επί ενός θέματος, η απόφασή τους ή η γνώμη τους δυνατόν να απορριφθεί από την ηγεσία, αν αυτή διαφωνεί με τη ληφθείσα απόφαση. (Βλέπε την περίπτωση που κριτίκαρα πριν μερικά χρόνια: Για τη "Δημοκρατία" του κ. Χριστόφια. Του Χαμπή Κιατίπη 18 Νοεμβρίου, 1995)

Όπως, λοιπόν, σε κρατικό επίπεδο κυριαρχεί και εξουσιάζει μια μικρή ομάδα ανθρώπων – μια ολιγαρχία – έτσι και στα πολιτικά όργανα και τις οργανώσεις τους κυριαρχεί ένας αρχηγός και μερικά στελέχη που τον πλαισιώνουν.

Το επικρατούν πολιτικό ή πολιτειακό σύστημα διακυβέρνησης, που σήμερα λέγεται Αστική Δημοκρατία ή Κοινοβουλευτική ή Προεδρική Δημοκρατία,  εξασφαλίζει σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων – κατά κανόνα σε μια ή περισσότερες κομματικές ηγεσίες- την κρατική εξουσία, μέσω της οποίας επιβάλλει τη θέλησή της πάνω στον πληθυσμό του κράτους. Με ταυτόσημο τρόπο επικρατεί μια κομματική ηγεσία πάνω στα κατώτερα στελέχη και τα απλά κομματικά μέλη.

Τα κομματικά στελέχη κυριαρχούν επίσης και στο νομοθετικό σώμα, τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κυβέρνηση και η Βουλή τα μέλη της οποίας προέρχονται από τα κόμματα - δηλαδή εν σώματι η κομματική ολιγαρχία – πήρε την απόφαση να παίρνει χρήματα από τις τσέπες μας και να τα διανέμει στα κομματικά στελέχη, δηλαδή στους ίδιους τους εαυτούς τους. Αυτή η πράξη είναι ουσιαστικά ένα είδος ληστείας, διότι αν και φαινομενικά δεν χρησιμοποιεί βία για να πάρει τα χρήματα από τις τσέπες μας, στην περίπτωση που αρνηθεί κάποιος να πληρώσει τους φόρους του που πάνε στη χρηματοδότηση των κομμάτων και των οργανώσεων τους, θα τον συλλάβουν και θα τον εξαποστείλουν κατά φυλακισμένων μνημάτων μεριά.

Το ‘χουμε πει και γράψει πολλές φορές: Τα κόμματα δεν λειτουργούν δημοκρατικά με βάση τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας, αλλά αντίθετα αρνούνται και καταπατούν αυτές τις αρχές ακολουθώντας τις αρχές του λεγόμενου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ή της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας που ουσιαστικά αποσκοπούν στο να αποστερούν από τα μέλη του κόμματος τη δύναμή τους μεταφέροντάς τη σε ορισμένα κομματικά μέλη που καθίστανται ηγετικά στελέχη και τα οποία κατέχοντες τη συσσωρευμένη δύναμη των μελών αποκτούν εξουσία πάνω στα μέλη, κι όταν κατορθώσουν να κατακτήσουν και την κρατική εξουσία τότε κυριαρχούν και εξουσιάζουν όλους μας. Η ηγεσία του κάθε κόμματος αντλεί επίσης εξουσία και από εξωγενείς παράγοντες, όπως λ.χ. από μια μικρή ή μεγάλη εκλογική δύναμη ή αλλιώς ένα εκλογικό πελατολόγιο, αντλεί υποστήριξη από όμορες ντόπιες ή ξένες οργανώσεις, από επιχειρήσεις που προσμένουν ευνοϊκή μεταχείριση, και από αλλού. (Βλέπε σχεδιάγραμμα Πολιτικού Κόμματος: Πυραμιδικός χαρακτήρας του τρόπου οργάνωσης μιας κοινωνικής οργάνωσης)

 Για να λειτουργήσει πραγματικά δημοκρατικά τόσο το Κράτος όσο και τα πολιτικά κόμματα και οργανώσεις θα πρέπει να λειτουργήσουν με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, δηλαδή οι αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται από τα ίδια τα μέλη των κομμάτων. Αν και όταν λειτουργήσουν τα κόμματα με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας της Άμεσης Δημοκρατίας είναι σίγουρο ότι όλοι οι πολίτες του κράτους θα γίνουν μέλη των κομμάτων.  Η λεγόμενη ηγεσία των κομμάτων θα μετατραπεί σε συντονιστικό ή υπηρεσιακό σώμα προς τα μέλη, δηλαδή εφόσον δεν θα παίρνει τις αποφάσεις θα βοηθά τα μέλη να παίρνουν τις αποφάσεις και να τις εφαρμόζουν. Αν και όταν γίνει κατορθωτό να μετατραπούν τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις τους σε πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς τότε θα μπορέσει και το κράτος – η κοινωνία δηλαδή- να λειτουργήσει με πραγματικά δημοκρατικό τρόπο. Σε μια κοινωνία που θα λειτουργεί με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας της Άμεσης Δημοκρατίας η ύπαρξη κομμάτων και κράτους όπως τα γνωρίζουμε σήμερα δεν θα είναι αναγκαία.