Άρθρα  και  Επιστολές Κιατίπη

Η συνεργασία ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα

για επίλυση του Κυπριακού είναι απολύτως αναγκαία

Του Χαμπή Κιατίπη

23/8/2010

Έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μήνυμα του φίλου Λάκη Κούτζιουλα που περιείχε "ανοιχτή επιστολή προς τους ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων" της Κύπρου και με την οποία τα καλούσε να συνεργαστούν για την ευόδωση των προσπαθειών προς επίτευξη αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα.

Προσυπογράφω την έκκληση του φίλου Λάκη Κούτζιουλα και όλων των νούσιμων Κυπρίων προς τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της Κύπρου να αφήσουν κατά μέρος τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια που υποτίθεται στηρίζονται στα λεγόμενα "ταξικά κριτήρια και συμφέροντα" και να προσηλωθούν στις πολιτικές που είναι αναγκαίες για την εξεύρεση λύσης στο "εθνικό μας πρόβλημα", ένας στόχος που είναι προς το συμφέρον ολόκληρου του Κυπριακού Λαού, όχι μόνο των Ελληνοκυπρίων αλλά και των Τουρκοκυπρίων και των άλλων εθνοτικών ομάδων της Κύπρου.

Θα πρέπει να κατανοήσουν επιτέλους οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, πρωτίστως εκείνη του ΑΚΕΛ, ότι άλλο η ταξική πάλη και άλλο ο εθνικός αγώνας. Η ταξική πάλη διεξάγεται ανάμεσα στο προλεταριάτου και την αστική τάξη της ίδιας εθνότητας, ενώ στην περίπτωση της Κύπρου ο εθνικός αγώνας διεξάγεται ανάμεσα στον Κυπριακό λαό και την Τουρκία κατά κύριο λόγο και ενάντια στους εθνικισμούς που βυσσοδομούν μέσα στις δύο κοινότητες για να αποτρέψουν την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης.

Τόσο τα συμφέροντα του προλεταριάτου όσο και τα συμφέροντα της αστικής τάξης συμπίπτουν ως προς τους στόχους που πρέπει να έχει η διεξαγωγή του εθνικού αγώνα και η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει η Ελληνοκυπριακή Κοινότητα (Ε/Κ) για προσέγγιση, συμφιλίωση και ειρηνική συμβίωση με το σύνοικο στοιχείο, μέσα στα πλαίσια μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με τα διακηρυγμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, της μιας κυριαρχίας, της μιας ιθαγένειας κ.λπ.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι συνομιλίες που διεξάγονται ανάμεσα στους ηγέτες των δύο κοινοτήτων δεν είναι συνομιλίες ανάμεσα σε αντιπροσώπους τάξεων, αλλά ανάμεσα σε αντιπροσώπους εθνοτήτων. Όμως στο Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας  δεν περιέχεται πρόβλεψη για πιθανή διένεξη και βίαιη σύγκρουση ανάμεσα στις δύο κοινότητες και τους τρόπους πρόληψης και αποφυγής των και τους τρόπου επίλυσης του προβλήματος στην περίπτωση που αναπόφευκτα τέτοια διένεξη και σύγκρουση προκύψει. Στο Σύνταγμα δεν υπάρχει επίσης πρόνοια για ύπαρξη ηγετών-εκπροσώπων των δύο κοινοτήτων, ούτε και για τρόπους ανάδειξης τους.  Το γεγονός ότι ο εκάστοτε Πρόεδρος από τη πλευρά της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας και ο Πρόεδρος της μη αναγνωρισμένης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου συνομιλούν κατά καιρούς για να εξεύρουν λύση στη διένεξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανοχή των κοινοτήτων τους και του διεθνούς παράγοντα, κι αυτό επειδή ουδέποτε δόθηκε η δυνατότητα στους πολίτες των δύο κοινοτήτων να εκλέξουν το άτομο ή τα άτομα που θα τους εκπροσωπούσαν στις συνομιλίες προς εξεύρεση λύσης στο εθνοτικό πρόβλημα της Κύπρου. Ούτε και το Εθνικό Συμβούλιο (Ε.Σ.) που ιδρύθηκε στην Ελληνοκυπριακή πλευρά για να συσκέπτονται εκπρόσωποι από τα πολιτικά κόμματα πάνω σε πτυχές της διένεξης και σε άλλα εθνικής σημασίας θέματα δεν εντάσσεται σε καμιά Συνταγματική διάταξη. Επειδή ο ηγέτης της Ε/Κ και τα μέλη του Ε.Σ. δεν εκλέγονται απ' ευθείας από το λαό,  οι όποιες αποφάσεις παίρνουν δεν μπορεί να έχουν θεσμικό χαρακτήρα, δηλαδή να επιβάλλονται ως νόμοι στο λαό. Οι αποφάσεις που παίρνουν δεσμεύουν μόνο τους ίδιους, κι αυτό ακόμη δεν είναι σίγουρο. Ο ρόλος του Ε.Σ. αρχικά ήταν συμβουλευτικός προς τον Πρόεδρο και στη συνέχεια επεκτάθηκε μέχρι το σημείο να παίρνει αποφάσεις που υποτίθεται ότι αν είναι ομόφωνες τότε θεωρούνται δεσμευτικές για τον Πρόεδρο και αν όχι τότε επαφίεται στον Πρόεδρο η τελική απόφαση και οι προτάσεις που θα καταθέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η φράση "οι ομόφωνες αποφάσεις του Ε.Σ. του 1989" έχει καταντήσει ξύλινη γλώσσα στην ρητορική πολλών πολιτικών. Πάντως η ύπαρξη του Ε. Σ. και ο ρόλος του βρίσκονται υπό συνεχή συζήτηση και αμφισβήτηση εκ μέρους πολιτικών και πολιτών. Πριν λίγα χρόνια, επί προεδρίας Τ. Παπαδόπουλου ο ΔΗΣΥ αμφισβήτησε το ρόλο και τη χρησιμότητά του σε τέτοιο βαθμό που τελικά θεώρησε πως δεν άξιζε τον κόπο να συμμετέχει σ' αυτό και αποχώρησε. Επανήλθε μετά από υποσχέσεις που έδωσε ο Πρόεδρος Χριστόφιας για εύρυθμη λειτουργία του, γεγονός που σε κάποιο βαθμό υλοποιήθηκε, αλλά όχι σε ανεκτά επίπεδα, καθότι όπως είναι γνωστό "άλλα λέγονται εντός και άλλα εκτός Ε.Σ.". Ας μη ξεχνάμε και το χαρακτηρισμό που του έδωσε ο τότε επικεφαλής των Οικολόγων Γ. Περδίκης ότι αποτελεί "γουμά", δηλαδή κοτέτσι με πολλά φωνασκώντα κοκόρια.

Επανερχόμενος στο θέμα της κοινής αντιμετώπισης του εθνικού προβλήματος εκ μέρους της Ε/Κ πλευράς φαίνεται ότι μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα - το κόμμα του εργαζόμενου λαού και το κόμμα της αστικής τάξης- έχουν όμοιες ή παρόμοιες θέσεις και επιδιώξεις, που συνολικά προσανατολίζονται στην εξεύρεση λύσης Δ.Δ.Ο. στο εθνικό πρόβλημα. Τα άλλα κόμματα δεν έχουν σαφείς επιδιώξεις και απλώς εκφράζουν την άρνηση και αντίθεσή τους προς όποιες προτάσεις κατατίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από τους εκπροσώπους των δύο κοινοτήτων, δίδοντας έτσι την εντύπωση ότι δεν τα ενδιαφέρει η εξεύρεση λύσης στο εθνικό μας πρόβλημα. Τι ακριβώς επιδιώκουν αυτά τα κόμματα και οι άλλες απορριπτικές δυνάμεις είναι είτε ασαφές είτε ευκταίο, μαξιμαλιστικό και απραγματοποίητο.

Εφόσον, λοιπόν, το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ έχουν κοινούς ή παρόμοιους στόχους και επιδιώξεις στο εθνικό ζήτημα, ένα γεγονός γενικά παραδεχτό, τότε ο αποκλεισμός του ΔΗΣΥ, που εκπροσωπεί το ένα τρίτο του λαού από τις προσπάθειες εξεύρεσης λύσης βαίνει ενάντια στα συμφέροντα του Κυπριακού Λαού γενικά και της λογικής ειδικά. Αν συνεχιστεί αυτός ο αποκλεισμός από τη μια, και η αδικαιολόγητη συμπεριφορά του ΔΗΣΥ έναντι διαφόρων προτάσεων που υπέβαλε ο Πρόεδρος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από την άλλη, θα έχουμε καθημερινές αντεγκλήσεις και άστοχες δηλώσεις από μέλη και εκπροσώπους των δύο κομμάτων με απρόβλεπτα αποτελέσματα όσον αφορά το μέλλον των διαπραγματεύσεων και γενικά του τόπο.  Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, ότι οι τακτικές των δύο κομμάτων θα αποβούν ολέθριες για το μέλλον αυτού του λαού, εφόσον παραμένει πάντοτε ο κίνδυνος για ντε γιούρε διχοτόμηση και ακόμη για Τουρκοποίηση της Κύπρου. Η δικαιολογία ότι όταν διαπραγματευτής ήταν ο εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ κ. Κληρίδης δεν συμπεριέλαβε στη διαπραγματευτική του ομάδα εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ δεν είναι δικαιολογία, διότι επαναλαμβάνοντας το ίδιο λάθος δεν κάνεις ένα σωστό.

Ως εκ τούτου κάνω κι εγώ με τη σειρά μου έκκληση προς τις ηγεσίες των δύο κομμάτων όπως συνευρεθούν και με ανοικτή ατζέντα και ανοιχτή καρδιά και πνεύμα και με αποκλειστικό σκοπό και επιδίωξη την προώθηση των συμφερόντων ολόκληρου του Κυπριακού λαού, μακριά από εκλογικούς και μικροπολιτικούς υπολογισμούς. καταλήξουν σε συμφωνία επί των χειρισμών και επιδιώξεων, δηλαδή τη ταχτική και στρατηγική της Ε/Κ στις διαπραγματεύσεις. Από τη στιγμή που επιτευχθεί αυτό θα πρέπει ο Πρόεδρος να εντάξει στην διαπραγματευτική του ομάδα και στις όποιες ομάδες εργασίας είναι ακόμη αναγκαίες εκπροσώπους του ΔΗΣΥ.

Αν και όταν ικανοποιηθεί αυτή η αδήριτη ανάγκη για συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων, τότε αναμφίβολα θα αποβεί σε τροχοπέδη στις όποιες προσπάθειες των απορριπτικών και εθνικιστικών δυνάμεων να τορπιλίσουν το σχέδιο λύσης που πιθανό να εξευρεθεί από τις δύο κοινότητες και που θα επικυρωθεί σε μια διευρυμένη διεθνή διάσκεψη και θα τεθεί ενώπιον των δύο κοινοτήτων σε ξεχωριστά δημοψηφίσματα προς τελική αποδοχή ή απόρριψη. Οι πιθανότητες αποδοχής ενός σχεδίου λύσης που θα διαμορφωθεί με τη συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις και εκπροσώπου ή εκπροσώπων του ΔΗΣΥ θα είναι ασύγκριτα πιο μεγάλες απ' ότι χωρίς τη συμμετοχή του.

Εύχομαι ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τις σκέψεις και τις ανησυχίες όλων όσων υποστηρίζουν διακαώς της εξεύρεση λύσης  και πάρουν τις σωστές αποφάσεις για το καλό ολόκληρου του Κυπριακού λαού, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και εκλογικούς υπολογισμούς που θέτουν σε κίνδυνο τόσο τις διαπραγματεύσεις όσο την αποδοχή σε δημοψήφισμα μιας προσδοκώμενης λύσης.

Αυτό προστάζει η ανάγκη και η λογική προς εξεύρεση βιώσιμης λύσης στο εθνικό και όχι ταξικό πρόβλημα το συντομότερο δυνατό.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημ. ΓΝΩΜΗ, την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2010