Του Χαμπή Κιατίπη

Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2003

     Μια επιχείρηση παράγει παπούτσια για να τα πουλήσει, ώστε να πάρει λεφτά με τα οποία θα πληρώσει τα μέσα, τις μορφές ενέργειας που χρησιμοποιεί (πετρέλαιο, ηλεκτρισμό, κ.λπ.) και τα αντικείμενα της παραγωγής και επίσης για να πληρώσει τους μισθωτούς εργαζόμενους της. Θα πρέπει να πωλεί τα παπούτσια πιο πάνω από το κόστος της παραγωγής τους, ώστε να βγάζει για τους ιδιοκτήτες ή γενικά τους μετόχους ικανοποιητικό γι’ αυτούς κέρδος. Επιθυμία της είναι να επεκτείνει τις δραστηριότητές της, αν είναι δυνατό, σε νέες αγορές και να αποκτήσει και χρησιμοποιήσει στα προτσές της παραγωγής νέες τεχνολογίες, ώστε ν’ αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας για να είναι ανταγωνιστική έναντι των ανταγωνιστών της.

     Αν, όμως, χρόνο με το χρόνο, ένα ποσοστό, πέρα από κάποιο αντικειμενικά καθοριζόμενο ανεκτό όριο, από τα ζεύγη των παπουτσιών που παράγει η επιχείρηση μένει απούλητο, τότε θα ‘ρθει μια μέρα που αναπόφευκτα η επιχείρηση θα πτωχεύσει. Οι επιχειρηματίες θα χάσουν τα μεγάλα κέρδη και οι εργαζόμενοι θα μείνουν άεργοι.

     Αυτός ο κανόνας της πολιτικής οικονομίας ισχύει για όλες τις παραγωγικές μονάδες. Αν, όλες οι επιχειρήσεις παπουτσιών, ή οποιουδήποτε άλλου αγαθού, σε μια χώρα πτωχεύσουν, τότε δημιουργείται ένα τεράστιο κοινωνικό-οικονομικό πρόβλημα. Σε μια τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση της χώρας είτε θα πάρει πρωτοβουλία είτε θα καλεστεί από τους ενδιαφερόμενους επιχειρηματίες και εργαζόμενους να βρει τρόπους για να λύσει αυτό το κοινωνικό-οικονομικό πρόβλημα. Η πτώχευση όλων των επιχειρήσεων ενός κλάδου παραγωγής είναι πολύ ασύνηθες φαινόμενο σε οποιαδήποτε χώρα. Κατά κανόνα κάποια επιχείρηση επιζεί. Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός ανάμεσα στις παραγωγικές μονάδες της ίδιας χώρας και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σ’ αυτές και τις παραγωγικές μονάδες άλλων χωρών, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ορισμένες απ’ αυτές τις παραγωγικές μονάδες είτε στη πτώχευση και την καταστροφή είτε στην εξαγορά τους από τις πιο ισχυρές με επακόλουθο την επιβίωσή τους μέσα στα πλαίσια μιας πιο πλατιάς παραγωγικής μονάδας.

* * *

     Μια ιδιωτική ή κυβερνητική επιχείρηση που παράγει όπλα (ντουφέκια, κανόνια, βόμβες, αεροπλάνα όλων των τύπων, πλοία όλων των τύπων, πυραύλους όλων των τύπων κ.λπ., κ.λπ.,) θα πρέπει να τα πουλήσει για να εισπράξει χρήματα να πληρώσει για τα μέσα και τα αντικείμενα παραγωγής και για να πληρώσει τους εργαζόμενους που παράγουν τα όπλα και επίσης να αφήσει ικανοποιητικά κέρδη για τους ιδιοκτήτες της.

     Ο μεγαλύτερος παραγωγός και ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος έμπορος όπλων μετά τον Β’ Παγκ. Πόλεμο έγιναν οι ΗΠΑ. Στην πολιτική και στρατιωτική ορολογία αντί να λένε ΗΠΑ, λένε «το Στρατιωτικό-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα των ΗΠΑ» (αγγλιστί: The Military_Industrial Complex of the USA).

     Κατά κανόνα οι κυβερνήσεις τόσο των ΗΠΑ όσο και των άλλων χωρών είναι οι καλύτεροι πελάτες των διαφόρων Αμερικάνικων επιχειρήσεων παραγωγής οπλικών συστημάτων. Δεν είναι, όμως, δυνατόν να αγοράζουν και να αποθηκεύουν όλη την παραγωγή οπλικών συστημάτων ολόκληρων δεκαετιών. Επίσης, αν μια επιχείρηση οπλικών συστημάτων χρόνο με το χρόνο δεν πουλάει όλα τα όπλα που παράγει είναι αυτονόητο ότι κάποια ποσότητα θα παραμένει απούλητη. Μια επιχείρηση παραγωγής οπλικών συστημάτων δεν μπορεί να αποθηκεύει τα απούλητα όπλα για πολλά χρόνια, με την ελπίδα ότι θα τα πουλήσει όταν θα υπάρξει ζήτηση. Η τεχνολογία οπλικών συστημάτων όλο και αναπτύσσεται και υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα ο οπλισμός του περασμένου χρόνου να θεωρηθεί πεπαλαιωμένης τεχνολογίας ή και άχρηστος ακόμη για τις ανάγκες των σύγχρονων πολεμικών συγκρούσεων.

     Τα όπλα, όπως και τα παπούτσια, τα ενδύματα, τα τρόφιμα και κάθε άλλο προϊόν της ανθρώπινης εργασίας, πρέπει να καταναλωθούν, πρέπει να χρησιμοποιηθούν, αν πρόκειται να επιζήσουν οι επιχειρήσεις και αν πρόκειται οι εργαζόμενοι να έχουν απασχόληση και υψηλά εισοδήματα για να διάγουν ζωή σε ένα ψηλό βιοτικό επίπεδο. Έτσι, μια κυβέρνηση που για χρόνια αγοράζει και αποθηκεύει όπλα θα πρέπει κάποτε είτε να τα καταστρέψει είτε να τα χρησιμοποιήσει για τον σκοπό για τον οποίο έχουν παραχθεί. Δηλαδή να διεξάγει όχι μόνο στρατιωτικές ασκήσεις, που έτσι κι αλλιώς τις κάνει, αλλά μέσα, μέσα να ξεκινάει και να διεξαγάγει και… κάποιο πόλεμο.

    Το ζητούμενο είναι, αν δεν έχει, να δημιουργήσει κάποιον εχθρό και με διάφορα προσχήματα και την κατάλληλη πολιτική και τακτική  να προετοιμάσει το πληθυσμό της χώρας της και την παγκόσμια κοινή γνώμη (ακόμη και με πλύση εγκεφάλου), ότι προκλήθηκε στο να αρχίσει τον πόλεμο και ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, δίκαιος και αναγκαίο κακό.

     Από το 1991 που τελείωσε ο πόλεμος στον Κόλπο, οι πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της Βρετανίας και άλλων χωρών που παράγουν όπλα και οπλικά συστήματα, δεν κατόρθωσαν να τα ξεφορτωθούν πουλώντας τα στις υπό ανάπτυξη χώρες και στις άλλες χώρες που εχθρεύονται η μια την άλλη, όπως λ.χ. στην Ελλάδα και την Τουρκία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, την Ινδία και το Πακιστάν, που για χρόνια τώρα βρίσκονταν στα πρόθυρα του πολέμου. Ούτε και κατανάλωσαν αρκετές ποσότητες κατά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Λέγεται ότι μόνο το 7% των βομβών που έριξαν το 1991 στο Ιράκ βρήκαν το στόχο τους. Δεν γνωρίζω αν μεγαλύτερο ποσοστό βομβών πέτυχαν το στόχο τους στη Γιουγκοσλαβία.

Ø     Οι αποθήκες στις ΗΠΑ, στη Βρετανία και στις Βρετανικές στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρου και αλλού θα πρέπει να είναι γεμάτες με πυρομαχικά όλων των ειδών, με βόμβες όλων των τύπων και με γνωστά και άγνωστα στους απλούς ανθρώπους όπλα όλων των τύπων και μεγεθών.

Ø     Τα στρατιωτικά αεροδρόμια και τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και της Βρετανίας θα πρέπει να είναι γεμάτα με αεροπλάνα, ελικόπτερα και πυραύλους όλων των τύπων.

Ø     Τα λιμάνια και οι θάλασσες ανά την υφήλιο θα πρέπει να έχουν γεμίσει με αμερικάνικα ή βρετανικά πολεμικά πλοία και υποβρύχια όλων των τύπων.

    Οι επιχειρήσεις που παράγουν πυρομαχικά και οπλικά συστήματα όλων των ειδών και ποιοτήτων συνδέονται με κρυφούς και φανερούς δεσμούς με ηγετικές μορφές του στρατιωτικού κατεστημένου των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Όπως ανέφερα ήδη αυτή η ανίερη συμμαχία πολιτικών, στρατιωτικών και κεφαλαιούχων βιομηχάνων όπλων είναι γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες, όπως αναφέραμε πιο πάνω, ως το Στρατιωτικό-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα. Το Στρατιωτικό-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα στις ΗΠΑ και οι βιομηχανίες όπλων της Βρετανίας για να επιβιώσουν, να αναπτύσσονται ομαλά και να παρέχουν στους ιδιοκτήτες και συνεργάτες τους στρατιωτικούς και πολιτικούς συνθήκες χλιδής, εξουσίας και προνομίων, θα πρέπει να παράγουν και να πουλάνε όλο και περισσότερα προϊόντα: όπλα δηλαδή.

Ø         Που θα βάλουν όμως οι κυβερνήσεις-πελάτες του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος τα νέα όπλα που παράγει το σύμπλεγμα;

Ø         Πόσο πιο πολύ μπορεί να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό;

Ø         Πως μπορούν να δικαιολογούν τα τεράστια κονδύλια που δαπανούν για εξοπλισμούς ιδίων και συμμαχικών κρατών;

    Δεν είναι δυνατόν να κτίζουν συνεχώς νέες αποθήκες και να παράγουν συνεχώς νέα οπλικά συστήματα αν δεν τα χρησιμοποιήσουν και αποδείξουν την χρησιμότητά τους και την αξία τους, στην προσπάθειά τους να πείσουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο για το μέγεθος της στρατιωτικής τους ισχύος. Κάπου θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουν, ώστε να γνωρίζει ο κόσμος με ποιους έχει να κάμει. Και όταν του λένε να κάτσει στ’ αυγά του να κάθεται και όταν του λένε να σηκωθεί να σηκώνεται.

     Γι’ αυτό θα πρέπει να ανακαλύπτουν χρόνο με το χρόνο κάποιο εχθρό και να του επιτίθενται με όλη τη στρατιωτική τους ισχύ, δίνοντας έμφαση ιδιαίτερα στα νέα οπλικά συστήματα και σε νέες μέθοδες διεξαγωγής σύγχρονων πολέμων, που καμιά άλλη χώρα δεν είναι δυνατόν να διεξαγάγει. Κάθε πόλεμος, όμως, θα πρέπει να φέρει και κάποια βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη και να στεριώνει όλο και περισσότερο την παγκόσμια κυριαρχία της Αμερικανο-Βρετανικής ανίερης συμμαχίας.

     Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας προσπαθούν εδώ και μερικούς μήνες να πείσουν τις κυβερνήσεις των άλλων χωρών και την δική τους και την παγκόσμια κοινή γνώμη, ότι το δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσείν στο Ιράκ απειλεί και τρομοκρατεί τις γειτονικές του χώρες ακόμη και τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Αυτή η προσπάθεια έχει καρποφορήσει σε κάποιο βαθμό. Αν όμως κάποιος είναι ειλικρινής με τον εαυτό του θα πρέπει να παραδεχθεί ότι οι ΗΠΑ και Βρετανία:

Ø     με τα διάφορα στρατιωτικά γυμνάσια που διεξήγαγαν συστηματικά κατά διαστήματα τους τελευταίους μήνες,

Ø     με τη συνεχή μετακίνηση στρατευμάτων στην περιοχή του Αραβικού Κόλπου,

Ø     με τους συνεχείς εκφοβισμούς για επικείμενη επίθεση ενάντιο στο Ιράκ,

Ø     με την επιμονή τους ότι μόνο με πόλεμο μπορεί να εξαναγκασθεί ο Σαντάμ Χουσείν να αφοπλιστεί (αφού εξοντωθεί βέβαια)

Ø     με μια σειρά άλλες πολεμοκάπηλες δηλώσεις και πράξεις,

έχουν τρομοκρατήσει την ανθρωπότητα όσο και ο Χίτλερ πριν και μετά την έναρξη του Β’ Παγκ. Πολέμου.

     Αυτή κι αν είναι κρατική τρομοκρατία!!!

     Αυτοί κι αν είναι τρομοκράτες!!!

* * *

     Οι πιο πάνω ήταν μερικές σκέψεις που θεώρησα καλό να γράψω στο διάλειμμα μιας άλλης δουλειάς.

     Κλείνοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παραγωγή πυρομαχικών, όπλων και οπλικών συστημάτων γενικά, και η πρακτική χρησιμοποίησής τους – δηλαδή οι πολεμικές επιχειρήσεις – βρίσκονται σε διαλεκτικές σχέσεις αλληλεπίδρασης και αλληλοκαθορισμού. Όσο, δηλαδή, μερικές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να θεωρούν τις πολεμικές επιχειρήσεις ως τη μόνη ή αναπόφευκτη μέθοδο επίλυσης τοπικών ή διεθνών προβλημάτων και διενέξεων, τόσο πιο πολύ θα αναπτύσσουν τη πολεμική τους βιομηχανία για να παράγουν όλο και περισσότερα και όλο και καλύτερα οπλικά συστήματα και αντίστροφα όσο κάποιες χώρες θα αναπτύσσουν συνεχώς την πολεμική τους βιομηχανία και θα αποκτούν υπεροπλία έναντι άλλων χωρών, τόσο πιο πολύ θα ενισχύεται η πεποίθηση των κυβερνήσεών τους, ότι μόνο με πολεμικές μεθόδους είναι δυνατόν να λύονται τοπικά και διεθνή προβλήματα και διενέξεις.

     Συνεπώς, ο αγώνας για να σταματήσουν οι πόλεμοι γενικά, θα πρέπει να συνδέεται ταυτόχρονα και με τη πάλη για τον τερματισμό της παραγωγής πυρομαχικών, όπλων και γενικά όλων των οπλικών συστημάτων και εξοπλιστικών προγραμμάτων σε όλες τις χώρες ανεξαιρέτως.

     Άλλα συναφή με τα πιο πάνω ερωτήματα και θέματα είναι:

·    Αν σταματούσε παντελώς η παραγωγή όλων των τύπων οπλικών συστημάτων στις ΗΠΑ:

Ø       Πόσα εργοστάσια θα έκλειναν και πόσα εκατομμύρια εργαζόμενοι με τους εξαρτώμενούς τους θα έμεναν χωρίς εισοδήματα;

Ø       Πόσα απ’ αυτά τα εργοστάσια θα μπορούσαν με κάποιες ελάχιστες επενδύσεις και τροποποιήσεις να αρχίσουν να παράγουν προϊόντα για ειρηνικούς σκοπούς;

    Δυστυχώς δεν διαθέτω τα απαραίτητα στοιχεία για να απαντήσω στα πιο πάνω ερωτήματα.

·    Πόσο επηρεάζει το βιοτικό επίπεδο των ωφέλιμα εργαζόμενων πολιτών το κόστος συντήρησής πολλών εκατομμυρίων στρατιωτών και στρατιωτικών και των εξαρτωμένων τους;

·    Όλο και περισσότεροι νέοι εκπαιδεύονται στην τέχνη του πολέμου.

·    Όλο και περισσότεροι άνθρωποι προετοιμάζονται να σκοτωθούν για να διατηρούν και να αυξάνουν τα πλούτη τους μερικοί και να διατηρούν τις θέσεις εξουσίας τους άλλοι.

·    Ο γενικός και πλήρης αφοπλισμός και η αποστρατικοποίηση όλων των χωρών του κόσμου, θα πρέπει να γίνει το βασικό αίτημα όλων των φιλειρηνικών προσώπων του πλανήτη μας.

     Όλα τα πιο πάνω είναι τεράστια θέματα που δυστυχώς δεν χωράνε σ’ αυτό το σημείωμα. Μπορείτε, όμως, κάλλιστα να τα αναπτύξετε μόνοι σας.