1998 - 09.   Απάθεια και Υποκρισία.

 

31 Οκτωβρίου 1998

Αγαπητέ κ …

Παρακαλώ όπως παραχωρήσετε λίγο από τον πολύτιμο χώρο της εφημερίδας σας για το σύντομο αυτό άρθρο.

 

ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 

Έχω παρατηρήσει ότι για τα γεγονότα των τελευταίων μηνών, στα οποία περιλαμβάνονται οι διάφορες κατηγορίες ενάντια σε ορισμένους πολιτικούς, ενάντια σε ορισμένα ψηλά ιστάμενα δημόσια πρόσωπα του κράτους και της εκκλησίας και αφορούν μια σειρά "απαράδεχτες πρακτικές", καθώς και για τα παραστρατήματα απλών ιερέων και αστυνομικών, όπως της περίπτωσης της χρήσης βίας ενάντια στους λεγόμενους "παράνομους μετανάστες", η πνευματική ελίτ της πατρίδας κρατά σιγή ιχθύος. Λες και όλα αυτά τα θέματα δεν την αφορούν.

Τα θέματα αυτά, που άμεσα αγγίζουν τις θεμελιώδεις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του κοινωνικού μας συστήματος τυγχάνουν επιφανειακής μεταχείρισης εκ μέρους των δημοσιογράφων και των πολιτικών, χωρίς αυτοί να αγγίζουν τα ίδια τα θεμέλια του συστήματος, γιατί προφανώς φοβούνται μήπως και καούν τα χέρια τους ή κοπεί η γλώσσα τους.

Για παράδειγμα, όσον αφορά τις καταγγελίες για αθέμιτο ή μη-αθέμιτο πλουτισμό, περιορίστηκαν όλοι στην εξέταση καταγγελιών για πλουτισμό ή όχι κρατικών αξιωματούχων, κρατικών υπαλλήλων, μελών Δ.Σ. ημικρατικών οργανισμών, και για τις ύποπτες οικονομικο-χρηματιστικές δοσοληψίες του Μητροπολίτη Λεμεσού. Όλα αυτά καλά και άγια. Κανείς, όμως, δεν προχώρησε πιο πέρα και να αγγίξει τη ρίζα του κακού. Και η ρίζα του κακού είναι το γεγονός ότι το κοινωνικό μας σύστημα δίνει με νόμο το δικαίωμα σε κάποια άτομα του ιδιωτικού τομέα, σε γνωστούς και σε άγνωστους επιχειρηματίες, να πλουτίζουν αφάνταστα εκμεταλλευόμενοι τη εργατική δύναμη χιλιάδων εργαζομένων ή εκμεταλλευόμενοι τις διάφορες συγκυρίες που οφείλονται στο εκκρεμές πολιτικό πρόβλημα των τελευταίων 25 χρόνων.

Κανείς δεν διερωτήθηκε πως είναι δυνατόν σε μερικά μόνο χρόνια μερικοί επιχειρηματίες να αποκτήσουν τόσο μεγάλα πλούτοι που να τους επιτρέπουν να αγοράζουν την μια επιχείρηση μετά την άλλη, ακόμα και να κάνουν προσφορές για την αγορά των Κυπριακών Αερογραμμών και εργοστασίων παραγωγής τσιμέντων, να αγοράζουν την μια περιουσία μετά την άλλη, να αναγγέλλουν κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων λιρών, να κτίζουν παλάτια εκατοντάδων χιλιάδων λιρών, να κάνουν προσφορές σε κόμματα και σε υποψήφιους διεκδικητές δημοσίων αξιωμάτων δεκάδων χιλιάδων λιρών, να κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό για να σπαταλάνε τα χρήματα που έχουν "κλέψει" νόμιμα βέβαια, εκμεταλλευόμενοι την εργατική δύναμη των υπαλλήλων τους, σε καζίνα και σε συχνές περιοδείες αναψυχής στο εξωτερικό!!!

Όταν πριν μερικά χρόνια ο νυν υπουργός οικονομικών και η μια τράπεζα μετά την άλλη ανακοίνωναν ότι η οικονομία του τόπου περνούσε κρίση και ότι ο λαός θα έπρεπε να σφίξει τα ζωνάρια, ερχόντουσαν μετά από λίγους μήνες οι πρόεδροι των τραπεζών και λοιπών επιχειρήσεων στις γενικές τους συνελεύσεις και ανακοίνωναν δεκάδες εκατομμύρια κέρδη, 10% και πάνω αύξηση από τον προηγούμενο χρόνο. Από που προέρχονται όλες αυτές οι εκατοντάδες τα εκατομμύρια τα κέρδη των τραπεζών και των άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, βιομηχανικών, εμπορικών και τουριστικών επιχειρήσεων και σε ποιες τσέπες πάνε;

Θα μου απαντήσει κανείς ότι ασφαλώς προέρχονται από τις νόμιμες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και πάνε στις τσέπες των κατόχων των μετοχών τους. Οι κύριοι όμως μέτοχοι και διευθύνοντες τις επιχειρήσεις αυτές μετρούνται στα δάκτυλα των χεριών. Αυτοί είναι που καρπούνται το μερίδιο του λέοντος και όλα τα συνεπακόλουθα προνόμια που συνδέονται με τις θέσεις που κατέχουν στις επιχειρήσεις και στην κοινωνία γενικά. Ο λαός, δηλαδή οι μικρομέτοχοι μαζεύουν τα ψίχουλα που τους δίνουν οι διευθύνοντες τις επιχειρήσεις.

Αν οι μεγάλοι κεφαλαιοκράτες του τόπου επενδύουν ένα μέρος των εισοδημάτων τους ή αλλιώς της υπεραξίας που αποκομίζουν από την εκμετάλλευση της εργασίας χιλιάδων μισθωτών, σε παραγωγικούς ή άλλους τομείς της οικονομίας, ταυτόχρονα σπαταλούν και ένα μεγάλο μέρος αυτής της υπεραξίας (των υπερκερδών) για τη συντήρηση εαυτών και μελών των οικογενειών τους, αλλά και για την διατήρηση των θεμελίων ή αλλιώς της βάσης του κοινωνικού συστήματος, που από χρόνο σε χρόνο τους κάνει πλουσιότερους σε βάρος του υπόλοιπου λαού, που σχετικά μ' αυτούς γίνεται φτωχότερος και στη συντήρηση του εποικοδομήματος, στο οποίο κυριαρχεί η ταξική τους κουλτούρα, την οποία αν αρχίσω να περιγράφω εδώ θα βρωμίσει το ίδιο το χαρτί στο οποίο θα γραφτεί.

Γιατί δηλαδή οι μεν να έχουν το δικαίωμα να υπερπλουτίζουν θεμιτά, οι δε άλλοι να κατηγορούνται ότι έβγαλαν μερικές έξτρα ψωροχιλιάδες λίρες το χρόνο αθέμιτα; Αυτή κι αν είναι υποκρισία μεγίστου βαθμού.

Ένα άλλο είδος υποκρισίας παρακολούθησα να ξεβράζει τελευταία ο βουλευτής Μάριος Ματσάκης. Ο εξαίσιος αυτός επιστήμονας, που δεν τον αρκούσε η δόξα που απέκτησε σαν ιατροδικαστής και σαν οργανωτής τηλεοπτικού "talk-show", θέλησε, εκμεταλλευόμενος τη φήμη του ως γιατρός και ως τηλεπαρουσιαστής, να γίνει και πολιτικός για να μας καθοδηγεί μήπως και παραστρατήσουμε από τα εθνικά μας περήφανα πολιτισμικά μας μονοπάτια και μπούμε στους πλατιούς λεωφόρους του πολιτισμού της ανθρωπότητας.

Ενώ, λοιπόν, τον Αύγουστο του 96, ο Ματσάκης, πρωτοστατούσε σε διαμαρτυρίες ενάντια στις φρικαλεότητες των τουρκικών φασιστικών ορδών που ξυλοκοπούσαν και πυροβολούσαν τους ελληνοκύπριους διαδηλωτές στη Δερύνεια, έρχεται τον Οκτώβρη του 1998 για να δικαιολογήσει τους απάνθρωπους ξυλοδαρμούς των καημένων μεταναστών από τους "πολιτισμένους" και εκπαιδευμένους γι' αυτό το σκοπό ελληνοκύπριους αστυνομικούς. Οι καημένοι μετανάστες, όμως, δεν ήρθαν εδώ με τη θέλησή τους και χωρίς την άδειας μας. Άραξαν στο νησί μας χωρίς τη θέλησή τους λόγω της εγκληματικής πράξης του ιδιοκτήτη ενός παλιοκάικου που θέλησε να πλουτίσει γρήγορα σε βάρος τους.

Για να δικαιολογήσει τον απύθμενο εθνικισμό του και τον άκρατο ρατσισμό του, ο Ματσάκης κατηγόρησε τους έγκλειστους για μήνες τώρα σε φυλακές μετανάστες, που δεν έκαναν κανένα απολύτως έγκλημα, για φορείς επικίνδυνων ασθενειών, σκοπεύοντας έτσι στη διαμόρφωση ξενοφοβίας ανάμεσα στο λαό, ώστε να αποδεχτεί ως δικαιολογημένο το φρικαλέο έγκλημα που διαπράχθηκε σε βάρος των ανυπεράσπιστων ξένων ανθρώπων από τους αστυνομικούς μας και γενικά από το κράτος μας.

Ο καθένας είναι σίγουρος πως αν οι μετανάστες προέρχονταν από κάποια ευρωπαϊκή χώρα, όχι μόνο το ρατσιστικό μας κράτος δεν θα τους έβαζε στη φυλακή, όχι μόνο δεν θα τους απέλαυνε, αλλά θα τους καλοδεχόταν με τιμές, όπως έκανε και κάνει με άτομα που προέρχονται από την πρώην Σοβιετική Ένωση, οι οποίοι, ενώ ήταν άκληροι και πάμπτωχοι στη χώρα τους, ξαφνικά απόκτησαν μεγάλες περιουσίες και ήρθαν εδώ πέρα να τις διαφυλάξουν και να τις απολαύσουν παρέα μαζί μας. Η υποκρισία δεν έχει όρια.

Μα και η σιωπή των διανοούμενων μας και του λαού γενικά δεν έχει όρια. Η σιωπή σημαίνει αποδοχή των συμβάντων ή το λιγότερο σημαίνει ανέχεια και απάθεια. Ευτυχώς που ξεχωρίζουν μερικές μονάδες, όπως ο Γενικός Εισαγγελέας με την άμεση αντίδρασή του για να βρει τους ενόχους του εγκλήματος και όπως ο Λούης ο Ηγουμενίδης (βλέπε Φιλελεύθερο 31/10/98) και μερικοί άλλοι, που με τα γραφτά τους δίνουν το μήνυμα ότι δεν έχουν πάει ακόμα όλα κατά διαβόλου τη μάνα, αλλά ότι υπάρχει ακόμα κάποια ακτίνα φωτός στο πολιτιστικό σκοτάδι και δη το πνευματικό που κυριαρχεί στον τόπο μας.

 

Χαμπής Κιατίπης

Λευκωσία


 Σημείωση: Απεστάλη με φάξ στις Εφημερίδες: Ο Φιλελεύθερος, ΧΑΡΑΥΓΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΑΧΗ

Δημοσιεύθηκε στην ΑΛΗΘΕΙΑ στις 4/11/98 και στο Φιλελεύθερο στις 5/11/98