Σημείωση Χ.Κ.: Αν εκλάβουμε ότι με τον όρο Θεός ο Ρωσσίδης υπονοεί τις αντικειμενικές συνθήκες που θα πρέπει να αλλάξουν "αυτή τη περίοδο μεταβατική προς το καλύτερο...", χρειάζονται και αλλαγές στους ανθρώπους -τον υποκειμενικό παράγοντα - που με συνειδητό τρόπο θα λετουργούν μέσα στις καλύτερες συνθήκες.

Είναι γνωστό στον κάθε διαλεκτικά σκεπτόμενο άνθρωπο ότι το ταξικό σύστημα και ιδιαίτερα η καπιταλιστική του μορφή, βρίθει από αντικειμενικές αντιθέσεις, οι οποίες εμφανίστηκαν η μια κατόπιν της άλλης, ως αποτέλεσμα της φυσιολογικής πορείας ανάπτυξης της Ανθρωπότητας από το ζωικό βασίλειο.

Οι αντιθέσεις αυτές αντανακλούνται στα κοινωνικά δρώμενα ως ανταγωνισμοί και ως βίαιες συγκρούσεις (όλων των μορφών) ανάμεσα στους ανθρώπους, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής τους οργάνωσης και των κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, εθνικών κλπ σχέσεων, σε ατομικό επίπεδο, σε μερικό και σε γενικό επίπεδο.

Από τις ατομικές και κοινωνικές αυτές συγκρούσεις, μόνο ένας μικρός αριθμός ατόμων βγαίνουν νικητές και απολαμβάνουν τις δάφνες της νίκης τους σε βάρος του μεγάλου αριθμού των ηττημένων που υπόκεινται σε μια κατώτερη ποιότητα ζωής, ως αποτέλεσμα της ήττας τους. Η ουσία της τραγωδίας αυτής είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, πληρώνουν τις ήττες που υπέστησαν οι πρόγονοι τους, χωρίς οι ίδιοι να έχουν πάρει μέρος στις συγκρούσεις, χωρίς να έχουν ουσιαστική προσωπική ευθύνη.

Όπως γνωρίζετε έχουν γραφτεί αμέτρητοι τόμοι βιβλίων που περιγράφουν τις αμέτρητες επίσης συγκρούσεις, όλων των ειδών και μορφών, ιδιαίτερα δε εκείνων που έλαβαν χώρα μετά την ανακάλυψη της γραφής. Παρ' όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει κατά τη μακραίωνη ιστορία, από τότε που εμφανίστηκε το ταξικό κοινωνικό σύστημα, με πρώτη μορφή του τη δουλοκτησία, και που συνεχίζουν να γίνονται από "καλοπροαίρετα" άτομα,^ΙΙ τα οποία έτυχε να βρεθούν σε θέσεις εξουσίας, που τους παρείχαν τη δυνατότητα να συντάσσουν, να ψηφίζουν και να επιβάλλουν νόμους και κανόνες για τον περιορισμό των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων, είναι φανερό πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι όσο υπάρχει το ταξικό κοινωνικό σύστημα με τις συσσωρευμένες του αντικειμενικές αντιθέσεις, δεν πρόκειται αυτές (οι συγκρούσεις) να εξαλειφθούν, ούτε με την επιβολή νόμων, ούτε με την επιβολή κανόνων καλής συμπεριφοράς ή με διατάγματα που εκδίδονται από ένα ή μερικά πρόσωπα και επιβάλλονται στο κοινωνικό σύνολο με τη βία ή με την απειλή χρήσης βίας.

Μόνο με την υπέρβαση τούτου του ίδιου του ταξικού κοινωνικού συστήματος και την αντικατάσταση του με ένα ανώτερο, αταξικό σύστημα θα εξαλειφτούν οι αντικειμενικά ενυπάρχουσες στις σημερινές κοινωνίες  αντιθέσεις, επειδή ακριβώς οφείλονται στη φύση του ταξικού συστήματος. Και το πιο βασικό απ' όλα είναι το γεγονός ότι ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, δεν μπορεί να ανέχεται προνομιούχους και τάξεις, αλλά να είναι ένα αταξικό και ακρατικό κοινωνικό σύστημα.

Ένα αταξικό κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί βέβαια να επιβληθεί από μερικά άτομα πάνω στο κοινωνικό σύνολο με την χρήση διαφόρων μορφών βίας. Αντίθετα, μπορεί να επιβληθεί βαθμιαία από τους πολλούς, αφού πρώτα συνειδητοποιήσουν αυτή την ανάγκη, αφού πρώτα σχηματίσουν συνειδητά θέληση και συνειδητά συμμετάσχουν σε μια οργανωμένη προσπάθεια για τον ριζικό μετασχηματισμό του κοινωνικού συστήματος, κάμπτοντας στο τέλος την αντίσταση των ολίγων που θα παραμείνουν να συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη συντήρηση και διατήρηση του παρόντος ταξικού συστήματος.

Είμαι σίγουρος ότι κατανοείτε, πως δεν είναι δυνατόν να υπεισέλθω σε λεπτομερή ανάλυση της πορείας ανάπτυξης της Ανθρωπότητας, για να εκθέσω τις αιτίες που είναι υπεύθυνες για την εμφάνιση του ταξικού κοινωνικού συστήματος, για τις αντιθέσεις που συσσωρεύτηκαν και για τους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, σ' αυτό το σύντομο άρθρο.

Το γενικό συμπέρασμα που θα μπορούσε κανείς να βγάλει από τη μελέτη της ανάπτυξης της Ανθρωπότητας, και να παραθέσει εδώ, είναι, ότι αν αφεθεί το κοινωνικό σύστημα, που κληρονομήσαμε από τους αρχαίους και πρόσφατους προγόνους μας, να αναπτύσσεται αυθόρμητα και άναρχα, θα παράγει και θα αναπαράγει, χρόνο μέσα χρόνο έξω, όλα τα γνωστά προβλήματα, όλες του τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις και τους τρομερούς πολέμους και μάλιστα σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος. Νέα, πρωτοφανέρωτα προβλήματα θα αναφύονται κάθε λίγο και λιγάκι δίπλα στα "παραδοσιακά" που επαναλαμβάνονται μερικά για χιλιάδες χρόνια, μερικά για εκατοντάδες χρόνια και μερικά και δεκάδες χρόνια τώρα Τα παλαιά και καινούργια κοινωνικά προβλήματα θα ρίχνουν συνεχώς όλο και πιο πολλούς στη δυστυχία. Αντίθετα το ταξικό σύστημα παρέχει σε λίγους τη δυνατότητα να ζουν σε ευμάρεια, διαφεντεύοντας τους υπόλοιπους.

Από τις μελέτες που έχω κάνει, το αποτέλεσμα των οποίων, θα παρουσιαστεί σε ένα έργο που τιτλοφορώ "Η ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΣΗ", έχω καταλήξει σε ορισμένα συμπεράσματα, όσον αφορά τις αντικειμενικές και τις υποκειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την υπέρβαση του παρόντος κοινωνικού συστήματος και για την συνειδητή βαθμιαία αντικατάσταση του με ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα. Θα πρέπει δε να ομολογήσω από την αρχή ότι κατανοώ πλήρως ότι μια νέα προσπάθεια ριζικού ανασχηματισμού του κοινωνικού συστήματος δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Θα απαιτηθούν υπεράνθρωπες προσπάθειες από πολλούς και όχι μόνο από τη παρούσα γενιά, αλλά και από μελλοντικές γενιές.

Κατά την άποψη μου, ένα από τα βασικά προβλήματα που πρέπει να επιλύσει αρχικά ένα "Κίνημα Για Μιαν Αταξική Κοινωνία" είναι να ξεκαθαρίσει τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο υπάρχον ταξικό κοινωνικό σύστημα και στο μελλοντικό αταξικό κοινωνικό σύστημα, που σκοπεύει να οικοδομήσει. Χωρίς ξεκάθαρο συγκεκριμένο απώτερο σκοπό δεν είναι δυνατό να επιτύχει κανένα κίνημα, όσο καλοπροαίρετο κι αν είναι.

Οι βασικές διαφορές, όπως τις αντιλαμβάνομαι, ανάμεσα στο παρόν ταξικό κοινωνικό σύστημα και σε ένα μελλοντικό αταξικό κοινωνικό σύστημα είναι οι ακόλουθες:

1. Το μεν υπάρχον ταξικό κοινωνικό σύστημα έχει κληρονομήσει και είχε αναπτύξει τέτοιες δομές και τέτοιους θεσμούς, που παρέχουν τη δυνατότητα συγκέντρωσης του φυσικού πλούτου και του πλούτου που παράγεται από τους χειρωνακτικά και τους πνευματικά εργαζόμενους σε όλο και λιγότερα χέρια.

Στο αταξικό κοινωνικό σύστημα όλα τα άτομα θα πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης και στον υπάρχοντα φυσικό πλούτο και στον κοινωνικά δημιουργημένο υλικό και πνευματικό πλούτο, καθώς επίσης και στις διάφορες διαδικασίες δημιουργίας νέου πλούτου και στις διαδικασίες απόλαυσης νέου πλούτου. Η ιδιοκτησία με όλες τις μορφές της καθώς και οι ανταλλαγές με τη σημερινή τους μορφή, (δηλαδή το εμπόριο ή αλλιώς η λεγόμενη "ελεύθερη αγορά") που αποτελούν τις βασικές αιτίες για τη δημιουργία των κοινωνικών αντιθέσεων, των ανταγωνισμών, των συγκρούσεων και όλων των άλλων ανίατων κοινωνικών ασθενειών, θα πρέπει να καταργηθούν και στη θέση τους να οργανωθεί συνειδητά με επιστημονικά οργανωμένο τρόπο, τόσο η κοινωνική παραγωγή, όσο και η ισότιμη διανομή των προϊόντων της φύσης και της κοινωνικής εργασίας σ' όλα τα άτομα της κοινωνίας, χωρίς εξαίρεση. Θα πρέπει δηλαδή να κυριαρχεί η αρχή: από την οργανωμένη και προγραμματισμένη κοινωνική παραγωγή απευθείας στην προγραμματισμένη επένδυση προς ανάπτυξη της ίδιας της παραγωγής και απευθείας στην με οργανωμένο τρόπο διανομή των προϊόντων για κατανάλωση προς ανάπτυξη των ίδιων των ανθρώπων.

Ο Φρ. Ένγκελς θεωρούσε ότι η πραγματοποίηση της αρχής από την οργανωμένη και προγραμματισμένη παραγωγή στην προγραμματισμένη και οργανωμένη επένδυση και κατανάλωση, θα ανεβάσει τους ανθρώπους πάνω από το βασίλειο των ζώων. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι δύο αντίθετοι πόλοι ή αλλιώς τα δύο αντίθετα της διαλεκτικής αντίθεσης θα διεισδύουν το ένα στο άλλο και θα αλληλοκαθορίζονται αρμονικά. 

«Μόvo η συvειδητή oργάvωση της αvθρώπιvης παραγωγής, όπoυ η παραγωγή και η καταvoμή θα πραγματoπoιoύvται σχεδιασμέvα, μπoρεί vα υψώσει τηv αvθρωπότητα πάvω από τo ζωικό κόσμo από τη σκoπιά της κoιvωvικής ζωής, με τov ίδιo τρόπo πoυ η παραγωγή αvύψωσε τηv αvθρωπότητα από τηv αυστηρά βιoλoγική άπoψη».   -- Φρίντριχ Ένγκελς  

Αυτή και μόvo η πιο πάνω πρόταση μαρτυρεί τη μεγαλoφυία πoυ κρύβεται πίσω από τo όvoμα Φρίvτριχ Έvγκελς. Δυστυχώς, oι ηγέτες πoυ ήταv υπεύθυvoι για τα ζητήματα παραγωγής και διαvoμής και γεvικά για τηv oργάvωση της κoιvωvίας σε vέα αvώτερα επίπεδα για εβδoμήvτα τόσα χρόvια στη Σoβιετική Έvωση, δεv έδωσαv καθόλoυ σημασία στα λόγια αυτά τoυ Έvγκελς, παρόλo ότι ήταv αυτoί πoυ τo 1925 ξέθαψαv τα χαμέvα γραπτά τoυ και τα πρωτoδημoσίευσαv. Τo μάθημα πoυ σε τελική αvάλυση πρέπει vα βγάλoυμε από τηv κατάληξη της ιστoρικής εκείvης πρoσπάθειας στη Σoβιετική Εvωση και σ’ άλλες χώρες, είvαι ότι η πραγματoπoίηση αυτής της θέσης τoυ Έvγκελς, θα επιτευχθεί βαθμιαία, όταv oι ίδιoι oι ωφέλημα εργαζόμεvoι, oργαvωθoύv σε μιαv αvώτερη πoιoτικά oργάvωση, στηv oπoία θα διατηρoύv τo δικαίωμα vα παίρvoυv oι ίδιoι της απoφάσεις και vα μη τo μεταβιβάζoυv στoυς λεγόμεvoυς "ηγέτες", αvτιπροσώπoυς τoυς. Το όλο θέμα εντάσσεται στη Θεωρία για την Μετάβαση από την Ταξική στην Αταξική Κοινωνία, την οποία εξετάζουμε στο Δέκατο Τρίτο Τόμο της Ορθολογικής Κοσμοθεώρησης.

Χωρίς την κατάργηση πάσης μορφής ιδιοκτησίας και χωρίς την κατάργηση κάθε είδους εμπορίου, αταξική κοινωνία δεν μπορεί να οικοδομηθεί.

Σήμερα, με βάση το επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι πλέον εμφανείς οι αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν για να επεκταθεί η αυτοματοποίηση της παραγωγής υλικών αγαθών σε όλους τους τομείς της παραγωγής, στο καθολικό επίπεδο οργάνωσης της Ανθρωπότητας. Όσο επεκτείνεται η αυτοματοποίηση της παραγωγής στον ένα τομέα μετά τον άλλο τόσο πιο πολύ ελαττώνεται η ανάγκη σπατάλης βαριάς και κοπιώδους χειρωνακτικής εργασίας. Η φάση δημιουργίας της αυτοματοποίησης της παραγωγής, κατά την οποία οι αυτόματες μηχανές αντικαθιστούν βαθμιαία τη χειρωνακτική εργασία έχει αρχίσει και βαίνουμε τώρα στην ακτινωτή εξέλιξη της αυτοματοποίησης με την εισαγωγή της σε όλο και νέους τομείς της παραγωγής. Όσο πιο πολύ επεκτείνεται ακτινωτά η εξέλιξη της αυτοματοποίησης, δηλαδή όσο θα καλύπτει όλο και πιο πολλούς τομείς, τόσο πιο πολύ θα αυξάνεται η δυνατότητα μετάβασης από την ταξική στην αταξική κοινωνία.

Οι δυνατότητες ολοκλήρωσης της αυτοματοποίησης σε πανανθρώπινο επίπεδο ή αλλιώς σε παγκόσμιο επίπεδο, και κατ' επέκταση οι δυνατότητες κατάργησης της τάξης των χειρωνακτικά εργαζόμενων, περιορίζονται από το οικονομικό και κοινωνικό ταξικό σύστημα που επικρατεί, διότι η αυτοματοποίηση σε συνθήκες ταξικής κοινωνίας επεκτείνεται μόνο στο βαθμό εκείνο που επιτρέπει στους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων να αποκομίζουν υπερκέρδη. Και για να υπάρχουν υπερκέρδη (για τους ιδιοκτήτες) πρέπει να πωλούνται τα προϊόντα που παράγονται. Αν η αγοραστική δύναμη δεν μπορεί να απορροφήσει τα παραγόμενα προϊόντα της αυτοματοποιημένης παραγωγής, τότε η αυτοματοποιημένη παραγωγή δεν επεκτείνεται με την οικοδόμηση νέων αυτοματοποιημένων εργοστασίων.

Το υπάρχον ταξικό κοινωνικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται κι ούτε μπορεί να αναπτύξει στο έπακρο τις δυνατότητες που παρέχει η πιθανή εξάπλωση της αυτοματοποίησης σε όλους τους τομείς της παραγωγής και των υπηρεσιών, ώστε να ωφεληθούν ισότιμα όλα τα άτομα της κοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα. Αντίθετα, με κάθε νέα εισαγωγή αυτοματοποίησης στον ένα βιομηχανικό κλάδο μετά τον άλλο, ωφελούνται μερικά μόνο άτομα, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι που με τη συνεισφορά τους γίνεται η αυτοματοποίηση δυνατή, πετιούνται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, βγαίνουν στην αεργία, ως άχρηστες λεμονόκουπες, χωρίς τη δυνατότητα επαναπασχόλησής τους στην ειδικότητά τους. Οι άεργοι που παραμένουν μόνιμα στην αεργία οδηγούνται βαθμιαία στον μαρασμό και στον πρόωρο θάνατο.

• Διερωτηθήκατε καμιά φορά τι είδους κοινωνικές συνθήκες δυνατόν να επικρατήσουν, αν και όταν σε μερικές δεκάδες χρόνια όλη η παραγωγή υλικών προϊόντων περάσει από τα χέρια των χειρωνακτικά εργαζόμενων στα αυτόματα μηχανήματα, στα αυτόματα εργοστάσια;

• Διερωτηθήκατε τι δυνατότητες προσφέρει τους ανθρώπους η αυτοματοποίηση για να οργανώνουν και προγραμματίζουν συνειδητά τις δραστηριότητες τους;

Η αυτοματοποίηση της παραγωγής υλικών αγαθών και η αυτοματοποίηση στους κλάδους παροχής υπηρεσιών φέρνει όλο και πιο κοντά τη δυνατότητα πραγματοποίησης του Πανάρχαιου Οράματος των ανθρώπων της ταξικής κοινωνίας να μην εργάζονται σε συνθήκες σκλαβιάς και να διαθέτουν ελεύθερα την εργατική τους δύναμη, τις δεξιότητες και το χρόνο τους σε ελεύθερα επιλεγμένες δραστηριότητες, από τις οποίες θα αποκομίζουν χαρά, ευχαρίστηση και ευτυχία.

Η αυτοματοποίηση είναι ο αντικειμενικός όρος που διαμορφώνει τις δυνατότητες για την υπέρβαση του παρόντος κοινωνικού συστήματος και για την πραγματοποίηση του Πανάρχαιου Οράματος. Η υπέρβαση όμως του παρόντος άδικου συστήματος και η πραγματοποίηση του Οράματος, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν αυθόρμητα. Ούτε μπορούν να επιβληθούν από κάποιο Θεό ή εκπρόσωπο του Μεσσία  Απαιτείται η συνειδητή οργανωμένη πνευματική και πρακτική δράση της μεγάλης πλειοψηφίας των ωφέλιμα εργαζόμενων ανθρώπων και πάν' απ' όλα όλων εκείνων των ατόμων που αναλαμβάνουν την οργάνωση της αυτοματοποιημένης παραγωγής: των επιστημόνων και τεχνολόγων.

Κι ένα από τα βασικά ερωτήματα που τίθενται είναι:

• Πως είναι δυνατόν να διαμορφωθεί αυτή η μεγάλη πλειοψηφία των ωφέλιμα εργαζόμενων ανθρώπων, που θα αποκτήσει συνειδητά τη θέληση και την πνευματική εκείνη δύναμη, για να αναλάβει η ίδια την βαθμιαία οικοδόμηση του νέου ανώτερου, αταξικού συστήματος;

2. Στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα, η δημόσια εξουσία, που αναντίρρητα ανήκει και προέρχεται από το λαό, δεν παραμένει όμως στον λαό, αλλά αποσπάται απ' αυτόν με διάφορα θεσμοθετημένα εκλογικά τεχνάσματα και μετατρέπεται σε οργανωμένη πολιτική εξουσία μιας προνομιούχας ομάδας ή τάξης. Στο υπάρχον ταξικό κοινωνικό σύστημα, έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι υπάρχει μάλιστα κι η τάση, όπως η πολιτική εξουσία συγκεντρώνεται συνεχώς σε όλο και λιγότερα άτομα, σε πολλές δε περιπτώσεις μέχρι και το σημείο, που ακόμη και ένα μόνο άτομο να μπορεί να εξασφαλίζει για τον εαυτό του τόσες πολλές εξουσίες, έτσι που να του δίνεται η δυνατότητα με τις αποφάσεις του, να καθορίζει τις τύχες των μελών μιας επιμέρους κοινωνικής οργάνωσης, ενός πολιτικού κόμματος, ενός κράτους και ακόμη ολόκληρης της ανθρωπότητας (με την σημερινή έννοια του πλανητάρχη).

Στο νέο αταξικό κοινωνικό σύστημα, δεν θα πρέπει να υπάρχει οργανωμένη πολιτική εξουσία, αλλά η δημόσια εξουσία θα παραμένει στο λαό. Τα άτομα και οι διάφορες επιμέρους κοινωνικές οργανώσεις, που θα οργανωθούν αναγκαία μέσα στα πλαίσια του γενικού κοινωνικού συστήματος, θα δρουν σύμφωνα με τις βασικές πρόνοιες και θεσμούς του αταξικού κοινωνικού συστήματος και σύμφωνα με τις αποφάσεις που θα βγαίνουν μέσα από καθολικές διαδικασίες από το κοινωνικό σύνολο είτε στο γενικό είτε στο μερικό επίπεδο. Μ' άλλα λόγια θα επικρατήσει το αντίθετο, απ' ότι επικρατεί σήμερα: ενώ δηλαδή σήμερα ένα ή μερικά άτομα αποφασίζουν για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου σε μερικό ή σε γενικό επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης, στο νέο, το αταξικό σύστημα το κοινωνικό σύνολο σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης θα αποφασίζει για λογαριασμό των ατόμων και των οργανώσεων σ' όλα τα επίπεδα. Σε κάθε ωφέλιμα εργαζόμενο άτομο, όμως, θα πρέπει να εξασφαλίζεται το δικαίωμα και η υποχρέωση να παίρνει ενεργό μέρος στις διαδικασίες, κατά τις οποίες θα παίρνονται οι αποφάσεις των οργανώσεων σε όλα τα επίπεδα.

3. Στο υπάρχον ταξικό κοινωνικό σύστημα, η πορεία της ανάπτυξης των ατόμων, από τη γέννηση τους μέχρι τον θάνατο τους, δεν εξασφαλίζεται ισότιμα (με ίσες ευκαιρίες) και ελεύθερα, αλλά καθορίζεται από τις ιδιαίτερες (οικογενειακές, κοινωνικές κλπ) συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιέται και μεγαλώνει ένα άτομο και αυτές δυνατόν να κυμαίνονται μεταξύ χλιδής - με όλα τα αναγκαία υλικά και πνευματικά εφόδια και μέσα - μέχρι πλήρους ανέχειας, μέσα σε συνθήκες μιζέριας.

Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αν παραγνωριστούν τα μερικά εκατομμύρια άστεγοι και τα εκατομμύρια άτομα που ζουν σε χρόνια αεργία, στις αναπτυγμένες χώρες η πλήρης ανέχεια έχει περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό και εξασφαλίζεται μια ανεκτή σε κάποιο βαθμό πορεία ανάπτυξης στο ατομικό επίπεδο. Όμως η πορεία της ανάπτυξης στο ατομικό επίπεδο, είναι μονόπλευρη και έχει τη τάση να οδηγεί το άτομο σε μια επαγγελματική εξειδίκευση, γεγονός που του αποστερεί τη δυνατότητα να έχει γνώση και λόγο για τις άλλες πτυχές της κοινωνικής ζωής και δράσης, του αποστερεί τις δυνατότητες να λαμβάνει ενεργό μέρος στα δημόσια, τα κοινά ζητήματα, για τα οποία, από την άλλη, εξειδικεύονται ορισμένοι επαγγελματίες πολιτικοί και νομικοί, που αναλαμβάνουν την υπεράσπιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης της ταξικής κοινωνίας.

Οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι μετατρέπονται όλο και πιο πολύ σε απλούς θεατές και ακροατές (συνήθως απαθείς) για το τι συμβαίνει στις άλλες εξειδικευμένες πτυχές της κοινωνικής ζωής και δράσης, και ιδιαίτερα για το τι συμβαίνει στο πολιτικό παρασκήνιο και στην πολιτική σκηνή.

Το αταξικό κοινωνικό σύστημα θα πρέπει να εξασφαλίζει στην πράξη και όχι στα λόγια ελεύθερη και ολόπλευρη πορεία ανάπτυξης στον καθένα, απ' τη στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει, ως προϋπόθεση (ως όρος) για την εξασφάλιση ελεύθερης και ολόπλευρης ανάπτυξης σε όλους. [Βλέπε: Κ. Μαρξ & Φρ. Ένγκελς: "Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος".] Έτσι, θα παρέχονται στο κάθε άτομο οι αναγκαίες δυνατότητες να γίνεται ενεργό και πολύπλευρα δραστήριο μέλος του κοινωνικού γίγνεσθαι σε όλα τα επίπεδα.

Με την εμφάνιση του ταξικού κοινωνικού συστήματος, πριν από περίπου 6 χιλιάδες χρόνια, με τη μορφή της δουλοκτησίας, εμφανίστηκε και ένα Πανανθρώπινο Όραμα, που πρόσβλεπε (είτε μετά θάνατο είτε στην υπάρχουσα ζωή) προς μια κοινωνία ανθρώπων, στην οποία δεν θα χρειάζονταν να δουλεύουν, αλλά ότι θα απολάμβαναν τη ζωή τους με ελεύθερα επιλεγμένες δραστηριότητες, έχοντας εξασφαλισμένα (με κάποιο τρόπο) όλα τα απαραίτητα υλικά αγαθά για να ικανοποιούν τις υλικές και λοιπές τους ανάγκες.

Σήμερα, σας διαβεβαιώνω ότι, υπάρχουν οι δυνατότητες, όπως το Πανανθρώπινο αυτό Όραμα να γίνει σύντομα πραγματικότητα, αν όχι για τη σημερινή γενιά, τουλάχιστον για την επόμενη ή μεθεπόμενη (σ' αυτή τούτη τη ζωή και όχι μετά θάνατο). Όπως ανάφερα, με την αυτοματοποίηση - τη παραγωγή όλων των υλικών αγαθών από μηχανήματα - θα πραγματοποιηθεί το πανάρχαιο όνειρο, που είχαν οι άνθρωποι να προμηθεύονται τα αγαθά που χρειάζονται χωρίς να εργάζονται. Αυτό που χρειάζεται είναι η σημερινή γενιά να γίνει η γέφυρα, από την οποία η επόμενες γενιές να μεταβούν από την μια όχθη (το σημερινό ταξικό κοινωνικό σύστημα) στην επόμενη όχθη (στο νέο, το αταξικό κοινωνικό σύστημα). Η σημερινή γενιά, δηλαδή εμείς, μπορούμε να αποτελέσουμε τις μεταβατικές εκείνες αγωνιστικές μορφές, να οργανώσουμε σε μερικό επίπεδο οργάνωσης (που θα είναι μέρος ενός πανανθρώπινου μεταρρυθμιστικού κινήματος) μια ανώτερη μικροκοινωνία που βαθμιαία θα ελκύει στις γραμμές της όλο και περισσότερα συνειδητοποιημένα άτομα, έτσι ώστε με τις γενιές που θα ακολουθήσουν θα απλωθεί τόσο πολύ που να καλύψει όλα τα άτομα της κοινωνίας, εκτός βέβαια των ολιγάριθμων προνομιούχων που πεισματικά θα θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμια τους.

Τα τελευταία εκατό πενήντα χρόνια, εξαπλώθηκε μια κοσμοθεωρία (η Μαρξιστική) που δίδασκε στους καταπιεσμένους εργαζόμενους (και γενικά στους προλετάριους) ότι, αν αποκτούσαν συνείδηση του κοινωνικού τους ρόλου και του ιστορικού τους προορισμού κι αν οργανώνονταν σε κοινωνική τάξη (την τάξη των προλεταρίων), με καθοδηγητές αυτούς που είχαν την ευκαιρία να μάθουν τη κοσμοθεωρία, θα κατόρθωναν με βίαιο επαναστατικό τρόπο, να καταργήσουν το καπιταλιστικό σύστημα, θα έπαιρναν την εξουσία στα χέρια τους και στη θέση του παλιού συστήματος, θα έκτιζαν ένα νέο κοινωνικό σύστημα, όπου όλη η παραγωγή θα συγκεντρωνόταν στα χέρια μιας αχανούς οργάνωσης όλου του έθνους, (του Κράτους;) θα καταργούνταν οι τάξεις και οι ταξικοί ανταγωνισμοί, και κατ' επέκταση δεν θα υπήρχαν πλέον οι όροι που να δικαιολογούν την ύπαρξη των προλεταρίων, ως κυρίαρχης τάξης. Το Κράτος της τάξης των προλετάριων - με μορφή τη Δικτατορία του Προλεταριάτου - με τον καιρό θα φθειρόταν και θα αυτοδιαλυόταν και τελικά θα εξαφανιζόταν και στη θέση του θα εμφανιζόταν μια αταξική και ακρατική (κομμουνιστική) κοινωνική οργάνωση. [Βλέπε: Κ. Μαρξ & Φρ. Ένγκελς: "Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος".]

Η Μαρξιστική κοσμοθεωρία είχε αναπτυχθεί περαιτέρω με τη συμβολή πολλών διανοούμενων και επαγγελματιών πολιτικών, μαθητών-υποστηρικτών του Μαρξ, του Ένγκελς. Ιδιαίτερη μνεία  θα πρέπει να γίνει στον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, υπό την καθοδήγηση του οποίου έγινε δυνατή η μεταφορά της μαρξιστικής θεωρίας στην πράξη με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία. Με την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία άρχισαν να εφαρμόζονται ορισμένες ιδέες της Μαρξιστικής διδασκαλίας για την κοινωνία και ιδιαίτερα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες του λεγόμενου Υπαρκτού Σοσιαλισμού (ΥΣ), επιλέγονταν και εφαρμόζονταν με ευλάβεια μερικές από τις πρόνοιες της Μαρξιστικής διδασκαλίας, ενώ άλλες παραγνωρίστηκαν ή δεν αναπτύχθηκαν για να αντανακλούν τις νέες συνθήκες. Μετά από 70 τόσα χρόνια προσπάθειας για να οικοδομηθεί το νέο, ανώτερο αταξικό σύστημα στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, είναι σε όλους γνωστό, ότι οι προσπάθειες απέτυχαν.

Γιατί απέτυχαν οι προσπάθειες για την οικοδόμηση μιας αταξικής κοινωνίας στις χώρες του Υ.Σ. είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να τύχει ειδικής μελέτης και θα πρέπει να οργανωθεί γι' αυτό το σκοπό ειδικό φόρουμ συζητήσεως.

Είναι όμως παράλληλα γνωστό, ότι η ίδια η κοινωνική ανάπτυξη στο καθολικό επίπεδο, έχει τη τάση να αποβάλλει όλο και πιο πολύ τις δυο ανταγωνιστικές, αντιμαχόμενες τάξεις - την εργατική τάξη και την αστική τάξη - από την παραγωγή. Δηλαδή αντικειμενικά επικρατεί η τάση, κυρίως λόγω της αυξανόμενης αυτοματοποίησης να αποβάλλεται από τις παραγωγικές διαδικασίες όχι μόνο η εργατική τάξη αλλά και η καπιταλιστική.

 Με τον όρο "εργατική τάξη" εδώ, εννοώ τους χειρωνακτικά εργαζόμενους στην κοινωνική βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή υλικών αγαθών και όχι γενικά τους προλετάριους ή γενικά τους μισθωτούς, όπως μερικοί αντιλαμβάνονται το νόημα του όρου. Προλετάριοι είναι λ.χ. κι οι υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών και οι εργαζόμενοι στις τράπεζες και σε άλλες χρηματιστικές επιχειρήσεις και στις υπηρεσίες. Αν και μπορούμε να τους θεωρήσουμε μισθωτούς, δεν μπορούμε όμως να τους θεωρήσουμε μέλη της εργατικής τάξης, γιατί δεν εργάζονται στην κοινωνική βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή. Στους μισθωτούς, δεν ανήκουν μόνο οι εργαζόμενοι στην κοινωνική βιομηχανική παραγωγή, αλλά κι οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, ιδιωτικές και δημόσιες (κρατικές), κι όχι μόνο αυτοί αλλά σήμερα οι πιο πολλοί κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες και διευθυντές μετοχικών εταιρειών, δηλώνουν και εμφανίζονται ως μισθωτοί. Δίπλα στην εργατική τάξη, τη τάξη που παράγει τα βιομηχανικά και βιοτεχνικά προϊόντα (στα οποία περιλαμβάνονται και οι οικοδομές),υπάρχουν κι άλλες παραγωγικές τάξεις, που ιστορικά μάλιστα προηγήθηκαν. Αυτές είναι η γεωργική και η κτηνοτροφική τάξη, (σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζονται ως μια κοινωνική τάξη - ως η γεωργοκτηνοτροφική). Υπάρχει επίσης η τάξη των ψαράδων και των εκτροφέων ψαριών. Μ' άλλα λόγια υπάρχουν οι παραγωγικές τάξεις τροφίμων που προμηθεύουν το κοινωνικό σύνολο με τα βασικά είδη διατροφής, προτού αυτά περάσουν από κάποιο είδος μετατροπής και απ' εκεί στην κατανάλωση.

Η μεν εργατική τάξη αντικαθίσταται από αυτόματα μηχανήματα, η δε αστική (καπιταλιστική) τάξη, αντικαθίσταται από υπάκουα διευθυντικά στελέχη, ενώ η ίδια, όπως και οι χειρωνακτικά εργαζόμενοι που πετιούνται στο περιθώριο, περνά κι αυτή σ' ένα άλλο περιθώριο, σ' ένα περιθώριο όμως από το οποίο απομυζά και καταναλώνει σαν παρασιτική βδέλλα τα πλούτη -πολυτελή υλικά προϊόντα και ανθρώπινες υπηρεσίες - ζώντας στη χλιδή και στη σπατάλη.

Μ' άλλα λόγια οι αντικειμενικά υπάρχουσες τάσεις οδηγούν τις δυο βασικές αντιμαχόμενες τάξεις μακριά από την παραγωγή, μακριά από την βάση της κοινωνικής δραστηριότητας, με αντιθετικούς όμως προορισμούς: τα μεν πρώην μέλη της εργατικής τάξης οδηγούνται στην αεργία και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, όπου άλλοι μαραίνονται και πεθαίνουν και άλλοι κατορθώνουν να εξασφαλίσουν μια ψευτοδουλειά μακριά απ' τη παραγωγή, στις "υπηρεσίες" κι αλλού, η δε καπιταλιστική τάξη οδηγείται στο περιθώριο της απραξίας, της χλιδής και του πλεϊμποϊσμού, του ατέρμονου καταναλωτισμού πολυτελών προϊόντων. Ολόκληρες βιομηχανίες υπάρχουν και παράγουν πολυτελή προϊόντα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τα γούστα αυτής της παρασιτικής τάξης των αργόσχολων πλουσίων και των λακέδων τους.

Χαρακτηριστική επίσης τάση του παρόντος ταξικού συστήματος, είναι εκείνη που σπρώχνει όλο και πιο πολλούς νέους ανθρώπους που φθάνουν στην ηλικία ανάληψης εργασίας (σύμφωνα πάντα με τους όρους του παρόντος ταξικού συστήματος) να προτιμούν μη-παραγωγικά επαγγέλματα.

Κάθε φορά που άλλαζε ο κοινωνικός τρόπος παραγωγής και ο τρόπος ανταλλαγής, ακολουθούσε και η εξαφάνιση των δυο βασικών ανταγωνιστικών κοινωνικών τάξεων.

Όσο όμως ο τρόπος παραγωγής στηριζόταν στη διάκριση μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, αναπαράγαγε νέες ανταγωνιστικές τάξεις. Και στην περίπτωση τη σημερινή, όσο θα υπάρχει η διάκριση ανάμεσα στην χειρωνακτική και τη πνευματική εργασία, δηλαδή όσο θα υπάρχουν από τη μια χειρωνακτικά εργαζόμενοι και από την άλλη, πνευματικά εργαζόμενοι, τότε και οι δυο υπάρχουσες βασικές ανταγωνιστικές τάξεις να καταστραφούν, δυο άλλες βασικές ανταγωνιστικές τάξεις θα εμφανιστούν στη θέση τους.

Οι τελευταίες εκτιμήσεις δείχνουν ότι, η αγροτική τάξη στις ΗΠΑ είναι μόνο το 3% του ενεργού πληθυσμού, ενώ η εργατική τάξη το 12% έως 15% (το τελευταίο ποσοστό μαζί με τους ανέργους), ενώ το υπόλοιπο μέρος του ενεργού πληθυσμού καταγίνεται με τις υπηρεσίες, το εμπόριο και με άλλες μη-παραγωγικές ασχολίες. Μ' άλλα λόγια το 15% έως 18% του ενεργού πληθυσμού στις ΗΠΑ προμηθεύει την τροφή και τα άλλα υλικά αγαθά για να ικανοποιηθούν οι τρέχουσες (υπάρχουσες) ανάγκες όλου του πληθυσμού που ζει στις ΗΠΑ. Στις άλλες αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες η εικόνα είναι παρόμοια με την πιο πάνω. Είναι βέβαιο δε, ότι υπάρχει η τάση, όπως τα πιο πάνω ποσοστά των εργαζόμενων στην παραγωγή υλικών αγαθών, όλο να ελαττώνονται. Είναι επίσης γνωστό, ότι την εποχή του Μαρξ και του Ένγκελς επικρατούσαν οι αντίθετες συνθήκες, δηλαδή το τεράστιο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού ασχολούνταν στην παραγωγή (γεωργία, κτηνοτροφία, ψάρεμα, βιομηχανία, βιοτεχνία) και μόνο ένα μικρό ποσοστό ασχολούνταν στο εμπόριο, στις υπηρεσίες και σε άλλες μη-παραγωγικές εργασίες. Είναι μάλλον γι' αυτό το λόγο που οι Μαρξ και Ένγκελς, θεωρούσαν τους προλετάριους, (που τότε η τεράστια πλειοψηφία τους δούλευε στην παραγωγή) τη επαναστατική εκείνη δύναμη που ενδιαφερόταν για την απελευθέρωση της και κατ' επέκταση για την απελευθέρωση όλης της κοινωνίας.

Όπως βλέπουμε, τα πράγματα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά. Οι εργαζόμενοι στην παραγωγή (εργατική τάξη στις αναπτυγμένες χώρες) αποτελούν σήμερα ένα μικρό ποσοστό του ενεργού πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια, επικρατούσε η τάση συρρίκνωσης της εργατικής τάξης. Εξ άλλου, εξ αντικειμένου, οι χειρωνακτικά εργαζόμενοι στην παραγωγή, δεν διέθεταν και δεν ήταν σε θέση να αποκτήσουν όλα εκείνα τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια, που ήταν και είναι αναγκαία για να οργανώσουν και να κατευθύνουν με επιστημονικό τρόπο, ένα κοινωνικό μεταρρυθμιστικό κίνημα με ένα επαναστατικό πρόγραμμα. Ως εκ τούτου, επικεφαλής των εθνικών και διεθνών εργατικών ενώσεων, κινημάτων και οργανώσεων όλων των μορφών (συνδικάτων, πολιτικών κομμάτων, λαϊκών οργανώσεων κλπ), ετίθονταν διανοούμενοι που ανήκαν στην μικροαστική και την αστική τάξη. Κι αυτό ήταν φυσιολογικό γιατί η εργατική τάξη ή αλλιώς οι χειρωνακτικά εργαζόμενοι, δεν ήταν σε θέση συλλάβουν τα περίπλοκα κοινωνικά ζητήματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, εφόσον δεν αποκτούσαν εξ αρχής τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια και δεν διάθεταν αργότερα τις δυνατότητες (βασική μόρφωση, δασκάλους και κυρίως τον απαραίτητο χρόνο για μελέτη) να τα αποκτήσουν. Μα και κατ' εξαίρεση όταν μερικά άτομα που προέρχονταν από εργατικές οικογένειες αποκτούσαν τέτοια πνευματικά εφόδια, οι ίδιοι δεν ήταν πλέον χειρωνακτικά εργαζόμενοι, αλλά πνευματικά εργαζόμενοι και εξ αντικειμένου (λόγω κοινωνικής θέσης) ανήκαν πλέον στην μεσαία ή μικροαστική τάξη και όχι στην εργατική τάξη.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι σήμερα ένα σεβαστό ποσοστό των εργαζόμενων στην παραγωγή είναι όχι μόνο πρακτικά τεχνικά καταρτισμένοι, αλλά και θεωρητικά, τεχνολογικά. Από την άλλη, παρατηρείται η τάση όλο και πιο πολύ οι επιστημονικοί κλάδοι ο ένας μετά τον άλλο να συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τα παραγωγικά προτσές. Κυρίαρχο στην παραγωγή, πάει να γίνει ένα στρώμα από επιστήμονες-τεχνολόγους (γενικά τεχνοκράτες) και είναι φανερή η τάση, ότι αυτό το στρώμα θα αυξάνεται συνεχώς, ενώ αντίθετα οι χειρωνακτικά εργαζόμενοι θα ελαττώνονται. Συνεπώς σε κάποιο μελλοντικό χρονικό σημείο στη παραγωγή υλικών αγαθών θα μείνουν τελικά μόνο επιστήμονες-τεχνολόγοι σ' όλους τους τομείς της κοινωνικής παραγωγής, οι οποίοι με τη βοήθεια ενός μικρού αριθμού τεχνιτών, και με τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και αυτόματων μηχανημάτων θα κατευθύνουν και θα ελέγχουν όλες τις παραγωγικές διαδικασίες.

Τα πιο πάνω οδηγούν αναπόφευκτα στο συμπέρασμα, ότι η πίστη στη θεωρία ότι η εργατική τάξη ήταν και παραμένει η επαναστατική τάξη που θα ανατρέψει το παρόν σύστημα και θα κτίσει ένα καινούριο ανώτερο, δεν ήταν παρά μια αυταπάτη.

-- Τι θα γίνει με τους κεφαλαιοκράτες όταν ολοκληρωθεί η αυτοματοποίηση στην παραγωγή; -- Θα συνεχίσουν να εισπράττουν παχουλά μερίδια επί των μετοχών τους (γενικά των τίτλων ιδιοκτησίας) στις αυτοματοποιημένες επιχειρήσεις, στα χρηματικά τους κεφάλαια και στις άλλες μορφές περιουσιακών στοιχείων (κτίρια κλπ) χωρίς να προσφέρουν τίποτε στην κοινωνία;

• Τι θα απογίνουν οι προλετάριοι (εργαζόμενοι στις υπηρεσίες κι αλλού) που δεν θα έχουν μετοχές (και γενικά τίτλους ιδιοκτησίας) στις αυτοματοποιημένες επιχειρήσεις;

• Θα συνεχίσουν να υπάρχουν ή θα εξαφανιστούν όπως εξαφανίζονταν τα διάφορα ζωικά είδη που δεν κατόρθωναν να αναπτυχθούν σε ανώτερα επίπεδα;

• Τι είδους υπηρεσίες θα υπάρχουν μέσα σε τέτοιες συνθήκες;

Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα ζητούν απάντηση από τους πνευματικούς ανθρώπους του σήμερα και οραματιστές του αύριο.

Δυνατόν να υπάρξουν πολλές συζητήσεις και κρίσεις και προτάσεις, ως προς τους λόγους για τους οποίους δεν έγινε κατορθωτό να πραγματοποιηθεί το Πανανθρώπινο Όραμα με βάση τη Μαρξιστική-Λενινιστική διδασκαλία και ως προς τους λόγους για τους οποίους το κοινωνικό σύστημα (ο λεγόμενος Υπαρκτός Σοσιαλισμός) που κτίστηκε με βάση αυτή τη θεωρία, έχει καταρρεύσει. Δυνατόν επίσης να υπάρξουν πολλές συζητήσεις για τη θεωρητική παρουσίαση του απώτερου σκοπού ενός νέου μεταρρυθμιστικού και επαναστατικού κινήματος, πολλές συζητήσεις για την ταχτική και στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσει ένα τέτοιο κίνημα.

Δεν υπάρχουν μονοσήμαντες απαντήσεις για τα μεγάλα κοινωνικά φαινόμενα. Για να γίνει κατανοητό ένα μεγάλο ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο ή συμβάν, χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί η διαλεκτική μέθοδος σκέψης, που θα εξετάσει και μελετήσει όλες τις πτυχές του, που αναγκαία αλληλεπιδρούν, αλληλεξαρτώνται και αλληλοκαθορίζονται καθώς η κοινωνία εξελίσσεται. Κι αυτό απαιτεί πληροφόρηση και χρόνο. Δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστεί στα πλαίσια ενός άρθρου, κι εξάλλου απαιτείται η πνευματική συνεισφορά και η πρακτική δράση πολλών ανθρώπων.

Από τις μελέτες, που έχω κάνει για την εμφάνιση και ανάπτυξη των άλλων υλικών μορφών και από την εξήγηση που δίνω για την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, βγαίνουν κατά κάποιο τρόπο, τα συμπεράσματα μου και η θεωρία μου, ως προς την ορθή πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί για να γίνει πραγματικότητα το Πανανθρώπινο Όραμα. Είμαι έτσι υποχρεωμένος, παρόλο το ακατάλληλο της περίπτωσης, (άρθρο) να πω μερικά πράγματα πάνω στο ζήτημα αυτό.

Κατ' αρχήν θεωρώ ότι, για να λειτουργήσει ένα νέο, πραγματικά ανώτερο, αταξικό κοινωνικό σύστημα, θα πρέπει να έχει ως βασικό όρο ή αλλιώς να προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή στις διαδικασίες διαμόρφωσης θεωρίας (που περιλαμβάνει και τη διαδικασία παρσίματος των αποφάσεων), καθώς και στη πράξη (δράση) όλων των ωφέλιμα εργαζόμενων στην παραγωγή και στις υπηρεσίες.

Ο Μαρξισμός αρχικά και αργότερα ο Λενινισμός, που θεωρείται ως ο Μαρξισμός στην Πράξη, δεν δίδαξε πως ήταν δυνατό να εφαρμοστεί στην πράξη αυτός ο όρος, αυτή η θεμελιώδης προϋπόθεση, δηλαδή η συμμετοχή όλων των ωφέλιμα εργαζομένων στις διαδικασίες παρσίματος των αποφάσεων και η συμμετοχή τους στη πράξη, στο κοινωνικό, πολιτισμικό γίγνεσθαι. Εφάρμοσε από την αρχή, τόσο στις τρεις Διεθνείς των Εργατών, όσο και στις εθνικές προλεταριακές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα, όσο και μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία στα Κράτη του Υ.Σ., αρχές και κανόνες οργάνωσης και λειτουργίας της ταξικής, της αστικής κοινωνίας, δηλαδή τις ίδιες αρχές που επικρατούσαν και επικρατούν στο καπιταλιστικό σύστημα.

Συγκεκριμένα πριν την σοσιαλιστική επαναστατική Ρωσία, είχαν εμφανιστεί αυθόρμητα τα Συμβούλια (Σοβιέτ) των εργατών και των αγροτών. Τόσο ο Λένιν όσο κι άλλοι αρχηγοί της επανάστασης πίστεψαν ότι τα Συμβούλια αυτά, αποτελούσαν όργανα λαϊκής εξουσίας. Επειδή, όμως, ήταν οργανωμένα με τις ίδιες αρχές που ήταν οργανωμένες όλες οι άλλες αστικές οργανώσεις, τα Συμβούλια αυτά κατέληξαν τελικά να είναι τα όργανα μερικών ή ενός ατόμου, που επέβαλλαν ή επέβαλλε τη θέληση του (ή τη θέληση του Κόμματος) πάνω στα μέλη. Μ' άλλα λόγια και στη μορφή αυτή της οργάνωσης των παραγωγικών τάξεων, όπως και στα συνδικάτα και τις αγροτικές οργανώσεις και τα πολιτικά κόμματα των παραγωγικών τάξεων, με το τέχνασμα της αντιπροσώπευσης, η δύναμη των μελών (των εργατών και των αγροτών) μεταβιβαζόταν σε μερικά άτομα κι απ' αυτά σε ένα άτομο, κι έτσι τα μέλη έχαναν την πολιτική τους δύναμη, τα πολιτικά τους δικαιώματα.

Αυτές είναι οι αρχές του λεγόμενου Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, τις οποίες αν και βαφτίσανε κομμουνιστικές αρχές, στην ουσία τους είναι και παραμένουν αρχές που εμφανίστηκαν κατά την πορεία ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι οι οργανωτικές αρχές που επικρατούν και στις οργανώσεις των χωρών που έχουν καπιταλιστικό σύστημα. Απλά από αρχές αστικής δημοκρατίας μετονομάστηκαν αρχές δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η ουσία αυτών των αρχών, είναι ότι με βάση κάποιο εκλογικό τέχνασμα και μηχανισμό, επιτυγχάνεται η μεταβίβαση της δύναμης των πολλών στους λίγους, ακόμη μέχρι και τον ένα, που βαφτίζεται Αρχηγός ή Ηγέτης. Αυτή η αρχή σε αντίθεση με το κληρονομημένο δικαίωμα που απολάμβανε η τάξη των ευγενών (βασιλιάς, δουλοκτήτες, φεουδάρχες) προηγουμένως, θεωρήθηκε προοδευτική αρχή και προπαγανδίστηκε ως το "δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεστε".

Σε σχέση με το θεσμό που κληροδοτούσε την εξουσία από γονιό σε παιδί ή σε συγγενικό πρόσωπο, το νέο σύστημα ήταν βέβαια προοδευτικό, με την έννοια ότι παρείχε κάποιες ευκαιρίες να αντικαθίσταται ένας δικτάτορας από ένα "σχετικά δημοκρατικά" σκεπτόμενο άτομο. Αυτή η ευκαιρία όμως δεν άλλαζε την ουσία ότι η εξουσία (ανεξάρτητα προσωπικοτήτων) συγκεντρωνόταν σε ορισμένες θέσεις κλειδιά στις δομές της ιεραρχίας που προβλεπόταν από το πολιτικό σύστημα της ταξικής κοινωνίας του καπιταλισμού ή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στην ουσία του το νέο πολιτικό σύστημα που εγκαθίδρυσε η αστική τάξη, όσο καλύτερο κι αν είναι από το προηγούμενο (το σύστημα κληρονομούμενης εξουσίας) δεν παύει από του να είναι ΑΡΝΗΣΗ του δικαιώματος όλων των ατόμων να αυτοδιαχειρίζονται τις κοινωνικές τους υποθέσεις, γιατί ακριβώς αρνείται στο λαό (στους ωφέλιμα εργαζόμενους) να αποφασίζουν για τα οικονομικά, τα πολιτικά και λοιπά κοινωνικά ζητήματα.

Το πολιτικό ή πολιτειακό σύστημα που έχει εγκαθιδρυθεί και εξελιχθεί σε όλες τις βαθμίδες και επίπεδα οργάνωσης τόσο της αστικής κοινωνίας όσο και των κοινωνιών του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν εξασφαλίζει σε όλα τα ωφέλιμα εργαζόμενα άτομα την ισότιμη συμμετοχή τους στις διαδικασίες παρσίματος των αποφάσεων, αλλά αντίθετα αρνείται σ' αυτά συμμετοχή, την οποία με το τέχνασμα της αντιπροσώπευσης, εξασφαλίζει μόνο σε μερικά άτομα.

Αυτή η σύγχρονη αρχή - της Αντιπροσώπευσης -, είναι ένας μηχανισμός υποκλοπής της δύναμης των εργαζομένων, που εμφανίστηκε ιστορικά κατά τη επαναστατική δράση της αστικής τάξης ενάντια στη φεουδαρχία και θεσμοθετήθηκε και κυριάρχησε γιατί της παρείχε την δυνατότητα υποκλοπής της δύναμης των εργαζόμενων μαζών. Τη ίδια, λοιπόν, αρχή, εφάρμοσαν και οι οργανώσεις και τα κόμματα και τα Κράτη, που υποτίθεται προωθούσαν τα συμφέροντα των εργαζόμενων, τα συνδικάτα, τα εργατικά και αγροτικά κόμματα, και γενικά όλες οι λεγόμενες λαϊκές οργανώσεις. Με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας της ταξικής κοινωνίας, και με ευλύγιστα ή όχι εκλογικά τεχνάσματα, που διαμορφώνουν τα ηγετικά στελέχη ανάλογα με τις περιστάσεις, ορισμένα άτομα έχουν τη δυνατότητα να υποκλέπτουν την δύναμη που έχουν τα υπόλοιπα μέλη των οργανώσεων και των πολιτικών κομμάτων. Η ουσία αυτής της αρχής οργάνωσης, δεν εκφράζει την λεγόμενη πραγματική ή άμεση και καθολική δημοκρατία, αλλά αντίθετα εκφράζει την άρνηση της - την αρνείται - γιατί όσον υπάρχει αυτή η αρχή εμποδίζει την εφαρμογή πραγματικής άμεση και καθολικής δημοκρατίας.

Μ' άλλα λόγια οι αρχές οργάνωσης και λειτουργίας των οργανώσεων της ταξικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα (από μια απλή επιμέρους οργάνωση μέχρι και το Κράτος) υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να απαρνιόνται τη πολιτική τους δύναμη, που πηγάζει από τη προσφορά τους σε ωφέλιμη εργασία στο κοινωνικό τσουκάλι της εργασίας, και με τη λεγόμενη ψηφοφορία, να αποξενώνονται απ' την με το να την μεταβιβάζουν σε κάποιο άλλο άτομο, που υποτίθεται ότι θα τους αντιπροσωπεύει και θα αποφασίζει και θα ενεργεί για λογαριασμό τους. Τα άτομα που εκλέγονται με τα εκλογικά τεχνάσματα συγκεντρώνουν την δύναμη των εργαζομένων στα χέρια τους και μετά, αποφασίζουν και πράττουν εν λευκό, ό,τι αυτοί νομίζουν τι είναι καλό για τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι και γενικά οι ψηφοφόροι έχουν τόσο βαθιά εθιστεί με την αυταπάτη, ότι με τη ψηφοφορία, δηλαδή με την πράξη κατά την οποία απαρνιούνται την πολιτική τους δύναμη προς όφελος κάποιου τρίτου προσώπου, πως ασκούν κάποιο "ιερό δημοκρατικό λειτούργημα", έτσι που τους πιάνουν ρίγη συγκίνησης και ευχαρίστησης όταν μεταβαίνουν στις κάλπες για να ψηφίσουν τον εκλεκτό τους ή τους εκλεκτούς τους. Δεν συνειδητοποιούν το γεγονός ότι με το να απαρνιούνται την πολιτική τους δύναμη και με το να τη μεταβιβάζουν σε κάποιο τρίτο άτομο, από τη μια ξεγυμνώνονται από πολιτικά δικαιώματα και πολιτική δύναμη και από την άλλη, μετατρέπουν ορισμένους συνανθρώπους τους σε πανίσχυρους πολιτικούς, που τους κυβερνάνε ως υποταχτικούς τους πλέον.

Πολλοί ψηφοφόροι, όταν πηγαίνουν να ψηφίσουν αντιπροσώπους, έχουν την ψευδαίσθηση ότι παίρνουν μέρος σε διαδικασία παρσίματος αποφάσεων, γιατί νομίζουν ότι ψηφίζουν τα συγκεκριμένα πολιτικά και κοινωνικά προγράμματα των πολιτικών προσώπων ή των κομμάτων. Αυτή η αντίληψη είναι επίσης μια αυταπάτη, που έχει πολλές φορές αποδειχθεί στην πράξη. Μα και στις περιπτώσεις εκείνες που προωθούνται στην πράξη ορισμένες πρόνοιες των διακηρύξεων και των προγραμμάτων των πολιτικών και των πολιτικών κομμάτων, σε καμιά περίπτωση δεν αγγίζουν την ουσία του κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Δηλαδή, όσο κι αν υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να προχωρήσουν σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις προς όφελος των εργαζόμενων, οι κάθε λογής μεγαλοαστοί και μικροαστοί πολιτικοί, καθώς επίσης και οι πολιτικοί που διακηρύχνουν ότι είναι εκπρόσωποι των εργαζόμενων τάξεων, δεν νοούνται ποτέ να αγγίξουν τα θεμέλια πάνω στα οποία έχει κτιστεί το ταξικό κοινωνικό σύστημα. Και ο λόγος είναι πασιφανής: με την κατάρρευση του ταξικού συστήματος θα χάσουν τις θέσεις τους, θα χάσουν τα προνόμια τους, θα χάσουν τη εξουσιαστική τους δύναμη πάνω σε άλλους ανθρώπους γεγονός που τους κάνει να νιώθουν "ανώτεροι άνθρωποι", άνθρωποι επώνυμοι που στέκουν πάνω από το ανώνυμο πλήθος.

Το λεγόμενο "Δημοκρατικό πολιτικό σύστημα", που στηρίζεται στη μέθοδο της "αντιπροσώπευσης" (σ' αντίθεση με την αρχή ή αλλιώς το θεσμό κληρονόμησης της εξουσίας), ως μέθοδος και τέχνασμα υποκλοπής της ατομικής πολιτικής δύναμης των εργαζομένων και γενικά των ψηφοφόρων, κυριάρχησε όχι μόνο στο καπιταλιστικό σύστημα - με την ονομασία Αστική Δημοκρατία - αλλά και στο σύστημα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού - με την ονομασία Σοσιαλιστική Δημοκρατία.

Αυτό το σύστημα υποκλοπής της ατομικής δύναμης των δημοτών, κυριάρχησε σ' όλες τις μορφές οργανώσεων σε όλα τα επίπεδα, εκτός βέβαια από τα συλλογικά τους όργανα, όπου παίρνονται οι αποφάσεις. Στα όργανα αυτά φαινομενικά ή τυπικά ακολουθείται η αρχή της άμεσης δημοκρατίας, όπως λ.χ. σ' ορισμένα συμβούλια και επιτροπές και στα κοινοβούλια. Λέω φαινομενικά και τυπικά, γιατί πίσω από το φαινόμενο και το τύπο, δρουν οι κομματικές, οικονομικές κλπ δυνάμεις που επιβάλλουν στα μέλη αυτών των σωμάτων τι πρέπει να ψηφίζουν. Το σύστημα του "λόμπι" είναι ένα από τα διάφορα τεχνάσματα διαμόρφωσης αποφάσεων προς όφελος μιας ομάδας, ή μιας τάξης ή ακόμα και προς όφελος ενός ατόμου ή μιας ιδιωτικής επιχείρησης.

Η δημοκρατία, η σοσιαλιστική, (με ανθρώπινο πρόσωπο ή με οποιαδήποτε άλλη ετικέτα) - των εργατικών, των σοσιαλιστικών, των σοσιαλδημοκρατικών και των κομμουνιστικών Κρατών, κομμάτων και οργανώσεων - λειτουργεί επίσης ως ένα σύστημα, υποκλοπής της πολιτικής δύναμης από τους εργαζόμενους ή από τα μέλη των επιμέρους οργανώσεων. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στις μορφές αυτών των οργανώσεων της κοινωνίας, ο ψηφοφόρος ήταν υποχρεωμένος να ψηφίζει στην Ηγεσία του Κράτους, στην Ηγεσία του Κόμματος και στην Ηγεσία των Κοινωνικών Οργανώσεων άτομα, που επέλεγε η ίδια η Ηγεσία, και ως εκ τούτου, είναι φανερό ότι τα άτομα της επιλογής της Ηγεσίας ήταν κατ' αρχή τα ίδια τα μέλη της. Ως εκ τούτου, το σύστημα λειτουργούσε με τέτοιο τρόπο, ώστε να διατηρεί τα ίδια άτομα συνεχώς στην Ηγεσία και στην Εξουσία. Μα όσο διαφορετικό κι αν είναι το σύστημα της Αστικής Δημοκρατίας απ' εκείνο της Σοσιαλιστικής ή της Κομμουνιστικής, στην πράξη υπάρχουν χίλια δυο παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι με το σύστημα που επικρατεί, εξασφαλίζεται επίσης η διατήρηση των ίδιων ατόμων στην ηγεσία-εξουσία μιας οργάνωσης, ενός κόμματος, ενός κρατικού τομέα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και κατά κάποιο τρόπο, υπάρχουν οι δυνατότητες να δημιουργούνται δυναστείες τέτοιων ηγετικών ατόμων, με την έννοια ότι ο πατέρας προωθεί σε ηγετικές θέσεις παιδί του ή παιδιά του. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά.

Τελευταία ακούστηκαν πολλές φωνές από παλιούς και νέους "αριστερούς" πολιτικούς ότι αρνιούνται τις αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού για τα κόμματα τους. Φαίνεται ότι είτε δεν καταλαβαίνουν το νόημα των αρχών του Δ. Σ. είτε προσπαθούν να παραπλανήσουν τα μέλη και τους οπαδούς τους. Διότι, ας μην αυταπατώνται και ας μην εξαπατούν τα μέλη τους: όλες οι οργανώσεις και όλα τα κόμματα, και όλα τα Κράτη σήμερα λειτουργούν με βάση τις αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού (ΔΣ) ή τις αρχές της Αστικής Δημοκρατίας (ΑΚ) που ουσιαστικά ταυτίζονται, είναι δηλαδή οι ίδιες.

• Ποια είναι η ουσιαστική λειτουργία αυτών των αρχών;

Με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του ΔΣ ή της ΑΚ, συγκεντρώνεται η δύναμη των πολλών στα χέρια μερικών ή του ενός, ο οποίος ή οι οποίοι την μετατρέπουν σε δική τους εξουσία για να εξουσιάζουν αυτούς που απαρνήθηκαν τη δύναμή τους.

Το πως λειτούργησαν στην πράξη οι Αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, ως αρχές οργάνωσης και λειτουργίας όχι μόνο των αστικών, αλλά και όλων των άλλων οργανώσεων και Κρατών (των λαϊκών συμπεριλαμβανομένων) επεξηγώ και αναλύω στο έργο μου: "Η ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΣΗ"

Υποστηρίζεται ότι η εκλογή των Ηγετών από τα μέλη είναι η "Ουσία της Δημοκρατίας". Αυτή η ιδέα εμφανίστηκε κατά τους αγώνες της αστικής τάξης να καταργήσει το φεουδαρχικό σύστημα εξουσίας, που καθόριζε ότι κάθε μορφή εξουσίας ήταν κληρονομική και καθόριζε με θεσμοθετημένους κανόνες ποιος μπορούσε να κληρονομήσει την εξουσία ενός βασιλιά, ενός ευγενή, ενός φεουδάρχη, ενός γαιοκτήμονα, κλπ.

Μετά τη νίκη της πάνω στη φεουδαρχία, η αστική τάξη διατήρησε την κληρονομικότητα σε πολλές πτυχές της οικονομικής ζωής - μεταβίβαση περιουσίας κλπ - ενώ στην πολιτική δημιούργησε ένα νέο πολιτικό σύστημα - την αστική δημοκρατία - με το οποίο καταργούσε θεωρητικά και σε μεγάλο βαθμό πρακτικά την κληρονομικότητα της εξουσίας.

Αν όμως δεχτούμε ότι η Ουσία της Άμεσης και Καθολικής Δημοκρατίας είναι η καθολική συμμετοχή των μελών μιας κοινωνίας, ή μιας επιμέρους κοινωνικής οργάνωσης, στις διαδικασίες όπου παίρνονται οι αποφάσεις, τότε καταλαβαίνετε, ότι με το να εκλέγουν αντιπροσώπους (ηγέτες) που να αποφασίζουν αυτοί για λογαριασμό τους, δεν είναι η ουσία της δημοκρατίας, αλλά το αντίθετο της: είναι η άρνηση της Άμεσης και Καθολικής Δημοκρατίας, γιατί ακριβώς αυτό το σύστημα αρνείται στα μέλη της κοινωνίας ή στα μέλη των επιμέρους κοινωνικών οργανώσεων να παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις.

Η ίδια τάση που επικράτησε στο καπιταλιστικό σύστημα, δηλαδή η τάση συγκέντρωσης των διαφόρων μορφών δύναμης σε όλο και λιγότερα άτομα - μέχρι και του ενός και μοναδικού (θυμηθείτε τις εκατοντάδες περιπτώσεων δικτατορίας) - η ίδια τάση επικράτησε και στο σοσιαλιστικό σύστημα. Μια διαφορά που φαινόταν ουσιώδης και έδινε την εντύπωση ύπαρξης κοινωνικής ιδιοκτησίας και δικαιοσύνης, ήταν ότι στις σοσιαλιστικές επιχειρήσεις στη παραγωγή και στις υπηρεσίες, οι διευθυντές και τα συμβούλια δεν κατείχαν τίτλους ιδιοκτησίας των περιουσιακών στοιχείων που διαχειρίζονταν, και συνεπώς δεν είχαν το δικαίωμα να πουλούν τις επιχειρήσεις (ως going concern). Είχαν όμως το προνόμιο να βγάζουν τις αποφάσεις για τη παραγωγή και για τη διάθεση των προϊόντων που παρήγαγαν οι μισθωτοί τους εργαζόμενοι, γιατί ακριβώς οι εργαζόμενοι δεν έπαψαν ποτέ από του να είναι μισθωτοί. Αυτοί, (ο διευθυντής ή οι διευθυντές) αποφάσιζαν αυθαίρετα μάλιστα και για το ύψος των μισθών των εργαζόμενων. Οι προλετάριοι παρέμεινα ουσιαστικά προλετάριοι, όσο κι αν εμφανιζόταν ότι ο πλούτος είχε κοινωνικοποιηθεί. Η κοινωνικοποίηση ήταν τυπική, αφού ο πλούτος ανήκε ουσιαστικά στο Κράτος, που βρισκόταν στα χέρια μιας κάστας πολιτικών και διευθυντικών στελεχών. (Σοσιαλιστική ή κομμουνιστική ελίτ ή νομενκλατούρα).

Οι μισθωτοί (οι εργαζόμενοι γενικά ή αλλιώς οι προλετάριοι) στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ουδέποτε οργανώθηκαν σε τάξη, η οποία να μετατραπεί, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Ένγκελς, σε κυρίαρχη τάξη. Ουδέποτε συγκέντρωσαν, οργάνωσαν και έλεγχαν την παραγωγή και ουδέποτε αποφάσιζαν για το πως έπρεπε να διαθέτονται τα προϊόντα που παρήγαγαν.

Κυρίαρχη τάξη στον υπαρκτό σοσιαλισμό αναδείχτηκε μια κάστα πνευματικά εργαζόμενων, που οργανώθηκαν σε ένα πολιτικό κόμμα, το οποίο ατυχώς ονομάστηκε "κομμουνιστικό", γιατί καμιά σχέση δεν είχε με βασικές κομμουνιστικές αρχές και ιδεώδη, όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί από τη Μαρξιστική θεωρία. Αυτή η κάστα των κομματικών, των κρατικών και των οικονομικών ηγετών, είχε ουσιαστικά αντικαταστήσει τους καπιταλιστές και τους πολιτικούς υπηρέτες τους στις επιχειρήσεις, στις υπηρεσίες και στο Κράτος.

Είναι γνωστό ότι το σύστημα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού κατάρρευσε, γιατί το αρνήθηκαν οι ίδιοι οι ηγέτες του κυρίαρχου (κομμουνιστικού) κόμματος και των επιμέρους οργανώσεων. Η περεστρόικα δεν ήταν παρά ένα κίνημα άρνησης των βασικών αρχών του Υ.Π. Πιστεύω, δε ακράδαντα ότι, ανάμεσα σε διάφορες αντικειμενικές αιτίες, που επέδρασαν ώστε να αρνηθούν οι ηγέτες κι ο λαός το σύστημα, ήταν και το γεγονός ότι με την κατάργηση του συστήματος οι ηγέτες και γενικά τα διευθυντικά στελέχη όχι μόνο θα αποκτούσαν τίτλους ιδιοκτησίας πάνω στα περιουσιακά στοιχεία που διαχειρίζονταν, αλλά και με την πάροδο του χρόνου θα τα αύξανα και περιπλέον θα είχαν το δικαίωμα να τα κληροδοτούν στους απογόνους τους. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο ούτε ανεξήγητο το γεγονός ότι τα διευθυντικά και πολιτικά ηγετικά στελέχη σχημάτισαν την νέα καπιταλιστική τάξη της Ρωσίας και των άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών.

Όσα από τα κομμουνιστικά κράτη και κομμουνιστικά κόμματα (είτε στις χώρες του Υ.Π. είτε στις καπιταλιστικές χώρες) επέζησαν μετά την κατάρρευση, δυστυχώς δεν έχουν βγάλει τα σωστά συμπεράσματα, όσον αφορά την κατάρρευση του συστήματος. Βρήκαν χίλιες δυο δικαιολογίες, αλλ' όχι την πραγματική αιτία. Κι η πραγματική αιτία είναι, ότι ενώ σύμφωνα με τη θεωρία όλες οι μορφές εξουσίας έπρεπε να είχαν περάσει στα χέρια όλου του λαού μετά την κατάργηση της ατομικής μορφής της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, αντίθετα ο λαός παρέμενε απογυμνωμένος απ' όλες τις μορφές εξουσίας, ενώ αυτές συγκεντρώνονταν σε λίγα άτομα ή και σε ένα μόνο άτομο.

Οι δευτερεύουσες αντιθέσεις που εμφανίστηκαν στη βάση αυτής της βασικής αντίθεσης οδηγούσαν σε πολλά είδη συγκρούσεων και ανταγωνισμών, όπως συνέβαινε και τις χώρες που είχαν καπιταλιστικό σύστημα. Οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις δεν περιορίστηκαν μόνο στο εσωτερικό των χωρών του Υ.Σ., αλλά είχαν την αντανάκλαση τους και στο εξωτερικό, σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων του κόμματος και του κράτους με άλλα κόμματα και κράτη. Ο ψυχρός πόλεμος, ως μια μορφή των εξωτερικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων σε όλα τα επίπεδα των διακρατικών σχέσεων, αν και δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για την κατάρρευση, έπαιξε σημαντικό ρόλο, στο να φθάσουν οι εσωτερικές αντιθέσεις, και κατ' επέκταση οι συγκρούσεις και οι ανταγωνισμοί, σε σημείο πόλωσης. Οι ισορροπίες που διατηρούσαν το σύστημα, χάθηκαν και τελικά όλοι υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν την ανάγκη ευθυγράμμισης τους με την γενικότερη πορεία ανάπτυξης της ανθρωπότητας που καθοριζόταν από το αυθεντικό σύστημα της ταξικής κοινωνίας, το καπιταλιστικό, χωρίς προσωπίδες και χωρίς ετικέτες.

Οι ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες είτε προχώρησαν στη διάλυση των κομμάτων τους και στη δημιουργία νέων κομμάτων με άλλη ονομασία, είτε διατήρησαν την ονομασία, αλλά άρχισαν να εγκολπώνονται όλο και πιο πολύ μικροαστικές και μεγαλοαστικές ιδέες και πρακτικές και να συνεχίζουν να παραμένουν γαντζωμένοι στις αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού (καλύτερα αστικού τρόπου συγκέντρωσης της εξουσίας), που τους εξασφαλίζει μια προνομιακή θέση στο κόμμα σε βάρος των μελών και πιθανώς και κάποια θέση στα πλοκάμια της κρατικής (πολιτειακής) εξουσίας της χώρας τους.

[Σημ. του 1998: Ενδεικτικό παράδειγμα ο Ντ' Αλέμα (πρώην ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, που έγινε Πρωθυπουργός το 1998 στην Ιταλία]

Το Όραμα για μιαν ανώτερη, δηλαδή για μιαν αταξική κοινωνία, στην οποία πραγματικά κυρίαρχος θα ήταν όλος ο λαός, φορέας του οποίου ήταν οι παλιοί κομμουνιστές, είχε ήδη παραμεριστεί μετά την σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, το 1917 και αφού όλη η κρατική εξουσία είχε συγκεντρωθεί στα χέρια του Ι. Β. Στάλιν.

Μια από τις βασικές προϋποθέσεις ή όρους που είναι απαραίτητοι για την πραγματοποίηση του Οράματος για ένα αταξικό κοινωνικό σύστημα, εκτός από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, είναι κι η βαθμιαία κατάργηση του εμπορίου των υλικών αγαθών και μ' αυτό η κατάργηση του χρήματος.

Η κατάργηση του εμπορίου και του χρήματος μπορεί να επιτευχθεί βαθμιαία, με επιστημονικά οργανωμένο τρόπο. Κατ' αρχήν προϋποτίθεται ότι όλη η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια του ωφέλιμα εργαζόμενου λαού. Ο λαός θα αποφασίζει για τις προτεραιότητες όσον αφορά την ικανοποίηση των υλικών, πνευματικών και κοινωνικών αναγκών του και για την ικανοποίηση τους, ο λαός θα αποφασίζει τι υλικά αγαθά και πόση ποσότητα υλικών αγαθών και ποια θα πρέπει να είναι η ποιότητα τους, που θα απαιτούνται για την ικανοποίηση των αναγκών του σύμφωνα με τις καθορισμένες προτεραιότητες. Ως εκ τούτου θα καθορίζει κατά προτεραιότητα να παράγει όλες τις αναγκαίες ποσότητες ενός αγαθού που να είναι αρκετές να ικανοποιούν τις ανάγκες όλου του πληθυσμού.

Αφού αποφασίσει για όλα αυτά, αποφασίζει για τις ανθρώπινες δυνάμεις και μέσα που είναι αναγκαία για την παραγωγή του. Παράλληλα αποφασίζει τον επιστημονικό τρόπο διανομής του προϊόντος σε όλα τα άτομα της κοινωνίας.

Όταν ένα αγαθό παράγεται σε αρκετές ποσότητες που ικανοποιούν τις ανάγκες όλων των κατοίκων και κατανέμεται ακριβοδίκαια σε όλους "δωρεάν", τότε αυτόματα αποσύρεται από το εμπόριο. Στο εμπόριο παραμένουν μόνο εκείνα τα προϊόντα των οποίων η παραγωγή δεν έχει φθάσει ακόμη στο επίπεδο ικανοποίησης των αναγκών όλων.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, κάθε φορά που η παραγωγή ενός προϊόντος φθάνει στα αναγκαία επίπεδα και η διανομή του επιτυγχάνεται προς όφελος όλων, το ένα αγαθό μετά το άλλο θα αποσύρεται από την αγορά, (από το εμπόριο), το οποίο βαθμιαία θα καταργηθεί και μαζί του θα καταργηθεί και το χρήμα, ως το εμπόρευμα που παίζει το ρόλο του γενικού ισοδύναμου των αξιών. Ο νόμος της αξίας θα καταργηθεί κι αυτός και δεν θα παίζει πλέον τον ρόλο που παίζει στην δημιουργία τόσων και τόσων ειδών συγκρούσεων ανάμεσα στους ανθρώπους.

Στις χώρες του Υ. Σ. αντί να ακολουθηθεί η πιο πάνω πολιτική, συγκεντρώθηκε όλη η εξουσία προγραμματισμού (πλάνου) της παραγωγής στα χέρια ενός κεντρικού οργάνου, που αποφάσιζε αυθαίρετα για παραγωγικούς στόχους, ενώ ταυτόχρονα σπαταλούνταν ή κατακλέπτοταν ένα μεγάλο της παραγωγής από τους αξιωματούχους των επιχειρήσεων και του Κράτους. Οι εργαζόμενοι - και στην παραγωγή και στις υπηρεσίες - στην ουσία παρέμειναν μια τάξη κατώτερη - ενώ τη προνομιακή θέση των καπιταλιστών, των διευθυντών τους και των καπιταλιστικών πολιτικών, αντικατάστησε μια νέα προνομιακή τάξη, η κάστα των λεγόμενων στελεχών και μελών (ελίτ) του Κόμματος.

Μόνο το κοινωνικό σύνολο, μπορεί να καθορίσει με δημοκρατικές διαδικασίες την προτεραιότητα των αναγκών και τα μέσα με τα οποία θα πρέπει να ικανοποιούνται οι ανάγκες σε όλα τα επίπεδα, γιατί θα είναι το ίδιο το κοινωνικό σύνολο που θα εργαστεί για τη παραγωγή των υλικών και πνευματικών εκείνων προϊόντων που θα ικανοποιήσουν τις ανάγκες όλων. Και τέτοιος θεσμός στον υπαρκτό σοσιαλισμό ούτε είχε προβλεφθεί συνειδητά ούτε εγκαθιδρύθηκε αυθόρμητα. Με βάση τις αρχές λειτουργίας του σοσιαλιστικού συστήματος που εγκαθιδρύθηκε στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, ήταν αδύνατη η μετάβαση σ' ένα ανώτερο αταξικό κοινωνικό σύστημα, όπως προβλεπόταν από τη μαρξιστική θεωρία, βασικό όραμα της οποίας ήταν η κατάργηση των τάξεων και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των ωφέλιμα εργαζόμενων, στα χέρια των οποίων θα έχανε τον καταπιεστικό της χαρακτήρα.

Μη νομίζεται ότι τίθεται θέμα να δοθεί στους ωφέλιμα εργαζόμενους και γενικά στα μέλη μιας οργάνωσης ή ενός κόμματος ή ενός Κράτους η πολιτική δύναμη και κάθε άλλη μορφή δύναμης. Δεν τίθεται έτσι το ζήτημα. Τα μέλη μιας οργάνωσης, τα μέλη ενός κόμματος, οι ωφέλιμα εργαζόμενοι ενός Κράτους, έχουν, εξ αντικειμένου, την δύναμη στα χέρια τους. Το θέμα είναι ότι δεν την χρησιμοποιούν με οργανωμένο τρόπο οι ίδιοι. Όλοι αναγνωρίζουν και διακηρύχνουν αυτή την πραγματικότητα. Η εξουσία, λένε, των αξιωματούχων πηγάζει από το λαό.[Ο λαός είναι σαν ένα πηγάδι (πηγή) δύναμης. Ο λαός - η πηγή της δύναμης που μετατρέπεται σε εξουσία των αξιωματούχων -δεν είναι όμως αστείρευτη πηγή. Έχει τα όριο της. Με τα εκλογικά, λοιπόν, τεχνάσματα τους, οι πολιτικοί κλπ ηγέτες όλων των ειδών και ποιοτήτων, αντλούν όλη την δύναμη από την πηγή (τον λαό), και δεν αφήνουν ούτε σταγόνα δύναμης σ' αυτόν, στα άτομα, τον πολίτη. Σε κρίσιμες περιόδους, μάλιστα, οξυμένης πολιτικής αντιπαλότητας μεταξύ των πολιτικών, ο ένας μετά τον άλλον, διακηρύχνουν με "δημοκρατικό αίσθημα" το σύνθημα, ότι "η εξουσία πηγάζει από το λαό" ή ότι "ο λαός είναι η πηγή όλων των εξουσιών", και ο λαός τους χειροκροτεί και μένει ικανοποιημένος γι' αυτή την αναγνώριση που του κάνουν οι "δημοκρατικά" δήθεν σκεπτόμενοι πολιτικοί ηγέτες. Τέτοιες αυταπάτες και εξαπατήσεις του λαού είναι δυστυχώς πάρα πολλές.] Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που όλοι αναγνωρίζουν, αλλά που ο καθένας την εξηγεί διαφορετικά.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να δοθεί στα μέλη μιας οργάνωσης, στα μέλη ενός κόμματος, στους πολίτες ενός Κράτους η εξουσία, αλλά το θέμα είναι να καταργηθούν τα τεχνάσματα εκείνα (εκλογικά συστήματα), που εξαναγκάζουν από τη μια, τα μέλη μιας οργάνωσης, ενός κόμματος ή μιας ολόκληρης χώρας, (ενός λαού) να αποξενώνονται από την δύναμή τους, και από την άλλη, να επιτρέπει σε ένα ή σε μερικά άτομα να κλέβουν (να ιδιοποιούνται) τη δύναμη των μελών, τη δύναμη των εργαζόμενων, τη δύναμη του λαού.

Ή αλλιώς αν θέλετε να θέσουμε το ζήτημα: το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουν την πιο πάνω αλήθεια τα μέλη μιας οργάνωσης, ενός πολιτικού κόμματος ή ενός Κράτους και ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΝ με την μέθοδο της ψηφοφορίας (με την εκλογή) την δύναμή τους σε ορισμένα άτομα ή σε ένα άτομο, για να αποφασίζουν αυτοί ή αυτό το άτομο για λογαριασμό τους.

Το θέμα, λοιπόν, είναι τα μέλη των κοινωνικών οργανώσεων να μην αποποιούνται τη δύναμή τους, να μην την αποξενώνονται, να μη χαρίζουν, με οποιονδήποτε τρόπο, στο οποιονδήποτε, αλλά να την κρατούν για τον εαυτό τους, διατηρώντας το δικαίωμα τους να λαμβάνουν μέρος στις κοινωνικές διαδικασίας, τις οποίες οι ίδιοι θα καθορίσουν (θα διαμορφώσουν) για να παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις.

Όπως ήδη ανάφερα, η άποψη μου είναι, ότι θα δημιουργηθούν οι δυνατότητες για να εφαρμοστεί με ολοκληρωμένη μορφή το ανώτερο - αταξικό και ακρατικό - κοινωνικό σύστημα, στο καθολικό επίπεδο οργάνωσης της Ανθρωπότητας, όταν αυτοματοποιηθεί η παραγωγή των υλικών αγαθών σε παγκόσμια κλίμακα - ή τουλάχιστο σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες.

Η αυτοματοποίηση της παραγωγής αποτελεί την αντικειμενική προϋπόθεση (όρο) για την ολοκλήρωση του ανώτερου κοινωνικού συστήματος. Τίποτε, όμως, καμιά δηλαδή υλική μορφή ή υλικό σύστημα, δεν εμφανίζεται ξαφνικά με ολοκληρωμένη μορφή. Περνάει από μια μακροχρόνια διαδικασία κατά την οποία εμφανίζονται στο παλιό σύστημα τα νέα χαρακτηριστικά του καινούριου. Και στην περίπτωση ριζικού ανασχηματισμού του κοινωνικό-οικονομικού συστήματος, ένα από τα πιο θεμελιώδη χαρακτηριστικά του καινούριου, θα είναι η διατήρηση από τους ωφέλιμα εργαζόμενους της ατομικής τους δύναμης στα χέρια τους και αυτοί ν' αποφασίζουν για τα κοινά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά, τα δημόσια κλπ ζητήματα.

Τα ατομικά δικαιώματα, οι ατομικές υποχρεώσεις και οι ατομικές ελευθερίες θα αντανακλούν σε κάθε άτομο, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και τις ελευθερίες που θα καθορίζονται κατά χρονικά διαστήματα, ανάλογα με τη κάθε ανώτερη βαθμίδα ανάπτυξης που θα επιτυγχάνεται στην πορεία, από το κοινωνικό σύνολο για όλους, κι όχι όπως σήμερα, που καθορίζονται από τον υλικό πλούτο που κατέχει κάποιος ή από το προνομιακό πόστο που κατάχτησε στην ιεραρχία της εξουσίας μιας επιμέρους οργάνωσης, ενός πολιτικού κόμματος ή ενός Κρατικού τομέα ή μιας κρατικής υπηρεσίας (καλύτερα εξουσίας), γιατί ούτε ατομικός πλουτισμός, ούτε ατομικά προνόμια και προνομιακά πόστα θα υπάρχουν ούτε και προνομιακές Κρατικές θέσεις.

Όσο θα αυξάνονται και σταθεροποιούνται τα νέα χαρακτηριστικά στο κοινωνικό σύστημα τόσο θα υποχωρούν τα παλιά. Αυτή είναι η αναγκαία περίοδος εξέλιξης του νέου από το παλιό. Είναι η περίοδος των ανεπαίσθητων μικρών ποσοτικών αλλαγών. Σε κάποια περίοδο, αφού κυριαρχήσουν σε μεγάλο βαθμό τα νέα χαρακτηριστικά σε βάρος των παλιών, και ιδιαίτερα όταν θα θεσμοθετηθούν στις κυριαρχικές οργανώσεις των ωφέλιμα εργαζόμενων οι αρχές της καθολικής και άμεσης δημοκρατίας, τότε με άλμα, με γρήγορους ρυθμούς τα παλιά θα απορρίπτονται και θα ολοκληρώνονται οι δομές, οι λειτουργίες κι η μορφή του καινούριου. Η διαδικασία των γοργών αλλαγών, κατά τις οποίες θα επιβάλλονται στο γενικό επίπεδο της οργάνωσης, τα χαρακτηριστικά του καινούριου, θα είναι η λεγόμενη επαναστατική περίοδος. Με την συμπλήρωση των επαναστατικών αλλαγών θα εμφανιστεί το καινούριο κοινωνικό σύστημα, που θα έχει εμφανείς ριζικές ποιοτικές διαφορές από το παλιό, και θα αρχίσει να αναπτύσσεται με βάση τις δικές του δομές και λειτουργίες, με βάση τη δική του δυναμική, που θα πηγάζει από το ενδιαφέρον όλων των μελών του κοινωνικού συνόλου, να συμβάλλουν με όλες τις σωματικές και πνευματικές τους δυνάμεις για κατάκτηση όλο και πιο υψηλών στόχων για το καλό όλων.

Αυτή είναι διαλεκτική διαδικασία της ανάπτυξης από μια κατώτερη υλική μορφή ή σύστημα σε μια ανώτερη υλική μορφή ή σύστημα. Όπως έχω διαπιστώσει από τις μελέτες μου για την εμφάνιση και ανάπτυξη των διαφόρων άβιων και έμβιων υλικών μορφών, ακολουθείται πάντα η ίδια διαλεκτική διαδικασία. Καμιά υλική μορφή δεν δημιουργήθηκε, δεν επιβλήθηκε και δεν κυριάρχησε σε ένα περιβάλλον ξαφνικά ή από το τίποτε. Προήλθε από κάποια κατώτερη μορφή ή σύστημα. Το ίδιο και τα προηγούμενα κοινωνικά συστήματα που επιβλήθηκαν και κυριάρχησαν κατά την πορεία ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Η ανθρώπινη κοινωνία, παρ' όλο το ότι είναι το πιο πολύπλοκο σύστημα, δεν παύει από του να είναι ένα φυσικό, υλικό σύστημα, υποκείμενο στους ίδιους διαλεκτικούς νόμους ανάπτυξης που διέπουν όλα τα άλλα φυσικά φαινόμενα.

Επίσης κάθε νέα μορφή εμφανίζεται αρχικά στο ατομικό και στο μερικό επίπεδο οργάνωσης και βαθμιαία αναπτύσσεται ποσοτικά και ποιοτικά και γίνεται πιο περίπλοκη, σε ένα πιο περίπλοκο επίπεδο, το γενικό επίπεδο. Κατά την πορεία της ανάπτυξης εμφανίζονται αντικειμενικές αντιθέσεις ανάμεσα στην πορεία της ανάπτυξης στα διάφορα επίπεδα της οργάνωσης, ανάμεσα στο ατομικό, το μερικό και το γενικό. Η επίλυση των αντικειμενικών διαλεκτικών αντιθέσεων ανάμεσα στην ανάπτυξη ενός ατόμου (ατομικό επίπεδο) και στην ανάπτυξη των μελών μιας επιμέρους οργάνωσης (μερικό επίπεδο) ή όλων των ατόμων μιας ολόκληρης κοινωνίας (γενικό επίπεδο), επιτυγχανόταν μέχρι σήμερα με αυθόρμητο και τυχαίο τρόπο.

Το θέμα αυτό είναι βέβαια τεράστιο μπορεί να κατανοηθεί με την μελέτη της πορείας ανάπτυξης των συγκεκριμένων υλικών μορφών και συστημάτων, πράγμα που κάνω στο έργο "Η Ορθολογική Κοσμοθεώρηση". Θα πρέπει να πω όμως λίγα λόγια εδώ.

Αρχικά τα άτομα γεννιόντουσαν σε μια μικρή κοινότητα (γένος) που συνδέονταν όλοι με κάποιας μορφής συγγένειας, που αποτελούσε το γενικό επίπεδο οργάνωσης τους. Μέσα στο γενικό αυτό επίπεδο οργάνωσης (κοινότητα του γένους), τα άτομα είχαν περίπου τις ίδιες ευκαιρίες ανάπτυξης. Με την πάροδο του χρόνου, οι άνθρωποι αυξήθηκαν αριθμητικά και ένα γένος (κοινότητα) από γενικό επίπεδο οργάνωσης του ατόμου μετατράπηκε σε μερικό επίπεδο οργάνωσης, ενώ το γενικό επίπεδο οργάνωσης του ατόμου έγινε μια ένωση γενών, μια φυλή. Οι ευκαιρίες ανάπτυξης των ατόμων εξαρτιόνταν πλέον και από την πορεία ανάπτυξης του γένους στο οποίο ανήκαν (την οργάνωση τους στο μερικό επίπεδο) και από την πορεία ανάπτυξης της φυλής, στην οποία ανήκε το γένος τους, που ήταν και το γενικό επίπεδο της οργάνωσης τους.

Με τη πάροδο του χρόνου, με την επέκταση του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας - γεωργία, κτηνοτροφία, βιοτεχνία κλπ - και με την συγκέντρωση πολλών ανθρώπων στον ίδιο χώρο (χωριό ή πόλη) και για άλλους λόγους, οι κοινωνίες έγιναν πιο περίπλοκες. Η οργάνωση των ατόμων με βάση τα γένη άρχισε να εξασθενίζει και να χάνεται, ενώ άρχισε να κυριαρχεί η μονογαμική ή η πολυγαμική οικογένεια, ως η βασική μορφή οργάνωσης των ατόμων στο μερικό επίπεδο (θεμελιώδης επιμέρους οργάνωση) και δίπλα σ' αυτή άρχισαν να εμφανίζονται κι άλλες οργανώσεις σε μερικό επίπεδο, με βάση άλλα κριτήρια.

Ενώ το άτομο γεννιόταν αναγκαία σε μια μορφή οικογένειας, καθώς ενηλικιωνόταν αποκτούσε τη σχετική δυνατότητα να επιλέξει με τη θέληση του, σε ποια άλλη επιμέρους οργάνωση (πολιτικό κόμμα κλπ), μπορούσε να γίνει μέλος, ενώ η οργάνωσή του στο γενικό επίπεδο, έγινε ένα Κράτος-πόλη ή ένα Κράτος-Χώρα. (αργότερα με την εμφάνιση της μετανάστευσης απόκτησε το άτομο και τη δυνατότητα να μεταναστεύει από ένα Κράτος-πόλη ή Κράτος-Χώρα σε άλλο). Με την πάροδο του χρόνου, όλο και νέες Πόλεις-Κράτη εμφανίζονταν σε διαφορετικά γεωγραφικά περιβάλλοντα, ενώ σε άλλα αυξάνονταν αριθμητικά και οι νομαδικές φυλές που ζούσαν κυρίως από το κυνήγι κι από τις επιδρομές τους σε γεωργικές κοινότητες. Διαμορφώθηκαν έτσι, πολλά διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα. Η πορεία της ανάπτυξης ενός νέου ατόμου εξαρτιόταν, λοιπόν, από το είδος του κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο γεννιόταν και μεγάλωνε. Κατά την πορεία της ανάπτυξης περνούσε μέσα από διαφορετικά περιβάλλοντα, οικογένεια και άλλες επιμέρους οργανώσεις, που συγκροτούσαν το γενικό επίπεδο οργάνωσης - το Κράτος.

Η πορεία ανάπτυξης της ανθρωπότητας από τους αρχαίους χρόνους κατά τους οποίους εμφανίστηκαν οι πρώτες Πόλεις-Κράτη μέχρι σήμερα έχει καταγραφτεί από τους ιστορικούς με κάθε σχεδόν λεπτομέρεια και είναι γνωστή. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι είναι μια πορεία συγκρότησης όλο και πιο περίπλοκων, όλο και πιο διαφορετικών κοινωνικών περιβαλλόντων που προσφέρουν πολύ διαφορετικές συνθήκες ανάπτυξης στο ατομικό επίπεδο. Γι' αυτό και η ανάπτυξη του καθενός καθορίζεται τυχαία.

Αν λ.χ. γεννιέται σε μιαν πλούσια ή σε μια φτωχή οικογένεια, αν γεννιέται σε οικογενειακό ή γενικότερο περιβάλλον χειρωνακτών ή πνευματικά εργαζόμενων, αν γεννιέται σε μια μεγάλη πόλη ή σ' ένα χωριό, αν γεννιέται σε οικογένεια πολιτικών που κυβερνούν ή σε οικογένεια φτωχών βιοπαλαιστών, αν γεννιέται σε μιαν αναπτυγμένη βιομηχανικά κοινωνία ή σε μια υπό-ανάπτυξη αγροτική κυρίως κοινωνία, αν γεννιέται σε ένα κράτος που έχει επεκτατικές τάσεις ή σε ένα κράτος που υποφέρει από τις επεκτατικές τάσεις άλλου ή άλλων κρατών.

Πολλές πράγματι είναι οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα διάφορα βιοφυσικά και κοινωνικά περιβάλλοντα μέσα στα οποία γεννιούνται και αναπτύσσονται οι άνθρωποι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα ήταν αδύνατο να υπάρξει καμιά φορά το ίδιο ακριβώς βιοφυσικό και κοινωνικό περιβάλλον σ' ολόκληρη τη Γη. Δηλαδή δεν φαίνεται να υπάρχουν οι δυνατότητες να διαμορφωθούν παντού οι ίδιες συνθήκες, μέσα στις οποίες να αναπτύσσονται όλοι οι άνθρωποι. Αυτό όμως που θα μπορούσε να γίνει είναι να παρέχονται ισότιμα σε όλους τους ανθρώπους οι ευκαιρίες να αναπτύσσονται σε όσο το δυνατόν περισσότερα διαφορετικά περιβάλλοντα, και συνεπώς να αναπτύσσονται πολύπλευρα κι όχι μονόπλευρα.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενός νέου κινήματος κοινωνικής αναδιοργάνωσης - του Κινήματος "Για Μιαν Αταξική Κοινωνία" - είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη από τη μια του ατόμου, από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι να πεθάνει και από την άλλη η ολόπλευρη ανάπτυξη των διαφόρων επιμέρους οργανώσεων και γενικά όλης της ανθρωπότητας, γιατί οι πορείες ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα είναι αλληλένδετες, αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοκαθορίζονται.

Επίσης πιστεύω, ότι παρ' όλο ότι οι υλικές μορφές και επίσης τα κοινωνικά συστήματα αναπτύσσονταν μέχρι τώρα αυθόρμητα, πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι σήμερα βρίσκονται στην βαθμίδα εκείνη της υλικής και πνευματικής ανάπτυξης που τους παρέχει τις δυνατότητες να οργανώσουν συνειδητά εκείνο το κοινωνικό σύστημα, που θα παρέχει τις δυνατότητες πολύπλευρης ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.

Στη περίπτωση της κοινωνικής ανάπτυξης, από το σημείο αυτό και στο μέλλον, όπως έχω ήδη αναφέρει, είναι ήδη γνωστή μια ουσιαστική αντικειμενική τάση, η τάση ανάπτυξης της παραγωγής. Η κατεύθυνση προς την οποία αναπτύσσεται η παραγωγή, είναι η κατεύθυνση προς την αυτοματοποίηση. Αυτή είναι αντικειμενική τάση, επειδή δεν εξαρτάται και δεν καθορίζεται από τη θέληση ενός ατόμου, μιας ομάδας, μιας τάξης, ενός έθνους. Είτε το θέλουμε είτε όχι, όλες οι δραστηριότητες των ανθρώπων στη παραγωγή είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, οδηγούν την παραγωγή προς την αυτοματοποίηση και ταυτόχρονα εξωθούν, αποβάλλουν κάθε αχρείαστη συγκεκριμένη ανθρώπινη εργασία από τα παραγωγικά προτσές ή αλλιώς ελαττώνουν συνεχώς την αναγκαία αφηρημένη εργασία στην κοινωνική παραγωγή. Αυτή η τάση οξύνει συνεχώς την αντίθεση μεταξύ της παραγωγικής και της μη-παραγωγικής εργασίας ή ακόμη και της μη-απασχόλησης σε κανένα είδος εργασίας. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι εργάζονται στην παραγωγή υλικών αγαθών και αντίθετα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται σε μη-παραγωγικές (οι πιο πολλές μη ωφέλιμες) εργασίες και σε ένα ποσοστό ανέργων.

Αυτή η αντικειμενική τάση της ανάπτυξης της παραγωγής, δεν προϋποθέτει, όμως, ότι με την ολοκλήρωση της αυτοματοποίησης, θα μεταβληθούν αυτόματα και οι κοινωνικές σχέσεις σε όλες τις υπόλοιπες πτυχές του κοινωνικού οικοδομήματος και ούτε σημαίνει ότι θα εξασφαλίζει μια συνεχή ανάπτυξη της ανθρωπότητας αριθμητικά (ποσοτικά) και ποιοτικά. Η ατομική ανάπτυξη θα γίνεται όλο και πιο προβληματική, οι συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων θα πληθαίνουν. Η δημιουργική δραστηριότητα, που είναι η πηγή της ευτυχίας στους ανθρώπους θα εξαλείφεται βαθμιαία. Οι αντικειμενικές αντιθέσεις θα παραμένουν και ο κίνδυνος να συνεχίσουν να οδηγούν σε όλα τα είδη των συγκρούσεων και σε τοπικές και παγκόσμιες συρράξεις με τρομερές συνέπειες για τα άτομα και γενικά για την ανθρωπότητα δεν θα εξαλειφθεί, όπως δεν θα εξαλειφτεί κι η συνεχής αγωνία και το άγχος για το αύριο, η δυστυχία, η αποξένωση, η απομόνωση (μοναξιά), η εγκληματικότητα, η τρομοκρατία όλων των μορφών, ο άνισος για πολλούς αγώνας για επιβίωση κι όλες οι άλλες γνωστές κοινωνικές ασθένειες που μαστίζουν τα άτομα και ολόκληρες κοινωνίες.

Είναι εμφανείς σε όλους τους πνευματικούς και δημιουργικούς ανθρώπους, η τάση που κυριαρχεί σήμερα για ικανοποίηση χαμηλών ζωώδικων αισθημάτων, ορέξεων και ενστίκτων, αντί ανώτερων πολιτισμικά αισθημάτων και πνευματικών αναζητήσεων. Είναι επίσης γνωστό ότι η τάση αυτή επιβλήθηκε από την δυνατότητα που παρέχει το σύστημα σε μερικούς να θησαυρίζουν με το να καλλιεργούν από τη μια, τα χαμηλά ζωώδη αισθήματα, ορέξεις κλπ που κουβαλούν μαζί τους οι άνθρωποι, και μετά να τους προσφέρουν τα ανάλογα προϊόντα για να ικανοποιούν αυτά τα αισθήματα και ορέξεις, ενώ από την άλλη οι πραγματικοί δημιουργοί ανώτερου πολιτισμού δεινοπαθούν να δημιουργήσουν κάτι το ωραίο.

Η τεράστια πλειοψηφία του λαού, κρατιέται μακριά από τις δυνατότητες συμμετοχής στα προτσές δημιουργίας ανώτερων πολιτισμικών αξιών, από τα προτσές ανάπτυξης των πνευματικών της δυνατοτήτων κι έτσι, έχοντας χαμηλό πνευματικό επίπεδο, μετατράπηκε σε μαζικό θεατή και ακροατή πνευματικών προϊόντων που μπορεί να κατανοήσει και αφομοιώσει. Εφόσον δε το πνευματικό επίπεδο της ανάπτυξης της είναι χαμηλό, μόνο προϊόντα χαμηλού πνευματικού επιπέδου μπορεί να την ικανοποιήσουν. Συνεπώς, εφόσον οι μάζες του λαού αναπτύσσονται πνευματικά (πολιτισμικά κλπ) μέχρι κάποιο σημείο, που θεωρείται ικανοποιητικό (από την άρχουσα τάξη) για να αναλάβουν κάποιο είδος εργασίας, μετά παραμένουν πνευματικά στάσιμες, ανίκανες να παρακολουθήσουν την γενικότερη πνευματική ανάπτυξη της Ανθρωπότητας.

Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός, ότι οι άνθρωποι αναπτύσσονται πνευματικά στους τομείς εκείνους, όπου έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν μέρος στις διαδικασίες παρσίματος αποφάσεων και στα προτσές υλοποίησης των αποφάσεων.

Η κατανόηση των πνευματικών λειτουργιών στον άνθρωπο και η σημασία που έχει η λειτουργία της νόησης μέχρι να φθάνει στο σημείο να παίρνει αποφάσεις και ακολούθως να προγραμματίζει τη πρακτική δράση και να καθορίζει τα μέσα και τα υλικά με τα οποία θα πραγματοποιηθούν οι σκοποί που αποφασίζει, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κατανοήσει κανείς τον ρόλο που παίζει η συμμετοχή ενός ατόμου σε συλλογικές διαδικασίες παρσίματος αποφάσεων για την πνευματική του ανάπτυξη. Δεν είναι όμως της ώρας να αναφερθώ λεπτομερώς κι να επεξηγήσω αυτό το θέμα.

Στους τομείς εκείνους όπου οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να πάρουν μέρος στις αποφάσεις, δεν αναπτύσσονται πνευματικά και τους είναι αδιάφοροι. Έτσι, εκτός από τα ατομικά, τα οικογενειακά και τα επαγγελματικά τους ζητήματα, οι πιο πολλοί άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για τα υπόλοιπα κοινωνικά ζητήματα, γιατί ακριβώς αποκλείονται από τις διαδικασίες στις οποίες παίρνονται οι αποφάσεις γι' αυτά τα ζητήματα.

Πέραν, όμως, από την αντικειμενική τάση που δείχνει προς ποια κατεύθυνση αναπτύσσεται η κοινωνική παραγωγή και η πνευματική ανάπτυξη των λαϊκών μαζών, υπάρχει ακόμη μια αντικειμενική τάση, που δείχνει τις δυνατότητες που μπορεί να οδηγήσει η τεχνολογία όσον αφορά τη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, μέσο της οποίας διαμορφώνεται διαλεκτικά η κοινωνική συνείδηση και η κοινή θέληση και πως αυτή η κοινωνική συνείδηση και κοινωνική θέληση αντανακλάται και επιβάλλεται στα άτομα.

Στο παρελθόν, η επικοινωνία, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανταλλαγή αντιλήψεων, απόψεων, ιδεών, θεωριών κλπ, με σκοπό να οδηγηθούν πολλοί άνθρωποι στο να σχηματίσουν κοινή συνείδηση και θέληση και να βγάλουν από κοινού αποφάσεις ήταν φοβερά δύσκολη. Χρειάζονταν να μαζεύονται σε ένα χώρο, στο οποίο έπρεπε να πηγαίνουν αρχικά με τα πόδια, με τα ζώα, με άμαξες, με ποδήλατα, κι αργότερα με αυτοκίνητα, με τρένα, με πλοία, με αεροπλάνα.

Σήμερα, και στο μέλλον ακόμη πιο πολύ, με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας που υπάρχουν και μ' αυτά που θα ανακαλυφθούν στο σύντομο μέλλον, γίνεται δυνατή η επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ δεκάδων, εκατοντάδων, χιλιάδων και εκατομμυρίων ατόμων χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθούν καν από τη θέση τους. Ακόμη και σήμερα με επιστημονικο-τεχνικά οργανωμένο τρόπο, και με βάση ορισμένες αρχές, είναι δυνατό χιλιάδες άνθρωποι να συζητήσουν για κάποια χρονική περίοδο κάποιο κοινωνικό πρόβλημα, να αποκτήσουν κοινή συνείδηση όλων των διαστάσεων και πτυχών του και στο τέλος με δημοκρατικό τρόπο να αποφασίσουν για το ποια θα είναι η πιο κατάλληλη λύση του, για την οποία θα εργαστούν και πρακτικά για την πραγματοποίηση της, καταργώντας έτσι την βασική κοινωνική αντίθεση που λέει, ότι άλλοι αποφασίζουν και άλλοι δουλεύουν για να πραγματοποιήσουν την απόφαση που έβγαλαν οι άλλοι.

Αυτό που θέλω να πω, είναι, ότι αν οργανωθεί ένα εθελοντικό κίνημα, στην αρχή έστω και με λίγα άτομα, αλλά οργανωμένα στη βάση ανώτερων ανθρωπιστικών αρχών, στο θεμέλιο των οποίων θα κυριαρχεί η αρχή της άμεσης και καθολικής δημοκρατίας - της διατήρησης δηλαδή από τα μέλη της εξουσίας τους - του δικαιώματος να παίρνουν ενεργό μέρος στις διαδικασίες παρσίματος αποφάσεων - τότε το κίνημα αυτό με τον καιρό θα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ με την εισδοχή σ' αυτό όλο και νέων μελών - που θα εγκολπώνονται τα ίδια ιδανικά και αρχές - έτσι που με την πάροδο του χρόνου θα προσελκύσει τις τεράστιες μάζες της κοινωνίας, απομονώνοντας τους προνομιούχους που θα παραμένουν προσκολλημένοι στις παλιές αρχές της υποκλοπής των προϊόντων της εργασίας, της πολιτικής δύναμης των πολιτών, προσκολλημένοι σε διαδικασίες εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο με όλες τις μορφές. Γιατί σας ερωτώ, ποιος ωφέλιμα εργαζόμενος όταν συνειδητοποιήσει ότι με την θεσμοθετημένη εκλογική πράξη αποξενώνεται της δύναμής του, δεν θα προτιμήσει να τη διατηρήσει για τον εαυτό του, όταν θα του δοθεί η πραγματική ευκαιρία να πράξει τούτο, με το να ενταχθεί σε μια οργάνωση που θα του εξασφαλίζει στην πράξη να εφαρμόζει ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς αυτό του το δικαίωμα και να διαθέτει τη δύναμή του όπως αυτό αποφασίζει ελεύθερα;

Μ' άλλα λόγια, για να πραγματοποιηθεί το Πανανθρώπινο Όραμα, στο γενικό και στο καθολικό επίπεδο οργάνωσης μιας συγκεκριμένης κοινωνίας και της Ανθρωπότητας στο σύνολο της, θα πρέπει καταρχήν να οργανωθούν στις διάφορες χώρες επιμέρους οργανώσεις - κινήματα -, τα οποία από την ίδρυση τους, θα έχουν ως βασική αρχή τους, ότι:

τα μέλη τους θα διατηρούν υποχρεωτικά το δικαίωμά τους να παίρνουν μέρος στις δημοκρατικές διαδικασίες παρσίματος των αποφάσεων είτε αυτές αφορούν την ίδια την οργάνωση τους είτε αφορούν την γενικότερη οργάνωση, τη λειτουργία, τους θεσμούς, τα προβλήματα κλπ του κοινωνικού συνόλου.

Σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να επιτρέπεται να αποξενώνονται από το δικαίωμα τους να παίρνουν μέρος στις διαδικασίες παρσίματος αποφάσεων, μεταφέροντας αυτό το δικαίωμα σε κάποιο τρίτο πρόσωπο. Αυτό όμως που θα μπορούσαν να κάνουν, πράγμα που θα είναι απαραίτητο, είναι να ορίζουν ορισμένα άτομα για να φέρουν σε πέρας ορισμένους εξειδικευμένους σκοπούς, με συγκεκριμένο περιεχόμενο και για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, δηλαδή έως ότου ολοκληρώσουν το συγκεκριμένο έργο που θα αναλαμβάνουν, εκ μέρους της οργάνωσης τους.

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες, ώστε τα πέντε, δέκα, χίλια, ένα εκατομμύριο μέλη μιας οργάνωσης ή ενός κόμματος να μπορούν να αποφασίζουν μέσα σε ένα τακτό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο θα ανταλλάσσουν γνώμες και πληροφορίες, για ζητήματα που αφορούν την οργάνωση τους και για τον τρόπο και για τα μέσα με τα οποία θα υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους. Είναι θέμα επιστημονικής οργάνωσης των ανθρώπων και θέμα επιστημονικής οργάνωσης της επικοινωνίας με βάση τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και θέμα επιστημονικής οργάνωσης των συζητήσεων (συλλογή γνώσεων, πληροφοριών και ανταλλαγής απόψεων και γνώσεων), είναι θέμα να καθοριστούν κοινοί σκοποί και πάν' απ΄ όλα κοινό συγκεκριμένο και όχι αφηρημένο ουτοπικό Όραμα, για την πραγματοποίηση του οποίου θα εργάζονται πνευματικά και πρακτικά όλα τα μέλη.

Όσον αφορά κοινωνικά ζητήματα που αφορούν το γενικό επίπεδο της οργάνωσης, για τα οποία θα βρίσκουν ασφαλώς αναμφισβήτητα άρνηση και εναντίωση από όσους κατέχουν προνομιακές θέσεις και ενδιαφέρονται στη συντήρηση του παρόντος ταξικού συστήματος, τότε θα αποφασίζουν - πάντοτε συλλογικά - τις μορφές πάλης που θα ακολουθήσουν για τη προώθηση επιτυχούς εφαρμογής των συγκεκριμένων αποφάσεων τους. Γιατί είναι με τη πάλη που κατακτώνται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες, δεν δωρίζονται από κανένα θεό ή άνθρωπο.

Είμαι πεπεισμένος, ότι μια τέτοια οργάνωση, ένα τέτοιο κίνημα κοινωνικής ανασυγκρότησης, επιστημονικά οργανωμένο και έχοντας στη διάθεση του σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, μπορεί να οργανωθεί σύντομα αρχικά με τη συμμετοχή ενός μικρού αριθμού πνευματικών ανθρώπων από διάφορους επιστημονικούς και τεχνολογικούς κλάδους και από τεχνικούς και άλλους ωφέλιμα εργαζόμενους. Αφού τα άτομα αυτά διαμορφώσουν αρχικά με την οργανωμένη επικοινωνία κοινή συνείδηση των απώτερων και μεσοπρόθεσμων επιδιώξεων τους, τότε θα μπορέσουν να εμφανιστούν στο γενικότερο κοινωνικό σύστημα, ως ένα οργανωμένο κίνημα δημοσιοποιώντας τους βασικούς σκοπούς και τις θέσεις τους πάνω σε κύρια κοινωνικά ζητήματα, καλώντας τους ωφέλιμα εργαζόμενους να ενταχθούν στις γραμμές του.

Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, το κίνημα θα ελκύσει στις γραμμές του πολλά από τα φωτισμένα μυαλά της κοινωνίας και τις χιλιάδες των εργαζόμενων στην παραγωγή και στις υπηρεσίες, οι οποίοι θα πρέπει με υπομονή και επιμονή και μέθοδο να βοηθηθούν να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους πάνω σε όλες τις πτυχές της αντικειμενικής πραγματικότητα, ώστε να μπορούν να παίρνουν ισότιμα μέρος στις διαδικασίες παρσίματος των αποφάσεων, δίπλα στους διανοούμενους, δίπλα στους επιστημονικά και τεχνολογικά καταρτισμένους, συντρόφους τους.

Πιστεύω ακράδαντα, ότι μόνο μέσα από τις κοινές προσπάθειες και την ισότιμη συνεργασία για την πραγματοποίηση του Πανανθρώπινου Οράματος για την ανώτερη - την αταξική και την ακρατική - κοινωνία θα απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις των σημερινών πνευματικών ανθρώπων που βρίσκονται απομονωμένες και αιχμάλωτες στο ατομικό καβούκι του καθενός μας.

Μια τέτοια οργάνωση, με πραγματικές ανθρωπιστικές αρχές, με ένα ξεκάθαρο Όραμα για μια ανώτερη κοινωνία ίσων ευκαιριών ανάπτυξης, θα βγάλει όλους τους ευγενικά σκεπτόμενους ανθρώπους από τη σημερινή τους απομόνωση και θα τους παράσχει το φόρουμ, τα υλικά και τα μέσα για να συμβάλουν με τις δυνάμεις τους στην προώθηση των πραγματικά ανθρωπιστικών ιδεών του Οράματος "Για Μιαν Αταξική Κοινωνία".

Ένα Κίνημα για "Για Μιαν Αταξική Κοινωνία", θα ενώσει τους ανθρώπους σε μια κοινή προσπάθεια για την πραγματοποίηση του πιο ευγενικού σκοπού και ταυτόχρονα θα δώσει την ευκαιρία στα απομονωμένα πνεύματα (συνειδήσεις και γνώσεις) να συνδεθούν οργανικά και απ' την ένωση τους και τη δημιουργικότητα τους, να δημιουργηθεί ένα πανίσχυρο συλλογικό πνεύμα, το οποίο κανένα ατομικό πνεύμα δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει.

Για να ιδρυθεί και φανερωθεί στο γενικό επίπεδο οργάνωσης της κοινωνίας, ένα τέτοιο πραγματικά επαναστατικό κίνημα, με βασικό σκοπό την υπέρβαση του παρόντος ταξικού κοινωνικού συστήματος και την οικοδόμηση στη θέση του ενός ανώτερου αταξικού συστήματος, χωρίς προνομιούχες και καταπιεζόμενες τάξεις και άτομα, χωρίς Κράτος καταπίεσης και περιορισμού των ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών, χρειάζεται προετοιμασία και διαμόρφωση των βασικών θεωρητικών αρχών και θέσεων του. Απαιτείται η δημιουργία των βασικών οργανωτικών δομών του με τα απαραίτητα τεχνικά κλπ μέσα και των γνώσεων για τη χρήση τους. Και με τον όρο "μέσα" δεν εννοώ καθόλου όπλα, αλλά ηλεκτρονικούς υπολογιστές και άλλα σύγχρονα μέσα πληροφόρησης, βιβλιοθήκες και λοιπός εξοπλισμός, για ένα ειρηνικό αγώνα που θα διαμορφώσει νέα συνείδηση στους ωφέλιμα εργαζόμενους και θα τους κερδίσει με το μέρος του, διαμορφώνοντας τις απαραίτητες εκείνες συνθήκες που θα επιτρέπουν συνεχώς σε όλο και περισσότερα άτομα να παίρνουν μέρος στις διαδικασίες παρσίματος αποφάσεων, όχι μόνο για θέματα που θα αφορούν το κίνημα, αλλά και για θέματα που θα αφορούν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Τέλος απαιτείται να ξεπεράσουμε όλοι τον ατομικισμό μας, που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα μας λόγω των κοινωνικών συνθηκών που επικρατούν στην ταξική κοινωνία, να υπερβούμε το σημερινό μας εαυτό, που ζηλεύει τους προνομιούχους και θέλει να γίνει κι αυτός προνομιούχος είτε με τη συσσώρευση υλικού πλούτου είτε με την απόκτηση κάποιας προνομιούχας θέσης.

Και σίγουρα θα υπερβούμε τον ατομικισμό μας, όταν μέσα στις γραμμές ενός πραγματικά δημοκρατικού κινήματος νιώθουμε να μας δίδεται η πραγματική ευκαιρία να προσφέρουμε τις γνώσεις μας, τις ιδέες μας, για το κοινό καλό και δεχόμενοι την εκτίμηση και τον σεβασμό των συναγωνιστών μας. Κανείς δεν έλυσε και δεν μπορεί να λύσει μόνος του τα προσωπικά (ατομικά) του προβλήματα, γιατί ακριβώς προσπαθεί να τα λύσει μόνος του, και συνήθως σε βάρος των άλλων. Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα άτομο, συνήθως τα αντιμετωπίζουν πολλά άτομα, μ' άλλα λόγια είναι κοινά, γενικά, κοινωνικά προβλήματα. Κι αν δε μπορούν να λυθούν με προσωπικές προσπάθειες μπορούν να λυθούν ως κοινά, κοινωνικά προβλήματα με κοινές, συλλογικές προσπάθειες.

Είναι ευνόητο ότι σε ένα άρθρο είναι αδύνατο να αναφερθώ σε όλες τις πτυχές του θέματος και για να υποστηρίξω με επιχειρήματα τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα που υπάρχει για την ίδρυση του Κινήματος "Για Μιαν Αταξική Κοινωνία". Προσπάθησα να αναφερθώ στα κυριότερα σημεία που θεώρησα σημαντικά. Για μερικούς δυνατόν να ήταν κι αχρείαστη αυτή μου η αναφορά γιατί είναι ήδη γνωστά. Ας με συγχωρέσουν για την πολυλογία. Η οργάνωση, όμως, μιας κοινωνικής οργάνωσης και αργότερα μιας ολόκληρης κοινωνίας ή ακόμη και ολόκληρης της ανθρωπότητας με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας μιας αταξικής και ακρατικής κοινωνίας, με βάση δηλαδή τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας μιας πραγματικής άμεσης και καθολικής δημοκρατίας, ανατρέπει ολόκληρο το οικοδόμημα των οικονομικών, των πολιτειακών, των πολιτισμικών, των κοινωνικών κλπ σχέσεων που έχουν οικοδομηθεί με βάση τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας της ταξικής κοινωνίας, είτε αυτές λέγονται αρχές της Αστικής Δημοκρατίας είτε λέγονται αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού. Όλες αυτές οι ανατροπές αντανακλούνται στη συνείδηση, η οποία προσπαθεί να αποφανθεί πως θα εξελιχθούν οι νέες σχέσεις που θα εμφανιστούν στη θέση των παλιών. Θα ανακαλύψετε αυτή την αλήθεια όταν αρχίσετε να σκέπτεστε, ως δραστήρια μέλη του Κινήματος "Για Μιαν Αταξική Κοινωνία". Πολλά θα έχετε να πείτε τότε. Είμαι σίγουρος πως πολλά ερωτήματα και απορίες θα γεννηθούν στο μυαλό σας και θα απαιτούν ολόπλευρες απαντήσεις.

Εγώ προσωπικά είμαι αποφασισμένος να αφιερώσω όλες τις σωματικές και πνευματικές μου δυνάμεις και όλα τα μέσα που έχω στη διάθεση μου για την οργάνωση του Κινήματος "Για Μιαν Αταξική Κοινωνία".

Έχω ήδη διαμορφώσει αντίληψη για πολλά από τα θέματα, και απαντήσεις για πολλά από τα ερωτήματα, που ενέκυψαν στην πορεία των μελετών μου για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Πολλά ερωτήματα, μόνο κατά την πρακτική οργανωμένη κοινή προσπάθεια μπορούν να απαντηθούν με συλλογικό τρόπο, γι' αυτό μην περιμένετε από μένα όλες τις απαντήσεις.

Στην ενότητα της συζήτησης για το Κίνημα "Για Μιαν Αταξική Κοινωνία" θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και να βρούμε απαντήσεις σε πολλά από τα ερωτήματα που θα τεθούν όσον αφορά τόσο την ανάπτυξη της ανθρωπότητας και όσον αφορά την ανάπτυξης του "Κινήματος Για Μιαν Αταξική Κοινωνία".

Χαμπής Κιατίπης